Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie następującym:

Przewodniczący – SSO Jacek Wilga (spr.)

Sędziowie: SSO Krzysztof Główczyński

SSO Andrzej Marek

Protokolant: Ewa Sawiak

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2013 roku w Legnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa K. M.

przeciwko (...)S.A. Oddział (...) w G.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy w Głogowie

z dnia 27 lutego 2013 roku

sygn. akt IV P 153/12

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 lutego 2013 roku Sąd Rejonowy w Głogowie przywrócił powoda K. M.do pracy u strony pozwanej (...)S.A. Oddział (...) w G.na dotychczasowe stanowisko i dotychczasowe warunki.

W uzasadnieniu wskazał na przepis art. 52 kp i stwierdził, iż ocena czy naruszenie obowiązku pracowniczego jest ciężkie zależy od okoliczności indywidualnego przypadku wśród których należy brać pod uwagę całokształt postępowania pracownika, a nie jego jednorazowe zachowanie, jeżeli nie stanowi ono samo przez się jaskrawego naruszenia podstawowego obowiązku pracowniczego.

Rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 kp, jako nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy, powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością. Musi być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie, a nie na błędnym przekonaniu o działaniu w interesie pracodawcy (wyrok SN z dnia 2 czerwca 1997 r., I PKN 193/97, OSNAPiUS 1998, nr 9, poz. 269).

Dalej wskazał Sąd Rejonowy, że z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że w dniu 28 kwietnia 2012 r., K. M., miał pracować u strony pozwanej na trzeciej zmianie od godziny 22.00 do 6.00 rano. Tego dnia około godziny 3.00 rano został pobity i po pobiciu wypił około 10 piw i udał się na spoczynek.

Zdaniem Sądu powód, K. M., o godz. 18 nie miał zamiaru wejść na teren (...). Chciał jedynie porozmawiać z mistrzem zmianowym z drugiej zmiany (ze swoim mistrzem zmianowym nie mógł się wcześniej skontaktować) celem uzyskania wolnego.

Zachowanie powoda polegające na wejściu na wartownię pod wpływem alkoholu, zdaniem Sądu, nie zasługuje na aprobatę, ale ten rodzaj przewinienia nie uzasadnia rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 kp, które to rozwiązanie jest nadzwyczajnym sposobem rozwiązania umowy o pracę i powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z dużą ostrożnością.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków M. M., W. F., M. S., G. N., B. R., A. M. i przesłuchaniu powoda gdyż były logiczne, spójne, wzajemnie się uzupełniające.

Sąd natomiast nie dał wiary zeznaniom świadków R. C. i R. P.. Zdaniem Sądu były one niejednoznaczne. Z jednej strony świadkowie ci zeznawali, że powód na pewno chciał wejść na teren (...) Pamiętali jednak również, że powód chciał skorzystać z telefonu znajdującego się na portierni i że chciał wejść na teren (...) po to żeby z niego skorzystać. Po stwierdzeniu iż jest pod wpływem alkoholu powiedział im, że chce skorzystać z telefonu bo chce u mistrza załatwić sobie wolne.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż brak było podstaw do uznania, że powód w dniu 28 kwietnia 2012 r. dopuścić się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, tj. usiłowania wejścia na teren zakładu pracy w stanie nietrzeźwości.

Wyrok powyższy zaskarżyła apelacją strona pozwana.

Zarzuciła:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.:

a)  art. 233 § 1 kpc poprzez dokonanie niewłaściwej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie rozważenie w sposób wszechstronny i bezstronny wszystkich dowodów, w tym zeznań świadków i w efekcie dokonania błędnego ustalenia, iż w dniu 28.04.2012 r. będąc nietrzeźwym powód nie miał zamiaru wejścia na teren zakładu pracy – (...), ani tym bardziej podjęcia pracy w tym dniu,

b)  art. 328 § 2 kpc wobec braku, jakiegokolwiek odniesienia się przez Sąd w uzasadnieniu wyroku do dowodu z Regulaminu Pracy pozwanej, pomimo dopuszczenia przez Sąd dowodu z przedmiotowego dokumentu,

2.  naruszenie przepisu prawa materialnego, tj.: art. 52 § 1 pkt 1) kp poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że zdarzenie z dnia 28.04.2012 r., tj. zatrzymanie powoda na wartowni przy bramie nr 3 do zakładu pracy w stanie nietrzeźwości nie stanowiło ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych, podczas, gdy zgodnie z § 15 ust. 1 obowiązującego powoda w trakcie zatrudnienia pozwanej Regulaminu Pracy, pracownicy będący w stanie wskazującym na spożycie alkoholu nie mogą przebywać na terenie zakładu pracy, natomiast zgodnie z § 14 ust. 1 pracownicy mogą przebywać w zakładzie pracy poza godzinami pracy jedynie na polecenie lub za zgodą dyrektora zakładu, albo upoważnionych przez niego pracowników.

Stawiając powyższe zarzuty domagała się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja nie jest zasadna. Stan faktyczny sprawy w zasadzie pozostał bezsporny. Sporna pozostała jedynie okoliczność czy powód stawiając się w dniu 28 kwietnia 2012 roku na wartowni strony pozwanej chciał wejść na jej teren czy nie. W tym zakresie Sąd I instancji ustalił, iż powód zamiaru takiego nie miał. Ustalenie to zasługuje, zdaniem Sądu Okręgowego, na aprobatę, a zarzut apelacji naruszenia art. 233 § 1 kpc przy jego dokonywaniu nie jest uzasadniony.

Zgodnie z art. 233 §1 kpc Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Przyjmuje się, że normy swobodnej oceny dowodów wynikającej z art. 233 §1 kpc są zakreślone wymogami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia, stosownie do których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc i wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego.

W ramach zatem swobodnej oceny dowodów Sąd w razie sprzeczności między nimi zobowiązany jest i upoważniony do wyboru tych dowodów, którym daje wiarę i wskazania tych, którym wiary odmawia. Dobór i ocena dowodów przy ustalaniu stanu faktycznego stanowi o istocie sądzenia.

W wyroku z dnia 14 marca 2002 roku IVCKN 859/00, stwierdzono iż zarzut naruszenia przyznanej w art. 233 §1 kpc sądowi swobodnej oceny dowodów może być uznany za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozwiązanie sprzeczne z regułami logiki lub doświadczenia życiowego.

Sama możliwość odmiennej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwala w sposób zasadny postawić zarzutu naruszenia art. 233 §1 kpc. Dał temu wyraz Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002 roku, IICKN 817/00 przyjmując, iż jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W świetle powyższych uwag twierdzenia apelacji zmierzające do wykazania, iż w dniu 28.04.2012 roku powód stawił się do pracy i chciał wejść na teren pracodawcy ocenione być winny jedynie jako odmienną, polemiczną w stosunku do dokonanej przez Sąd I instancji, ocenę dowodów. Taki ich charakter nie uzasadnia zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 233 § 1 kpc.

Tym samym podstawą oceny stosowania prawa materialnego powinny być w całości ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy, w tym również to ustalenie, iż powód dnia 28.04.2012 roku nie chciał wejść na teren strony pozwanej, a jego obecność na wartowni spowodowana została tylko potrzebą kontaktu z przełożonym celem uzyskania dnia wolnego. To ustalenie czyniło wskazaną w piśmie rozwiązującym umowę o pracę przyczyną nieprawdziwą.

Powyższej oceny nie zmieniają argumenty strony pozwanej zawarte w apelacji, które zmierzają do wykazania, iż w świetle regulaminu pracy strony pozwanej zachowanie powoda stanowiło ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych. W świetle bowiem § 15 ust. 1 regulaminu pracy pracownicy będący w stanie wskazującym na spożycie alkoholu nie mogą przebywać na terenie zakładu pracy i to również poza czasem jej świadczenia.

Regulamin pracy strony pozwanej jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych kwalifikuje m.in. (§ 10 pkt 3) stawienie się do pracy po spożyciu alkoholu lub pod wpływem środków odurzających, w stanie nietrzeźwości lub spożywanie alkoholu i środków odurzających w czasie pracy lub na terenie zakładu pracy. Z przedstawionych wyżej uwag dotyczących prawidłowości poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń wynika, iż powód nie zachował się w sposób umożliwiający zakwalifikowanie tego zachowania jako wyczerpującego dyspozycję § 10 pkt 3 regulaminu. Jego zamiarem nie było bowiem stawienie się do pracy.

Natomiast § 15 ust. 1 regulaminu nie kwalifikuje wprost opisanego w nim zachowania (przebywanie na terenie zakładu pracy w stanie wskazującym na spożycie alkoholu lub środków odurzających) jako ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. W takiej sytuacji zachowanie powoda podlegało ocenie Sądu.

Trafnie wskazała strona skarżąca, iż na terenie (...) w G.z uwagi na warunki pracy należy zachować szczególne środki bezpieczeństwa. Uwaga ta nie ma jednak na tyle uniwersalnego waloru aby była zasadna do całego terenu strony pozwanej. Szczególne warunki pracy, które strona pozwana akcentuje nie występują bowiem w budynkach biurowych ani też na wartowni strony pozwanej, której granic powód nie przekroczył. Stąd też nieuzasadnione było powoływanie się przez nią na przytoczone w apelacji orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 23.01.2001 r., I PKN 207/2000. Okoliczności sprawy a zwłaszcza ustalony cel wizyty powoda nie pozwalają na przypisanie powodowi winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa w naruszeniu obowiązku pracowniczego wskazanego w piśmie rozwiązującym umowę o pracę. Jego obecność na wartowni w stanie nietrzeźwości nie powodowała też nadzwyczajnego zagrożenia wynikającego ze specyfiki warunków świadczenia pracy u strony pozwanej. Zachowanie powoda nie zakłócało też pracy wartowni. Wizyta miała być krótkotrwała i służyć jedynie sprawdzeniu możliwości uzyskania dnia wolnego. Trudno byłoby oczekiwać aby w tym celu powód zobowiązany był uzyskać najpierw pozwolenie przebywania na wartowni co zdaje się sugerować strona pozwana z powołaniem się na § 14 ust. 1 regulaminu. Przepis ten stanowi nadto zakaz przebywania „w obrębie wygrodzonego terenu zakładu pracy” za który teren wartowni, której granicy powód nie przekroczył, nie może być uznany.

Mając powyższe uwagi na względzie Sąd Okręgowy apelację strony pozwanej jako nieuzasadnioną oddalił na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzekł na podstawie art. 98 kpc i § 12 ust. 1 pkt 1 oraz § 13 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawach opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.