Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 274/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska
SSN Krzysztof Staryk (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania J. D., J. K., S. C.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C.
z udziałem zainteresowanych: PPHU "W." Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w likwidacji w L. i D. G.
o przeniesienie odpowiedzialności za zobowiązania składkowe na członków
zarządu,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 20 sierpnia 2014 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 lutego 2013 r.
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Decyzjami z dnia 31 grudnia 2009 r.: nr
RD/070000/451/12/D/2008/6280000380/OOT/EB (wydaną odnośnie J. D.), nr
DRD/070000/451/12/C/2008/6280000380/OOT/EB (wydaną odnośnie J. K.) jako
wiceprezesów zarządu spółki; oraz decyzją nr
DRD/070000/451/12/E/2008/6280000380/OOT/EB (wydaną odnośnie S. C. jako
prezesa zarządu spółki), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. stwierdził
że wymienione osoby odpowiadają całym swoim majątkiem za zobowiązania „W.”
Spółki z o.o. z siedzibą w L., z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne za okres
od stycznia 2004 r. do marca 2004 r., na ubezpieczenie zdrowotne za marzec 2004
r., z tytułu składek na Fundusz Pracy i FGŚP za okres od stycznia 2004 r. do marca
2004 r. oraz należnych odsetek w kwocie łącznej 84.561,10 zł, na którą składają się
należności za: składki na ubezpieczenie społeczne za podany wyżej okres w
wysokości 44.595,54 zł i odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych liczonych od
powyższych kwot składek, które na dzień wydania decyzji stanowią kwotę 32.700
zł, składki na ubezpieczenie zdrowotne za podany wyżej okres w wysokości
164,05 zł i odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych liczonych od powyższych
kwot składek, które na dzień wydania decyzji stanowią kwotę 119 zł, składki na
Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za podany
wyżej okres w wysokości 4.025,51 zł i odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych
liczonych od powyższych kwot składek, które na dzień wydania decyzji stanowią
kwotę 2.957 zł.
Odwołania od powyższych decyzji wnieśli S. C., J. D. i J. K.
Wyrokiem z dnia 5 grudnia 2011 r. Sąd Okręgowy – Sąd Ubezpieczeń
Społecznych w K. zmienił powyższe decyzje w ten sposób, że zwolnił S. C., J. D. i
J. K. z odpowiedzialności za zobowiązania „W.” Spółki z o.o. z siedzibą w L. z tytułu
składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz
Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od 1 stycznia do 31 marca
2004 r. wraz z odsetkami.
Podstawę wyroku Sądu Okręgowego stanowiły następujące ustalenia. W
okresie od stycznia 2004 r. do marca 2004 r. odwołujący się byli członkami zarządu
PPHU „W.” Spółki z o.o. w L. Członkiem zarządu była również T. D. (główna
3
księgowa w Spółce), która zmarła 7 sierpnia 2006 r. Spółka posiadała zaległości z
tytułu składek na ubezpieczenie społeczne za okres od stycznia 2004 r. do marca
2004 r., na ubezpieczenie zdrowotne za marzec 2004 r., z tytułu składek na
Fundusz Pracy i FGŚP za okres od stycznia 2004 r. do marca 2004 r., wraz z
odsetkami w kwocie łącznej 84.561,10 zł.
Spółka zajmowała się świadczeniem usług dla kopalni (remont maszyn i
urządzeń górniczych, transport materiałów, usługi pralnicze, hydrauliczne, obsługa
urządzeń hydrotechnicznych na zewnątrz kopalni). Spółka zaczęła mieć problemy
finansowe w 1996 r. z chwilą powstania N. Spółki W. z siedzibą w T., która przejęła
wypłatę – Spółka otrzymywała zapłatę z opóźnieniem i w różnych formach.
Należności wobec ZUS i Urzędu Skarbowego były płacone z opóźnieniem lub w
niepełnej wysokości, ale nie nastąpiło całkowite zaprzestanie ich regulowania.
Pracownicy Spółki otrzymywali wynagrodzenie w terminie. W dniu 14 listopada
2002 r., Spółka złożyła wniosek o restrukturyzację należności publicznoprawnych,
na skutek którego Urząd Skarbowy w C. wydał 9 grudnia 2002 r. decyzję o
warunkach restrukturyzacji. ZUS Oddział w C., decyzją z 30 kwietnia 2004 r.
umorzył wszczęte na wniosek „W.” Spółki z o.o. postępowanie restrukturyzacyjne
wobec braku spełnienia warunku nieposiadania zaległości z tytułu składek. Spółka
nie spłaciła w terminie rozłożonych, za zgodą ZUS na raty należności wobec
organu rentowego. Decyzja z dnia 30 kwietnia 2004 r. o zakończeniu postępowania
restrukturyzacyjnego uprawomocniła się z dniem 11 czerwca 2004 r. W związku z
kolejnymi wnioskami, ZUS w piśmie z dnia 11 października 2006 r. wyraził zgodę
na rozłożenie zadłużenia na 60 rat miesięcznych pod warunkiem uiszczenia
wymaganych składek do dnia 23 listopada 2006 r. Wobec nie spełnienia
powyższego warunku ZUS nie uwzględnił wniosku w przedmiocie rozłożenia
należności na raty. Po przejęciu w 2005 r., głównego kontrahenta spółki, Kopalni
„J.” przez P. K. W. z siedzibą w J. i przegraniu przez Spółkę „W.” w 2006 r.
przetargu, Spółka rozpoczęła wyprzedaż swojego majątku. Do marca 2006 r.,
posiadała wygrane przetargi, które zapewniły pracę jej pracownikom. Do 2006 r.
Spółka „W.” posiadała wierzytelności w N. Spółce W. i w N. W. W czerwcu 2007 r.,
został zgłoszony wniosek o ogłoszenie upadłości Spółki. W dniu 31 lipca 2007 r. D.
G. wykupił od odwołujących się udziały w Spółce. Zobowiązał się on jednocześnie
4
do zaspokojenia wszelkich roszczeń względem wierzycieli Spółki i oświadczył, że
nie będzie wnosił w przyszłości pretensji do byłego Zarządu Spółki. Spółka do
chwili obecnej nie została wykreślona, istnieje w stanie upadłości. Zgromadzenie
Wspólników PPHU „W.” Spółki z o.o. w likwidacji, podjęło w dniu 31 lipca 2007 r.
uchwałę o odwołaniu z funkcji likwidatorów S. C., J. D. i J. K., mianując
jednocześnie na to stanowisko D. G. Naczelnik Urzędu Skarbowego w C. w dniu 13
października 2009 r. zwrócił do ZUS tytuły wykonawcze wobec stwierdzonych w
nich wad, uniemożliwiających przeprowadzenie postępowania egzekucyjnego, a
następnie w dniu 13 listopada 2009 r, wydał postanowienie w sprawie umorzenia
postępowania egzekucyjnego w stosunku do PPHU „W.” Spółki z o.o. w L.
Sąd Okręgowy ustalił, że postępowanie egzekucyjne do tytułów
wykonawczych skierowane do Urzędu Skarbowego w czerwcu 2002 r., zostało
zawieszone w grudniu 2002 r., na okres dwóch lat na wniosek wierzyciela w
związku z toczącym się postępowaniem restrukturyzacyjnym. Po wznowieniu
postępowania w 2005 r., dokonano zajęcia rachunku bankowego. Zajęcie okazało
się nieskuteczne z powodu składania wniosków do banku o akumulację środków na
wynagrodzenia pracownicze. W maju 2007 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w C.
przekazał kwotę 1.086 zł z zajęcia wierzytelności z tytułu nadpłaty w podatku
dochodowym od osób prawnych. Według informacji Banku, rachunek bankowy
Spółki został zamknięty w lipcu 2007 r.
Sąd Okręgowy na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego
ustalił, że w spornym okresie, w którym odwołujący się byli członkami zarządu
Spółki jej kondycja finansowa nie była na tyle zła, żeby istniały podstawy do
zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Sytuacja Spółki pogarszała się
stopniowo i do chwili zgłoszenia wniosku o upadłość istniały jeszcze realne szanse
na wyjście z kryzysu. Podejmowane były kroki zapobiegające upadłości: wszczęcie
postępowania restrukturyzacyjnego, złożenie wniosku o układ ratalny, a ostatecznie
sprzedanie D. G. udziałów w Spółce wraz z długami.
Sąd Okręgowy uznał, że organ rentowy nie wykazał, że została w sprawie
spełniona przesłanka bezskuteczności egzekucji. Nie zostały bowiem wszczęte
jakiekolwiek kroki w stosunku do nabywcy udziałów i długów Spółki D. G.
5
(postępowanie egzekucyjne zostało zawieszone w związku z postępowaniem
restrukturyzacyjnym).
Sąd Okręgowy powołując się na art. 116 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. –
Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) w związku z art. 31 i
art. 32 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz.U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585) oraz art. 5 § 1 i § 2 rozporządzenia Prezydenta
Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. – Prawo upadłościowe (Dz.U. z
1991 r. Nr 118, poz. 512 ze zm.) uznał, że nie istnieją podstawy do przeniesienia
na odwołujących się odpowiedzialności za zobowiązania z tytułu należnych w
spornym okresie składek Spółki, gdyż z ich strony podejmowane były czynności
naprawcze zmierzające do zachowania płynności finansowej Spółki. Działania te, w
ocenie Sądu Okręgowego, wyłączają odpowiedzialność na zasadzie winy członka
zarządu. Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutu J. D. i S. C. w przedmiocie upływu
terminu do wydania decyzji o odpowiedzialności osoby trzeciej, określonego w art.
118 Ordynacji podatkowej w związku z art. 31 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych; wskazał przy tym, że dla potrzeb prawidłowego zastosowania art. 118
§ 1 Ordynacji podatkowej ważny jest dzień wydania decyzji, a nie jej doręczenia.
Sąd Okręgowy nie podzielił podnoszonego w trakcie postępowania zarzutu,
że strona pozwana powinna wydać jedną decyzję odnośnie wszystkich
zobowiązanych, wobec ich solidarnej odpowiedzialności. W ocenie Sądu
Okręgowego takie twierdzenie jest bezpodstawne skoro w niniejszej sprawie
postępowanie toczyło się łącznie w stosunku do wszystkich zobowiązanych.
Powyższy wyrok Sądu Okręgowego w K. apelacją zaskarżył Zakład
Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.
Wyrokiem z dnia 20 lutego 2013 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację.
Sąd drugiej instancji podzielił stanowisko zaskarżonego wyroku Sądu
pierwszej instancji w zakresie ustalenia braku odpowiedzialności odwołujących się
za zaległości składkowe PPH „W.” Spółki z o.o. w L. powstałe w okresie od stycznia
2004 r. do marca 2004 r., ustalonej przez organ rentowy w zaskarżonych decyzjach
wydanych co do każdego z odwołujących się w dniu 31 grudnia 2009 r. W ocenie
Sądu drugiej instancji o uznaniu poprawności tego rozstrzygnięcia nie
zadecydowała jednak argumentacja Sądu pierwszej instancji przedstawiona w jego
6
pisemnym uzasadnieniu. Argumentacja przedstawiona w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim odnosi się ona między innymi do kwestii
restrukturyzacji, bezskuteczności egzekucji, zgłoszenia wniosku o upadłość, czy
wszczęcia postępowania wobec nabywcy udziałów D. G. w ocenie Sądu drugiej
instancji jest chybiona.
Sąd Apelacyjny stwierdził, że zaskarżone w niniejszym postępowaniu
sądowym decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie mogą stanowić podstawy
przeniesienia na odwołujących się odpowiedzialności określonej w art. 116
Ordynacji podatkowej w związku z art. 31 i art. 32 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych, ponieważ zawierają wady w zakresie określenia, że odpowiedzialność
odwołujących się – jako dłużników zobowiązań składkowych Spółki – jest
odpowiedzialnością solidarną. Zaskarżone decyzje pomimo tego, że zostały
wydane w stosunku do każdego z odwołujących się nie wskazują na ich wspólną
odpowiedzialność solidarną. W ocenie Sądu Apelacyjnego „wyrzeczenie” w decyzji
o solidarności dłużników było konieczne, ponieważ dopiero z chwilą wydania
decyzji w stosunku do każdego z dłużników z określeniem, że jest to
odpowiedzialność solidarna i w których okresach ma ona taki charakter, można
dokonać wyboru dłużnika, od którego Zakład Ubezpieczeń Społecznych będzie
dochodził zaspokojenia wierzytelności na zasadach odpowiedzialności solidarnej.
Według Sądu drugiej instancji jeżeli w zaskarżonych w przedmiotowej sprawie
decyzjach organu rentowego nie wskazano, że odpowiedzialność w stosunku do
wszystkich odwołujących się za zobowiązania składkowe Spółki jest solidarna i w
których okresach ma ona taki charakter; to w konsekwencji nie zostały spełnione
wszystkie przesłanki wynikające z art. 116 Ordynacji podatkowej. Sąd Apelacyjny
przyjął, że nie doszło do skutecznego przeniesienia na odwołujących się jako
członków zarządu „W.” Spółki z o.o. odpowiedzialności za zobowiązania składkowe
tej spółki; wadliwe decyzje nie mogą stanowić podstawy żądania przez organ
rentowy zapłaty wymienionych w nich kwot, pomimo tego, że prowadzona
przeciwko Spółce egzekucja okazała się bezskuteczna (postanowienie Naczelnika
Urzędu Skarbowego w C. z dnia 13 listopada 2009 r. o umorzeniu postępowania
egzekucyjnego), a odwołujący się nie wykazali, że we właściwym czasie wszczęli
7
postępowanie zapobiegające ogłoszeniu upadłości (odrzucenie przez Sąd w maju
2007 r. wniosku o ogłoszeniu upadłości Spółki).
Sąd drugiej instancji uznał, że wyrok Sądu pierwszej instancji pomimo
„nieadekwatnego” uzasadnienia jest prawidłowy.
Na marginesie swoich rozważań Sąd drugiej instancji – odnosząc się do
uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji – wskazał, że nie można
zaakceptować poglądu, że w sprawie „sytuacja spółki pogorszała się stopniowo i do
chwili zgłoszenia wniosku o upadłość istniały realne szanse na wyjście z kryzysu,
podejmowane były kroki zapobiegające poprzez wszczęcie postępowania
restrukturyzacyjnego”. W ocenie Sądu drugiej instancji Sąd pierwszej instancji
pominął kwestię tego, że jakkolwiek wniosek o upadłość został zgłoszony w
czerwcu 2007 r., ale Sąd dokonał jego zwrotu. W związku z tym w świetle regulacji
art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej wniosek ten nie miał żadnego znaczenia. Z kolei
złożenie wniosku o restrukturyzację jakkolwiek może stanowić podstawę zwolnienia
członków zarządu spółki od odpowiedzialności za jej zaległości składkowe, jednak
wszczęcie tego postępowania musi nastąpić we właściwym czasie, gdy
zaspokojenie przez spółkę w całości należności z tytułu składek na ubezpieczenie
wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – jako uprzywilejowanego wierzyciela
wyłączonego z układu z mocy prawa, pozostaje realne (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 6 marca 2002 r., I UK 318/11, Lex nr 1165286). Według Sądu
drugiej instancji w rozpatrywanej sprawie prowadzone postępowanie
restrukturyzacyjne nie tylko nie ma związku z zobowiązaniami będącymi
przedmiotem sporu, gdyż dotyczyło ono zaległości znanych na dzień 31 grudnia
2001 r., podczas gdy niniejsze postępowanie dotyczyło przeniesienia
odpowiedzialności dotyczącej należności za okres od stycznia 2004 r. do marca
2004 r., ale ponadto na dzień 12 czerwca 2006 r. zobowiązania wobec ZUS
przekraczały kwotę 200 tys. zł. To trudności finansowe Spółki nie pozwoliły na
wykonanie warunków restrukturyzacyjnych i układu ratalnego.
Powyższy wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną zaskarżył organ
rentowy. Skargę oparto na pierwszej podstawie kasacyjnej określonej w art. 3983
§
1 pkt 1 k.p.c. i zarzucono błędną wykładnię art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej w
związku z art. 32, art. 31 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przez
8
uznanie, że zaskarżone w niniejszym postępowaniu decyzje z dnia 31 grudnia 2009
r. powinny wskazywać na solidarny charakter odpowiedzialności odwołujących się
a niewskazanie na ich wspólną odpowiedzialność solidarną za zobowiązania Spółki
powoduje, że decyzje te są dotknięte istotną wadą prawną.
Skarżący wniósł o: - uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie
sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o: -
uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie, że odwołujący się ponoszą
solidarną odpowiedzialność całym swoim majątkiem za zobowiązania „W.” Spółki z
o.o. z siedzibą w L. z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne za okres od
stycznia 2004 r. do marca 2004 r., na ubezpieczenie zdrowotne za marzec 2004 r.,
z tytułu składek na Fundusz Pracy i FGŚP za okres od stycznia 2004 r. do marca
2004 r. wraz z należnymi odsetkami ustawowymi w łącznej kwocie 84.561,10 zł, tj.
wydanie orzeczenia co do istoty sprawy w trybie art. 39816
k.p.c. oraz zasądzenie
na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu
kasacyjnym według norm przepisanych.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną odwołujący się J. K. wniósł o oddalenie
skargi kasacyjnej organu rentowego oraz o zasądzenie od organu rentowego na
jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według
norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest zasadna.
Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sedziów z dnia 16 kwietnia 2014 r.
w sprawie I UZP 2/13 zajął stanowisko, że decyzja Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych ustalająca odpowiedzialność członka zarządu spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością za zaległości składkowe spółki nie musi zawierać wskazania,
że odpowiedzialność ta jest solidarna z innymi członkami zarządu, co do których
zostały wydane odrębne decyzje (art. 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. -
Ordynacja podatkowa, jednolity tekst: Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm. w związku z
art. 31 i 32 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń
9
społecznych, jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 1442 ze zm.) - Biul. SN 2014 nr
4, s. 20.
Uchwała ta, która z uzasadnieniem zostanie opublikowana w nr 10
orzecznictwa Sądu Najwyższego, została podjęta w celu usunięcia rozbieżnych
poglądów i kontrowersji, pojawiających się w judykaturze Sądu Najwyższego
(przedstawionych m.in. w uzasadnieniu zdania odrębnego do tej uchwały). Uchwała
wskazuje, że odpowiedzialność członków zarządu spółki ma charakter solidarny, co
wynika z mocy ustawy, zatem nie ma potrzeby opisywania tej solidarności w
poszczególnych decyzjach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i nie może to być
powodem ich prawnej dyskwalifikacji.
Sąd Najwyższy zaaprobował pogląd przedstawiony w w/w uchwale i uznał,
że stanowisko przedstawione przez Sąd Apelacyjny w zaskarżonym wyroku
pozostaje w opozycji do konkluzji przedstawionej uchwały. W szczególności Sąd
Apelacyjny stwierdził, że zaskarżone w niniejszym postępowaniu sądowym decyzje
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie mogą stanowić podstawy przeniesienia na
odwołujących się odpowiedzialności określonej w art. 116 Ordynacji podatkowej w
związku z art. 31 i art. 32 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, ponieważ
zawierają wady w zakresie określenia, że odpowiedzialność odwołujących się –
jako dłużników zobowiązań składkowych Spółki – jest odpowiedzialnością
solidarną. Zaskarżone decyzje pomimo tego, że zostały wydane w stosunku do
każdego z odwołujących się nie wskazują na ich wspólną odpowiedzialność
solidarną. W ocenie Sądu Apelacyjnego „wyrzeczenie” w decyzji o solidarności
dłużników było konieczne, ponieważ dopiero z chwilą wydania decyzji w stosunku
do każdego z dłużników z określeniem, że jest to odpowiedzialność solidarna i w
których okresach ma ona taki charakter, można dokonać wyboru dłużnika, od
którego Zakład Ubezpieczeń Społecznych będzie dochodził zaspokojenia
wierzytelności na zasadach odpowiedzialności solidarnej. Według Sądu drugiej
instancji jeżeli w zaskarżonych w przedmiotowej sprawie decyzjach organu
rentowego nie wskazano, że odpowiedzialność w stosunku do wszystkich
odwołujących się za zobowiązania składkowe Spółki jest solidarna i w których
okresach ma ona taki charakter; to w konsekwencji nie zostały spełnione wszystkie
przesłanki wynikające z art. 116 Ordynacji podatkowej. Sąd Apelacyjny przyjął, że
10
nie doszło do skutecznego przeniesienia na odwołujących się jako członków
zarządu „W.” Spółki z o.o. odpowiedzialności za zobowiązania składkowe tej spółki;
wadliwe decyzje nie mogą stanowić podstawy żądania przez organ rentowy zapłaty
wymienionych w nich kwot, pomimo tego, że prowadzona przeciwko Spółce
egzekucja okazała się bezskuteczna (postanowienie Naczelnika Urzędu
Skarbowego w C. z dnia 13 listopada 2009 r. o umorzeniu postępowania
egzekucyjnego), a odwołujący się nie wykazali, że we właściwym czasie wszczęli
postępowanie zapobiegające ogłoszeniu upadłości (odrzucenie przez Sąd w maju
2007 r. wniosku o ogłoszeniu upadłości Spółki).
Pozostałe uwagi Sądu Apelacyjnego dotyczące oceny wyroku Sądu
pierwszej instancji miały charakter marginalny i nie odnosiły się w pełni do oceny
argumentacji Sądu pierwszej instancji, co uniemozliwia ich właściwą ocenę w
postępowaniu kasacyjnym.
Okolicznosci te spowodowały konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i
przekazania sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponowego rozpoznania na
podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c.