III CZ 79/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-12-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 79/06
POSTANOWIENIE
Dnia 21 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski (przewodniczący)
SSN Jan Górowski (sprawozdawca)
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian
w sprawie z powództwa Miasta W.
przeciwko „AU.”
o zapłatę,
oraz z powództwa wzajemnego „AU”.
przeciwko Miastu W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 listopada 2006 r.,
zażalenia Miasta W.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 21 czerwca 2006 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 12 grudnia 2005 r. Sąd Apelacyjny odrzucił apelację
powódki i pozwanej wzajemnie Gminy W. od wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia
1 kwietnia 2005 r.
Kolejnym postanowieniem z dnia 14 lutego 2006 r. Sąd Apelacyjny oddalił
wniosek Miasta W. o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na
postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 12 grudnia 2005 r. i odrzucił zażalenie na
postanowienie o odrzuceniu apelacji.
Zażalenie powódki i pozwanej wzajemnej Gminy W. wniesione dnia 25
kwietnia 2006 r., na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 14 lutego 2006 r.,
Sąd Apelacyjny odrzucił postanowieniem z dnia 21 czerwca 2006 r. W
uzasadnieniu wskazał, że podlega odrzuceniu bez wezwania o uiszczenie opłaty
środek odwoławczy wniesiony przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika
patentowego, podlegający opłacie stałej lub stosunkowej obliczonej od wskazanej
przez stronę wartości przedmiotu zaskarżenia. Wobec wniesienia nieopłaconego
zażalenia przez profesjonalnego pełnomocnika zażalenie podlegało odrzuceniu
(art. 1302
§ 3 k.p.c.).
W zażaleniu na postanowienie z dnia 21 czerwca 2006 r. powódka
i pozwana wzajemna Gmina Miasto W. wniosła o uchylenie zaskarżonego
postanowienia zarzucając naruszenie art. 149 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398, dalej
„u.k.s.c.”) oraz art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 370 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Regulacja zawarta w art. 149 u.k.s.c. jest wyjątkiem od zasady
bezpośredniego działania ustawy nowej. Za poglądem, że chwila wydania
orzeczenia powinna być postrzegana jako zakończenie postępowania w instancji
przemawia to, że jest to jedyny termin, który pozwala w sposób nie budzący
wątpliwości rozgraniczyć czasowe zakresy stosowania starej i nowej ustawy
3
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Środek odwoławczy może bowiem
być wniesiony przez strony w różnych terminach, gdyż otwarcie tego terminu dla
każdej ze stron następuje w sposób indywidualny. Poza tym tylko łączenie
zakończenia postępowania w instancji z chwilą wydania orzeczenia może stanowić
zadawalające rozwiązanie dla sytuacji, w której wydane zostało orzeczenie
uchylające i przekazujące sprawę do ponownego rozpoznania, a więc nie
podlegające zaskarżeniu. Z tych względów należy przyjąć, że zakończenie
postępowania w danej instancji w rozumieniu art. 149 ust. 1 u.k.s.c. następuje
z chwilą wydania orzeczenia merytorycznego bądź formalnego kończącego
postępowanie w sprawie w instancji (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZ 36/06, niepublikowane).
Postępowanie apelacyjne w rozumieniu art. 149 ust 1 u.k.s.c. zakończyło
się w dniu 12 grudnia 2005 r., a więc w czasie obowiązywania ustawy z dnia
13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity
Dz.U. z 2002 r. Nr 9, poz. 88 ze. zm.).
Zastosowanie obecnie obowiązującej ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych w rozumieniu art. 149 ust 1 u.k.s.c. obejmuje nie tylko
przepisy regulujące wysokość opłat, ale także przepisy kodeksu postępowania
cywilnego nią wprowadzone, dotyczące skutków nieuiszczenia opłat (np. art. 1302
k.p.c.)
Nie może ulegać wątpliwości, że wniesienie środka odwoławczego jest
czynnością postępowania w wyższej instancji. Artykuł 149 ust. 1 u.k.s.c. swą
hipotezą obejmuje tylko stany faktyczne do zakończenia postępowania w danej
instancji. Nie obejmuje zatem wniesienia zażalenia na postanowienie, które zapadło
po jego zakończeniu. Zgodnie więc z podstawową zasadą bezpośredniego
stosowania ustawy nowej do zażalenia wniesionego w dniu 25 kwietnia 2006 r.
miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych.
Mylne wskazanie, przez Sąd Apelacyjny jako podstawy rozstrzygnięcia
art.397 § 2 k.p.c., zamiast art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 398 21
i art. 3986
§ 2
k.p.c., nie jest uchybieniem istotnym, gdyż nie wywarło wpływu na wynik sprawy.
4
Z tych względów zażalenie jako nie uzasadnione uległo oddaleniu (art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 39821
k.p.c. i art. 3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 21 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski (przewodniczący)
SSN Jan Górowski (sprawozdawca)
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian
w sprawie z powództwa Miasta W.
przeciwko „AU.”
o zapłatę,
oraz z powództwa wzajemnego „AU”.
przeciwko Miastu W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 listopada 2006 r.,
zażalenia Miasta W.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 21 czerwca 2006 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 12 grudnia 2005 r. Sąd Apelacyjny odrzucił apelację
powódki i pozwanej wzajemnie Gminy W. od wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia
1 kwietnia 2005 r.
Kolejnym postanowieniem z dnia 14 lutego 2006 r. Sąd Apelacyjny oddalił
wniosek Miasta W. o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na
postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 12 grudnia 2005 r. i odrzucił zażalenie na
postanowienie o odrzuceniu apelacji.
Zażalenie powódki i pozwanej wzajemnej Gminy W. wniesione dnia 25
kwietnia 2006 r., na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 14 lutego 2006 r.,
Sąd Apelacyjny odrzucił postanowieniem z dnia 21 czerwca 2006 r. W
uzasadnieniu wskazał, że podlega odrzuceniu bez wezwania o uiszczenie opłaty
środek odwoławczy wniesiony przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika
patentowego, podlegający opłacie stałej lub stosunkowej obliczonej od wskazanej
przez stronę wartości przedmiotu zaskarżenia. Wobec wniesienia nieopłaconego
zażalenia przez profesjonalnego pełnomocnika zażalenie podlegało odrzuceniu
(art. 1302
§ 3 k.p.c.).
W zażaleniu na postanowienie z dnia 21 czerwca 2006 r. powódka
i pozwana wzajemna Gmina Miasto W. wniosła o uchylenie zaskarżonego
postanowienia zarzucając naruszenie art. 149 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398, dalej
„u.k.s.c.”) oraz art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 370 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Regulacja zawarta w art. 149 u.k.s.c. jest wyjątkiem od zasady
bezpośredniego działania ustawy nowej. Za poglądem, że chwila wydania
orzeczenia powinna być postrzegana jako zakończenie postępowania w instancji
przemawia to, że jest to jedyny termin, który pozwala w sposób nie budzący
wątpliwości rozgraniczyć czasowe zakresy stosowania starej i nowej ustawy
3
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Środek odwoławczy może bowiem
być wniesiony przez strony w różnych terminach, gdyż otwarcie tego terminu dla
każdej ze stron następuje w sposób indywidualny. Poza tym tylko łączenie
zakończenia postępowania w instancji z chwilą wydania orzeczenia może stanowić
zadawalające rozwiązanie dla sytuacji, w której wydane zostało orzeczenie
uchylające i przekazujące sprawę do ponownego rozpoznania, a więc nie
podlegające zaskarżeniu. Z tych względów należy przyjąć, że zakończenie
postępowania w danej instancji w rozumieniu art. 149 ust. 1 u.k.s.c. następuje
z chwilą wydania orzeczenia merytorycznego bądź formalnego kończącego
postępowanie w sprawie w instancji (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZ 36/06, niepublikowane).
Postępowanie apelacyjne w rozumieniu art. 149 ust 1 u.k.s.c. zakończyło
się w dniu 12 grudnia 2005 r., a więc w czasie obowiązywania ustawy z dnia
13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity
Dz.U. z 2002 r. Nr 9, poz. 88 ze. zm.).
Zastosowanie obecnie obowiązującej ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych w rozumieniu art. 149 ust 1 u.k.s.c. obejmuje nie tylko
przepisy regulujące wysokość opłat, ale także przepisy kodeksu postępowania
cywilnego nią wprowadzone, dotyczące skutków nieuiszczenia opłat (np. art. 1302
k.p.c.)
Nie może ulegać wątpliwości, że wniesienie środka odwoławczego jest
czynnością postępowania w wyższej instancji. Artykuł 149 ust. 1 u.k.s.c. swą
hipotezą obejmuje tylko stany faktyczne do zakończenia postępowania w danej
instancji. Nie obejmuje zatem wniesienia zażalenia na postanowienie, które zapadło
po jego zakończeniu. Zgodnie więc z podstawową zasadą bezpośredniego
stosowania ustawy nowej do zażalenia wniesionego w dniu 25 kwietnia 2006 r.
miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych.
Mylne wskazanie, przez Sąd Apelacyjny jako podstawy rozstrzygnięcia
art.397 § 2 k.p.c., zamiast art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 398 21
i art. 3986
§ 2
k.p.c., nie jest uchybieniem istotnym, gdyż nie wywarło wpływu na wynik sprawy.
4
Z tych względów zażalenie jako nie uzasadnione uległo oddaleniu (art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 39821
k.p.c. i art. 3941
§ 3 k.p.c.).