Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2015r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków Wydział VI Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Rzeszutek-Jaworska

Protokolant: Jolanta Bordowicz

po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2015r.

sprawy z powództwa Towarzystwo (...) S.A. w W.

przeciwko G. P.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego koszty procesu, pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu przy uwzględnieniu, że pozwany wygrał sprawę w całości.

sygn. akt VI C 383/13

UZASADNIENIE

Powód Towarzystwo (...) S.A. w W. wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie, żądając zasądzenia od pozwanego G. P. kwoty 4 823 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 14.XII.2011r. Uzasadniając powództwo wskazał, że pozwany, kierując samochodem, spowodował kolizję drogową, w wyniku której uszkodzeniu uległ inny pojazd. Po spowodowaniu kolizji pozwany oddalił się z miejsca zdarzenia. Podał, że ubezpieczał odpowiedzialność cywilną sprawcy zdarzenia i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 4 822,37 zł. Zgodnie zaś z art.43 ustawy z 22.V.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, przysługuj emu w stosunku do sprawcy szkody zwrot ubezpieczenia wypłaconego z tytułu OC.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w dn. 27.IV.2012r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Zarzucił, że nie toczyło się przeciwko niemu żadne postępowanie karne, które uzasadniałoby przypisanie mu odpowiedzialności za spowodowanie kolizji. Wskazał, że nie był uczestnikiem kolizji, o której mowa w pozwie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dacie 17.XI.2010r. D. K. była właścicielem samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...).

(okoliczności bezsporne)

Samochód V. (...) o nr rej. (...) został uszkodzony w ten sposób, że uszkodzona została jego prawa tylna część nadwozia, na której widoczne były ślady uderzenia prowadzące od poszycia drzwi tylnych prawych poprzez błotnik tylny prawy oraz znaczna szczelina pomiędzy zderzakiem a błotnikiem. Uszkodzenia te mogły powstać poprzez uderzenie tego pojazdu przez inny pojazd jego tylną narożną częścią nadwozia podczas cofania po łuku.

Dowód: - opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej – k. 180-184

W związku z powyższymi uszkodzeniami D. K. w dn. 21.I.2011r. zgłosiła szkodę stronie pozwanej. W zgłoszeniu szkody podała, że uszkodzeniu w samochodzie uległy prawe drzwi, prawy błotnik i tylny zderzak. Wskazała, że nie widziała samochodu sprawcy ani zdarzenia a jej samochód stał zaparkowany bez kierowcy. Jako sprawcę zdarzenia wskazała pozwanego, wskazując jednocześnie, że zbiegł on z miejsca zdarzenia.

Dowód: - zgłoszenie szkody – k. 72-73

Decyzją z dn. 2.III.2011r. strona pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania D. K..

W dn. 22.IV.2011r. J. M. (1) złożył, skierowane do strony powodowej, oświadczenie. W jego treści wskazał, że wraz z żoną i wieloma innymi osobami był świadkiem zdarzenia, mającego miejsce na ul. (...) we W., przy (...). Zdarzenie to polegało na tym, że samochód V. (...) o nr rej. (...), cofając z miejsca parkingowego, uderzył tyłem w prawidłowo zaparkowany samochód marki V. (...). Według oświadczenia kierowca V. (...) wyglądnął przez okno samochodu, po czym bardzo szybko oddalił się z miejsca zdarzenia. J. M. (1) oświadczył, że świadkiem tego zdarzenia, razem z nim, była także kobieta, która wraz z nim spisała numer rejestracyjny V. (...) i razem czekali na kierowcę uszkodzonego samochodu. Kierowcą okazała się D. K., której J. M. (1) udostępnił swój numer telefonu.

Decyzją z dn. 17.V.2011r. strona powodowa przyznała D. K. odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu w kwocie 4 822,37 zł.

Dowód: - pismo powoda z 27.VII.2011r. – k. 80-81;

- oświadczenie J. M. (1) – k. 62;

- zeznania świadka J. M. (1) – k. 113;

- pismo powoda – k. 65

Odszkodowanie przyznane zostało z polisy OC pozwanego nr 100- (...), ubezpieczonego u strony powodowej od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z posiadaniem pojazdu V. (...) nr rej. (...).

Dowód: - pismo powoda – k. 65;

- polisa – k. 64

W dn. 17.XI.2010r. przed godziną 16 pozwany wrócił do domu i tego dnia już więcej nie wychodził. Pozwany mieszkał wówczas z rodzicami. W tym dniu były jego imieniny i z tej okazji przyszedł do niego jego kolega.

Dowód: - zeznania świadka W. P. – k. 161-162;

- zeznania świadka L. P. – k. 162;

- przesłuchanie pozwanego – k. 163

W sierpniu-wrześniu 2010r. pozwany sprowadził z Niemiec uszkodzony (z rozbitym przodem) samochód marki V. (...). Zarejestrował go pod nr rej. (...). Przez około półtora miesiąca naprawiał ten samochód. Naprawa ta zakończyła się przed dniem 17.XI.2010r. Potem samochód ten nie był już naprawiany przez pozwanego. Do dnia 9.III.2015r. samochód ten – w zakresie tylnej lewej części nadwozia - nie miał śladów napraw blacharskich i lakierniczych. Grubość powłoki lakierowej w tej części samochodu wskazywała jednoznacznie, że jest ona fabryczna. Wyklucza to udział V. (...) o nr rej. (...) w spowodowaniu uszkodzeń V. (...), o których mowa powyżej.

Dowód: - opinia uzupełniająca pisemna biegłego – k. 210-213;

- ustna opinia uzupełniająca – k. 252-253;

- zeznania świadka T. M. – k. 142;

- zeznania świadka R. P. – k. 142;

- przesłuchanie pozwanego – k. 162

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód wniósł o zasądzenie dochodzonej pozwem kwoty, opierając swoje żądanie na przepisie art.43 pkt 4 ustawy z 22.V.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 tekst jednolity). Zgodnie z tym przepisem zakładowi ubezpieczeń przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący zbiegł z miejsca zdarzenia. Zdaniem powoda wyczerpana została w stosunku do pozwanego hipoteza tego przepisu albowiem, według powoda, pozwany był sprawcą uszkodzenia pojazdu marki V. (...) i zbiegł z miejsca tego zdarzenia.

Zgodnie z ogólną zasadą art.6 kc powód winien w niniejszym postępowaniu udowodnić, że:

- pozwany był kierującym samochodu, który wyrządził szkodę

- powód wypłacił poszkodowanemu kwotę odszkodowania

- pozwany zbiegł z miejsca zdarzenia.

Na okoliczność pierwszej i trzeciej przesłanki powód przedstawił dowód w postaci zeznań świadka J. M. (1), mającego być naocznym świadkiem zdarzenia. Zeznał on, że widział zdarzenie i czekał na powrót właściciela samochodu V. (...), kiedy to przekazał mu swoje dane, tj. numer telefonu, imię i nazwisko itp. Skonfrontowanie jednak zeznań tego świadka z całokształtem zgromadzonego materiału dowodowego doprowadziło sąd do przekonania, że świadek nie mógł widzieć samochodu pozwanego uczestniczącego w zdarzeniu z dn. 17.XI.2010r.

Chronologia zdarzeń wskazuje, iż poszkodowana D. K. zgłosiła stronie powodowej szkodę wynikającą z w/w zdarzenia w dn. 21.I.2011r. (vide druk zgłoszenia szkody). W druku zgłoszenia szkody nie wskazała jednak, że był świadek zdarzenia. Co więcej, w rubryce dotyczącej tej okoliczności zaznaczyła, że nie było świadka zdarzenia. Jako sprawcę wskazała pozwanego, nie uprawdopodabniając tego nawet w żaden sposób. Dopiero po wydaniu przez stronę pozwaną decyzji odmownej (w dn. 2.III.2011r.) pojawia się, datowane na 22.IV.2011r., oświadczenie J. M. (1), które miał on (według swoich zeznań) wysłać mailem i według którego miał on widzieć całe zdarzenie.

Zdaniem sądu zasadniczą wątpliwość budzi, dlaczego poszkodowana D. K., zgłaszając szkodę stronie powodowej, nie poinformowała o świadku zdarzenia, wpisując w Druku zgłoszenia szkody, że nie było żadnego świadka. Skoro J. M. (1), jak zeznał, dał jej swoje dane w dniu zdarzenia, to bez trudu mogła je umieścić w zgłoszeniu szkody. Dopiero natomiast po wydaniu przez powoda decyzji odmownej pojawia się oświadczenie, które miał złożyć J. M. (1). W tym miejscu postawić należy zasadnicze pytanie, dlaczego poszkodowana D. K. nie przedstawiła tego oświadczenia w momencie zgłaszania szkody. Również sama treść oświadczenia budzi wątpliwości. W jego treści bowiem J. M. (1) oświadczył, że kierowca V. (...), po uderzeniu V. (...), wyglądnął przez otwarte okno, podczas gdy na rozprawie zeznał, że otworzył on drzwi i popatrzył. Dalej, niewiarygodna, jako niemająca odzwierciedlenia w przeprowadzonym postępowaniu dowodowym, jest treść oświadczenia, według której świadkiem zdarzenia, oprócz J. M. (1), miała być jego żona „i wiele postronnych osób”, jak również kobieta, która razem z J. M. (1) miała spisać numer rejestracyjny sprawcy szkody oraz czekać na kierowcę V. (...). Skoro razem z J. M. (1) czekała ona na powrót kierowcy V. (...) a J. M. (1) udostępnił temu kierowcy swoje dane, to logicznym wydaje się, że powinna to zrobić również owa kobieta. W tym kontekście wskazać należy, że jakkolwiek w toku całego postępowania powód powoływał się na świadka zdarzenia o imieniu i nazwisku A. S., jak również zawnioskował dowód z zeznań tego świadka, to pomimo wzywania go o to przez sąd, nie wskazał jego adresu zamieszkania, uniemożliwiając przeprowadzenie wnioskowanego przez siebie dowodu. Na świadka nie zawnioskowana została także żona świadka J. M. (1), która według jego oświadczenia (mającego być złożonym w dn. 22.IV.2011r.), miała być razem z nim świadkiem zdarzenia.

Niezależnie od powyższego sąd wskazuje, że powód nie wykazał, że istotnie, jak to zeznał świadek J. M., świadek ten wysłał powodowi oświadczenie z dn. 22.IV.2011r. drogą mailową. Powód przedstawił jedynie niepodpisane pismo J. M. (1) datowane na 22.IV.2011r., zawierające jego oświadczenie.

Kolejno, zeznania świadka J. M. (1) stoją w zasadniczej sprzeczności z zeznaniami wszystkich, przesłuchanych w sprawie świadków. Z zeznań ich (W. P., L. P. i A. D. (1)) wynika, że w dniu zdarzenia, tj. 17.XI.2010r., w godzinach popołudniowych, tj. w godzinach, kiedy miał spowodować szkodę, pozwany przebywał w domu. Zeznali oni także (R. P., T. M.), że po dacie 17.XI.2010r. samochód pozwanego V. (...) nie miał uszkodzeń i nie był naprawiany (co musiałoby mieć miejsce, gdyby to samochód pozwanego spowodował uszkodzenia V. (...)). Jakkolwiek przy tym część z tych świadków to osoby najbliższe pozwanego (rodzice) lub znajomi (A. D.), to sama ta okoliczność nie wystarcza do podważenia ich zeznań i uznania ich z góry za niewiarygodne. Sąd nie znalazł podstaw w zgromadzonym materiale dowodowym do odmówienia wiarygodności zeznaniom tych świadków.

Wersję zdarzeń, o której zeznawali, potwierdza natomiast dowód z opinii biegłego. Biegły w opinii uzupełniającej, po dokonaniu oględzin i zbadaniu samochodu WV P., jednoznacznie i stanowczo wykluczył możliwość udziału V. (...) w zdarzeniu polegającym na uszkodzeniu V. (...). Biegły w sposób zrozumiały i logiczny wyjaśnił wniosek opinii, opierając się m. in. na przedstawionym przez stronę powodową materiale dowodowym w postaci fotografii uszkodzonego samochodu. Opinię ocenić należy jako rzetelną, wiarygodną i kompletną, biegły bowiem udzielił wyczerpujących odpowiedzi na wszystkie, postawione mu przez sąd pytania, a opinię wydał zarówno po przeprowadzeniu analizy akt, jak i po dokonaniu oględzin samochodu V. (...) oraz dokonaniu pomiarów warstwy jego powłoki lakieru.

Reasumując i biorąc pod uwagę powyższe sąd doszedł do przekonania, że powód nie wykazał, iż to pozwany, kierując samochodem V. (...), spowodował uszkodzenia pojazdu V. (...). Skoro tak, to nie zaistniała przesłanka odpowiedzialności pozwanego, przewidziana w art.43 pkt 4 powoływanej ustawy.

Niezależnie od powyższego na koniec wskazać warto, że powód nie wykazał także, że wypłacił D. K. odszkodowanie, co również w świetle eart.43 stanowi przesłankę jego roszczenia. Na tę okoliczność powód przedstawił tylko dowód ze swojego pisma z dn. 17.V.2011r., które jednak nie stanowi dowodu dokonania wypłaty.

Biorąc pod uwagę powyższe powództwo oddalono jako nieudowodnione.

O kosztach orzeczono na podstawie art.108§1 kpc.