Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 64/14
POSTANOWIENIE
Dnia 4 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 4 czerwca 2014 r.
sprawy S. W.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 27 czerwca 2013 roku,
zmieniającego w części wyrok Sądu Rejonowego w P. z dnia 20 grudnia 2011 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć
skazanego S. W.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy okazała się być bezzasadna w stopniu oczywistym.
W kasacji zarzucono:
1. rażące naruszenie prawa materialnego, mające istotny wpływ na treść
orzeczenia, to jest art. 276 k.k., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i
utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji w zakresie, w jakim
zakwalifikowano w nim czyny zarzucane S. W. w punktach 79, 83 i 126 aktu
oskarżenia na podstawie przepisu powołanego w podstawie zarzutu, podczas
gdy czyny te nie realizowały znamion strony przedmiotowej przestępstwa
stypizowanego w art. 276 k.k., nie podlegały zatem subsumcji pod ten przepis
ustawy karnej - w konsekwencji powyższego uchybienia czyny zarzucane w
2
punktach 79, 83 i 126 aktu oskarżenia (pkt XV wyroku sądu pierwszej instancji)
nie zostały ujęte - choć powinny były - w ramy jednego ciągu przestępstw z
czynami zarzuconymi w punktach 89 i 92 aktu oskarżenia (pkt XVIII wyroku sądu
pierwszej I instancji), co z kolei spowodowało wymierzenie S. W. dwóch kar
jednostkowych pozbawienia wolności (punkty XV i XVIII wyroku Sądu
Rejonowego) - zamiast jednej;
2. rażące naruszenie prawa materialnego, mające istotny wpływ na treść
orzeczenia to jest art. 276 k.k., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i
utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji w zakresie, w jakim
zakwalifikowano w nim czyn zarzucany S. W. w punkcie 125 aktu oskarżenia na
podstawie przepisu powołanego w podstawie zarzutu, podczas gdy czyn ten nie
realizował znamion strony przedmiotowej przestępstwa stypizowanego w art.
276 k.k., nie podlegał zatem subsumcji pod ten przepis ustawy karnej - w
konsekwencji powyższego uchybienia czyn zarzucany w punkcie 125 aktu
oskarżenia (a przypisane w punkcie XX wyroku sądu pierwszej instancji) nie
został ujęty - choć powinien był - w ramy jednego ciągu przestępstw z czynami
przypisanymi w punkcie XXI wyroku sądu pierwszej instancji, co z kolei
spowodowało wymierzenie S. W. dwóch, kar jednostkowych pozbawienia
wolności (punkty XX i XXI wyroku Sądu Rejonowego) - zamiast jednej;
3. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na jego treść, to jest
art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art.
193 § 1 k.p.k., a to poprzez utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej
instancji, pomimo, iż postępowanie dowodowe poprzedzające jego wydanie
było niekompletne i zawierało istotne braki, w szczególności nie powołano
biegłego z zakresu wyceny ruchomości w celu ustalenia rzeczywistej wartości
rzeczy, jakie zostały skradzione w ramach czynów zarzucanych oskarżonym i
oparto się w tym zakresie wyłącznie na wyliczeniu podanym przez samych
pokrzywdzonych; w konsekwencji powyższego uchybienia na oskarżonego S.
W. nałożono – tytułem środka karnego - obowiązek naprawienia szkody
wyrządzonej przestępstwem oraz orzeczono od niego odszkodowanie na
podstawie art. 415 § 4 k.p.k., pomimo, iż nie zostało w ogóle ustalone, jak
kształtowała się rzeczywista wysokość szkody.
3
Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o uchylenie orzeczenia Sądu
odwoławczego w zaskarżonej części oraz przekazanie sprawy temu Sądowi do
ponownego rozpoznania .
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o oddalenie kasacji
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Przede wszystkim zauważyć należy, że autor kasacji zdaje się nie do końca
poprawnie postrzegać rolę nadzwyczajnego środka zaskarżenia, jakim jest kasacja.
W szczególności przypomnieć wypada, że kasacja jest środkiem zaskarżenia
służącym kontroli poprawności postępowania odwoławczego i zasadniczo
niedopuszczalne jest podnoszenie w kasacji uchybień, które miały miejsce w
postępowaniu przed sądem I instancji. Skarga wniesiona w przedmiotowej sprawie
w niewielkim zakresie odnosi się do wad postępowania odwoławczego, przede
wszystkim zaś zmierza do ponownego zakwestionowania prawidłowości
dokonanych przez Sąd meriti – a przy tym w pełni zaakceptowanej w wyniku
kontroli odwoławczej przez Sąd Okręgowy – ustaleń faktycznych. Także zarzuty
naruszenia prawa materialnego, poprzez błędną kwalifikację prawną niektórych
przypisanych skazanemu czynów, odnoszą się do postępowania Sądu I instancji,
gdyż to ten Sąd takiej kwalifikacji dokonywał. Zadaniem Sądu odwoławczego nie
było ponowne kwalifikowanie przypisanych skazanemu czynów, lecz kontrola
poprawności postępowania Sądu I instancji, jednakże kasacja nie zawiera zarzutów
nieprawidłowej kontroli odwoławczej. Zważyć należy, że postępowanie kasacyjne
nie może stanowić powtórzenia postępowania odwoławczego i nie jest swego
rodzaju „trzecią instancją”, która służyć ma kolejnemu weryfikowaniu poprawności
postępowania Sądu I instancji.
Z tych powodów nie mogły okazać się skuteczne zarzuty w pkt 1 i 2 kasacji.
Podobnie rzecz ma się jeśli chodzi o zarzut w pkt 3 kasacji, będący w istocie
powtórzeniem zarzutu z pkt C apelacji – został on rozważony poprawnie i
przekonująco przez Sąd odwoławczy na s. 18-19 uzasadnienia wyroku.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
4