Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PZ 32/11
POSTANOWIENIE
Dnia 2 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Flemming-Kulesza (przewodniczący)
SSN Józef Iwulski (sprawozdawca)
SSN Jerzy Kwaśniewski
w sprawie z powództwa "C. P." Spółki z o. o. w B.
przeciwko W. J.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 2 grudnia 2011 r.,
zażalenia strony powodowej na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w T.
z dnia 7 września 2011 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 7 września 2011 r., … 14/11, Sąd Okręgowy-Sąd
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w T.: 1) odrzucił zażalenie powódki wzajemnej
"C. P." Spółki z o.o. z siedzibą w B. na postanowienie Sądu Rejonowego-Sądu
Pracy w B. z dnia 8 czerwca 2011 r., … 7/11, którym odrzucono zażalenie powódki
wzajemnej na zarządzenie przewodniczącego w Sądzie pierwszej instancji z dnia
21 marca 2011 r. o zwrocie pozwu wzajemnego wniesionego przeciwko
pozwanemu wzajemnemu W. J. o zapłatę kwoty 50.000 złotych oraz 2) zasądził od
2
powódki wzajemnej na rzecz pozwanego wzajemnego kwotę 600 zł tytułem zwrotu
kosztów zastępstwa procesowego.
Na rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania zawarte w punkcie
drugim postanowienia Sądu Okręgowego powódka wzajemna wniosła zażalenie, w
którym zarzuciła naruszenie art. 371 oraz art. 98 § 3 k.p.c. "poprzez doręczenie
odpisu zażalenia powoda (Y) stronie pozwanej i w ten sposób wywołanie kosztów
zastępstwa procesowego". Żaląca się podniosła, że zarządzenie przewodniczącego
o doręczeniu odpisu apelacji stronie przeciwnej powinno być wydane wówczas, gdy
nie zachodzi potrzeba uzupełnienia braków apelacji lub gdy strona apelująca braki
te uzupełniła w wyznaczonym terminie. Sąd Rejonowy błędnie doręczył stronie
pozwanej zażalenie wniesione przez powódkę wzajemną w dniu 14 czerwca
2011 r., gdyż zażalenie to było obarczone brakiem formalnym (nieuiszczeniem
opłaty sądowej). Następnie Sąd Okręgowy odrzucił to zażalenie z powołaniem się
na nieusunięcie w terminie jego braków formalnych. W tym układzie zażalenie
powódki wzajemnej nigdy nie powinno zostać doręczone pozwanemu
wzajemnemu, a tym samym powódka nie wywołała potrzeby obrony praw strony
pozwanej. Żaląca się wniosła o uchylenie punktu drugiego zaskarżonego
postanowienia i zasądzenie na jej rzecz od pozwanego wzajemnego kosztów
postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne, już choćby z tego względu, że powołuje się na
obrazę art. 371 k.p.c., którego Sąd Okręgowy w ogóle nie zastosował w
postępowaniu zakończonym wydaniem zaskarżonego postanowienia. W myśl
art. 371 k.p.c., po doręczeniu apelacji stronie przeciwnej sąd pierwszej instancji
przedstawia niezwłocznie akta sprawy sądowi drugiej instancji. Jest to przepis,
który odnosi się wprost do postępowania apelacyjnego. Natomiast w postępowaniu
zażaleniowym stosuje się art. 395 § 1 k.p.c., zgodnie z którym akta sprawy wraz z
zażaleniem sąd pierwszej instancji przedstawia sądowi drugiej instancji po
doręczeniu zażalenia stronie przeciwnej, a w przypadkach gdy ustawa przewiduje
doręczenie zaskarżonego postanowienia tylko jednej ze stron oraz w przypadkach
3
wskazanych w art. 394 § 1 pkt 5 k.p.c. - niezwłocznie po złożeniu zażalenia bez
doręczenia go stronie przeciwnej, przy czym odpowiedź na zażalenie może być
wniesiona wprost do sądu drugiej instancji w terminie tygodniowym od dnia
doręczenia zażalenia. Przepis art. 395 § 1 k.p.c., który w postępowaniu
zażaleniowym ma bezpośrednie zastosowanie, wyłącza w tym względzie potrzebę
sięgania do art. 371 k.p.c. jako do przepisu, który z mocy odesłania zawartego w
art. 397 § 2 zdanie pierwsze k.p.c. miałby odpowiednie zastosowanie w
postępowaniu zażaleniowym.
Niezależnie od powyższego należy dodać, że przywołanie przez żalącą się
art. 371 k.p.c. (który jedynie statuuje spoczywający na sądzie pierwszej instancji
obowiązek niezwłocznego przekazania akt sprawy sądowi drugiej instancji po
doręczeniu odpisu apelacji stronie przeciwnej) zupełnie nie koresponduje z treścią
podnoszonego w zażaleniu twierdzenia, iż brak formalny zażalenia złożonego przez
powódkę wzajemną (nieuiszczenie należnej opłaty sądowej) powinien powodować
zakaz doręczenia odpisu tego zażalenia stronie przeciwnej, wobec czego skarżąca
nie wywołała potrzeby podjęcia przez pozwanego wzajemnego obrony jego praw.
Z analogicznych względów nie można uznać za usprawiedliwiony zarzutu
naruszenia art. 98 § 3 k.p.c., bowiem przepis ten jedynie określa katalog
niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata (a z mocy
art. 99 k.p.c. również reprezentowanej przez radcę prawnego), do których zalicza
się wynagrodzenie (nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach)
i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd
osobistego stawiennictwa strony. W tym sensie zasądzając na rzecz pozwanego
wzajemnego - jako strony wygrywającej spór w postępowaniu zażaleniowym -
koszty zastępstwa procesowego wykonywanego w imieniu pozwanego
wzajemnego przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego (przewidziane w
katalogu ujętym w art. 98 § 3 k.p.c.), Sąd Okręgowy w żadnym wypadku nie
dopuścił się obrazy art. 98 § 3 k.p.c.
Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2009 r., I PZ
17/09 (OSNP 2011 nr 15-16, poz. 207), w postępowaniu zażaleniowym przed
Sądem Najwyższym obowiązuje związanie zarzutami dotyczącymi naruszenia
prawa procesowego (art. 378 § 1 w związku z art. 3941
§ 3 i art. 39821
k.p.c.; por.
4
też uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r.,
zasadę prawną, III CZP 49/07, OSNC 2008 nr 6, poz. 55).
Ponieważ żaden z zarzutów naruszenia prawa procesowego podniesionych
w zażaleniu nie jest uzasadniony, Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie
art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.