Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SO Aleksandra Odoj-Jarek

SR (del.) Katarzyna Gozdawa-Grajewska (spr.)

Protokolant: Anna Mańka

w obecności Wandy Ostrowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2015 r.

sprawy: A. K. /K./,

syna P. i K.,

ur. (...) w W.,

oskarżonego o przestępstwo z art. 209§1 kk

w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 11 grudnia 2014r. sygn. akt II K 342/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat M. G. kwotę 420,00 złotych (czterysta dwadzieścia złotych) oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt V.2 Ka 137/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim wyrokiem z dnia 11 grudnia 2015r. w sprawie o sygn. akt. II K 342/14 uznał oskarżonego A. K. za winnego tego, że działając w krótkich odstępach czasu w podobny sposób dopuścił się popełnienia dwóch czynów polegających na tym, że:

-w okresie od 18 września 2006r. do 31 lipca 2009r. w W. uporczywie uchylał się od wynikającego z ustawy i wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 3 lutego 2003r. sygn. akt. III RC 839/02 obowiązku opieki nad swoją córką K. M. poprzez niełożenie na jej utrzymanie przez co naraził ja na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych,

-w okresie od 1 kwietnia 2010r. do maja 2013r. w W. uporczywie uchylał się od wynikającego z ustawy i wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 3 lutego 2003r. sygn. akt. III rc 839/02 obowiązku opieki nad swoja córką K. M. poprzez niełożenie na jej utrzymanie i przez to naraził ją na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, tj. za winnego popełnienia dwóch występków z art. 209 § 1 kk i za to na mocy tego przepisu w zw z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Na rzecz obrońcy z urzędu Sąd zasądził od Skarbu Państwa koszty udzielonej pomocy prawnej świadczonej z urzędu w łącznej kwocie 619,92 zł. Jednocześnie na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na korzyść oskarżonego. Wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonej kary 1 roku pozbawienia wolności. Podnosząc powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, a stawiany zaskarżonemu wyrokowi zarzut okazał się w sposób oczywisty bezzasadny.

Nie ma absolutnie racji skarżący zarzucając wyrokowi rażącą niewspółmierność orzeczonej kary. Jak wielokrotnie podkreślano już w doktrynie i orzecznictwie, kara rażąco surowa to taka, której niewspółmierność wręcz „rzuca się w oczy”, kara nie do zaakceptowania, nieodpowiadająca kryteriom jej wymiaru określonym w treści art. 53 k.k., a w społecznym i indywidualnym odczuciu niesprawiedliwa, niedostosowana do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w przypadku oskarżonego A. K.. Jak słusznie wskazuje Sąd Rejonowy, oskarżony to sprawca niepoprawny, o czym świadczy sposób jego życia przed popełnieniem przypisanego mu czynu i czterokrotna jego wcześniejsza karalność, w tym za przestępstwa z art. 209 § 1 kk na szkodę tej samej pokrzywdzonej. Po popełnieniu przestępstwa oskarżony, nie starał się naprawić wyrządzonych szkód, nie próbował spłacić zadłużenia z tytułu alimentów czy zrekompensować córce w finansowy sposób niepłacenie alimentów we wcześniejszym okresie przez tak długi okres czasu. Samo słowne przeproszenie pokrzywdzonej w tej sytuacji nie może być uznane za wystarczające.

Rozważając o karze odpowiedniej dla oskarżonego, Sąd I instancji wziął pod uwagę wszelkie okoliczności sprawy i nie znalazł takich, które przemawiałyby na jego korzyść. Stopień społecznej szkodliwości czynu oraz stopień zawinienia jest wysoki. Sąd I instancji trafnie zwrócił także uwagę na rozmiar ujemnych i nieodwracalnych następstw przestępstwa. Stan narażenia córki na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych jakie ma dziecko a potem nastolatka trwał wyjątkowo długo, właściwie przez całe dzieciństwo K. M.. Sąd Rejonowy nie pominął także warunków i właściwości osobistych oskarżonego, który prowadzi nieustylizowany tryb życia, nie pracuje, nie ma rodziny. Należy też zwrócić uwagę, że oskarżony przez wiele lat przebywał w Anglii gdzie emigrujący Polacy stosunkowo łatwo znajdują pracę, a zarobionymi pieniędzmi dzielą się z osobami, które pozostają na ich utrzymaniu. Niestety A. K. tego nie czynił. Mimo możliwości znalezienia pracy na Wyspach B. przez wiele lat nie pamiętał o tym, że w Polsce zostawił dziecko, na które winien łożyć alimenty. Słusznie zauważył Sąd Rejonowy wymierzając karę pozbawienia wolności w bezwzględnym wymiarze, że postawa oskarżonego wskazuje na jego złą wolę i negatywny stosunek do ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego. Powyższe okoliczności wraz z uprzednią karalnością świadczą o dużym stopniu demoralizacji oskarżonego co prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy.

W całości podzielić należy rozważania Sądu Rejonowego na temat konieczności orzeczenia wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym. Słuszne są w tym kontekście stwierdzenia Sądu meriti, że tylko kara najsurowszego rodzaju w rozmiarze orzeczonym w wyroku, w realiach rozpoznawanej sprawy spełni swe funkcje zarówno w zakresie prewencji indywidualnej oraz generalnej. Kara powinna realizować cele w zakresie społecznego jej oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego. Kara, aby być słuszną i sprawiedliwą, powinna uwzględniać we właściwej proporcji oba wskazane wyżej aspekty. Dlatego prawidłowo orzekł Sąd Rejonowy jedną karę w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności. Taka kara nie przekroczyła stopnia zawinienia i odpowiada ustalonemu stopniowi społecznej szkodliwości czynu.

Nie istniała także podstawa do założenia tezy, że kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, spełni względem oskarżonego swe funkcje w zakresie prewencji indywidualnej, skoro wcześniej wymierzone kary za przestępstwo tego samego rodzaju na szkodę tej samej pokrzywdzonej , z warunkowym zawieszeniem jak i kary bezwzględnie wykonywane, nie wdrożyły oskarżonego do przestrzegania norm prawnych i nie wypracowały w oskarżonym poczucia odpowiedzialności za własne dziecko. Powyższe fakty, w szczególności wcześniejsza karalność oskarżonego, świadczą wyraźnie o tym, że względem tego oskarżonego nie istnieje żadna pozytywna prognoza kryminologiczna, która nakazywałaby orzeczenie kary z warunkowym jej zawieszeniem.

Trudno dopatrzyć się w niniejszej sprawie katalogu okoliczności łagodzących, do których odwołuje się apelacja, a które rzekomo miałyby uzasadniać zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Z tych też względów utrzymano w mocy zaskarżony wyrok, nie podzielając argumentacji zawartej w środku odwoławczym, jako że jest ona wyłącznie polemiką ze słusznymi ustaleniami Sądu I instancji w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary.

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. G. koszty nieopłaconej obrony prawnej świadczonej z urzędu na rzecz oskarżonego.

Kosztami za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa, po myśli art. 624 § 1 k.p.k., zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia z uwagi na jego trudną sytuację materialną i perspektywę odbywania kary o charakterze bezwzględnym.