Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZ 51/07
POSTANOWIENIE
Dnia 29 listopada 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Zawada (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z powództwa „I.” sp. z o.o.
przeciwko A.M. i B.M.
przy uczestnictwie interwenienta ubocznego po stronie powoda „H.” S.A.
o zapłatę,
po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu niejawnym
w dniu 29 listopada 2007 r.,
zażalenia interwenienta ubocznego
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 25 kwietnia 2007 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie i zasądza od interwenienta ubocznego na rzecz
pozwanych kwotę 3600 (trzy tysiące sześćset) zł tytułem zwrotu
kosztów postępowania zażaleniowego.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2007 r. odrzucił apelację
interwenienta ubocznego po stronie powodowej, „H.” Spółki Akcyjnej, od wyroku
tego Sądu z dnia 21 sierpnia 2006 r. W uzasadnieniu postanowienia Sąd
Apelacyjny wyjaśnił, że apelacja interwenienta ubocznego została wniesiona z
naruszeniem art. 369 k.p.c. Wniosek o sporządzenie i doręczenie odpisu wyroku z
uzasadnieniem wniósł z zachowaniem wymaganego terminu jedynie pełnomocnik
strony powodowej. Odpis wyroku z uzasadnieniem został mu doręczony 15
września 2006 r. Interwenient uboczny wniósł apelację w dniu 29 września 2006 r.
Sąd Apelacyjny podkreślił, że H. jest interwenientem ubocznym niesamoistnym, nie
ma zatem do niego zastosowania art. 73 § 2 w związku z art. 81 k.p.c. Złożenie
wniosku o doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem przez stronę powodową nie
odniosło więc skutku wobec H. Uprawnienie do wniesienia apelacji przez H. w
terminie otwartym dla strony powodowej nie wynikało też z art. 79 zdanie pierwsze
k.p.c.
W zażaleniu interwenient uboczny zakwestionował zasadność odrzucenia
wniesionej przez niego apelacji w świetle art. 73 § 2, art. 79, 80, 81 i 369 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skoro nie ulega wątpliwości, że H. jest interwenientem ubocznym
niesamoistnym, do oceny zasadności zaskarżonego postanowienia nie może mieć
zastosowania art. 73 § 2 w związku z art. 81 k.p.c.
Zgodnie z art. 79 k.p.c., interwenient uboczny jest uprawniony do wszelkich
czynności procesowych dopuszczonych według stanu sprawy. Nie jest więc
wykluczone wniesienie przez interwenienta ubocznego, jeżeli pozwala na to stan
sprawy, także apelacji. Te jednak czynności procesowe, w stosunku do których –
tak jak w odniesieniu do apelacji - zastrzeżony jest pod rygorem bezskuteczności
określony termin, muszą być dokonane przez interwenienta ubocznego w tym
terminie. Bieg tego terminu określa się zgodnie z przepisami kodeksu
postępowania cywilnego w stosunku do interwenienta ubocznego. Jeżeli więc
chodzi o apelację, określony w art. 369 k.p.c. dwutygodniowy termin do jej
3
wniesienia przez interwenienta ubocznego należy liczyć od doręczenia
interwenientowi ubocznemu odpisu wyroku z uzasadnieniem, a jeżeli interwenient
uboczny nie zażądał w terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji doręczenia
odpisu wyroku z uzasadnieniem – od dnia, w którym upłynął ten tygodniowy termin.
Nie ma natomiast znaczenia w świetle art. 79 k.p.c. przy określaniu biegu terminu
do wniesienia apelacji przez interwenienta ubocznego – jak trafnie przyjął Sąd
Apelacyjny - fakt zażądania doręczenia odpisu wyroku z uzasadnieniem przez
stronę, do której interwenient przystąpił, ani data doręczenia jej odpisu wyroku
z uzasadnieniem. Innymi słowy, w świetle art. 79 k.p.c. termin do wniesienia
apelacji przez stronę, do której przystąpił interwenient uboczny, nie jest terminem
do wniesienia apelacji przez interwenienta ubocznego; termin do wniesienia
apelacji przez interwenienta ubocznego należy określić w odniesieniu do niego
indywidualnie. Od tej reguły dopuszcza się wyjątek jedynie wtedy, gdy wniesienie
apelacji następuje wraz ze zgłoszeniem interwencji ubocznej. Wówczas apelacja
powinna być wniesiona w terminie wiążącym stronę, do której interwenient
przystępuje (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 31 października 1968 r.,
III CZP 80/68, OSNC 1969, nr 6, poz. 106). W sprawie taka jednak sytuacja nie
występuje.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art.
39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c., a kosztach postępowania zażaleniowego
orzekł zgodnie z art. 98 w związku z art. 108 § 1, art. 39821
i art. 3941
§ 3 k.p.c. oraz
§ 6 pkt 7 i § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1349 ze zm.).

III CZ 51/07

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia