Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KZ 30/14
POSTANOWIENIE
Dnia 6 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
w sprawie S. W.
skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 5 k.k. i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 6 sierpnia 2014 r.,
zażalenia skazanego
na zarządzenie Przewodniczącej Wydziału X Karnego Odwoławczego Sądu
Okręgowego w W.
z dnia 10 czerwca 2014 r.,
o odmowie przyjęcia kasacji
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego w W. z dnia 22 stycznia 2014 r., zmieniającym
orzeczenie Sądu Rejonowego w W. z dnia 23 września 2013 r., S. W. został
uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 5
k.k. i innych, za co wymierzono mu karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.
We wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku z dnia 27 stycznia 2014 r.
obrońca z urzędu skazanego wskazał, że odpis orzeczenia wraz z uzasadnieniem
należy doręczyć bezpośrednio skazanemu, który został pouczony o prawie do
złożenia kasacji oraz o prawie do wystąpienia o wyznaczenie w tym celu obrońcy z
2
urzędu. W dniu 25 lutego 2014 r. wpłynęła do Sądu Okręgowego kasacja
sporządzona przez skazanego oraz wniosek o wyznaczenie obrońcy z urzędu „do
kasacji”. Zarządzeniem z dnia 10 marca 2014 r. wyznaczono skazanemu obrońcę z
urzędu w osobie adwokata P. W. – w celu ewentualnego sporządzenia kasacji.
Wyznaczony adwokat sporządził opinię z dnia 16 kwietnia 2014 r., w której – w
obszernych wywodach – stwierdził, że nie znalazł podstaw prawnych do
sporządzenia kasacji. W zaistniałej sytuacji, pismem z dnia 28 kwietnia 2014 r.,
Przewodnicząca Wydziału poinformowała skazanego, że wyznaczony adwokat nie
znalazł podstaw do wniesienia kasacji, zatem od dnia następnego od dnia
otrzymania omawianej informacji rozpoczyna bieg 30 dniowy termin do wniesienia
kasacji sporządzonej przez obrońcę z wyboru. Pismo to zostało doręczone
skazanemu w dniu 5 maja 2014 r. (k – 562). W dniu 10 czerwca 2014 r. wydane
zostało zarządzenie o odmowie przyjęcia kasacji wniesionej osobiście przez
skazanego. Zarządzenie to zostało zaskarżone zażaleniem skazanego, w którym
skarżący stwierdził, iż „nie wie o co chodzi”, bowiem dlaczego odmówiono przyjęcia
kasacji, skoro adwokat nie znalazł powodów do jej wniesienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest oczywiście bezzasadne, a jego treść wskazuje, że jest ono
konsekwencją braku należytej świadomości prawnej skazanego (środek
zaskarżenia nie zawiera żadnych zarzutów godzących w zaskarżone zarządzenie).
Zgodnie z art. 520 § 1 k.p.k. do wniesienia kasacji uprawnione są strony.
Wniesienie przez skazanego osobistej kasacji mieściło się w powyższym
uprawnieniu. Rzecz jednak w tym, że w świetle art. 526 § 2 k.p.k., jeżeli kasacja nie
pochodzi od prokuratora, Prokuratora Generalnego, Rzecznika Praw Obywatelskich
albo Rzecznika Praw Dziecka, powinna być sporządzona i podpisana przez
obrońcę będącego adwokatem. Kasacja wniesiona przez skazanego nie spełniała
tego wymogu formalnego, dlatego – przychylając się do wniosku skazanego –
wyznaczono mu obrońcę z urzędu w celu rozważenia kwestii ewentualnego
wniesienia kasacji. Wyznaczony obrońca nie ma jednak bezwzględnego obowiązku
sporządzenia i wniesienia kasacji. Jak wynika to z treści art. 84 § 3 k.p.k., obrońca
wyznaczony z urzędu w postępowaniu kasacyjnym powinien sporządzić i podpisać
kasację albo poinformować na piśmie sąd, że nie stwierdził podstaw do wniesienia
3
kasacji. W rozważanej sprawie sporządzona została opinia o braku podstaw do
wniesienia kasacji. W zaistniałej sytuacji skazany mógł w terminie 30 dni od
pouczenia go o takiej możliwości, uzupełnić brak formalny swojej kasacji przez
sporządzenie tego nadzwyczajnego środka zaskarżenia i podpisanie go przez
obrońcę ustanowionego z wyboru. Mimo upływu wyznaczonego terminu skazany
jednak tego nie uczynił, co pociągnęło za sobą wydanie zaskarżonego zarządzenia,
które znalazło swojej uzasadnienie w treści przepisów art. 530 § 2 i 120 § 2 k.p.k.
Kierując się powyższym uznać należało, że zażalenie nie zasługiwało na
uwzględnienie.