Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Zabrocka

Protokolant: st.sekr.sądowy Alina Bastuba

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2013 r. w Gdańsku

sprawy W. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania W. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 26 października 2011 r. nr (...)- (...)

oddala odwołanie.

/ na oryginale właściwy podpis/

Sygn. akt VII U 7/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 października 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu W. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiło orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 24 października 2011 r., która uznała, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Ubezpieczony W. J. nie zgodził się z powyższą decyzją ZUS i wniósł o jej zmianę.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony W. J., urodzony dnia (...), z zawodu mechanik samochodowy, pracował jako traktorzysta, kierowca, pracownik produkcji roślinnej, pracownik transportu. Prowadził także własną działalność gospodarczą.

W okresie od dnia 05 sierpnia 2010r. do 30 lipca 2011r. miał przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego.

W dniu 13 lipca 2011 r. ubezpieczony złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Został skierowany na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 20 września 2011 r. uznał odwołującego się za zdolnego do pracy. Lekarz orzecznik rozpoznał u ubezpieczonego cukrzycę typu II leczoną insuliną, nadciśnienie tętnicze zredukowane, spondylozę szyjną. Następnie, wobec wniesionego przez ubezpieczonego sprzeciwu, Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 24 października 2011 r. również uznała wnioskodawcę za zdolnego do pracy, rozpoznając tożsamo jak lekarz orzecznik.

Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 26 października 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił W. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Okoliczności bezsporne, vide : wniosek – k.1-3 akt ubezpieczeniowych, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 20.09.2011 r. wraz z opinią lekarską – k.25 akt ubezpieczeniowych i k. 72 dokumentacji lekarskiej ZUS, sprzeciw – k. 73 dokumentacji lekarskiej ZUS, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 24.10.2011 r. wraz z opinią lekarską. – k. 28 akt ubezpieczeniowych i k. 77 dokumentacji lekarskiej ZUS, decyzja ZUS z dnia 26.10.2011 r. – k. 40 akt ubezpieczeniowych.

W celu ustalenia, czy stan zdrowi strony wskazuje, że utraciła ona całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszania sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu wymagane były wiadomości specjalne, w związku z czym Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych:

internisty, neurologa i kardiologa, zgodnie z rodzajem schorzeń występujących u wnioskodawcy.

W wyniku zebrania wywiadu i po przeprowadzeniu badań przedmiotowych oraz po dokonaniu analizy dokumentacji lekarskiej wszyscy dopuszczeni biegli rozpoznali u wnioskodawcy następujące jednostki chorobowe: zespół metaboliczny, nadciśnienie tętnicze samoistne w okresie I, cukrzycę typu II insulinozależną, przebytą niedostateczność krążenia mózgowego w marcu 2012r., rozpoczynającą się polineuropatię cukrzycą, obniżenie ostrości wzroku z powodu retinopatii cukrzycowej, zespół bolesnego barku po stronie lewej w przebiegu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii w odcinku szyjnym kręgosłupa.

Biegły lekarz sądowy kardiolog po przeprowadzeniu badania i zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wskazał, iż obserwowane nadciśnienie tętnicze przebiega bez istotnych powikłań narządowych, w badaniu ECHO 2D cechy niewielkiego przerostu lewej komory. Wyjaśnił, iż ze względu na niedostateczną kontrolę ciśnienia niezbędna jest intensyfikacja farmakoterapii, co nie powoduje jednak długotrwałej niezdolności do pracy. We wnioskach końcowych wskazał, iż uwzględniając poziom wykształcenia i posiadane umiejętności, w zakresie schorzeń układu krążenia wnioskodawca jest zdolny do pracy.

( opinia sądowo – lekarska biegłego kardiologa – k.33-35 akt sprawy)

Biegła sądowa neurolog nie stwierdziła zaburzeń równowagi oraz uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Wskazała, iż w lutym 2012r. w czasie hospitalizacji z powodu zaburzeń glikemii rozpoznano retinopatię cukrzycową, co może być przyczyną obniżenia ostrości wzroku. Biegła stwierdziła zniesienie odruchów skokowych, co wskazuje na rozpoczynającą się polineuropatię cukrzycową i wskazała, że objawy te są powikłaniem cukrzycy i muszą być rozpatrzone łącznie z oceną zaburzeń metabolicznych w przebiegu cukrzycy. Wyjaśniła, iż zespół bolesnego barku po stronie lewej o charakterze mieszanym stawowym i korzeniowym nie powoduje częściowej ani całkowitej niezdolności do pracy a zamiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego z wielopoziomową dyskopatią są związane z wiekiem wnioskodawcy.

( opinia sądowo – lekarska biegłej neurolog k. 38-39 akt sprawy )

Biegła sądowa internista nie stwierdziła istotnych powikłań naczyniowych cukrzycy. Wskazała, iż w przeprowadzonych badaniach dodatkowych stopień zaawansowania zmian o charakterze mikroangiopatii nie upośledza w sposób istotny narządu. W badaniu dna oka retinopatia cukrzycowa nieproliferacyna umiarkowana obu oczu, z prawidłową funkcją nerek a w badaniu moczu nie stwierdza się białka, kreatynina i przesączenie kłębuszkowe prawidłowe. Polineuropatia kończyn dolnych w okresie początkowym . Biegła nie stwierdziła niezdolności do pracy z przyczyn internistycznych. Wyjaśniła, iż stopień zaawansowania zmian nie powoduje obecnie ograniczenia zdolności do zatrudnienia w zakresie posiadanych kwalifikacji i doświadczenia zawodowego wnioskodawcy.

(opinia sądowo – lekarska biegłej internisty k. 42-43 akt ).

Wnioskodawca wniósł zastrzeżenia do powyższych opinii biegłych sądowych wskazując, iż są sprzeczne ze stanem faktycznym i opiniami lekarzy leczących. Wskazał na występujące objawy somatyczne cukrzycy i podniósł, iż w 2008r. nie uzyskał zaświadczenia o zdolności do pracy w zawodzie kierowcy samochodów ciężarowych oraz jako operator dźwigu. Ponadto wskazał, iż biegły sądowy internista nie odniósł się w opinii do hospitalizacji wnioskodawcy w okresie od 13.02.2012r. do 16.02.2012r. i od 04.03.2012r. do 08.03.2012r. którą odbył na oddziale chorób wewnętrznych a która związana była z wystąpieniem zasłabnięcia i silnymi zawrotami głowy, które związane były m.in. ze złym wyrównaniem glikemii, wzrostem ciśnienia tętniczego, zaburzeniami krążenia mózgowego i przewlekłą niewydolnością krążenia Wnioskodawca podniósł także, iż występująca u niego dyskopatia kręgosłupa szyjnego wiąże się z dolegliwościami bólowymi powodującymi zaburzenia równowagi, silne zawroty głowy a wraz z zespołem bolesnego barku powoduje trwałe zaburzenia w ogólnej sprawności organizmu. Wskazał, iż jest zakwalifikowany do zabiegu operacyjnego kręgosłupa w odcinku szyjnym. Podał, iż jest niezdolny do pracy od grudnia 2007r. z krótkim przerwami oraz załączył wykaz okresów okresów niezdolności do pracy. We wnioskach końcowych wskazał, iż z uwagi na wiek 61 lat schorzenia u niego występujące postępują a stan zdrowia pogarsza się, co upośledza sprawność organizmu w zakresie zdolności do pracy a także w funkcjonowaniu w życiu codziennym. Ubezpieczony wskazał, że opinie biegłych są oparte na powierzchniowym badaniu, bez uwzględnienia wywiadu chorobowego i rzetelnego wglądu w dokumentację medyczną.

( vide: pismo procesowe wnioskodawcy z dnia 24.07.2012r. k.57-58 wraz z dokumentacja k. 59-62 akt)

W opinii uzupełniającej biegła neurolog wskazała, iż załączona dokumentacja medyczna z k. 59-62 znana jej była przy sporządzaniu opinii. Wyjaśniła, iż przemijające zaburzenie krążenia mózgowego z marcu 2012r. ustąpiło w czasie leczenia szpitalnego, bez trwałych następstw a załączona dokumentacja leczenia neurologicznego (k. 61, 62) nie uzasadnia stwierdzenia długotrwałej niezdolności do pracy. Biegła podtrzymała swoją opinię. Wskazała, iż z uwagi na wieloletnie występowanie cukrzycy wymagana jest ocena diabetologiczna.

( opinia uzupełniająca biegłej neurolog k. 70 akt sprawy)

Ustosunkowując się do zarzutów wnioskodawcy biegły sądowy kardiolog nie znalazł podstaw do zamiany opinii. Dodatkowo wyjaśnił, że zaawansowanie schorzeń układu krążenia nie powoduje całkowitej czy częściowej niezdolności do pracy a zarzuty wnioskodawcy nie zwierają merytorycznych treści uzasadniających zmianę oceny stanu zdrowia.

(vide : opinia uzupełniająca biegłego sądowego kardiologa k. 72 akt )

W opinii uzupełniającej biegła internista wskazała, iż załączona dokumentacja medyczna była jej znana w czasie wydawania opinii. Wyjaśniła, iż w czasie hospitalizacji od 12.02.2012r. do 06.02.2012r. z powodu zaburzeń glikemii, badanie hemoglobiny glikolowej pobrane w dniu 13.02.2012r. wynosiło 7%, co świadczy o bardzo dobrym wyrównaniu metabolicznym cukrzycy w długim okresie czasu. Podała, iż nieprawidłowe wartości glikemii były chwilowe a jak wynika z karty informacyjnej intensywnym leczeniem uzyskano poprawę. Biegła wskazała, iż w załączonej konsultacji okulistycznej przeprowadzonej w oddziale szpitalnym wysunięto podejrzenie jaskry, która nie wynika z zaburzeń metabolicznych cukru, gdyż brak jest opisu zmian cukrzycowych w siatkówce oka. Biegła w pełni podtrzymała swoją opinię, wskazując, iż stopień zaawansowania zamian narządowych nie powoduje trwałej niezdolności do pracy.

(Vide : opinia uzupełniająca biegłej internisty k. 75 akt)

Na rozprawie w dniu 21 grudnia 2012 r. wnioskodawca podtrzymał swoje odwołanie oraz wniosek o powołanie dowodu z opinii biegłego diabetologa. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego diabetologa.

(Vide :protokół k. 90-91 akt )

Po zbadaniu wnioskodawcy oraz dokładnym zapoznaniu się z całością dokumentacji: sądowo-lekarskiej zawartej w aktach sprawy, z akt ZUS a także dostarczonej osobiście przez powoda biegła sądowa diabetolog wskazała, iż u W. J. występuje cukrzyca typu-II datowana od 1992r., od wielu lat leczona insuliną oraz lekiem doustnym. Mimo długoletniego trwania choroby przebieg jest stabilny z wyrównanym profilem w granicach 130-200. Ocena HbAlC- na przestrzeni lat w granicach standardów leczenia diabetologicznego ( w 201lr.= 6,69% (str 76), w dniu 16.02.21012r.= 7,0%, ostatnie badanie z 27.02 2013r.= 6,56%). W czasie pobytów w szpitalach nie odnotowano ani razu-hypoglokemii (tj. niskiego poziomu), zmian w moczu świadczących o powikłaniach nerkowych cukrzycy. Wykazywane są prawidłowe wartości kreatyniny oraz GFR (przesączanie kłębuszkowe) a z dokumentacji wynika, że zawroty głowy spowodowane były zaburzeniami krążenia mózgowego i miały charakter przemijający. Odnośnie badania okulistycznego biegła wskazała, iż mimo wielokrotnej analizy akt znalazła dwa wpisy: z 2008r.- dno oka bez zmian ( k. 77 akt ZUS), i z dnia 14.02 2012r.gdzie podano, iż obserwacja jaskry do diagnostyki oraz, że dno oczu bez zmian. Wyjaśniła, iż okulista nie opisuje cech retinopatii cukrzycowej a podejrzenie jaskry dotyczy również osób nie mających cukrzycy. Odnosząc się do opinii biegłej neurolog wskazała, iż biegła opisała początki polineuropatii -na podstawie słabych odruchów skokowych, bez zaników mięśni, bez obiektywnych zaburzeń czucia. Reasumując biegła diabetolog wskazała, iż na tym etapie cukrzyca jest wyrównana metabolicznie, bez powikłań narządowych ze strony nerek, krążenia, a zmiany oczne wymagają dalszej diagnostyki. Nadmieniła, że poziom glikemii w surowicy krwi nie jest wartością stałą tak u ludzi bez cukrzycy jak i leczonych z powodu cukrzycy a wartości dobowe są różne w zależności od posiłku, wysiłku, dawki leku. Wskazała, iż wnioskodawca miewał podwyższone wartości glikemii okresowo wynikające z nieprzestrzegania diety ( wpis k.54 akt ZUS ), co w ogólnym bilansie nie pogarszało przewlekłego wyrównania cukrzycy. Biegła zwróciła uwagę, że cukrzyca jest schorzeniem o przewlekłym przebiegu, z następującymi powikłaniami a postęp choroby zależy od wielu składowych. Sam fakt leczenia cukrzycy insuliną nie jest równoznaczny niezdolnością do pracy. Wyjaśniła, iż jest grupa zawodów, których wykonywanie przez cukrzyka jest nie wskazane m.in.: praca na wysokości, w ruchu, pod wodą, w powietrzu, prace niebezpieczne ale w przypadku wnioskodawcy rodzaj wykonywanej pracy nie jest przeciwwskazaniem. Podkreśliła, że o niezdolności decyduje nie sama choroba lecz stopień jej zaawansowania oraz rozpoznane powikłania. Wskazała, że powód korzystał ze zwolnień lekarskich oraz świadczenia rehabilitacyjnego, ale były to symbole chorób I 10 i M 47 a pobyty szpitalne były krótkotrwałe a wypisach odnotowano poprawą stanu zdrowia. Odnosząc się do zarzutu powoda jakoby biegli wydali opinie w oparciu o nierzetelną analizę dokumentacji medycznej wskazał na nieprawdziwość tego zarzutu, podnosząc, iż wnioskodawca badany był w sumie przez sześciu lekarzy-tj. trzech lekarzy ZUS oraz biegłych internistę, kardiologa, neurologa-i nie jest możliwe, aby wszyscy oni nie badali powoda dokonując analizy dokumentacji lekarskiej.

Biegła wskazała, że występujące schorzenia na obecnym etapie ich zaawansowania nie powodują długotrwałej niezdolności do pracy a krótkotrwałe zaostrzenia mogą być leczone w ramach zwolnienia lekarskich. W ocenie biegłej stan zdrowia wnioskodawcy w zakresie zaawansowania cukrzycy nie uległ istotnemu pogorszeniu, w stosunku do badania przez biegłych i brak jest danych na potwierdzenia istniejącego przewlekłe powikłania cukrzycy, powodujące długotrwałą niezdolność do pracy. Biegła nie stwierdziła długotrwałej niezdolności do pracy z powodu rozpoznanej i leczonej cukrzycy.

(vide : opinia sądowo – lekarska biegłej diabetolog k. 119-121 akt )

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych pozwanego oraz dokumentacji lekarskiej ZUS, których prawdziwości i rzetelności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Sąd również nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności.

Opinie wydane w sprawie przez biegłych sądowych zostały sporządzone w sposób rzeczowy i konkretny, zawierają jasne, logiczne i przekonujące wnioski. Zostały one uzasadnione w sposób wyczerpujący i zgodny z wiedzą medyczną posiadaną przez biegłych, dlatego też Sąd w pełni je podzielił. Opinie te zostały wydane po dokonaniu oględzin i badaniu wnioskodawcy, analizie przedłożonej przez niego dokumentacji lekarskiej i w oparciu o wyniki badań znajdujące się w aktach ZUS. Wyczerpująco zostało opisane stwierdzone u wnioskodawcy schorzenia i ich wpływ na zdolność do pracy. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia opinii biegłych, uznając, iż stanowią one wiarygodną podstawę do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego W. J. nie jest zasadne i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – dalej: ustawa (Dz. U. z 2009 r. Nr 535, poz. 1227 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, niezdolność do pracy powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub nie później niż 18 miesięcy od ich ustania.

Zgodnie zaś z treścią art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z brzmienia art. 12 ustawy wyraźnie wynika, że do stwierdzenia niezdolności do pracy nie jest wystarczające samo występowanie naruszenia sprawności organizmu (choroby), lecz jednocześnie naruszenie to musi powodować całkowitą lub częściową utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie rokujące odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Kwestią sporną między stronami była ocena stanu zdrowia ubezpieczonego i jego zdolności do zatrudnienia.

Nie budziło wątpliwości w sprawie, iż ubezpieczony cierpi na określone schorzenia w tym na zespół metaboliczny, nadciśnienie tętnicze samoistne, cukrzycę typu II insulinozależną, przebytą niedostateczność krążenia mózgowego, rozpoczynającą się polineuropatię cukrzycą, obniżenie ostrości wzroku z powodu retinopatii cukrzycowej, zespół bolesnego barku po stronie lewej w przebiegu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii w odcinku szyjnym kręgosłupa– jednakże w ocenie Sądu to nie fakt występowania schorzeń, a jedynie stopień ich zaawansowania, ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami może powodować niezdolność do pracy (patrz. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 01 grudnia 2000 r., II UKN 113/00, OSNP 2002/14/343).

Biegli sądowi orzekający w niniejszej sprawie: neurolog, kardiolog, internista i diabetolog zgodnie stwierdzili, że ww. zmiany chorobowe nie powodują powikłań powodujących częściową lub całkowitą niezdolność do pracy.

Biegła sądowa kardiolog wyjaśniła, iż uwzględniając poziom wykształcenia i posiadane umiejętności w zakresie układu krążenia wnioskodawca jest zdolny do pracy.

Biegła neurolog wyjaśniła, iż zespół bolesnego barku po stronie lewej o charakterze mieszanym stawowym i korzeniowym nie powoduje częściowej ani całkowitej niezdolności do pracy a zamiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego z wielopoziomową dyskopatią są związane z wiekiem wnioskodawcy.

Biegła internista nie stwierdziła niezdolności do pracy z przyczyn internistycznych. Wyjaśniła, iż stopień zaawansowania zmian nie powoduje obecnie ograniczenia zdolności do zatrudnienia w zakresie posiadanych kwalifikacji i doświadczenia zawodowego.

Natomiast biegła diabetolog wskazała, że występujące schorzenia na obecnym etapie ich zaawansowania nie powodują długotrwałej niezdolności do pracy a zaostrzenia stanów chorobowych mogą być leczone w ramach zwolnień lekarskich. Biegła podniosła, że stan zdrowia wnioskodawcy z powodu cukrzycy nie uległ istotnemu pogorszeniu i brak jest danych na potwierdzenie istniejącego przewlekłe powikłania cukrzycy powodującego długotrwałą niezdolność do pracy. Nie stwierdziła długotrwałej niezdolności do pracy z powodu rozpoznanej i leczonej cukrzycy.

W tym stanie rzeczy, przyjąć należało wnioski wypływające z opinii wszystkich biegłych sądowych, jako podstawę rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądów (vide np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1998r. II UKN 466/97 OSNAP 1999/1/25) strona, która chce zakwestionować wnioski wyrażone w opiniach winna przedstawiać konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowych opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. Trzeba nadmienić, iż samo przekonanie ubezpieczonego o niezdolności do pracy nie ma wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, albowiem subiektywne odczucia nie potwierdzone medycznie nie stanowią żadnej podstawy do podważenia zawartej w opinii biegłych sądowych – obiektywnej oceny stanu zdrowia wnioskodawcy. Zastrzeżenia wnioskodawcy do opinii biegłych sądowych stanowią więc li tylko polemikę z prawidłowymi ich ustaleniami.

Wskazać również trzeba, iż sam fakt, że opinia biegłych okazała się niekorzystna dla wnioskodawcy nie stanowi podstawy do powołania w sprawie innego biegłego lekarza z tej dziedziny. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza, podlegająca kontroli instancyjnej, ocena czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyrok SN z 25 września 1997 r., II UKN 271/97, publ. OSNP 1998/14/430). Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczasowej opinii (m. in. wyroki SN: z dnia 5 listopada 1974 r., I CR 562/74 nie publ., z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 22, poz. 807, z dnia 10 stycznia 2001 r., II CKN 639/99 nie publ, z dnia 21 października 2001 r., IV CKN 478/00, nie publ.). Powołanie innego biegłego będzie celowe i uzasadnione, jeżeli wydana wcześniej przez biegłego opinia nie wyjaśnia dostatecznie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Takiego swojego twierdzenia, które oparte zostało na przedstawieniu własnej wersji potwierdzonej medycznie, pozostającej w opozycji do ustaleń biegłego, skarżący jednakże nie wykazał.

Sąd nie znalazł więc jakichkolwiek podstaw ani do dopuszczenia w sprawie dowodu z opinii kolejnego biegłego sądowego, ani też do dopuszczenia dowodu z opinii lekarzy leczących. Podkreślić w tym miejscu trzeba, iż oceny lekarzy prowadzących nie wiążą sądu, to opinie biegłych stanowią dowód w sprawie. Lekarze leczący zawsze przedstawiają własną ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego, która podlega najpierw kontroli przez lekarzy orzeczników ZUS, a następnie kontroli sądowej. Zaznaczyć przy tym raz jeszcze trzeba, że o ograniczeniu zdolności do pracy decyduje stopień nasilenia objawów ubytkowych choroby i dysfunkcji narządów przez nią spowodowanych, a nie samo rozpoznanie. Biegli nie stwierdzili u wnioskodawcy objawów upośledzenia funkcji organizmu na tyle znaczących, aby powodowały jego niezdolność do pracy. Wobec zarzutów wnioskodawcy podkreślić również należy, iż biegli, wykonując opinie w niniejszej sprawie, dysponowali pełną dokumentacją medyczną (w tym również tą przedłożoną przez wnioskodawcę, odnotowywali spostrzeżenia co do jego stanu zdrowia). Dokumentacja ta zawierała opisy stanu klinicznego i pozwalała ocenić dynamikę procesu chorobowego, postawić rozpoznanie i ocenić zdolność do pracy, dlatego też biegli byli świadomi i wiedzieli o istnieniu u wnioskodawcy różnych schorzeń, wiedzieli jaki jest stopień zaawansowania schorzeń i jaki jest ich wpływ na funkcjonowanie wnioskodawcy, jednakże nie mieli żadnych wątpliwości by stwierdzić, że schorzenia te nie powodują u wnioskodawcy niezdolności do pracy.

Godzi się w tym miejscu także zauważyć, że orzekając o niezdolności do pracy Sąd bierze pod uwagę szereg elementów, nie tylko stan zdrowia ubezpieczonego, koniecznym jest również uwzględnienie jego poziomu kwalifikacji, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego. Biorąc zatem pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne należy uznać, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

W konkluzji, Sąd na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego uznał, iż odwołujący jest zdolny do pracy i nie spełnia warunków do przyznania prawa do świadczenia rentowego, co skutkuje uznaniem odwołania ubezpieczonego za bezzasadne.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art.477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz cytowanych wyżej przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Elżbieta Zabrocka