Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 60/14
POSTANOWIENIE
Dnia 13 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 13 czerwca 2014 r.,
sprawy D. S.
skazanego z art. 162 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w B.
z dnia 24 października 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w B.
z dnia 10 kwietnia 2013 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zwolnić skazanego D. S. od ponoszenia
kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w B., wyrokiem z dnia 24 października 2013 r. w
sprawie …581/13, utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w B. z dnia 10
kwietnia 2013 r. wydany w sprawie … 1148/12, którym D. S. za czyn
zakwalifikowany z art. 162 § 1 kk skazany został na karę jednego roku pozbawienia
wolności.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasację na korzyść skazanego
D. S. wniósł jego obrońca i, zarzucając „rażące naruszenie prawa mogące mieć
2
istotny wpływ na jego treść: 1) prawa materialnego, wyrażające się w wadliwej
wykładni znamion „„nie udziela pomocy”” art. 162 § 1 kk i polegające na przyjęciu,
iż tę dyspozycję tego przepisu wyczerpał czyn oskarżonego mimo, że nie zawierał
on znamion przestępstwa, 2) przepisów postępowania: - art. 193 § 1 k.p.k., a
wynikające z uznania bez zasięgnięcia opinii biegłego, iż pokrzywdzony znajdował
się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo
ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, aczkolwiek cytowany przepis w realiach sprawy
wymagał zasięgnięcia opinii biegłego, - art. 457 k.p.k. i 424 k.p.k. polegające na
oczywiście błędnym ustaleniu, że wnioskowany w apelacji obrońcy wniosek o
dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny był niedopuszczalny,
bo zmierzał do interpretacji przez biegłego przepisów prawa; ogólnikowe, nie
zawierające uzasadnienia faktycznego ustalenie, że pokrzywdzony znajdował się w
położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego
uszczerbku na zdrowiu, dokonane przez Sądy obu instancji”, wniósł o uchylenie
wyroków Sądów obu instancji i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do
ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej, w odpowiedzi na kasację, wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy D. S. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu art. 535 §
3 k.p.k., i jako taka została oddalona, natomiast D. S., wobec jego aktualnej sytuacji
majątkowej i braku możliwości zarobkowania, został zwolniony od ponoszenia
kosztów sądowych postępowania kasacyjnego na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w
zw. z art. 518 k.p.k.
Kasacja obrońcy, w znacznej części, wprost powtarza zarzuty apelacji, w tym
zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, co w kasacji w ogóle jest niedopuszczalne,
a więc nie zostanie rozpatrzone przez Sąd Najwyższy. Z kolei, zarzut naruszenia
przez Sąd odwoławczy art. 424 k.p.k. jest oczywiście bezzasadny, w sytuacji gdy
Sąd ten nie dokonał odmiennych niż Sąd pierwszej instancji ustaleń i odmiennej
oceny przeprowadzonych w tej sprawie dowodów. Rozważając natomiast zarzut
naruszenia, i to przez Sądy obu instancji, przepisu art. 193 § 1 k.p.k., zwrócić
należy uwagę na to, że w toku całego postępowania w tej sprawie wniosek taki
3
wprost również przez obrońcę nie został złożony, choć konieczność opiniowania
przez biegłego z zakresu medycyny obrońca podnosił w kolejnych pismach
procesowych. Decydujące jest jednak to, że należało podzielić stanowisko Sądów
obu instancji, że przeprowadzenie takiego dowodu co do znajdowania się
pokrzywdzonego w tej sprawie „w położeniu grożącym bezpośrednim
niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu” nie było
potrzebne, co przekonująco zostało wywiedzione także w uzasadnieniu
zaskarżonego w tej sprawie wyroku Sądu Okręgowego, które to uzasadnienie
również w tym zakresie spełnia wymogi określone w art. 457 § 3 k.p.k., czyniąc
kasację także w punkcie 2) oczywiście bezzasadną.
Właśnie tę ostatnią kwestię Sąd odwoławczy bardzo szczegółowo i
przekonująco rozważył, poświęcając temu zagadnieniu większą część
uzasadnienia swego wyroku (s. 7-17). Dokonując ustaleń w tym zakresie Sąd
pierwszej instancji uczynił to na podstawie tych wyjaśnień ówczesnego
podejrzanego, które trafnie uznał za wiarygodne, a co Sąd odwoławczy zasadnie
zaaprobował. W ten sposób ustalone zostało w jakim stanie fizycznym znajdował
się pokrzywdzony i w jakich warunkach został on pozostawiony przez oskarżonego.
Sąd, bez udziału biegłego z zakresu medycyny, miał możliwość ustalenia, czy
pokrzywdzony wówczas znajdował się w położeniu grożącym bezpośrednim
niebezpieczeństwem dla jego życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, i to w tej
sprawie prawidłowo zostało dokonane, co pozwoliło, z kolei, ustalić, że oskarżony D.
S. przypisanym mu zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona występku
określonego w art. 162 § 1 kk.
Zatem, brak jest podstaw do przyjęcia, by Sąd Okręgowy w B., w tej sprawie,
rozpoznając apelację obrońcy oskarżonego D. S., dopuścił się naruszenia
przepisów postępowania – art. 193 § 1 k.p.k., art. 457 k.p.k. i art. 424 k.p.k., a także
naruszenia przepisów prawa materialnego – art. 162 § 1 kk.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.