II KK 96/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-07-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 96/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący)
SSN Jerzy Grubba
SSN Jacek Sobczak (sprawozdawca)
Protokolant Anna Janczak
w sprawie D. S.
skazanego z art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 25 czerwca 2014 r.,
kasacji, wniesionej - na podstawie art. 521 § 1 k.p.k. - przez Prokuratora
Generalnego, na korzyść oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w O.
z dnia 10 maja 2013 r.,
I. uchyla zaskarżony w części dotyczącej rozstrzygnięcia
zawartego w pkt III i w tej części przekazuje sprawę Sądowi
Rejonowemu w O. do ponownego
rozpoznania;
II. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
Skarb Państwa.
2
U Z A S A D N I E N I E
Wyrokiem Sądu Rejonowego w O. z dnia 10 maja 2013 r., D. S. został
skazany za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.,
na karę 2 lat pozbawienia wolności, której – na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70
§ 1 pkt 1 k.k. i art. 73 § 1 k.k. – wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby
lat 5, oddając w tym czasie oskarżonego pod dozór kuratora sądowego. W pkt III
wyroku, na podstawie art. 72 § 1 k.k. pkt 4, 5 k.k. i art. 7b k.k. zobowiązano
oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej, powstrzymywania się od
nadużywania alkoholu i do opuszczenia lokalu wspólnie zajmowanego z
pokrzywdzonymi w terminie 2 miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia co do
obowiązku z pkt 7b art. 72 k.k. Zwolniono oskarżonego z kosztów sądowych.
Orzeczenie to, jako że nie zostało zaskarżone przez żadną ze stron,
uprawomocniło się w dniu 18 maja 2013 r. (k. 94).
Kasację od tego wyroku wywiódł, na korzyść skazanego, Prokurator
Generalny zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie
prawa karnego materialnego, tj. art. 72 § 1a k.k., poprzez jego niezastosowanie, co
spowodowało nieokreślenie sposobu kontaktu D. S. z pokrzywdzonymi, w sytuacji
orzeczenia wobec niego, na podstawie art. 72 § 1 pkt 7b k.k., obowiązku
opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi. W konkluzji wniósł o
uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie
Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja i postawiony w niej zarzut przez Prokuratora Generalnego są
zasadne, dlatego podlegają uwzględnieniu w oparciu o przepis art. 535 § 5 k.p.k.
Z akt przedmiotowej sprawy, w tym wyroku Sądu Rejonowego w O. wynika,
że oskarżony D. S. został uznany winnym popełniania czynu z art. 270 § 1 k.k. w
zw. z art. 91 § 1 k.k. Sąd Rejonowy wymierzając mu za ten czyn karę pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, na podstawie art. 72 § 1 pkt
7b, nałożył obowiązek opuszczenia lokalu wspólnie zajmowanego z
pokrzywdzonymi.
Tym samym zaniechał obowiązkowi wynikającemu z § 1a art. 72 k.k. Z treści
tego przepisu w sposób jednoznaczny wynika, że: nakładając na sprawę
3
przestępstwa popełnionego z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec
osoby najbliższej obowiązek wymieniony w § 1 pkt 7b sąd określa sposób kontaktu
skazanego z pokrzywdzonym.
Jak słusznie zauważył w kasacji prokurator, ustalenie sposobu
kontaktowania się oskarżonego z pokrzywdzonymi na podstawie art. 72 § 1a k.k.
stanowi uzupełnienie orzeczenia obowiązku opuszczenia lokalu, o którym mowa w
art. 72 § 1 pkt 7b k.k. Należy także w tym miejscu podzielić argumentację
skarżącego co do tego, że zaniechanie uregulowania w orzeczeniu kwestii
kontaktów skazanego z pokrzywdzonymi: żoną i dziećmi z jednej strony może
prowadzić do zasadniczego zachwiania funkcjonowania tej rodziny, z drugiej zaś–
skoro są elementem środka probacyjnego obowiązującym w okresie próby – stać
się ewentualną przyczyną łamania nałożonego przez Sąd obowiązku.
Wreszcie stwierdzić należy, że wadliwość w omawianym zakresie
procedowania przez Sąd Rejonowy stanowi rażącą i mającą istotny wpływ na treść
zapadłego wyroku obrazę art. 72 § 1a k.k.
Sąd Rejonowy rozważy powyższe uwagi i w oparciu o obowiązujące
przepisy prawa karnego materialnego wyda wolne od wad rozstrzygnięcie.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący)
SSN Jerzy Grubba
SSN Jacek Sobczak (sprawozdawca)
Protokolant Anna Janczak
w sprawie D. S.
skazanego z art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 25 czerwca 2014 r.,
kasacji, wniesionej - na podstawie art. 521 § 1 k.p.k. - przez Prokuratora
Generalnego, na korzyść oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w O.
z dnia 10 maja 2013 r.,
I. uchyla zaskarżony w części dotyczącej rozstrzygnięcia
zawartego w pkt III i w tej części przekazuje sprawę Sądowi
Rejonowemu w O. do ponownego
rozpoznania;
II. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
Skarb Państwa.
2
U Z A S A D N I E N I E
Wyrokiem Sądu Rejonowego w O. z dnia 10 maja 2013 r., D. S. został
skazany za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.,
na karę 2 lat pozbawienia wolności, której – na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70
§ 1 pkt 1 k.k. i art. 73 § 1 k.k. – wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby
lat 5, oddając w tym czasie oskarżonego pod dozór kuratora sądowego. W pkt III
wyroku, na podstawie art. 72 § 1 k.k. pkt 4, 5 k.k. i art. 7b k.k. zobowiązano
oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej, powstrzymywania się od
nadużywania alkoholu i do opuszczenia lokalu wspólnie zajmowanego z
pokrzywdzonymi w terminie 2 miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia co do
obowiązku z pkt 7b art. 72 k.k. Zwolniono oskarżonego z kosztów sądowych.
Orzeczenie to, jako że nie zostało zaskarżone przez żadną ze stron,
uprawomocniło się w dniu 18 maja 2013 r. (k. 94).
Kasację od tego wyroku wywiódł, na korzyść skazanego, Prokurator
Generalny zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie
prawa karnego materialnego, tj. art. 72 § 1a k.k., poprzez jego niezastosowanie, co
spowodowało nieokreślenie sposobu kontaktu D. S. z pokrzywdzonymi, w sytuacji
orzeczenia wobec niego, na podstawie art. 72 § 1 pkt 7b k.k., obowiązku
opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi. W konkluzji wniósł o
uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie
Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja i postawiony w niej zarzut przez Prokuratora Generalnego są
zasadne, dlatego podlegają uwzględnieniu w oparciu o przepis art. 535 § 5 k.p.k.
Z akt przedmiotowej sprawy, w tym wyroku Sądu Rejonowego w O. wynika,
że oskarżony D. S. został uznany winnym popełniania czynu z art. 270 § 1 k.k. w
zw. z art. 91 § 1 k.k. Sąd Rejonowy wymierzając mu za ten czyn karę pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, na podstawie art. 72 § 1 pkt
7b, nałożył obowiązek opuszczenia lokalu wspólnie zajmowanego z
pokrzywdzonymi.
Tym samym zaniechał obowiązkowi wynikającemu z § 1a art. 72 k.k. Z treści
tego przepisu w sposób jednoznaczny wynika, że: nakładając na sprawę
3
przestępstwa popełnionego z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec
osoby najbliższej obowiązek wymieniony w § 1 pkt 7b sąd określa sposób kontaktu
skazanego z pokrzywdzonym.
Jak słusznie zauważył w kasacji prokurator, ustalenie sposobu
kontaktowania się oskarżonego z pokrzywdzonymi na podstawie art. 72 § 1a k.k.
stanowi uzupełnienie orzeczenia obowiązku opuszczenia lokalu, o którym mowa w
art. 72 § 1 pkt 7b k.k. Należy także w tym miejscu podzielić argumentację
skarżącego co do tego, że zaniechanie uregulowania w orzeczeniu kwestii
kontaktów skazanego z pokrzywdzonymi: żoną i dziećmi z jednej strony może
prowadzić do zasadniczego zachwiania funkcjonowania tej rodziny, z drugiej zaś–
skoro są elementem środka probacyjnego obowiązującym w okresie próby – stać
się ewentualną przyczyną łamania nałożonego przez Sąd obowiązku.
Wreszcie stwierdzić należy, że wadliwość w omawianym zakresie
procedowania przez Sąd Rejonowy stanowi rażącą i mającą istotny wpływ na treść
zapadłego wyroku obrazę art. 72 § 1a k.k.
Sąd Rejonowy rozważy powyższe uwagi i w oparciu o obowiązujące
przepisy prawa karnego materialnego wyda wolne od wad rozstrzygnięcie.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
wyroku.