IV CZ 95/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-12-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 95/06
POSTANOWIENIE
Dnia 28 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Gerard Bieniek (sprawozdawca)
SSN Maria Grzelka
w sprawie z powództwa „P.” SA
przeciwko B.M.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 listopada 2006 r.,
zażalenia pozwanej
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 8 września 2006 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 8.09.2006 r. odrzucił skargę
kasacyjną pozwanej od wyroku tego Sądu z dnia 5.05.2006 r., albowiem
pełnomocnik pozwanej, zwolnionej od kosztów sądowych w zakresie opłaty od tej
skargi, nie uiścił opłaty podstawowej.
Pozwana wniosła zażalenie, domagając się uchylenia zaskarżonego
postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W sprawie jest bezsporne, że pozwana została zwolniona od obowiązku
ponoszenia opłaty sądowej od skargi kasacyjnej. Zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy
z dnia 28.07.2005 r. (Dz.U. Nr 167, poz. 1398) winna więc uiścić od tej skargi
opłatę podstawową. Tego nie uczyniono, co uzasadniało zastosowanie art. 1302
§ 3 k.p.c. Stosownie do tego przepisu sąd odrzuca bez wezwania o uiszczenie
opłaty pisma wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika
patentowego zawierające środki odwoławcze lub środki zaskarżenia podlegające
opłacie w wysokości stałej lub stosunkowej obliczonej od wskazanej przez stronę
wartości przedmiotu zaskarżenia. Wnoszący zażalenie podnosi, że przepis ten
należy odnieść jedynie do opłaty stałej i stosunkowej, natomiast brak podstaw do
tego, aby objąć nim także opłatę podstawową. Tego poglądu nie sposób podzielić.
Zarówno wykładnia gramatyczna, jak i celowościowa prowadzą do odmiennego
wniosku. Jest poza sporem, że wysokość opłaty podstawowej jest stała i wynosi 30
zł. W art. 1302
§ 3 k.p.c. celowo użyto sformułowania „opłata w wysokości stałej”, a
nie opłata stała. Skoro opłata podstawowa jest w stałej wysokości, to nie powinno
wzbudzać zastrzeżeń stanowiska, że także uiszczenie tej opłaty objęte jest sankcją
z art. 1302
§ 3 k.p.c. Należy przy tym zwrócić uwagę, że jedynie taką wykładnię
należy uznać za racjonalną. Ustawodawca objął bowiem sankcją z art. 1302
§ 3
k.p.c. także opłatę stosunkową, obliczoną stosownie do wskazanej przez stronę
wartości przedmiotu zaskarżenia. Jest to niewątpliwie rozszerzenie hipotezy tego
3
przepisu w porównaniu z art. 17 ustawy z dnia 13.06.1967 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych, w którym sankcję zwrotu (odrzucenia) wiązano jedynie
z opłatą w wysokości stałej. Jeśli więc art. 1302
§ 3 k.p.c. obejmuje opłatę
stosunkową, to tym bardziej opłatę w wysokości stałej, a taką jest opłata
podstawowa. Na marginesie należy podnieść, że odwoływanie się do art. 96 ust. 1
pkt 4 ustawy jest o tyle niezrozumiałe, że w sprawie nie chodzi o roszczenie
pracownicze.
Z tych względów, na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w związku z art. 39814
k.p.c. orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 28 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Gerard Bieniek (sprawozdawca)
SSN Maria Grzelka
w sprawie z powództwa „P.” SA
przeciwko B.M.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 listopada 2006 r.,
zażalenia pozwanej
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 8 września 2006 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 8.09.2006 r. odrzucił skargę
kasacyjną pozwanej od wyroku tego Sądu z dnia 5.05.2006 r., albowiem
pełnomocnik pozwanej, zwolnionej od kosztów sądowych w zakresie opłaty od tej
skargi, nie uiścił opłaty podstawowej.
Pozwana wniosła zażalenie, domagając się uchylenia zaskarżonego
postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W sprawie jest bezsporne, że pozwana została zwolniona od obowiązku
ponoszenia opłaty sądowej od skargi kasacyjnej. Zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy
z dnia 28.07.2005 r. (Dz.U. Nr 167, poz. 1398) winna więc uiścić od tej skargi
opłatę podstawową. Tego nie uczyniono, co uzasadniało zastosowanie art. 1302
§ 3 k.p.c. Stosownie do tego przepisu sąd odrzuca bez wezwania o uiszczenie
opłaty pisma wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika
patentowego zawierające środki odwoławcze lub środki zaskarżenia podlegające
opłacie w wysokości stałej lub stosunkowej obliczonej od wskazanej przez stronę
wartości przedmiotu zaskarżenia. Wnoszący zażalenie podnosi, że przepis ten
należy odnieść jedynie do opłaty stałej i stosunkowej, natomiast brak podstaw do
tego, aby objąć nim także opłatę podstawową. Tego poglądu nie sposób podzielić.
Zarówno wykładnia gramatyczna, jak i celowościowa prowadzą do odmiennego
wniosku. Jest poza sporem, że wysokość opłaty podstawowej jest stała i wynosi 30
zł. W art. 1302
§ 3 k.p.c. celowo użyto sformułowania „opłata w wysokości stałej”, a
nie opłata stała. Skoro opłata podstawowa jest w stałej wysokości, to nie powinno
wzbudzać zastrzeżeń stanowiska, że także uiszczenie tej opłaty objęte jest sankcją
z art. 1302
§ 3 k.p.c. Należy przy tym zwrócić uwagę, że jedynie taką wykładnię
należy uznać za racjonalną. Ustawodawca objął bowiem sankcją z art. 1302
§ 3
k.p.c. także opłatę stosunkową, obliczoną stosownie do wskazanej przez stronę
wartości przedmiotu zaskarżenia. Jest to niewątpliwie rozszerzenie hipotezy tego
3
przepisu w porównaniu z art. 17 ustawy z dnia 13.06.1967 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych, w którym sankcję zwrotu (odrzucenia) wiązano jedynie
z opłatą w wysokości stałej. Jeśli więc art. 1302
§ 3 k.p.c. obejmuje opłatę
stosunkową, to tym bardziej opłatę w wysokości stałej, a taką jest opłata
podstawowa. Na marginesie należy podnieść, że odwoływanie się do art. 96 ust. 1
pkt 4 ustawy jest o tyle niezrozumiałe, że w sprawie nie chodzi o roszczenie
pracownicze.
Z tych względów, na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w związku z art. 39814
k.p.c. orzeczono jak w sentencji.