Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 46/14
POSTANOWIENIE
Dnia 13 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 13 czerwca 2014 r.,
sprawy P. B.
skazanego z art. 178 a § 4 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w O.
z dnia 10 października 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w O.
z dnia 3 lipca 2013 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazanego P. B. kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w O., wyrokiem z dnia 10 października 2013 r. w sprawie …
260/13, utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w O. z dnia 3 lipca 2013 r.
wydany w sprawie … 431/13, którym P. B. skazany został za czyn zakwalifikowany
z art. 178a § 4 kk na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasację na korzyść skazanego
P. B. wniósł jego obrońca i, zarzucając „rażące naruszenie przepisów
2
postępowania, tj.: 1) art. 5 § 1 k.p.k., art. 6 k.p.k. art. 7 k.p.k., art. 434 § 1 pkt 1 oraz
2 k.p.k. polegające na naruszeniu zasady domniemania niewinności oraz
przekroczenie zasad oceny dowodów poprzez dokonanie przez Sąd Okręgowy w O.
ocen na niekorzyść oskarżonego, w sytuacji gdy wyrok I instancji zaskarżony był
wyłącznie na korzyść oskarżonego, które to oceny sprowadzały się do stwierdzenia,
iż nie można uznać, aby oskarżony P. B. działał w usprawiedliwionym błędnym
przekonaniu co do bezprawności swojego czynu, albowiem był już dotychczas
karany; Na wypadek nie podzielenia tego zarzutu, z ostrożności procesowej,
podnoszę, że zaskarżony wyrok został wydany z rażącym naruszeniem prawa
materialnego, tj.: 2) art. 26 § 1 kk poprzez błędną wykładnię i bezpodstawne
uznanie, iż zachowanie oskarżonego P. B. oraz wskazane przez niego okoliczności
popełnionego czynu nie świadczą o zaistnieniu stanu wyższej konieczności, w
sytuacji gdy oceny takie pozostają w sprzeczności z treścią zgromadzonego w
sprawie materiału dowodowego oraz stanu faktycznego ustalonego przez sąd I
instancji, zaakceptowanego następnie przez Sąd Okręgowy w O.; Ewentualnie, na
wypadek nie podzielenia tego zarzutu, wskazuję na rażące naruszenie prawa
materialnego, tj.: 3) art. 29 kk poprzez błędną wykładnię, która doprowadziła do
bezpodstawnego uznania, iż działanie oskarżonego P. B. nie było działaniem w
usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, co do zachodzącej okoliczności
wyłączającej bezprawność czynu, tj. stanu wyższej konieczności”, wniósł o „zmianę
zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu,
ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
Okręgowemu w O. do ponownego rozpoznania”.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w O., w odpowiedzi na kasację, wniósł o
jej oddalenia jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego P. B. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 k.p.k., i jako taka została oddalona, natomiast P. B. został obciążony
kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w
zw. z art. 518 k.p.k.
Przede wszystkim zwrócić należy uwagę na to, że zarówno z treści wyroku
Sądu Okręgowego, jak i jego uzasadnienia w sposób jednoznaczny wynika, że Sąd
3
ten nie dokonywał własnych ustaleń i to sprzecznych z tymi, które były udziałem
Sądu Rejonowego, a więc naruszenie przez Sąd Okręgowy przepisów wskazanych
przez obrońcę w punkcie pierwszym kasacji w ogóle nie mogło mieć miejsca. Z
kolei, argument wywodzony z uprzedniej karalności ówczesnego oskarżonego nie
dotyczył wiarygodności jego wyjaśnień, której Sądy obu instancji zresztą nie
kwestionowały, lecz możliwości przyjęcia, że popełniając przypisany mu czyn P. B.
działał w usprawiedliwionym błędzie co do jego bezprawności (s. 3 uzasadnienia
Sądu Okręgowego). Pomijając trafność takiej argumentacji, można jednak z całą
pewnością stwierdzić, że nie prowadziło to do dokonania przez Sąd odwoławczy
niekorzystnych dla oskarżonego ustaleń.
Równie oczywiście bezzasadny jest zarzut z punktu drugiego kasacji, który,
w istocie, nie jest zrzutem naruszenia przez Sąd Okręgowy prawa materialnego,
lecz zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych i to dokonanych przez Sąd
pierwszej instancji. Tymczasem, staranna lektura uzasadnienia także uzasadnienia
Sądu odwoławczego pozwala stwierdzić, że Sąd ten, spełniając wymogi określone
w art. 457 § 3 k.p.k., w pełni i przekonująco odniósł się do zarzutu apelacji
dotyczącego kwestii działania oskarżonego w stanie wyższej konieczności (s. 2 i 3
uzasadnienia SO), wykazując, w oparciu prawie wyłącznie o wyjaśnienia
oskarżonego, że w takich okolicznościach nie było konieczne podjęte przez niego
działanie, a ewentualną pomoc konkubinie można było zapewnić w inny sposób,
oczywisty dla każdego nie tylko dorosłego człowieka, a stan nietrzeźwości P. B. dla
oceny tej sytuacji nie mógł mieć żadnego znaczenia.
W końcu, za oczywiście bezzasadny należało uznać zarzut z punktu
trzeciego kasacji obrońcy, do którego to zarzutu, podniesionego w apelacji, Sąd
Okręgowy przekonująco się ustosunkował (s. 3 uzasadnienia SO), nie dokonując
niekorzystnych dla oskarżonego ustaleń i ocen, a jedynie wskazując na
okoliczności ustalone przez Sąd Rejonowy, znów wynikające przede wszystkim z
wyjaśnień samego oskarżonego, które nie mogłyby usprawiedliwić, zgodnie z
wymogami określonymi w art. 29 kk, błędu działania w stanie wyższej konieczności,
gdyby rzeczywiście stan ten był udziałem skazanego P. B. Przywołanie w tym
miejscu przez Sąd Okręgowy faktu uprzedniej karalności skazanego było chybione,
4
ale nie miało to żadnego znaczenia dla trafności rozważań zawartych w
uzasadnieniu w kontekście art. 29 kk.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.