IV KK 197/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-07-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II KK 156/10
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 197/14
POSTANOWIENIE
Dnia 14 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 lipca 2014 r.,
sprawy A. S.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 5 lutego 2014 r., utrzymującego w
mocy wyrok Sądu Okręgowego w K. z dnia 21 października 2013 r.
postanowił
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami postępowania kasacyjnego obciążyć skazanego
A. S.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego okazała się być bezzasadna w stopniu
oczywistym.
W kasacji zarzucono rażącą obrazę przepisów postępowania, a to art. 433 §
1 in fine k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k. poprzez utrzymanie w mocy wyroku Sądu
Okręgowego w K. z dnia 21 października 2013 r. w sytuacji, gdy było to rażąco
niesprawiedliwe z uwagi na:
1. sprowadzenie ustaleń faktycznych odpowiadających znamionom
przedmiotowym przestępstwa znęcania się, które miały być przez oskarżonego
realizowane przez okres 2 lat, do dwuzdaniowego, lakonicznego ich opisu w
uzasadnieniu wyroku,
2. brak ustalenia w opisie przypisanego oskarżonemu czynu oraz w
2
uzasadnieniu wyroku formy zamiaru, z jakim oskarżony zrealizował znamiona
przedmiotowe występku z art. 207 § 1 k.k., jak również brak wskazania, że w
ogóle działał w tym zakresie umyślnie,
3. brak ustalenia w opisie przypisanego oskarżonemu czynu formy
zamiaru, z jakim oskarżony spowodował u pokrzywdzonej chorobę realnie
zagrażającą życiu, oraz formy nieumyślności, którą obejmował zaistniały w
dalszej kolejności skutek śmiertelny, która to obraza miała istotny wpływ na treść
zaskarżonego wyroku, albowiem skutkowała niezasadnym jego utrzymaniem w
mocy.
Podnosząc powyższe zarzuty, obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania w
postępowaniu odwoławczym.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o oddalenie kasacji
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Autor kasacji zdaje się nie do końca poprawnie postrzegać rolę
nadzwyczajnego środka zaskarżenia, jakim jest kasacja. W szczególności
przypomnieć wypada, że kasacja jest środkiem zaskarżenia służącym kontroli
poprawności postępowania odwoławczego i zasadniczo niedopuszczalne jest
podnoszenie w kasacji uchybień, które miały miejsce w postępowaniu przed sądem
I instancji. Skarga wniesiona w przedmiotowej sprawie w niewielkim tylko zakresie
odnosi się do wad postępowania odwoławczego, mianowicie podnosi błędne
zaniechanie zastosowania art. 440 k.p.k.
Tymczasem niezastosowanie przez sąd odwoławczy przepisu art. 440 k.p.k.
nie stanowi w ogóle naruszenia prawa, jest bowiem niczym innym, jak tylko
wyrazem przekonania sądu o sprawiedliwości wyroku (postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 16 grudnia 2010 r., II KK 156/10, Biuletyn Prawa Karnego
2011, nr 2, poz. 24). Na marginesie tylko można dodać, że kwestie wskazane w
kasacji jako uchybienia w postępowaniu Sądu pierwszej instancji, nie były
przedmiotem zarzutów apelacyjnych, a więc, stosownie do art. 457 § 3 k.p.k., Sąd
Apelacyjny nie miał obowiązku rozważać ich w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.
Nie oznacza to jednak, że zagadnienia te nie były przedmiotem analizy Sądu
3
Apelacyjnego, stosownie do art. 433 § 2 k.p.k.
Tylko przy okazji Sąd Najwyższy pragnie zaznaczyć, że ustalenia Sądu
Okręgowego, co do zrealizowania przez skazanego znamion przedmiotowych oraz
podmiotowych znęcania, jak i postaci zamiaru, z jakim skazany dopuścił się
zachowań w dniu 6 października 2012 r., są zupełnie poprawne. Wypełnienie
znamion przedmiotowych i podmiotowych znęcania jest ewidentne w świetle
rozważań Sądu Okręgowego zawartych na s. 17-23 uzasadnienia wyroku tego
Sądu. Kwestia zamiaru, z jakim skazany dopuścił się pobicia pokrzywdzonej, jak i
zasadność przyjętej kwalifikacji prawnej czynu zostały zaś poprawnie wywiedzione
na s. 39-42 uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 14 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 lipca 2014 r.,
sprawy A. S.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 5 lutego 2014 r., utrzymującego w
mocy wyrok Sądu Okręgowego w K. z dnia 21 października 2013 r.
postanowił
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami postępowania kasacyjnego obciążyć skazanego
A. S.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego okazała się być bezzasadna w stopniu
oczywistym.
W kasacji zarzucono rażącą obrazę przepisów postępowania, a to art. 433 §
1 in fine k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k. poprzez utrzymanie w mocy wyroku Sądu
Okręgowego w K. z dnia 21 października 2013 r. w sytuacji, gdy było to rażąco
niesprawiedliwe z uwagi na:
1. sprowadzenie ustaleń faktycznych odpowiadających znamionom
przedmiotowym przestępstwa znęcania się, które miały być przez oskarżonego
realizowane przez okres 2 lat, do dwuzdaniowego, lakonicznego ich opisu w
uzasadnieniu wyroku,
2. brak ustalenia w opisie przypisanego oskarżonemu czynu oraz w
2
uzasadnieniu wyroku formy zamiaru, z jakim oskarżony zrealizował znamiona
przedmiotowe występku z art. 207 § 1 k.k., jak również brak wskazania, że w
ogóle działał w tym zakresie umyślnie,
3. brak ustalenia w opisie przypisanego oskarżonemu czynu formy
zamiaru, z jakim oskarżony spowodował u pokrzywdzonej chorobę realnie
zagrażającą życiu, oraz formy nieumyślności, którą obejmował zaistniały w
dalszej kolejności skutek śmiertelny, która to obraza miała istotny wpływ na treść
zaskarżonego wyroku, albowiem skutkowała niezasadnym jego utrzymaniem w
mocy.
Podnosząc powyższe zarzuty, obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania w
postępowaniu odwoławczym.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o oddalenie kasacji
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Autor kasacji zdaje się nie do końca poprawnie postrzegać rolę
nadzwyczajnego środka zaskarżenia, jakim jest kasacja. W szczególności
przypomnieć wypada, że kasacja jest środkiem zaskarżenia służącym kontroli
poprawności postępowania odwoławczego i zasadniczo niedopuszczalne jest
podnoszenie w kasacji uchybień, które miały miejsce w postępowaniu przed sądem
I instancji. Skarga wniesiona w przedmiotowej sprawie w niewielkim tylko zakresie
odnosi się do wad postępowania odwoławczego, mianowicie podnosi błędne
zaniechanie zastosowania art. 440 k.p.k.
Tymczasem niezastosowanie przez sąd odwoławczy przepisu art. 440 k.p.k.
nie stanowi w ogóle naruszenia prawa, jest bowiem niczym innym, jak tylko
wyrazem przekonania sądu o sprawiedliwości wyroku (postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 16 grudnia 2010 r., II KK 156/10, Biuletyn Prawa Karnego
2011, nr 2, poz. 24). Na marginesie tylko można dodać, że kwestie wskazane w
kasacji jako uchybienia w postępowaniu Sądu pierwszej instancji, nie były
przedmiotem zarzutów apelacyjnych, a więc, stosownie do art. 457 § 3 k.p.k., Sąd
Apelacyjny nie miał obowiązku rozważać ich w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.
Nie oznacza to jednak, że zagadnienia te nie były przedmiotem analizy Sądu
3
Apelacyjnego, stosownie do art. 433 § 2 k.p.k.
Tylko przy okazji Sąd Najwyższy pragnie zaznaczyć, że ustalenia Sądu
Okręgowego, co do zrealizowania przez skazanego znamion przedmiotowych oraz
podmiotowych znęcania, jak i postaci zamiaru, z jakim skazany dopuścił się
zachowań w dniu 6 października 2012 r., są zupełnie poprawne. Wypełnienie
znamion przedmiotowych i podmiotowych znęcania jest ewidentne w świetle
rozważań Sądu Okręgowego zawartych na s. 17-23 uzasadnienia wyroku tego
Sądu. Kwestia zamiaru, z jakim skazany dopuścił się pobicia pokrzywdzonej, jak i
zasadność przyjętej kwalifikacji prawnej czynu zostały zaś poprawnie wywiedzione
na s. 39-42 uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.