V CZ 36/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II CKN 358/00
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 36/06
POSTANOWIENIE
Dnia 26 maja 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
SSN Barbara Myszka
w sprawie z powództwa Syndyka Masy Upadłości "R. Ltd" Spółki
z ograniczoną odpowiedzialnością w M.
przeciwko J.P. i M. P.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 26 maja 2006 r.,
zażalenia strony powodowej na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 23 stycznia 2006 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny, działając na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c., odrzucił
postanowieniem z dnia 23 stycznia 2006 r. skargę kasacyjną powodowego
Syndyka Masy Upadłości, jako wniesioną przez osobę nieuprawnioną. Sąd ten
uznał, że art. 871
§ 2 k.p.c. nie ma w rozpoznawanej sprawie zastosowania,
gdyż będący Syndykiem radca prawny P. N., nie wykonujący zawodu radcy
prawnego od dnia 1 marca 2005 r., nie mógł sporządzić i wnieść skargi kasacyjnej
w imieniu powodowego Syndyka. W ocenie Sądu odwoławczego radca
prawny P. N. nie jest bowiem stroną w niniejszej sprawie, nie jest również
organem ani przedstawicielem ustawowym powoda, a także nie może być
pełnomocnikiem procesowym powoda.
W zażaleniu powód zarzucił, że uzasadnienie zaskarżonego postanowienia
opiera się na „oddzieleniu radcy prawnego P. N. od funkcji syndyka”. Żalący
twierdzi, że w tym procesie powodem jest radca prawny P. N., a nie ma
przepisu ograniczającego bądź wyłączającego możliwość korzystania z
uprawnień radcy prawnego z powodu pełnienia przez niego funkcji syndyka.
Skarżący zarzuca zaskarżonemu postanowieniu obrazę art. 60 pr. upadł. i art. 871
§ 1 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest uzasadnione.
Zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c. przed Sądem Najwyższym obowiązuje
zastępstwo stron przez adwokatów bądź radców prawnych. Zasadniczym celem
wprowadzenia tego przepisu było umożliwienie stronom sprostania wysokim
wymaganiom stawianym przez przepisy kodeksu postępowania cywilnego
podejmowanym przed Sądem Najwyższym czynnościom procesowym.
Zapewnienie odpowiednio wysokiego poziomu tych czynności wymaga
stosownych umiejętności oraz wiedzy prawniczej, których posiadaniem powinni
z założenia wyróżniać się wskazani wyżej profesjonalni pełnomocnicy, zawodowo
trudniący się świadczeniem usług prawniczych.
3
Wyjątek od obowiązku zachowania tzw. przymusu adwokacko-radcowskiego
wprowadza § 2 powołanego art. 871
k.p.c., stanowiąc m.in., że z obowiązku tego
zwolnieni są adwokaci i radcy prawni, gdy występują oni w sprawie jako strona,
jej organ bądź przedstawiciel ustawowy. Celem tego przepisu jest uchylenie
wobec określonych w nim osób rygoru, wynikającego z art. 871
§ 1 k.p.c., ze
względu na ich wysokie kwalifikacje prawnicze, które gwarantują profesjonalizm
dokonywanych przez nie przed Sądem Najwyższym czynności procesowych.
W niniejszej sprawie skargę kasacyjną wniósł Syndyk Masy Upadłości,
będący jednocześnie radcą prawnym. Chociaż więc stroną postępowania jest
Syndyk (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1999 r.,
II CKN 358/00, OSNC 1999, nr 12, poz. 219), a nie działająca we własnym
imieniu konkretna osoba fizyczna, która aktualnie pełni tę funkcję, to jednak
należy mieć na uwadze cel wyjątku wprowadzonego w art. 871
§ 2 k.p.c.
Konsekwencją tego będzie uznanie, że uprawnionym do wniesienia skargi
kasacyjnej jest również syndyk, będący prawnikiem wymienionym w powyższym
przepisie (w tym radcą prawnym). Byłoby bowiem przejawem nadmiernego
formalizmu wymaganie od takiego syndyka, który sam przecież posiada
niezbędne kwalifikacje do sporządzenia skargi kasacyjnej i może ją wnieść
jako strona, jej przedstawiciel bądź organ, aby powierzał wykonanie tego
zadania innemu radcy prawnemu bądź adwokatowi. Przyjęcie stanowiska
przeciwnego stałoby w oczywistej opozycji do celu, jakim kierował się
ustawodawca, uchylając wobec osób wymienionych w art. 871
§ 2 k.p.c.
przymus adwokacko-radcowski.
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji, przyjmując
za podstawę rozstrzygnięcia art. 39815
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.
jz
POSTANOWIENIE
Dnia 26 maja 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
SSN Barbara Myszka
w sprawie z powództwa Syndyka Masy Upadłości "R. Ltd" Spółki
z ograniczoną odpowiedzialnością w M.
przeciwko J.P. i M. P.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 26 maja 2006 r.,
zażalenia strony powodowej na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 23 stycznia 2006 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny, działając na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c., odrzucił
postanowieniem z dnia 23 stycznia 2006 r. skargę kasacyjną powodowego
Syndyka Masy Upadłości, jako wniesioną przez osobę nieuprawnioną. Sąd ten
uznał, że art. 871
§ 2 k.p.c. nie ma w rozpoznawanej sprawie zastosowania,
gdyż będący Syndykiem radca prawny P. N., nie wykonujący zawodu radcy
prawnego od dnia 1 marca 2005 r., nie mógł sporządzić i wnieść skargi kasacyjnej
w imieniu powodowego Syndyka. W ocenie Sądu odwoławczego radca
prawny P. N. nie jest bowiem stroną w niniejszej sprawie, nie jest również
organem ani przedstawicielem ustawowym powoda, a także nie może być
pełnomocnikiem procesowym powoda.
W zażaleniu powód zarzucił, że uzasadnienie zaskarżonego postanowienia
opiera się na „oddzieleniu radcy prawnego P. N. od funkcji syndyka”. Żalący
twierdzi, że w tym procesie powodem jest radca prawny P. N., a nie ma
przepisu ograniczającego bądź wyłączającego możliwość korzystania z
uprawnień radcy prawnego z powodu pełnienia przez niego funkcji syndyka.
Skarżący zarzuca zaskarżonemu postanowieniu obrazę art. 60 pr. upadł. i art. 871
§ 1 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest uzasadnione.
Zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c. przed Sądem Najwyższym obowiązuje
zastępstwo stron przez adwokatów bądź radców prawnych. Zasadniczym celem
wprowadzenia tego przepisu było umożliwienie stronom sprostania wysokim
wymaganiom stawianym przez przepisy kodeksu postępowania cywilnego
podejmowanym przed Sądem Najwyższym czynnościom procesowym.
Zapewnienie odpowiednio wysokiego poziomu tych czynności wymaga
stosownych umiejętności oraz wiedzy prawniczej, których posiadaniem powinni
z założenia wyróżniać się wskazani wyżej profesjonalni pełnomocnicy, zawodowo
trudniący się świadczeniem usług prawniczych.
3
Wyjątek od obowiązku zachowania tzw. przymusu adwokacko-radcowskiego
wprowadza § 2 powołanego art. 871
k.p.c., stanowiąc m.in., że z obowiązku tego
zwolnieni są adwokaci i radcy prawni, gdy występują oni w sprawie jako strona,
jej organ bądź przedstawiciel ustawowy. Celem tego przepisu jest uchylenie
wobec określonych w nim osób rygoru, wynikającego z art. 871
§ 1 k.p.c., ze
względu na ich wysokie kwalifikacje prawnicze, które gwarantują profesjonalizm
dokonywanych przez nie przed Sądem Najwyższym czynności procesowych.
W niniejszej sprawie skargę kasacyjną wniósł Syndyk Masy Upadłości,
będący jednocześnie radcą prawnym. Chociaż więc stroną postępowania jest
Syndyk (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1999 r.,
II CKN 358/00, OSNC 1999, nr 12, poz. 219), a nie działająca we własnym
imieniu konkretna osoba fizyczna, która aktualnie pełni tę funkcję, to jednak
należy mieć na uwadze cel wyjątku wprowadzonego w art. 871
§ 2 k.p.c.
Konsekwencją tego będzie uznanie, że uprawnionym do wniesienia skargi
kasacyjnej jest również syndyk, będący prawnikiem wymienionym w powyższym
przepisie (w tym radcą prawnym). Byłoby bowiem przejawem nadmiernego
formalizmu wymaganie od takiego syndyka, który sam przecież posiada
niezbędne kwalifikacje do sporządzenia skargi kasacyjnej i może ją wnieść
jako strona, jej przedstawiciel bądź organ, aby powierzał wykonanie tego
zadania innemu radcy prawnemu bądź adwokatowi. Przyjęcie stanowiska
przeciwnego stałoby w oczywistej opozycji do celu, jakim kierował się
ustawodawca, uchylając wobec osób wymienionych w art. 871
§ 2 k.p.c.
przymus adwokacko-radcowski.
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji, przyjmując
za podstawę rozstrzygnięcia art. 39815
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.
jz