Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 48/05
POSTANOWIENIE
Dnia 19 maja 2005 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Marek Sychowicz
SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania J. M.
przeciwko Gminie B.
o udzielnie zamówienia publicznego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 19 maja 2005 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Okręgowego w K. z dnia 24 lutego
2005 r., sygn. akt IV Ca (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Zespół Arbitrów przy Urzędzie Zamówień Publicznych w W. wyrokiem z dnia 14
września 2004 r. oddalił odwołanie J. M. od oddalenia jego protestu przez
zamawiającego – Gminę B. w B.
Sąd Okręgowy w K. – na skutek skargi J. M. na wspomniany wyrok –
postanowieniem z dnia 9 grudnia 2004 r. uchylił zaskarżone orzeczenie i umorzył
postępowanie w sprawie oraz zasądził od Gminy B. na rzecz J. M. 5 024,40 zł kosztów
postępowania przed Zespołem Arbitrów i od J. M. na rzecz Gminy B. 75 zł kosztów
postępowania sądowego.
Od tego orzeczenia Gmina B., powołując się na art. 392 k.p.c., wniosła kasację.
Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 24 lutego 2005 r. odrzucił tę kasację jako
niedopuszczalną.
2
Zdaniem Sądu w postępowaniu toczącym się na skutek wniesienia skargi nie
stosuje się art. 392 k.p.c. Zakres zastosowania w tym postępowaniu przepisów kodeksu
postępowania cywilnego reguluje art. 194 ust. 2 ustawy 29 stycznia 2004 r. – Prawo
zamówień publicznych (Dz. U. Nr 19, poz. 177 ze zm., dalej: p.z.p), który stanowi, że:
„W postępowaniu toczącym się wskutek skargi stosuje się odpowiednio przepisy ustawy
z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego o apelacji, jeżeli przepisy
niniejszego rozdziału na stanowią inaczej.”. To Oznacza, że odpowiednie zastosowanie
w sprawie znajdują przepisy Rozdziału 1 Działu V Tytułu VI Księgi Pierwszej Części
Pierwszej Kodeksu postępowania cywilnego oraz – na postawie art. 391 § 1 k.p.c. –
przepisy o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Brak zatem podstaw do
zastosowania w sprawie przepisu art. 392 k.p.c., ponieważ nie jest on ani przepisem o
apelacji, ani przepisem o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Jednocześnie
żaden przepis przytoczonej wyżej ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. nie przewiduje
kasacji od orzeczenia sądu (w tym również od postanowienia w przedmiocie umorzenia
postępowania) wydanego w postępowaniu toczącym się wskutek wniesienia skargi od
wyroku zespołu arbitrów.
W zażaleniu na to postanowienie pełnomocnik Gminy zarzucił, że przepis art. 194
ust. 2 p.z.p. nie wyłącza stosowania art. 392 k.p.c. Podniósł również, że za
dopuszczalnością kasacji przemawia wykładnia art. 198 ust. 4 p.z.p., w którym
ustawodawca wyłączył kasację jedynie od wyroku sądu. W konkluzji zażalenia
pełnomocnik Gminy wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zaskarżony kasacją wyrok został wydany przed dniem 6 lutego 2005 r. Do
złożenia i rozpoznania kasacji wniesionej od tego wyroku znajdują zatem zastosowanie
– zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98) –
przepisy kodeksu postępowania cywilnego w wersji obowiązującej do chwili wejścia w
życie tej ustawy.
Zaskarżone postanowienie – wbrew stanowisku skarżącej – zasługuje na
aprobatę. Sąd Okręgowy trafnie uznał, że zawarty w art. 194 ust. 2 p.z.p. zakres
odesłania do odpowiedniego stosowania przepisów kodeksu postępowania cywilnego
nie obejmuje art. 392 k.p.c., co wyłącza dopuszczalność wniesienia kasacji w sprawie
na podstawie tego przepisu. Również przepisy przytoczonej ustawy z dnia 29 listopada
2004 r. nie przewidują – jak słusznie podkreślił Sąd Okręgowy – kasacji od orzeczenia
3
sądu wydanego w postępowaniu toczącym się na skutek wniesienia skargi od wyroku
zespołu arbitrów.
Zaskarżonego postanowienia nie podważa podjęta w zażaleniu polemika ze
stanowiskiem Sądu, że zakres odesłania zawartego w art. 194 ust. 2 p.z.p. nie obejmuje
art. 392 k.p.c. Podniesione w niej argumenty są chybione. Po pierwsze, Sąd nie
ograniczył odesłania z art. 194 ust. 2 p.z.p. wyłącznie do przepisów zawartych w
rozdziale kodeksu postępowania cywilnego zatytułowanym „Apelacja”, ponieważ – co
uszło uwagi skarżącej – wyraźnie stwierdził, że wspomniane odesłanie obejmuje także
przepisy o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji stosowane odpowiednio na
podstawie art. 391 § 1 k.p.c. Po drugie, stosowanie w postępowaniu apelacyjnym
przepisów wskazanych w zażaleniu (np. regulujących koszty procesu, doręczenia czy
pełnomocnictwo) nie stanowi argumentu na rzecz zastosowania w sprawie art. 392
k.p.c. Stosowanie wspomnianych przepisów w postępowaniu apelacyjnym jest bowiem
rezultatem odesłania z art. 391 § 1 k.p.c., które nie obejmuje jednak art. 392 k.p.c. (nie
należy on do przepisów o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji).
Nie można też podzielić zapatrywania skarżącej, że za dopuszczalnością
wniesionej w sprawie kasacji przemawia wykładnia art. 198 ust. 4 p.z.p. Zawarte w tym
przepisie postanowienie, że kasacja nie przysługuje od wyroku sądu wydanego w
postępowaniu toczącym się na skutek wniesienia skargi od wyroku zespołu arbitrów, nie
daje bowiem podstaw do racjonalnego wniosku, iż kasacja jest dopuszczalna od
wydanego w tym postępowaniu postanowienia o uchyleniu wyroku zespołu arbitrów i
umorzeniu postępowania. Wobec jednoznacznego wyłączenia przez ustawodawcę
dopuszczalności kasacji od orzeczeń merytorycznych brak usprawiedliwionych podstaw
przemawiających za przyjęciem jej dopuszczalności od postanowień formalnych
kończących postępowanie w sprawie. Takie stanowisko zostało też wyrażone literaturze
przedmiotu. Dlatego należy przyjąć, że zarówno od wyroku, jak i postanowienia
kończącego postępowanie w sprawie – wydanych w postępowaniu toczącym się na
skutek skargi od wyroku zespołu arbitrów – kasacja nie przysługuje.
Z przedstawionych powodów zażalenie podlega oddaleniu (art. 39814
k.p.c. w zw.
z art. 3941
§ 3 k.p.c.).