Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 206/14
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej
w dniu 16 lipca 2014 r.,
sprawy K. Ł.,
wobec którego wydano wyrok łączny
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 18 grudnia 2013 r.,
zmieniającego wyrok łączny Sądu Okręgowego w L.
z dnia 27 sierpnia 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w L. wydał w dniu 27 sierpnia 2013 r., wyrok łączny
dotyczący K. Ł. skazanego prawomocnymi wyrokami:
1. Sądu Rejonowego z dnia 5 listopada 2007 r., sygn. III K 243/07;
2. Sądu Rejonowego z dnia 20 stycznia 2010 r., sygn. IX K 393/09;
3. Sądu Rejonowego z dnia 28 lutego 2011 r., sygn. III K 557/11;
4. Sądu Rejonowego z dnia 31 października 2011 r., sygn. IV K 1635/11;
2
5. Sądu Okręgowego z dnia 21 maja 2012 r., sygn. IV K 331/11,
i wymierzył kary łączne:
- 4 lat pozbawienia wolności i 450 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość
jednej stawki na kwotę 100 złotych,
- 4 lat pozbawienia wolności,
- 450 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100
złotych.
Wyrok powyższy zaskarżony został przez obrońcę skazanego. Zaskarżył on
wyrok łączny w zakresie dotyczącym wymiaru kar łącznych pozbawienia wolności i
grzywny i zarzucił rażącą niewspółmierność kar wyrażającą się w wymierzeniu
skazanemu dwóch kar łącznych po 4 lata pozbawienia wolności bez należytego
uzasadnienia stanowiska w zakresie takiego wymiaru kary oraz na ustaleniu
wysokości stawek dziennych przy wymiarze kar łącznych grzywny na najwyższym
poziomie poprzednio orzeczonych kar grzywny.
Obrońca skazanego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez orzeczenie
kar łącznych na zasadzie pełnej absorpcji kar jednostkowych, a ewentualnie o
obniżenie wymiaru kar łącznych do wysokości po 3 lata pozbawienia wolności oraz
o obniżenie wysokości orzeczonych stawek dziennych grzywny.
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 18 grudnia 2013 r., po rozpoznaniu apelacji
obrońcy K. Ł. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wysokość stawek
dziennych kar łącznych grzywien wymierzonych skazanemu określił na 50 złotych.
W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok łączny utrzymany został w mocy.
Kasację od tego wyroku wniósł obrońca skazanego. Zarzucił w niej rażącą
obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego
wyroku, to jest:
a) art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 i 2 k.p.k. w
zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k. poprzez niedokonanie wnikliwej
kontroli instancyjnej orzeczenia Sądu pierwszej instancji, wyrażającej się w
zaakceptowaniu sporządzonego przezeń pisemnego uzasadnienia wyroku,
pomimo że nie spełnia ono wymogów art. 424 k.p.k. i uniemożliwia kontrolę
instancyjną orzeczenia Sądu Okręgowego, co również ograniczyło prawo
skazanego do obrony,
3
b) art. 433 § 1 k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k., polegające na przeprowadzeniu
nienależytej kontroli odwoławczej i utrzymaniu w mocy rażąco
niesprawiedliwego orzeczenia, wydanego z naruszeniem przepisów prawa
karnegio procesowego i materialnego, a mianowicie art. 366 § 1 k.p.k., art. 4
k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k., polegającym na niewyjaśnieniu
i nie wzięciu pod uwagę wszystkich istotnych okoliczności sprawy w
przedmiocie wydania wyroku łącznego, co skutkowało przy połączeniu
jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec skazanego.
Obrońca skazanego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej wniósł w pisemnej odpowiedzi na
kasację o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
W piśmie procesowym z dnia 9 czerwca 2014 r. obrońca K. Ł. podniósł
dodatkowo, że zaskarżony wyrok łączny wydany został z naruszeniem art. 439 § 1
pkt 7 k.p.k. w postaci sprzeczności uniemożliwiającej wykonanie wyroku, do której
doszło przez dwukrotne wymienienie w treści wyroku łącznego kar pozbawienia
wolności orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego w sprawie IX K 393/09 (czyny I,
III i V), Sądu Rejonowego w sprawie IV K 1635/11 oraz Sądu Okręgowego w
sprawie IV K 331/11 a w punkcie VIII wyroku wymierzono za nie karę łączną 4 lat
pozbawienia wolności, zaś w punkcie IX karę łączną 450 stawek dziennych
grzywny po 100 złotych każda.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy K. Ł. jest bezzasadna i to w stopniu, który pozwolił na jej
oddalenie na posiedzeniu wyznaczonym na podstawie art. 535 § 3 k.p.k.
Ustosunkowując się w pierwszej kolejności do kwestii wystąpienia w sprawie
bezwzględnej przesłanki odwoławczej przyznać należy, że punkcie IX wyroku
łącznego użyto sformułowania, z którego zdaje się wynikać, iż w wyniku połączenia
kar pozbawienia wolności doszło do orzeczenia kary łącznej grzywny. Analizując
jednak całą treść wyroku łącznego dojść należy do wniosku, że wskazany punkt
wyroku dotyczy połączenia kar grzywien, zaś wymienienie w nim jednostkowych kar
pozbawienia wolności oraz wskazanie błędnego numeru jednego z czynów
opisanych w wyroku miało charakter oczywistej omyłki pisarskiej. Do takiego
4
wniosku doszedł także Sąd Apelacyjny, który postanowieniem z dnia 12 grudnia
2013 r. sprostował tę omyłkę obszernie uzasadniając swoje stanowisko w tym
zakresie. Zgodzić się należy z wyrażonym w tym uzasadnieniu poglądem, że
omyłka dotyczyła opisowej części wyroku i nie dotyczyła samego rozstrzygnięcia,
które w świetle całości części dyspozytywnej nie może budzić wątpliwości, a tym
samym nie można uznać, aby sprostowana wada wyroku uniemożliwiała jego
wykonanie. W tej sytuacji nie można uznać, aby doszło do zaistnienia w sprawie
bezwzględnej przesłanki odwoławczej.
Ustosunkowując się do pozostałych zarzutów kasacji zauważyć należy na
wstępie, że wyrok wydany w tej sprawie w pierwszej instancji zaskarżony został
przez obrońcę K. Ł. jedynie w odniesieniu do części dotyczącej wymiaru kar
łącznych. W tym stanie rzeczy zarzuty kasacji uznać by można za niedopuszczalne
w oparciu o treść art. 520 § 2 k.p.k. Sąd odwoławczy bowiem zobowiązany był do
dokonania kontroli odwoławczej ściśle w granicach określonych w środku
odwoławczym z wyjątkami wskazanymi w treści art. 435 k.p.k., art. 439 § 1 k.p.k.,
art. 440 k.p.k. i art. 455 k.p.k. Obrońca wskazał w treści zarzutów kasacji przepis art.
440 k.p.k. co pozwala jednak na rozpoznanie zarzutów.
Zarzuty te jednak uznać należy za bezzasadne w stopniu oczywistym. Co do
spełnienia przez Sąd Okręgowy standardów określonych w art. 424 k.p.k.
zauważyć należy, że Sąd Apelacyjny wypowiedział się w tej kwestii uznając
uzasadnienie wyroku łącznego za spełniające minimalne wymogi i umożliwiające
dokonanie kontroli odwoławczej zaskarżonego wyroku. Zauważyć należy przy tym,
że naruszenie przepisu określającego kształt uzasadnienia wyroku nie zawsze
uznać można za uchybienie mające istotny wpływ na treść zaskarżonego
orzeczenia. Nawet w sytuacji, gdy wydane orzeczenie w ogóle nie zostało
uzasadnione może pozostawać ono orzeczeniem zasadnym.
Uzasadnienie wyroku łącznego wydanego przez Sąd Okręgowy jest
wprawdzie stosunkowo zwięzłe, nie można jednak uznać, aby nie przedstawiono w
nim w ogóle okoliczności przemawiających za wymierzeniem takiej a nie innej kary
łącznej. W ślad za sądem odwoławczym uznać zatem należy, że spełnia ono
podstawowe wymogi określone we wskazanych w kasacji przepisach. Sąd
odwoławczy zresztą przedstawił dodatkowo własną argumentację dotyczącą
5
wymiaru kar łącznych i to nie tylko w odniesieniu do zmienionego rozstrzygnięcia co
do kar łącznych grzywny. Drugi z zarzutów kasacji stanowi w istocie wyraz braku
zgody skazanego na zbyt w jego ocenie surowy wymiar kar łącznych pozbawienia
wolności. Stanowisko to jest zrozumiałe. W kontekście jednak argumentacji
przedstawionej przez sądy obu instancji, a zwłaszcza przez sąd odwoławczy nie
można przypisać zaskarżonemu wyrokowi zaistnienia w tej materii rażącego
naruszenia prawa, co stanowi warunek skuteczności kasacji.
Z powyższych względów kasację oddalono.