Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 211/14
POSTANOWIENIE
Dnia 6 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 6 sierpnia 2014 r.
sprawy P. W.
skazanego z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 24 stycznia 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 26 czerwca 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zwolnić skazanego P. W. od kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 26 czerwca 2013 r., uznał m.in. P. W. za
winnego popełnienia czterech czynów z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w
zw. z art. 11 § 2 k.k., których dopuścił się w krótkich odstępach czasu, w podobny
sposób, zanim zapadł pierwszy chociażby nieprawomocny wyrok co do
któregokolwiek z tych czynów, tj. w warunkach art. 91 § 1 k.k. i na podstawie art.
2
286 § 1 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. z art. 91 § 1
k.k. za te czyny wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
We wniesionej na korzyść oskarżonego apelacji obrońca, na podstawie art.
427 § 1 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę
przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, tj.:
1. obrazę art. 7 k.p.k., art. 92 k.p.k., art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającą na
„- nierozważeniu zebranego materiału dowodowego i nie wskazaniu dowodów na
podstawie których Sąd uznał, że zarzuty przypisane oskarżonemu stanowią
opisane w pkt I, II, IV i V aktu oskarżenia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z
art. 297 § 1 k.k.,
- nierozważeniu okoliczności dotyczących popełnienia przestępstw opisanych w pkt
IV i V aktu oskarżenia wskazujących, że stanowią one kontynuację jednego
przestępstwa opisanego w pkt IV aktu oskarżenia;
2. naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez nierozważenie
okoliczności wskazanych w art. 53 k.k. i w związku z tym niezastosowanie art. 69 §
1 z art. 70 § 1 ust. 1 k.k. skutkujące rażącą niewspółmiernością wymierzonej
oskarżonemu kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej
wykonania.”
W następstwie tych zarzutów obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego
wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym
zawieszeniem jej wykonania, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Po rozpoznaniu apelacji obrońcy oskarżonego P. W., Sąd Okręgowy w W.
wyrokiem z dnia 24 stycznia 2014 r., utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.
Wyrok Sądu odwoławczego został zaskarżony kasacją obrońcy skazanego,
w której zarzucono „rażące naruszenie przepisów art. 457 § 2 k.p.k. i art. 433 § 1 i 2
k.p.k. mogące mieć istotny wpływ na treść wyroku poprzez nierozważenie zarzutów
apelacji w zakresie winy i wymierzonej kary”. W konkluzji skarżący wniósł o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
Sądowi Okręgowemu w W.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie, jako
oczywiście bezzasadnej.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniesiona przez obrońcę skazanego kasacja jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
Kasacja jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, a powody jej wniesienia
określa przepis art. 523 k.p.k. Wzruszenie prawomocnego orzeczenia w jej drodze
możliwe jest jedynie w wypadku stwierdzenia rażącego naruszenia prawa
materialnego lub procesowego, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na treść
orzeczenia.
Z lektury uzasadnienia wyroku Sądu Odwoławczego nie wynika, aby
naruszył on przepis art. 433 § 2 k.p.k. czy art. 457 § 3 k.p.k., zastosował się on
bowiem do nakazu z art. 433 § 2 k.p.k., i rozpoznał, a w uzasadnieniu orzeczenia,
zgodnie z wymogiem określonym w art. 457 § 3 k.p.k., podał dlaczego uznał
zarzuty podniesione w apelacji za niezasadne. Przypomnieć należy, że stopień
szczegółowości rozważań sądu odwoławczego, uzależniony jest od jakości oceny
dowodów dokonanej przez Sąd I instancji. Jeżeli ocena ta jest wszechstronna,
pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, tj. odpowiada
wymogom art. 7 k.p.k., to wówczas „sąd odwoławczy zwolniony jest od równie
drobiazgowego odniesienia się do zarzutów apelacji, kwestionujących w
rzeczywistości rzeczoną ocenę. W takim wypadku, zadawalające jest wskazanie
głównych powodów niepodzielenia apelacji, a następnie odesłanie do szczegółów
uzasadnienia Sądu I instancji” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2009
r., III KK 381/08, LEX nr 512100). Stąd też, jeśli Sąd Odwoławczy podzielił w pełni
dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów, mógł zaniechać szczegółowego
odnoszenia się w swoim uzasadnieniu do zarzutów apelacji, gdyż niecelowe byłoby
powtarzanie argumentacji Sądu I instancji, tym bardziej, iż odpowiada ona
wymogom art. 424 § 1 k.p.k., uzasadnienie Sądu Rejonowego zawiera bowiem
pełną i rzetelną ocenę całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego.
Wbrew twierdzeniom obrońcy skazanego Sąd Okręgowy dokonał kontroli
rozstrzygnięcia o karze i jej wysokości, wskazując w tym zakresie na stanowisko
Sądu I instancji i uwzględnione przez niego okoliczności przedmiotowe i
podmiotowe sprawy oraz właściwą ich ocenę (str.17-18 uzasadnienia). Sąd
podkreślił okoliczności obciążające skazanego, w tym jego znaczącą rolę w
4
przestępczym procederze, ilość i rodzaj podjętych przez niego czynności, a także
wysokość uzyskanych korzyści majątkowych oraz jego dotychczasową karalność,
które to okoliczności determinowały w konsekwencji bezwzględny wymiar
orzeczonej wobec P. W. kary.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.