Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 169/14
POSTANOWIENIE
Dnia 17 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Gradzik
na posiedzeniu w trybie art. 535§3 kpk,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 17 lipca 2014r.,
sprawy Ł. S.
skazanego z art. 244 kk,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 24 września 2013r., sygn. akt
… 533/13, utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w P. z dnia 26 lutego
2013r., sygn. akt … 155/12,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. M.
Kancelaria Adwokacka w P., jako obrońcy z urzędu, kwotę 442,80
zł (czterysta czterdzieści dwa złote osiemdziesiąt groszy), w tym
23% VAT za sporządzenie i wniesienie kasacji;
3. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego, w tym nieuiszczoną opłatą w kwocie 450 (czterysta
pięćdziesiąt) zł.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 26 lutego 2013r., sygn. … 155/12, Sąd Rejonowy skazał Ł.
S. za to, że w dniu 23 stycznia 2011r. w P. kierował samochodem marki Volvo nr rej.
[…] wbrew zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych,
2
orzeczonemu prawomocnymi wyrokami Sądu Rejonowego w W. i Sądu
Rejonowego w P. … 867/09, tj. za przestępstwo z art. 244 kk na karę 7 miesięcy
pozbawienia wolności.
Po rozpoznaniu apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę Sąd
Okręgowy w P. wyrokiem z dnia 24 września 2013r., sygn. … 533/13, utrzymał w
mocy zaskarżony wyrok, uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne.
W kasacji obrońca skazanego zarzucił prawomocnemu wyrokowi rażące
naruszenia prawa procesowego mogące mieć istotny wpływ na jego treść, tj.
a) art. 5 § 2 k.p.k. przez zaabsorbowanie do orzeczenia Sądu odwoławczego
niedającej się usunąć wątpliwości co do okoliczności, że skazany prowadził
pojazd mechaniczny i rozstrzygnięcie w tym względzie na jego niekorzyść;
b) art. 7 k.p.k. i art. 433 § 2 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. przez zaaprobowanie w toku
kontroli instancyjnej naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów,
wyrażającej się w przyjęciu, iż skazany dokonał zarzuconego czynu, podczas
gdy z zeznań świadków wynika, że nie mógł naruszyć zakazu prowadzenia
pojazdów, gdyż zawsze prosił inne osoby, aby kierowały jego pojazdem;
c) art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. przez nierzetelne odniesienie się do
zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k., przejawiające się w pominięciu uchybienia
Sądu I instancji, polegającego na przyjęciu, że kupno przez skazanego
samochodu w sytuacji, gdy nie miał uprawnień do kierowania, uzasadnia
przypisanie mu sprawstwa zarzuconego czynu.
W konkluzji autor kasacji wniósł o uchylenie wyroków Sądów obu instancji i
uniewinnienie Ł. S. albo przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd
I instancji.
W odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej w P. wniósł o
oddalenie jej jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył:
W pełni należało zgodzić się ze stanowiskiem wyrażonym przez prokuratora,
że każdy z zarzutów kasacji jest bezzasadny w stopniu oczywistym. Pierwszy z nich,
wskazujący na obrazę art. 5 § 2 k.p.k., nie może obciążać wyroku Sądu odwoławczego,
w którym nie rozstrzygano żadnych wątpliwości w sferze ustaleń faktycznych lecz
uznano za prawidłowe fakty uznane za udowodnione przez Sąd I instancji. Gdyby
3
natomiast interpretować zarzut naruszenia tego przepisu jako tzw. efekt
przeniesienia uchybienia z wyroku Sądu Rejonowego do orzeczenia Sądu
odwoławczego, to i wtedy zarzut tak pojmowany nie ma racji bytu w niniejszej
sprawie. W art. 5 § 2 k.p.k. nie chodzi bowiem o wątpliwości stron procesu co do
faktów, lecz o wątpliwości, które w przekonaniu sądu meriti wystąpiły przy
rozstrzyganiu kwestii faktycznych, a których, jako nie dających się usunąć, nie
wolno rozstrzygać na niekorzyść oskarżonego. Z uzasadnienia wyroku Sądu
Rejonowego nie wynika jednak, by dostrzegał on jakiekolwiek wątpliwości co do
tego, że tempore criminis oskarżony prowadził pojazd mechaniczny. W tym stanie
rzeczy zarzut skarżącego jawi się jako wręcz bezprzedmiotowy.
Podniesienie zarzutu sformułowanego pod literą c jest niezrozumiałe. Nie był
on przecież wysuwany w apelacji, a więc Sąd odwoławczy nie miał sposobności
odnosić się do podniesionej kwestii. Tym samym nie mógł dopuścić się obrazy
wymienionych w zarzucie przepisów procesowych. Na marginesie tylko trzeba
zauważyć, że w wyroku Sądu Rejonowego w ogóle nie argumentowano, jakoby za
popełnieniem przez oskarżonego zarzuconego mu czynu świadczyć miało także
kupno przez niego samochodu w sytuacji, gdy nie miał on uprawnień do
prowadzenia pojazdów mechanicznych. Zarzut, o którym mowa jest zatem również
oczywiście nietrafny.
Zarzut ujęty pod literą b pozornie tylko ma walor zarzutu kasacyjnego. Pod
formułą obrazy prawa procesowego skarżący podważa w istocie podstawowe dla
rozstrzygnięcia o winie ustalenie faktyczne wskazujące na to, że skazany prowadził
pojazd mechaniczny mimo zakazu orzeczonego wyrokami sądowymi.
Argumentacja autora kasacji, zmierzająca do podważenia tego ustalenia, nosi
cechy polemiki z rozstrzygnięciem sądów obu instancji i jako taka w ogóle nie
powinna mieć miejsca przy skarżeniu prawomocnego wyroku nadzwyczajnym
środkiem zaskarżenia.
Wszystko to mając na uwadze, Sąd Najwyższy oddalił kasację jako
oczywiście bezzasadną (art. 535 § 3 k.p.k.).
Orzeczenie o obciążeniu skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego opiera się na art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k., a o zasądzeniu
4
wynagrodzenia na rzecz obrońcy skazanego, wyznaczonego z urzędu – na art. 29
ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r.- Prawo o adwokaturze.