Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UZ 46/09
POSTANOWIENIE
Dnia 18 stycznia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący)
SSN Józef Iwulski (sprawozdawca)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z wniosku R. Ł.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o rentę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 18 stycznia 2010 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 15 września 2009 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 15 września 2009 r., Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną ubezpieczonego R. Ł. od wyroku tego Sądu z dnia 4 lutego 2009 r.
wydanego w sprawie przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych o rentę.
W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd Apelacyjny wywiódł, że
zarządzeniem z dnia 14 lipca 2009 r. pełnomocnik ubezpieczonego został
zobowiązany do uzupełnienia braków formalnych skargi kasacyjnej przez
dołączenie pełnomocnictwa procesowego do występowania przed Sądem
Najwyższym oraz nadesłanie dwóch odpisów skargi, w terminie tygodniowym pod
rygorem jej odrzucenia. Pełnomocnik skarżącego w dniu 31 lipca 2009 r. złożył
wymagane pełnomocnictwo, ale nie złożył odpisów skargi kasacyjnej. W tym stanie
rzeczy Sąd Apelacyjny uznał, że w zakreślonym terminie skarżący nie uzupełnił
2
braków formalnych skargi kasacyjnej, co powodowało jej odrzucenie na podstawie
art. 3986
§ 2 k.p.c.
W zażaleniu na to postanowienie ubezpieczony zarzucił naruszenie „art. 398
k.p.c." przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, gdyż - jego
zdaniem – „złożone odpisy skargi kasacyjnej oraz uzupełnienia skargi kasacyjnej
spełniają wymogi pisma procesowego w ogóle i skargi kasacyjnej w szczególności -
jest wskazane zaskarżone orzeczenie, przytoczone są podstawy kasacyjne i ich
uzasadnienie oraz wnioski o uchylenie i zmianę orzeczenia ze wskazaniem zakresu
żądanego uchylenia i zmiany". Ponadto żalący się zarzucił niewyjaśnienie, czy
"uzupełnienie dotyczyło skargi kasacyjnej, czy uzupełnienia skargi kasacyjnej i
czego dotyczy rzekomy brak uzupełnienia, gdyż w aktach znajduje się po kilka
odpisów skargi kasacyjnej i kilka uzupełnień skargi kasacyjnej składanych
wielokrotnie od lutego 2009 do października 2009". Żalący się podniósł, że
kilkakrotnie uzupełniał skargę kasacyjną, dlatego w aktach sprawy jest „pokaźna
ilość" zarówno odpisów skargi kasacyjnej, jak i odpisów uzupełnień skargi
kasacyjnej. Tych odpisów i uzupełnień „było tak wiele, że odwołujący i jego
pełnomocnik łatwo się mogli pogubić w tym wszystkim". Tymczasem Sąd drugiej
instancji nie wyjaśnił, czy zbyt mało jest odpisów skargi kasacyjnej, czy odpisów
uzupełnień skargi kasacyjnej oraz, które z nich należy „znowu uzupełnić". Żalący
się dodał iż, „w tym całym chaosie formalistyczno-prawnym zgubiono istotę sporu i
dramat człowieka, który nie będąc zdolny do pracy od wielu lat i korzystając z renty
inwalidzkiej został jej po latach w sposób błędny pozbawiony i nie mogąc pracować,
chce zapewnić sobie środki do życia. Przykre, że rozważania nad treścią złożonej
skargi poszły w nieoczekiwanym kierunku, pomijającym treści merytoryczne".
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne, choćby już z tego względu, że skarżący jako
jego podstawę powołał naruszenie art. 398 k.p.c., który stanowi, że przepisy działu
V (Środki odwoławcze) stosuje się odpowiednio do zażaleń na zarządzenia
przewodniczącego. Jest więc oczywiste, że ta regulacja w ogóle nie ma
zastosowania do sytuacji procesowej ubezpieczonego, w której wydano zaskarżone
postanowienie.
3
Odnosząc się do argumentów powołanych przez skarżącego w uzasadnieniu
zażalenia, w pierwszym rzędzie podnieść należy, że obowiązkiem wnoszącego
skargę kasacyjną (poza dołączeniem jej odpisu dla strony przeciwnej - art. 128 § 1
k.p.c.) jest dołączenie dodatkowych dwóch odpisów skargi przeznaczonych dla
Sądu Najwyższego oraz dla Prokuratora Generalnego (art. 3984
§ 3 k.p.c.).
Składając skargę kasacyjną ubezpieczony powinien więc przedłożyć trzy jej odpisy.
Z akt sprawy wynika, że ubezpieczony złożył tylko dwa odpisy skargi (adnotacja na
prezentacie biura podawczego Sądu Apelacyjnego k. 90). Uzasadnione było wobec
tego wezwanie go do złożenia dodatkowego (trzeciego) odpisu skargi. O tyle
wezwanie pełnomocnika do złożenia dwóch dodatkowych odpisów skargi nie było
prawidłowe. Jednakże skarżący - w wykonaniu tego wezwania - nie złożył żadnego
odpisu skargi, a jedynie przedłożył pełnomocnictwo do występowania w
postępowaniu kasacyjnym (k. 98). Już to stanowiło podstawę odrzucenia skargi
kasacyjnej po upływie terminu zakreślonego do wykonania zarządzenia z dnia 14
lipca 2009 r. Kolejne wezwanie pełnomocnika ubezpieczonego, tym razem o
uzasadnienie wniosku w przedmiocie przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania (k.
100), było więc zbyteczne. Wykonanie tego wezwania nie miało już jednak
znaczenia, dla oceny, że skarżący uprzednio w wyznaczonym terminie nie dołączył
trzeciego odpisu skargi kasacyjnej.
W przedstawionej sytuacji procesowej nie może więc być wątpliwości, że
skarżący nie wykonał w terminie wezwania Sądu drugiej instancji z 14 lipca 2009 r.
w przedmiocie usunięcia braków formalnych skargi kasacyjnej (nie wykonał go w
całości), gdyż nie złożył trzeciego odpisu skargi kasacyjnej. Podkreślenia wymaga,
że wezwanie w tym zakresie było jednoznaczne i nie występował w zakresie jego
wykonania (wówczas) żaden „chaos formalistyczno-prawny". Odrzucenie skargi
przez Sąd Apelacyjny miało zatem podstawę w art. 3986
§ 2 k.p.c., a argumenty
przytoczone w zażaleniu o „zgubieniu istoty sporu" nie stanowią prawnych zarzutów
dotyczących zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy stwierdza przy tym, że w aktach sprawy znajdują się „luzem"
(niewszyte) dwa dodatkowe odpisy skargi kasacyjnej, ale złożone „osobiście" w
dniu 9 października 2009 r., a więc już po wydaniu zaskarżonego postanowienia (co
wynika z prezentaty biura podawczego). Oznacza to, że skarżący nie złożył tych
4
odpisów w terminie wyznaczonym w wezwaniu Sądu z dnia 14 lipca 2009 r., lecz po
jego upływie.
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na
podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.