Ts 196/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
329/4/B/2014
POSTANOWIENIE
z dnia 8 lipca 2014 r.
Sygn. akt Ts 196/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski – przewodniczący
Mirosław Granat – sprawozdawca
Stanisław Rymar,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 listopada 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej R.D.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 4 lipca 2013 r. reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu R.D. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 5051 ust. 1 i 2; art. 5056 § 2; art. 5057; art. 50510 § 1, 2 i 3; art. 50511 § 1 oraz art. 50512 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43 poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 32 ust. 1 i 2; art. 45 ust. 1 w związku z art. 77 ust. 2; art. 45 ust. 2 oraz art. 78 Konstytucji.
Postanowieniem z 8 listopada 2013 r., doręczonym pełnomocnikowi 25 listopada 2013 r., Trybunał odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, uznawszy, że skarżący wniósł ją po terminie określonym w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Trybunał stwierdził także, że zarzuty sformułowane w skardze są oczywiście bezzasadne, oraz że skarżący nie dowiódł, iż w sprawie, w związku z którą zainicjował postępowanie przed Trybunałem, doszło do naruszenia prawa do sprawiedliwego i rzetelnego rozpoznania sprawy. Trybunał zwrócił również uwagę na to, że jeden z zakwestionowanych przepisów, tj. art. 50510 § 3 k.p.c., został już uznany za niekonstytucyjny w wyroku z 2 października 2006 r. (SK 34/06, OTK ZU nr 9/A/2006, poz. 118), a zatem nie kształtował sytuacji skarżącego w sprawie, w związku z którą złożył on skargę do Trybunału.
W dniu 8 listopada 2013 r. (data nadania) skarżący wniósł do Trybunału pismo zatytułowane „Wniosek o wstrzymanie wykonalności wyrok[ów, tj. wyroku Sądu Rejonowego w Świnoujściu – Wydział I Cywilny z 17 stycznia 2012 r., sygn. akt I C 31/12 i wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie – II Wydział Cywilny Odwoławczy z 27 listopada 2012 r., sygn. akt II Ca 455/12] do czasu rozpatrzenia skargi”. W załączeniu skarżący nadesłał kopię pisma zatytułowanego „Skarga[.] Zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa[.] Zawiadomienie o torturowaniu ofiar przestępstwa”.
W zażaleniu z 2 grudnia 2013 r. skarżący zaskarżył postanowienie Trybunału w całości. Wyjaśnił, że wniesienie skargi po terminie wskazanym w art. 46 ust. 1 ustawy o TK było wynikiem poczucia krzywdy, jakiej doznał wskutek orzeczeń wydanych w jego sprawie oraz niewłaściwej organizacji pracy w sądach. Skarżący krytycznie odniósł się do pozostałych podstaw odmowy.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. W myśl art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6–7 i w związku z art. 49 ustawy o TK). W szczególności bada, czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
2. Trybunał stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty sformułowane w zażaleniu nie podważają podstaw odmowy nadania skardze dalszego biegu.
3. Zdaniem skarżącego niedochowanie terminu do wniesienia skargi jest wynikiem między innymi złej organizacji pracy w sądach, a on nie może ponosić konsekwencji tego stanu rzeczy.
Skarżący nie uwzględnia tego, że wskazany w art. 46 ust. 1 ustawy o TK termin do wniesienia skargi konstytucyjnej jest nieprzywracalnym terminem prawa materialnego. W orzecznictwie Trybunału przyjmuje się, że „termin ten ogranicza w czasie możność dokonania czynności proceduralnej, niezbędnej (choć niewystarczającej) do wywołania skutku materialnoprawnego w postaci stwierdzenia niezgodności zaskarżonego przepisu z Konstytucją. Naruszenie tego terminu wyłącza możliwość merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej” (zob. postanowienie TK z 4 marca 2008 r., Ts 223/07, OTK ZU nr 3/B/2008, poz. 119; zob. także postanowienie TK z 21 marca 2013 r., SK 32/12, OTK ZU nr 3/A/2013, poz. 37).
Skoro skarżący wniósł skargę po terminie określonym w art. 46 ust. 1 ustawy o TK, to postanowieniem z 8 listopada 2013 r. Trybunał prawidłowo odmówił nadania jej dalszego biegu.
4. Zdaniem skarżącego przywołane w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia orzecznictwo Trybunału (tj. wyrok TK z 13 stycznia 2004 r., SK 10/03, OTK ZU nr 1/A/2004, poz. 2 oraz 2 października 2006 r., SK 34/06, OTK ZU nr 9/A/2006, poz. 118) służy jedynie „organizacji pracy sądów (…), natomiast nie ma żadnego odniesienia do sytuacji obywateli i naruszenia ich praw konstytucyjnych. (…) Obywatela nie interesuje problem pracy sądu (…), chce on mieć dostęp do tzw. sprawiedliwego sądu, który rzetelnie i obiektywnie załatwi w rozsądnym terminie jego sprawę”. Trybunał stwierdza, że tego typu argumenty nie podważają pozostałych podstaw odmowy nadania analizowanej skardze dalszego biegu. Nie wnoszą do sprawy żadnych merytorycznych treści, są jedynie polemiką z ustaleniami przedstawionymi w zaskarżonym postanowieniu i w orzeczeniach w nim przywołanych.
W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny, na podstawie art. 49 w związku. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, postanowił jak w sentencji.
Nieuwzględnienie zażalenia kończy postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym, co czyni bezprzedmiotowym wydanie postanowienia tymczasowego na podstawie art. 50 ust. 1 ustawy o TK. Postanowienie to można bowiem wydać wyłącznie w czasie trwania postępowania zainicjowanego złożeniem skargi konstytucyjnej.
POSTANOWIENIE
z dnia 8 lipca 2014 r.
Sygn. akt Ts 196/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski – przewodniczący
Mirosław Granat – sprawozdawca
Stanisław Rymar,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 listopada 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej R.D.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 4 lipca 2013 r. reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu R.D. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 5051 ust. 1 i 2; art. 5056 § 2; art. 5057; art. 50510 § 1, 2 i 3; art. 50511 § 1 oraz art. 50512 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43 poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 32 ust. 1 i 2; art. 45 ust. 1 w związku z art. 77 ust. 2; art. 45 ust. 2 oraz art. 78 Konstytucji.
Postanowieniem z 8 listopada 2013 r., doręczonym pełnomocnikowi 25 listopada 2013 r., Trybunał odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, uznawszy, że skarżący wniósł ją po terminie określonym w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Trybunał stwierdził także, że zarzuty sformułowane w skardze są oczywiście bezzasadne, oraz że skarżący nie dowiódł, iż w sprawie, w związku z którą zainicjował postępowanie przed Trybunałem, doszło do naruszenia prawa do sprawiedliwego i rzetelnego rozpoznania sprawy. Trybunał zwrócił również uwagę na to, że jeden z zakwestionowanych przepisów, tj. art. 50510 § 3 k.p.c., został już uznany za niekonstytucyjny w wyroku z 2 października 2006 r. (SK 34/06, OTK ZU nr 9/A/2006, poz. 118), a zatem nie kształtował sytuacji skarżącego w sprawie, w związku z którą złożył on skargę do Trybunału.
W dniu 8 listopada 2013 r. (data nadania) skarżący wniósł do Trybunału pismo zatytułowane „Wniosek o wstrzymanie wykonalności wyrok[ów, tj. wyroku Sądu Rejonowego w Świnoujściu – Wydział I Cywilny z 17 stycznia 2012 r., sygn. akt I C 31/12 i wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie – II Wydział Cywilny Odwoławczy z 27 listopada 2012 r., sygn. akt II Ca 455/12] do czasu rozpatrzenia skargi”. W załączeniu skarżący nadesłał kopię pisma zatytułowanego „Skarga[.] Zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa[.] Zawiadomienie o torturowaniu ofiar przestępstwa”.
W zażaleniu z 2 grudnia 2013 r. skarżący zaskarżył postanowienie Trybunału w całości. Wyjaśnił, że wniesienie skargi po terminie wskazanym w art. 46 ust. 1 ustawy o TK było wynikiem poczucia krzywdy, jakiej doznał wskutek orzeczeń wydanych w jego sprawie oraz niewłaściwej organizacji pracy w sądach. Skarżący krytycznie odniósł się do pozostałych podstaw odmowy.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. W myśl art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6–7 i w związku z art. 49 ustawy o TK). W szczególności bada, czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
2. Trybunał stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty sformułowane w zażaleniu nie podważają podstaw odmowy nadania skardze dalszego biegu.
3. Zdaniem skarżącego niedochowanie terminu do wniesienia skargi jest wynikiem między innymi złej organizacji pracy w sądach, a on nie może ponosić konsekwencji tego stanu rzeczy.
Skarżący nie uwzględnia tego, że wskazany w art. 46 ust. 1 ustawy o TK termin do wniesienia skargi konstytucyjnej jest nieprzywracalnym terminem prawa materialnego. W orzecznictwie Trybunału przyjmuje się, że „termin ten ogranicza w czasie możność dokonania czynności proceduralnej, niezbędnej (choć niewystarczającej) do wywołania skutku materialnoprawnego w postaci stwierdzenia niezgodności zaskarżonego przepisu z Konstytucją. Naruszenie tego terminu wyłącza możliwość merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej” (zob. postanowienie TK z 4 marca 2008 r., Ts 223/07, OTK ZU nr 3/B/2008, poz. 119; zob. także postanowienie TK z 21 marca 2013 r., SK 32/12, OTK ZU nr 3/A/2013, poz. 37).
Skoro skarżący wniósł skargę po terminie określonym w art. 46 ust. 1 ustawy o TK, to postanowieniem z 8 listopada 2013 r. Trybunał prawidłowo odmówił nadania jej dalszego biegu.
4. Zdaniem skarżącego przywołane w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia orzecznictwo Trybunału (tj. wyrok TK z 13 stycznia 2004 r., SK 10/03, OTK ZU nr 1/A/2004, poz. 2 oraz 2 października 2006 r., SK 34/06, OTK ZU nr 9/A/2006, poz. 118) służy jedynie „organizacji pracy sądów (…), natomiast nie ma żadnego odniesienia do sytuacji obywateli i naruszenia ich praw konstytucyjnych. (…) Obywatela nie interesuje problem pracy sądu (…), chce on mieć dostęp do tzw. sprawiedliwego sądu, który rzetelnie i obiektywnie załatwi w rozsądnym terminie jego sprawę”. Trybunał stwierdza, że tego typu argumenty nie podważają pozostałych podstaw odmowy nadania analizowanej skardze dalszego biegu. Nie wnoszą do sprawy żadnych merytorycznych treści, są jedynie polemiką z ustaleniami przedstawionymi w zaskarżonym postanowieniu i w orzeczeniach w nim przywołanych.
W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny, na podstawie art. 49 w związku. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, postanowił jak w sentencji.
Nieuwzględnienie zażalenia kończy postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym, co czyni bezprzedmiotowym wydanie postanowienia tymczasowego na podstawie art. 50 ust. 1 ustawy o TK. Postanowienie to można bowiem wydać wyłącznie w czasie trwania postępowania zainicjowanego złożeniem skargi konstytucyjnej.