III KK 43/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-08-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 43/14
POSTANOWIENIE
Dnia 8 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 8 lipca 2014 r.,
sprawy R. N.
w przedmiocie zadośćuczynienia i odszkodowania
z powodu kasacji, wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawczyni
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 września 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w B.
z dnia 15 maja 2013 r.
postanowił :
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną ;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża R.
N.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w B., wyrokiem z dnia 15 maja 2013 r., na podstawie art. 8
ust. 4 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych
wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu
Państwa Polskiego – a contrario – oddalił wniosek R. N. o zasądzenie
zadośćuczynienia.
2
W apelacji od tego wyroku pełnomocnik wnioskodawczyni zarzucił błąd w
ustaleniach faktycznych, kwestionując kryteria przyjęte przez sąd za podstawę
oddalenia wniosku.
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 10 września 2013 r., utrzymał w mocy
zaskarżony wyrok, uznając apelację pełnomocnika za oczywiście bezzasadną.
Od tego wyroku kasację wniósł pełnomocnik wnioskodawczyni, zarzucając
rażące naruszenie prawa materialnego – nieprawidłową interpretację przepisów art.
19 Konstytucji RP oraz art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nie
ważne… . W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i
zasądzenie wnioskodawczyni 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdy,
których doznała wskutek bezprawnego pozbawienia jej wolności, jak również za
późniejsze prześladowania zakończone zmuszeniem jej do emigracji, ewentualnie
o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego
rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Apelacyjnej w G.
wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym w rozumieniu art. 535
§ 3 k.p.k.
Podniesiony w kasacji zarzut rażącego naruszenia prawa materialnego
stanowi jedynie zmodyfikowanie – dla potrzeb postępowania kasacyjnego –
zarzutów przedstawionych uprzednio w apelacji w postaci błędu w ustaleniach
faktycznych. Z treści uzasadnienia kasacji wynika jednoznacznie, że zarzuty
skarżącego odnoszą się do ustaleń faktycznych i oceny materiału dowodowego.
Tymczasem w świetle art. 523 § 1 k.p.k. podstawą kasacji nie mogą być zarzuty
błędu w ustaleniach faktycznych czy też błędnej oceny poszczególnych dowodów.
W sytuacji, gdy Sąd Apelacyjny rozważył wszystkie zarzuty i wnioski
podniesione w apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni i uzasadnił swoje
rozstrzygnięcie w sposób w pełni odpowiadający wymogom ustawy procesowej,
uznać należy, iż kontrola instancyjna była prawidłowa.
Wobec nie stwierdzenia w sprawie jakichkolwiek uchybień o charakterze
określonym w art. 523 § 1 k.p.k., podzielając argumentację przedstawioną przez
3
prokuratora w pisemnej odpowiedzi na kasację, Sąd Najwyższy oddalił kasację w
trybie wskazanym w art. 535 § 3 k.p.k.
POSTANOWIENIE
Dnia 8 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 8 lipca 2014 r.,
sprawy R. N.
w przedmiocie zadośćuczynienia i odszkodowania
z powodu kasacji, wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawczyni
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 września 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w B.
z dnia 15 maja 2013 r.
postanowił :
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną ;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża R.
N.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w B., wyrokiem z dnia 15 maja 2013 r., na podstawie art. 8
ust. 4 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych
wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu
Państwa Polskiego – a contrario – oddalił wniosek R. N. o zasądzenie
zadośćuczynienia.
2
W apelacji od tego wyroku pełnomocnik wnioskodawczyni zarzucił błąd w
ustaleniach faktycznych, kwestionując kryteria przyjęte przez sąd za podstawę
oddalenia wniosku.
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 10 września 2013 r., utrzymał w mocy
zaskarżony wyrok, uznając apelację pełnomocnika za oczywiście bezzasadną.
Od tego wyroku kasację wniósł pełnomocnik wnioskodawczyni, zarzucając
rażące naruszenie prawa materialnego – nieprawidłową interpretację przepisów art.
19 Konstytucji RP oraz art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nie
ważne… . W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i
zasądzenie wnioskodawczyni 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdy,
których doznała wskutek bezprawnego pozbawienia jej wolności, jak również za
późniejsze prześladowania zakończone zmuszeniem jej do emigracji, ewentualnie
o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego
rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Apelacyjnej w G.
wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym w rozumieniu art. 535
§ 3 k.p.k.
Podniesiony w kasacji zarzut rażącego naruszenia prawa materialnego
stanowi jedynie zmodyfikowanie – dla potrzeb postępowania kasacyjnego –
zarzutów przedstawionych uprzednio w apelacji w postaci błędu w ustaleniach
faktycznych. Z treści uzasadnienia kasacji wynika jednoznacznie, że zarzuty
skarżącego odnoszą się do ustaleń faktycznych i oceny materiału dowodowego.
Tymczasem w świetle art. 523 § 1 k.p.k. podstawą kasacji nie mogą być zarzuty
błędu w ustaleniach faktycznych czy też błędnej oceny poszczególnych dowodów.
W sytuacji, gdy Sąd Apelacyjny rozważył wszystkie zarzuty i wnioski
podniesione w apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni i uzasadnił swoje
rozstrzygnięcie w sposób w pełni odpowiadający wymogom ustawy procesowej,
uznać należy, iż kontrola instancyjna była prawidłowa.
Wobec nie stwierdzenia w sprawie jakichkolwiek uchybień o charakterze
określonym w art. 523 § 1 k.p.k., podzielając argumentację przedstawioną przez
3
prokuratora w pisemnej odpowiedzi na kasację, Sąd Najwyższy oddalił kasację w
trybie wskazanym w art. 535 § 3 k.p.k.