Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt SNO 29/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny w składzie:
SSN Dariusz Świecki (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Steckiewicz
SSN Krzysztof Staryk
Protokolant Katarzyna Wojnicka
przy udziale przedstawiciela Krajowej Rady Sądownictwa sędziego Janusza
Zimnego i przedstawiciela Ministra Sprawiedliwości sędziego Dariusza Kupczaka
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lipca 2014 r.,
sprawy W. B.
sędziego Sądu Rejonowego w […]
w związku z odwołaniami Ministra Sprawiedliwości i Krajowej Rady Sądownictwa
od wyroku Sądu Apelacyjnego - Sądu Dyscyplinarnego w […]
z dnia 27 stycznia 2014 r., sygn. akt ASD / …/13,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego
rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu - Sądowi Dyscyplinarnemu
[…] .
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny - Sąd Dyscyplinarny wyrokiem z dnia 27 stycznia 2014 r.
uznał W. B. - sędziego Sądu Rejonowego za winnego przewinienia
dyscyplinarnego z art. 107 § 1 u.s.p. polegającego na tym, że sprawując urząd
2
sędziego Sądu Rejonowego w […] i będąc referentem sprawy o sygn. akt II K
…/11, naruszył zasady etyki sędziowskiej mówiące o tym, że sędzia powinien
dbać o autorytet swojego urzędu, o dobro sądu, w którym pracuje, a także o dobro
wymiaru sprawiedliwości i ustrojową pozycję władzy sądowniczej, a we wszystkich
przydzielonych sprawach ma obowiązek podejmować czynności bez zwłoki, bez
narażania stron Skarbu Państwa na niepotrzebne koszty przez to, że w dniu 28
lutego 2012 r. bez uprzedniego upewnienia się co do wysokości kosztów zlecenia,
a wcześniej należytego i koniecznego rozważenia czemu ma służyć zlecona
transkrypcja, jaka może być jej przydatność dla rozstrzygnięcia o
odpowiedzialności oskarżonego w ramach postawionego mu zarzutu i to w
sytuacji, gdy istniał prostszy, mniej czasochłonny i o wiele mniej kosztowny sposób
przeprowadzenia dowodu m.in. przez odtworzenie dowodowych nagrań na
rozprawie i umożliwienie stronom ustosunkowanie się do ich treści, zlecił
Ośrodkowi Badań DNA - WLGM Biuro Kryminalne w Warszawie dokonanie
transkrypcji obszernego (17 plików dźwiękowych) zapisu audio rozmów nagranych
na nośnikach - płytach CD i pendrive oraz z datą 28 września 2012 r. rozszerzał
zakres zlecenia o potwierdzenie jego autentyczności, a wnioskowanego jako
dowód w sprawie przez pokrzywdzoną oskarżycielkę subsydiarną, co w
konsekwencji spowodowało, że Skarb Państwa zobowiązany został do zapłaty
kwoty 143.914,92 zł za wykonane zlecenie i za to na podstawie art. 109 § 1 pkt 1
u.s.p. wymierzył karę upomnienia.
Od tego wyroku odwołanie wnieśli Minister Sprawiedliwości i Krajowa Rada
Sądownictwa zaskarżając go w całości.
Minister Sprawiedliwości zarzucił obrazę przepisów postępowania, która
miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 128 u.s.p.
przez brak dokładnego określenia przypisanego obwinionemu czynu oraz jego
kwalifikacji prawnej oraz art. 424 § 2 k.p.k. w zw. z art. 128 u.s.p. przez
niezgodność opisu czynu w sentencji wyroku z treścią pisemnego uzasadnienia
dotyczącego przypisanego czynu.
Krajowa Rada Sądownictwa zarzuciła obrazę przepisów postępowania, która
miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 424 § 2 k.p.k. i art. 413 § 2 pkt l k.p.k.,
3
poprzez sprzeczność zachodzącą pomiędzy opisem czynu zawartym w sentencji
wyroku, a treścią uzasadnienia dotyczącą przypisanego obwinionemu czynu - która
miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez brak możliwości ustalenia jaki delikt
dyscyplinarny został przypisany obwinionemu sędziemu w zaskarżonym wyroku.
W konkluzji skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy Sądowi Apelacyjnemu - Sądowi Dyscyplinarnemu do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Odwołania są zasadne. Trafnie podniesiony został zarzut naruszenia art.
413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 128 u.s.p. polegający na braku dokładnego
określenia przypisanego obwinionemu czynu. Ponadto skarżący zasadnie wskazali
na wewnętrzną niespójność uzasadnienia z rozstrzygnięciem.
„Odpowiednie” stosowanie w postępowaniu dyscyplinarnym art. 413 § 2 pkt
1 k.p.k. oznacza, że w sentencji wyroku powinno zostać opisane zachowanie,
które wypełnia znamiona deliktu dyscyplinarnego. W art. 107 § 1 u.s.p. zostały one
wskazane ogólnie jako przewinienie służbowe, które może polegać na oczywistej i
rażącej obrazie przepisów prawa oraz uchybienie godności urzędu. W kontekście
art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. ta dwupostaciowość deliktu dyscyplinarnego wymaga
przeprowadzenia w procesie wyrokowania dwóch sformalizowanych czynności.
Pierwsza, to określenie rodzaju deliktu dyscyplinarnego. Druga, to
skonkretyzowanie znamion deliktu dyscyplinarnego poprzez poczynienie ustaleń
faktycznych wskazujących na ich realizację.
W wydanym wyroku, opis przypisanego obwinionemu deliktu
dyscyplinarnego, tych wymogów nie spełnia. Obwiniony został bowiem uznany za
winnego zarzucanego mu przewinienia dyscyplinarnego, lecz brak jest ustalenia,
czy było to przewinienie służbowe, czy uchybienie godności urzędu. W opisie
czynu wskazano na naruszenie zasad etyki sędziowskiej, co może prowadzić do
wniosku, że chodzi tu o uchybienie godności urzędu. Jednak w uzasadnieniu
wyroku stwierdzono, że czyn obwinionego stanowi przewinienie służbowe w
rozumieniu art. 107 § 1 u.s.p., polegające na oczywistej i rażącej obrazie
przepisów prawa. Nie wskazano przy tym, jakie przepisy prawa zostały naruszone.
4
Oczywiste jest natomiast, że postanowienia zawarte w Zbiorze Zasad Etyki
Zawodowej Sędziów (załącznik do uchwały nr 16/2003 Krajowej Rady
Sądownictwa z dnia 19 lutego 2003 r.), nie są przepisami prawa w rozumieniu art.
107 § 1 u.s.p. Dlatego też ich nieprzestrzeganie oceniać trzeba w kategorii
uchybienia godności urzędu. Jednak w uzasadnieniu wyroku nie ma na ten temat
żadnych rozważań. Są one natomiast czynione w aspekcie naruszenia przepisów
prawa. Słusznie więc w odwołaniach zarzucono wewnętrzną niespójność
rozstrzygnięcia z jego uzasadnieniem.
Wskazane powyżej uchybienia spowodowały konieczność uchylenia
zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. W tym
postępowaniu Sąd Dyscyplinarny powinien jeszcze raz rozważyć postawiony
obwinionemu zarzut naruszania zasad etyki sędziowskiej i ustalić, czy zarzucany
czyn można uznać za przewinienie służbowe lub uchybienie godności urzędu. W
szczególności należy mieć na uwadze, że decyzja o dopuszczeniu dowodu z opinii
biegłego podjęta została w ramach dyskrecjonalnej władzy sędziego. W tym
aspekcie wymaga rozstrzygnięcia, czy taka decyzja, wydana w procesie orzekania
na podstawie przepisu prawa, w świetle konstytucyjnej zasady niezawisłości
sędziowskiej (art. 178 ust. 1 Konstytucji RP), może spowodować pociągnięcie
sędziego do odpowiedzialności dyscyplinarnej z uwagi na wywołane nią skutki,
gdy in concreto oceniona zostanie jako niezasadna.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny orzekł, jak
w sentencji.