Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 206/14
POSTANOWIENIE
Dnia 6 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 6 sierpnia 2014 r.,
sprawy Ł. G.
skazanego z art. 279 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 21 marca 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w O.
z dnia 14 listopada 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć
skazanego Ł. G.
UZASADNIENIE
Ł. G., wyrokiem z dnia 14 listopada 2013 r., został uznany przez Sąd
Rejonowy w O. za winnego popełnienia czynu z art. 279 § 1 k.k. za co wymierzono
mu m.in. karę 3 lat pozbawienia wolności.
Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego, skarżąc
wyrok w całości i zarzucając:
„- błędy w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia mający wpływ
na treść orzeczenia a polegający na przyjęciu, że oskarżony otrzymał od
nieustalonego sprawcy, gdzie są przechowywane pieniądze i biżuteria
pokrzywdzonych oraz poinformował o powyższym M. M. i wspólnie i w
2
porozumieniu z […] i innym nieustalonym sprawcą dopuścił się kradzieży z
włamaniem na szkodę […],
- obrazę przepisów postępowania art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. - przez naruszenie
zasady obiektywizmu, zasady swobodnej oceny dowodów bez uwzględnienia
zasad prawidłowego rozumowania, dokonanie dowolnej oceny dowodów w tym
błędnej oceny dowodów i wyciągnięcie błędnych wniosków z dowodów w postaci
protokołu oględzin miejsca zdarzenia, protokołu miejsca znalezienia rzeczy,
wyjaśnień oskarżonego, wyjaśnień […] ustalenia dotyczące połączeń z telefonu
oskarżonego, k. 788, 831, 904, 960 listy oskarżonego U. do Prokuratora i Sądu,k.-
789 listy oskarżonego M. do Prokuratora, badania DNA.”
W konkluzji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie
oskarżonego od zarzucanego mu czynu.
Uznając apelację obrońcy oskarżonego Ł. G. za oczywiście bezzasadną,
Sąd Okręgowy orzeczeniem z dnia 21 marca 2014 r., utrzymał w mocy zaskarżony
wyrok.
We wniesionej na korzyść skazanego kasacji obrońca zarzucił, na zasadzie
art. 523 § 1 k.p.k. oraz art. 526 § 1 k.p.k.:
„rażącą obrazę przepisów postępowania art. 4 i 7 k.p.k. zasady obiektywizmu i
zasady swobodnej oceny dowodów z całości postępowania tym wyjaśnień
oskarżonych […], zeznań świadków […], ustaleń dotyczących połączeń
telefonicznych, listów osk. U. i M. do Prokuratora Rejonowego” i wniósł „o uchylenie
w całości powyższego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
Sądowi Rejonowemu w O.”
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie, jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
Zgodnie z art. 519 k.p.k., kasacja może być wniesiona od prawomocnego
wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie, a zarzuty kasacyjne nie
mogą wprost kwestionować ustaleń faktycznych, bowiem kasacja może być
wniesiona tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego
rażącego naruszenia prawa (art. 523 § 1 k.p.k.).
3
Analiza zarzutu kasacji oraz jej uzasadnienia pozwala na stwierdzenie, iż jest
ona de facto powtórzeniem apelacji i sprowadza się do zanegowania poczynionych
w sprawie przez orzekające Sądy ustaleń faktycznych. Jej wniesienie umożliwiło
obrońcy skazanego po raz kolejny przedstawienie własnej oceny zgromadzonych w
sprawie dowodów, w tym oceny wyjaśnień przesłuchanych współoskarżonych i
zeznań pokrzywdzonych.
Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, iż Sąd Rejonowy wnikliwie i starannie
rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na
niekorzyść skazanego Ł. G., a w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku,
przekonywująco wykazał, dlaczego jednym dowodom dał wiarę, a innym z kolei jej
odmówił. Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika z jakich powodów
Sąd I instancji uznał za wiarygodne zeznania świadków oraz ujawnione
wyjaśnienia: […], co do przebiegu czynu, jak też roli i udziału poszczególnych
sprawców. W świetle powyższych ustaleń nie budzi wątpliwości fakt, że
pomysłodawcą napadu był skazany Ł. G., a dowody stanowiące podstawę tych
ustaleń faktycznych są logiczne, szczegółowe i wzajemnie się potwierdzają. Sąd
Odwoławczy zwrócił uwagę, iż Sąd Rejonowy szczegółowo wyjaśnił rozbieżności
pomiędzy wersjami prezentowanymi przez oskarżonych w postępowaniu
przygotowawczym i motywy, jakimi się kierowali, dokonał oceny zeznań i
ujawnionych wyjaśnień M. M., które korespondują z zeznaniami i ujawnionymi
wyjaśnieniami P. U. w zakresie w jakim wskazują na skazanego i jego udział w
dokonanym przestępstwie. Ponieważ z analizy uzasadnienia Sądu Okręgowego
wynika, iż stosując się do nakazu wyrażonego w art. 433 § 2 k.p.k., rozpoznał, a w
uzasadnieniu orzeczenia, zgodnie z wymogiem określonym w art. 457 § 3 k.p.k.,
podał dlaczego uznał zarzuty podniesione w apelacji za niezasadne, właściwym
wydaje się w tym zakresie zainteresowane strony odesłać do lektury tego
dokumentu, bowiem niecelowe jest powtarzanie jego treści.
Wbrew twierdzeniom autora kasacji, wydane orzeczenia poprzedzone
zostały wszechstronną, wnikliwą i obiektywną oceną, w najmniejszym stopniu nie
naruszającą zasady sformułowanej w art. 7 k.p.k. Zwrócić nadto należy uwagę, iż w
sprawie tej, nie sposób skutecznie stawiać zarzutu obrazy powołanego przepisu w
sytuacji, gdy Sąd Okręgowy nie dokonywał samodzielnych ustaleń faktycznych, nie
4
oceniał także na nowo zgromadzonego materiału dowodowego, a zatem nie mógł
obrazić art. 7 k.p.k. Jednocześnie powtórzyć należy, na co niejednokrotnie zwracał
już uwagę Sąd Najwyższy, iż art. 4 k.p.k. określa ogólną dyrektywę postępowania i
dopiero wskazanie przepisów ustawy procesowej, które miał naruszyć Sąd, wbrew
zasadzie obiektywizmu, o której przepis ten stanowi, czyniłoby zarzut jego obrazy
(chociażby) formalnie poprawnym (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26
stycznia 2011 r., III KK 335/10, LEX nr 736755).
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.