Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZP 94/13
POSTANOWIENIE
Dnia 14 maja 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski (przewodniczący)
SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)
SSN Maria Szulc
Protokolant Katarzyna Bartczak
w sprawie z powództwa G. I.
przeciwko C. L.
o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności,
na posiedzeniu jawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 maja 2014 r.,
na skutek zagadnienia prawnego
przedstawionego przez Sąd Okręgowy w S.
postanowieniem z dnia 23 października 2013 r.
"Czy jest zgodny z przepisami prawa skład Sądu Rejonowego
w Ś. VI Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w K. wydający
orzeczenie z dnia 17 stycznia 2013 roku w sprawie … 67/13, w
którym orzekał sędzia przeniesiony w trybie art. 75 § 2 pkt 1 i § 3
ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku -Prawo o ustroju sądów
powszechnych, w sytuacji gdy decyzję podpisał podsekretarz stanu z
upoważnienia Ministra Sprawiedliwości?"
odmawia podjęcia uchwały.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2013 r. Sąd Rejonowy w Ś. VI Zamiejscowy
Wydział Cywilny w K. uwzględnił powództwo G. I. o pozbawienie tytułu
wykonawczego wykonalności - wyroku Sądu Rejonowego w K. z dnia 28 maja 2009
r., sygn. akt … 313/06, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem
Sądu Rejonowego w K. z dnia 5 września 2011 r. w odniesieniu do pozwanego G.
L., w części tj. do kwoty 1315,27 zł, umarzając dalej idące powództwo i zasądzając
koszty procesu.
W sprawie orzekał sędzia, który w związku ze zniesieniem Sądu
Rejonowego w K. z dniem 1 stycznia 2013 r. - decyzją Ministra Sprawiedliwości z
dnia 14 listopada 2012 r., podpisaną przez podsekretarza stanu - na podstawie art.
75 § 2 pkt 1 i § 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów
powszechnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 427 ze zm. - dalej: „Pr. o u.s.p.”) w
związku z § 1 pkt 28 lit. b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 5
października 2012 r. w sprawie zniesienia niektórych sądów rejonowych (Dz.U.
z 2012 r., poz. 1121) oraz § 3 pkt 35 lit. h rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 25 października 2012 r. w sprawie ustalenia siedzib i obszarów właściwości
sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych (Dz.U. z 2012 r., poz.
1223) - został przeniesiony na stanowisko sędziego Sądu Rejonowego w Ś.
Rozpoznając apelację, Sąd Okręgowy w S. przedstawił Sądowi
Najwyższemu do rozstrzygnięcia na podstawie art. 390 § 1 k.p.c. wątpliwości,
dotyczące wykładni powyższych przepisów, ponieważ sędziowie znoszonego Sądu
Rejonowego w K. nie wnioskowali o przeniesienie ich na inne miejsce służbowe,
nadto podpisy pod decyzjami wydawanymi na podstawie art. 75 § 2 pkt 1 Prawa o
u.s.p. nie były sygnowane podpisem Ministra Sprawiedliwości, lecz podsekretarza
stanu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przytoczone na wstępie zagadnienie prawne zostało przedstawione
do rozstrzygnięcia postanowieniem podjętym przez Sąd Okręgowy w dniu
23 października 2013 r., a więc w czasie, gdy - po wydaniu uchwały składu siedmiu
sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2013 r., III CZP 46/13 (OSNC 2013,
nr 12, poz. 135) oraz ujawnieniu się rozbieżności w orzecznictwie Sądu
3
Najwyższego spowodowanych wyrokiem z dnia 16 października 2013 r., III KK
280/13 (nie publ.) - mogły powstać wątpliwości dotyczące legalności decyzji
o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe na podstawie art. 75 § 3
w związku z art. 75 § 2 pkt 1 Prawa o u.s.p. wydanych - w zastępstwie Ministra
Sprawiedliwości - przez sekretarza lub podsekretarza stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości. Zostały one jednak jednoznacznie wyjaśnione w uchwale pełnego
składu Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2014 r., BSA-I-4110-4/13 (OSNC
2014, nr 5, poz. 49), w której stwierdzono, że w wydaniu wymienionej decyzji
o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe Minister Sprawiedliwości nie
może być zastąpiony przez sekretarza ani podsekretarza stanu, z zastrzeżeniem,
że wykładnia dokonana w uchwale wiąże od chwili jej podjęcia. Uchwała ta, mająca
moc zasady prawnej na podstawie ustawy, wiąże wszystkich sędziów Sądu
Najwyższego (art. 61 § 6 i art. 62 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie
Najwyższym, jedn. tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 499), a siłą autorytetu Sądu
Najwyższego oraz jego pozycji ustrojowej i funkcji w ramach sprawowania wymiaru
sprawiedliwości wpływa także bezpośrednio na orzecznictwo sądów powszechnych
i wojskowych (art. 183 ust. 1 Konstytucji RP i art. 1 pkt 1 Prawa o u.s.p.).
W tej sytuacji należy przyjąć, że podjęcie uchwały pełnego składu Sądu
Najwyższego po wydaniu przez sąd drugiej instancji postanowienia
o przedstawieniu Sądowi Najwyższemu na podstawie art. 390 § 1 k.p.c.
zagadnienia prawnego do rozstrzygnięcia - wyjaśniającej wątpliwości będące
podłożem poważnych wątpliwości powziętych przez sąd drugiej instancji przy
rozpatrywaniu apelacji (zażalenia) - uzasadnia odmowę podjęcia uchwały
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2000 r., III CZP 7/00,
OSNCP 2000, nr 12, poz. 221).
Z tych względów postanowiono, jak w sentencji (art. 61 § 1 ustawy o Sądzie
Najwyższym).

III CZP 94/13

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia