Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 51/14
POSTANOWIENIE
Dnia 13 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 13 czerwca 2014 r.,
sprawy D. R.
skazanego z art. 14 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 21 listopada 2013 r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w B.
z dnia 13 czerwca 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1.oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. A.
K. Kancelaria Adwokacka 738,00 zł.
(siedemset trzydzieści osiem złotych), w tym 23 % VAT,
za sporządzenie i wniesienie kasacji przez obrońcę z
urzędu;
3. obciążyć skazanego D. R. kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 21 listopada 2013 r., wyrok Sądu
Okręgowego w B. z dnia 13 czerwca 2012 r., którym D. R. na podstawie art. 280 §
2 w zw. z art. 14 § 1 i § 3 kk skazany został na karę 10 lat pozbawienia wolności,
zmienił w ten sposób, że z opisu czynu przypisanego oskarżonemu wyeliminował
2
znamię „niebezpieczny” i czyn ten kwalifikując z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1
kk w zbiegu z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, na
podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył
karę siedmiu lat pozbawienia wolności, a w pozostałej części zaskarżony apelacją
wyrok Sądu Okręgowego utrzymał w mocy.
Od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego, kasację na korzyść D. R. wniósł
jego obrońca i, zarzucając rażące naruszenie przepisów postępowania „mające
istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie”: 1) art. 7 k.p.k. i art. 366 k.p.k. w
zw. z art. 457 § 3 k.p.k. „poprzez inkorporowanie przez Sąd Apelacyjny dowolnej
oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Okręgowy w zakresie ustaleń
dotyczących udziału D. R. w zarzucanym mu czynie”, 2) art. 5 § 2 k.p.k., art. 7
k.p.k., art. 92 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k.
„wynikające z zaakceptowania ustaleń faktycznych wyroku Sądu Okręgowego
dokonanych w oparciu o dowolną ocenę materiału dowodowego, bez należytego
rozpoznania wszystkich zarzutów apelacji” poprzez: a) „pominięcie
konsekwentnego nieprzyznawania się D. R. do popełnienia opisanego w akcie
oskarżenia przestępstwa”, b) „pominięcie wyników przeprowadzonych już w
początkowym etapie śledztwa badań biegłych”, c) „pominięcie opinii biegłego T. J.”,
d) „uznanie rozpoznania D. R. jako sprawcę przestępstwa przez E. K. i świadka
anonimowego za wiarygodne”, e) „uznanie rozpoznania wizerunku D. R. jako
sprawcę przestępstwa przez świadka anonimowego za wiarygodne”, 3) i 4) art. 173
§ 1 k.p.k. w zw. z art. 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2
czerwca 2003 r. w sprawie technicznych warunków przeprowadzania okazania,
polegające na poczynieniu ustaleń faktycznych w oparciu o wyniki czynności
okazania osoby oskarżonego E. K. i świadkowi anonimowemu, które to czynności
„z uwagi na rażące różnice w wyglądzie zewnętrznym osób przybranych do
okazania z wyglądem oskarżonego, nie została przeprowadzona w sposób
wyłączający sugestię”, a także „z uwagi na uprzednie okazanie świadkowi
anonimowemu wizerunku oskarżonego”, wniósł o uchylenie wyroku Sądu
Apelacyjnego i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej, w odpowiedzi na kasację, wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy D. R. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu art. 535 §
3 k.p.k., i jako taka została oddalona, natomiast D. R. został obciążony kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art.
518 k.p.k. Sporządzenie i wniesienie w tej sprawie kasacji przez obrońcę z urzędu,
uzasadniało zasądzenie na jego rzecz należnego z tego tytułu wynagrodzenia.
Sąd Apelacyjny, ponownie rozpoznając wniesioną przez obrońcę D. R.
apelację, w pełnym zakresie, oczywiście zasadnie, uwzględnił zapatrywania prawne
i wskazania Sądu Najwyższego sformułowane w wyroku z dnia 18 lipca 2013 r., III
KK 92/13.
Z kolei, rozpatrując obecnie zarzuty wniesionej w tej sprawie kasacji obrońcy
zwrócić należy przede wszystkim uwagę na to, że, w istocie, powtarza ona zarzuty
apelacji wniesionej w tej sprawie przez tego samego obrońcę, w tym, w jej
punktach 1 i 2, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, co w ogóle w kasacji jest
niedopuszczalne.
Jeżeli natomiast kasację tę rozumieć jako formułującą zarzut naruszenia
przez Sąd odwoławczy art. 457 § 3 k.p.k., to okazuje się ona, w świetle
uzasadnienia orzeczenia tego Sądu, oczywiście bezzasadna, gdyż staranna lektura
tego dokumentu prowadzi do ustalenia, że Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu odniósł
się do wszystkich zarzutów apelacji obrońcy i to w sposób w pełni przekonujący. I
tak, odnosząc się do zarzutu z punktu pierwszego apelacji, Sąd odwoławczy,
podzielając stanowisko Sądu pierwszej instancji, jeszcze raz zwrócił uwagę na
konieczność oceny całości wyjaśnień D. R. w kontekście wszystkich
przeprowadzonych dowodów. Rozpatrując kolejne zarzuty apelacji, drugi, trzeci i
czwarty, Sąd Apelacyjny ustosunkował się do argumentacji autora apelacji
dotyczących: konsekwentnego nieprzyznawania się D. R. do popełnienia
przypisanego mu czynu, wszystkich opinii biegłych oraz wyników czynności
rozpoznania osoby i wizerunku ówczesnego oskarżonego. Zatem, nie można
mówić o naruszeniu przez Sąd Apelacyjny w tej sprawie przepisu art. 457 § 3
k.p.k., jak i innych wskazanych w kasacji przepisów postępowania karnego.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.
4