V CZ 50/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-09-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II C 1223/34
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 50/14
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa M. S.
przeciwko Przedsiębiorstwu Montażu Konstrukcji Stalowych i Urządzeń Górniczych
"P." Spółce Akcyjnej w K.
o zobowiązanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 lipca 2014 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 29 stycznia 2014 r.,
oddala zażalenie i przyznaje adw. K. O.
od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w K.) kwotę
900 (dziewięćset) zł podwyższoną o stawkę podatku
od towarów i usług należną od tego rodzaju czynności,
tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej powódce
w postępowaniu zażaleniowym.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 29 stycznia 2014 r. Sąd Okręgowy w K. odrzucił na
podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. skargę kasacyjną powódki M. S. od wyroku tego
Sądu z dnia 22 stycznia 2014 r., jako niedopuszczalną. Sąd wskazał, że skarga
złożona została przez powódkę w sprawie o prawa majątkowe, w której wartość
przedmiotu zaskarżenia była niższa od wartości wymaganej w art. 3982
§ 1 k.p.c.
jako minimum uprawniające do zaskarżenia kasacyjnego. Ponadto skarga została
sporządzona przez powódkę osobiście, z naruszeniem obowiązkowego zastępstwa
przez adwokata lub radcę prawnego przewidzianego w art. 871
k.p.c.
Powódka wniosła zażalenie na powyższe postanowienie, domagając się
jego uchylenia. Zarzuciła naruszenie art. 871
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 130 § 5 k.p.c.
oraz art. 233 § 1 k.p.c. przez przyjęcie, że wartość przedmiotu zaskarżenia jest
niższa niż 50.000 zł.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Uchybienie obowiązkowi sporządzenia skargi kasacyjnej przez fachowego
pełnomocnika, w wypadku kiedy strona nie dysponuje kwalifikacjami wymienionymi
w art. 871
§ 2 k.p.c. (to znaczy nie jest sędzią, prokuratorem, notariuszem albo
profesorem lub doktorem habilitowanym nauk prawnych, adwokatem, radcą
prawnym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa) uzasadnia odrzucenie
skargi kasacyjnej, nie zaś jej zwrot na podstawie art. 130 § 5 k.p.c. Sporządzenie
i złożenie skargi kasacyjnej przez osobę pozbawioną zdolności postulacyjnej,
a więc podmiot niezdolny do skutecznego podejmowania czynności
w postępowaniu kasacyjnym, jest równoznaczne ze złożeniem skargi
nieskutecznej i niedopuszczalnej, a nie ze złożeniem skargi dotkniętej usuwalnym
brakiem formalnym.
Słusznie też Sąd Apelacyjny uznał skargę za niedopuszczalną z powodu
zbyt niskiej wartości przedmiotu zaskarżenia. Wartość zaskarżenia nie może
przekroczyć wartości przedmiotu sporu dotychczas określonego w sprawie
(orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 1934 r., II C 1223/34, Zb. Urz.
1935/1/47). Przedmiotem żądania powódki było zobowiązanie pozwanego do
3
wydania jej dokumentów potrzebnych do ustalenia wysokości świadczeń
emerytalnych jej byłego męża. Powódka oznaczyła wartość tego roszczenia na
8 400 zł. Wobec oddalenia powództwa i apelacji powódki, tożsama kwota stanowi
więc wartość przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną. Dochodzone roszczenie
miało charakter niepieniężny, jego wartości nie można ustalić przez odwołanie się
do wysokości zadłużenia byłego męża powódki względem niej, kryterium
odniesienia może być jedynie hipotetyczna kwota emerytury dłużnika powódki
i możności zaspokojenia jej roszczenia w drodze egzekucji z świadczenia
emerytalnego. Wobec braku uchwytnych przesłanek umożliwiających określenie
tych wielkości, oznaczenie wartości przedmiotu sporu, a następczo – wartości
przedmiotu zaskarżenia nastąpić musiało przez przyjęcie wartości oszacowanej
przez powódkę. Wartość ta nie sięga kwoty uprawniającej do złożenia skargi
(50 000 zł) i powoduje, że także z tej przyczyny skarga powódki była
niedopuszczalna.
W konsekwencji zażalenie powódki podlegało oddaleniu na podstawie art.
3941
§ 3 w zw. z art. 39814
k.p.c.
Orzeczenie o wynagrodzeniu należnym pełnomocnikowi powódki,
świadczącemu jej pomoc prawną z urzędu wynika z treści art. 29 ustawy z dnia
26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r., poz. 635)
w zw. z § 2, § 4, § 6 pkt 4, § 13 ust. 4 pkt 2 i § 19 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 202 r., w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielanej z urzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 461).
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa M. S.
przeciwko Przedsiębiorstwu Montażu Konstrukcji Stalowych i Urządzeń Górniczych
"P." Spółce Akcyjnej w K.
o zobowiązanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 lipca 2014 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 29 stycznia 2014 r.,
oddala zażalenie i przyznaje adw. K. O.
od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w K.) kwotę
900 (dziewięćset) zł podwyższoną o stawkę podatku
od towarów i usług należną od tego rodzaju czynności,
tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej powódce
w postępowaniu zażaleniowym.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 29 stycznia 2014 r. Sąd Okręgowy w K. odrzucił na
podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. skargę kasacyjną powódki M. S. od wyroku tego
Sądu z dnia 22 stycznia 2014 r., jako niedopuszczalną. Sąd wskazał, że skarga
złożona została przez powódkę w sprawie o prawa majątkowe, w której wartość
przedmiotu zaskarżenia była niższa od wartości wymaganej w art. 3982
§ 1 k.p.c.
jako minimum uprawniające do zaskarżenia kasacyjnego. Ponadto skarga została
sporządzona przez powódkę osobiście, z naruszeniem obowiązkowego zastępstwa
przez adwokata lub radcę prawnego przewidzianego w art. 871
k.p.c.
Powódka wniosła zażalenie na powyższe postanowienie, domagając się
jego uchylenia. Zarzuciła naruszenie art. 871
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 130 § 5 k.p.c.
oraz art. 233 § 1 k.p.c. przez przyjęcie, że wartość przedmiotu zaskarżenia jest
niższa niż 50.000 zł.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Uchybienie obowiązkowi sporządzenia skargi kasacyjnej przez fachowego
pełnomocnika, w wypadku kiedy strona nie dysponuje kwalifikacjami wymienionymi
w art. 871
§ 2 k.p.c. (to znaczy nie jest sędzią, prokuratorem, notariuszem albo
profesorem lub doktorem habilitowanym nauk prawnych, adwokatem, radcą
prawnym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa) uzasadnia odrzucenie
skargi kasacyjnej, nie zaś jej zwrot na podstawie art. 130 § 5 k.p.c. Sporządzenie
i złożenie skargi kasacyjnej przez osobę pozbawioną zdolności postulacyjnej,
a więc podmiot niezdolny do skutecznego podejmowania czynności
w postępowaniu kasacyjnym, jest równoznaczne ze złożeniem skargi
nieskutecznej i niedopuszczalnej, a nie ze złożeniem skargi dotkniętej usuwalnym
brakiem formalnym.
Słusznie też Sąd Apelacyjny uznał skargę za niedopuszczalną z powodu
zbyt niskiej wartości przedmiotu zaskarżenia. Wartość zaskarżenia nie może
przekroczyć wartości przedmiotu sporu dotychczas określonego w sprawie
(orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 1934 r., II C 1223/34, Zb. Urz.
1935/1/47). Przedmiotem żądania powódki było zobowiązanie pozwanego do
3
wydania jej dokumentów potrzebnych do ustalenia wysokości świadczeń
emerytalnych jej byłego męża. Powódka oznaczyła wartość tego roszczenia na
8 400 zł. Wobec oddalenia powództwa i apelacji powódki, tożsama kwota stanowi
więc wartość przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną. Dochodzone roszczenie
miało charakter niepieniężny, jego wartości nie można ustalić przez odwołanie się
do wysokości zadłużenia byłego męża powódki względem niej, kryterium
odniesienia może być jedynie hipotetyczna kwota emerytury dłużnika powódki
i możności zaspokojenia jej roszczenia w drodze egzekucji z świadczenia
emerytalnego. Wobec braku uchwytnych przesłanek umożliwiających określenie
tych wielkości, oznaczenie wartości przedmiotu sporu, a następczo – wartości
przedmiotu zaskarżenia nastąpić musiało przez przyjęcie wartości oszacowanej
przez powódkę. Wartość ta nie sięga kwoty uprawniającej do złożenia skargi
(50 000 zł) i powoduje, że także z tej przyczyny skarga powódki była
niedopuszczalna.
W konsekwencji zażalenie powódki podlegało oddaleniu na podstawie art.
3941
§ 3 w zw. z art. 39814
k.p.c.
Orzeczenie o wynagrodzeniu należnym pełnomocnikowi powódki,
świadczącemu jej pomoc prawną z urzędu wynika z treści art. 29 ustawy z dnia
26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r., poz. 635)
w zw. z § 2, § 4, § 6 pkt 4, § 13 ust. 4 pkt 2 i § 19 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 202 r., w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielanej z urzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 461).