II UZ 43/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:23-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II UZ 43/14
POSTANOWIENIE
Dnia 28 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Beata Gudowska
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
w sprawie z wniosku B. O.
przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych w W.
o wysokość emerytury policyjnej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 28 sierpnia 2014 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 28 stycznia 2014 r.
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 28 stycznia 2014 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną wnioskodawczyni B. O. od wyroku tego Sądu z dnia 15 listopada 2013 r.,
… 3374/12, w sprawie przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno – Rentowego
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. o wysokość emerytury policyjnej, uznając
jej niedopuszczalność przedmiotową (art. 3982
§ 1 k.p.c.), przyjmując, że w
sprawach o wysokość świadczenia emerytalno-rentowego dopuszczalność skargi
kasacyjnej jest uwarunkowana wykazaniem wartości przedmiotu zaskarżenia w
wysokości co najmniej 10.000 zł. Tymczasem wartość przedmiotu zaskarżenia,
została określona przez pełnomocnika wnioskodawczyni na kwotę 7.180,80 zł gdyż
2
zgodnie z art. 22 k.p.c., w tego typu sprawach (o wysokość świadczenia), wartość
przedmiotu zaskarżenia stanowi różnica w wysokości przyznanej i dochodzonej
emerytury, za okres jednego roku.
W zażaleniu od powyższego postanowienia, pełnomocnik wnioskodawczyni
wniósł o jego uchylenie i przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, zarzucając
naruszenie art. 3982
§ 1 k.p.c., przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie
i przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie „skarga kasacyjna nie dotyczy prawa
skarżącej do świadczenia emerytalnego a jedynie dotyczy ustalenia jego
wysokości”, art. 233 k.p.c. poprzez „zbyt swobodne potraktowanie zgromadzonych
w postępowaniu dowodów oraz argumentów wysuwanych przez stronę skarżącą”,
„naruszenie art. 15 ust. 1 i art. 15b ust 2 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o
zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby
Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej,
Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Więziennej oraz ich
rodzin (Dz.U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 z późn. zm.), poprzez nieuwzględnienie
zasady emerytalnej przewidzianej w art. 15 ust. 1 wyrażającej prawo do emerytury
w wysokości 40% podstawy po 15 latach służby. Przepis ten wyraźnie stanowi, ze
po 15 latach służby przysługuje emerytura w wysokości 40% podstawy jej wymiaru i
wzrasta za każdy rok służby lub pracy odpowiednio o 2,6%, 0,7% lub 1,3%
podstawy wymiaru. Zasada ta nie została przez ustawodawcę zmieniona
przepisami ustawy nowelizującej z dnia 23 stycznia 2009 r., która weszła w życie
dnia 16 marca 2009 r. (Dz.U. 2009 Nr 24., poz. 145)”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych skarga kasacyjna
przysługuje niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia jedynie w sprawach o
przyznanie i o wstrzymanie emerytury lub renty oraz o objęcie obowiązkiem
ubezpieczenia społecznego, natomiast w pozostałych sprawach z tego zakresu
skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w sprawach, w których wartość przedmiotu
3
zaskarżenia jest niższa niż dziesięć tysięcy złotych (art. 3982
k.p.c.). Sąd Najwyższy
niejednokrotnie już wyjaśniał, że sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych, w
których przedmiotem zaskarżenia kasacyjnego jest wysokość świadczenia
emerytalno-rentowego, tak jak w rozpoznawanej sprawie, są sprawami o
świadczenie, w których dopuszczalność zaskarżenia kasacyjnego podlega
ograniczeniu ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia (por. np.
postanowienie z dnia 14 stycznia 1997 r., ll UKN 51/97, OSNAPiUS 1997 nr 17,
poz. 329). W uzasadnionych przypadkach wskazana przez wnoszącego skargę
kasacyjną wartość przedmiotu zaskarżenia podlega sprawdzeniu przez sąd
apelacyjny, który bada, czy jej oznaczenie nastąpiło zgodnie z regułami
określonymi w art. 19 - 24 k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18
października 2000 r., II UZ 124/00, OSNAPiUS 2002 nr 12, poz. 294). Z kolei w
postanowieniu z dnia 2 kwietnia 1998 r., II UZ 24/98, (OSNAPiUS 1999 nr 8,
poz. 291) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że Sąd drugiej instancji nie tylko jest
uprawniony, ale i zobowiązany do sprawdzenia – w razie wątpliwości – wskazanej
w skardze wartości przedmiotu zaskarżenia.
Tym samym prezentowane w uzasadnieniu zażalenia stanowisko
pełnomocnika wnioskodawczyni jest błędne, a w rozpatrywanej sprawie skarga
kasacyjna jest przedmiotowo niedopuszczalna ze względu na wartość przedmiotu
zaskarżenia niższą niż 10.000 zł.
Z tych względów, należało orzec jak w postanowieniu, zgodnie z art. 39814
w
związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 28 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Beata Gudowska
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
w sprawie z wniosku B. O.
przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych w W.
o wysokość emerytury policyjnej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 28 sierpnia 2014 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 28 stycznia 2014 r.
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 28 stycznia 2014 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną wnioskodawczyni B. O. od wyroku tego Sądu z dnia 15 listopada 2013 r.,
… 3374/12, w sprawie przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno – Rentowego
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. o wysokość emerytury policyjnej, uznając
jej niedopuszczalność przedmiotową (art. 3982
§ 1 k.p.c.), przyjmując, że w
sprawach o wysokość świadczenia emerytalno-rentowego dopuszczalność skargi
kasacyjnej jest uwarunkowana wykazaniem wartości przedmiotu zaskarżenia w
wysokości co najmniej 10.000 zł. Tymczasem wartość przedmiotu zaskarżenia,
została określona przez pełnomocnika wnioskodawczyni na kwotę 7.180,80 zł gdyż
2
zgodnie z art. 22 k.p.c., w tego typu sprawach (o wysokość świadczenia), wartość
przedmiotu zaskarżenia stanowi różnica w wysokości przyznanej i dochodzonej
emerytury, za okres jednego roku.
W zażaleniu od powyższego postanowienia, pełnomocnik wnioskodawczyni
wniósł o jego uchylenie i przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, zarzucając
naruszenie art. 3982
§ 1 k.p.c., przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie
i przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie „skarga kasacyjna nie dotyczy prawa
skarżącej do świadczenia emerytalnego a jedynie dotyczy ustalenia jego
wysokości”, art. 233 k.p.c. poprzez „zbyt swobodne potraktowanie zgromadzonych
w postępowaniu dowodów oraz argumentów wysuwanych przez stronę skarżącą”,
„naruszenie art. 15 ust. 1 i art. 15b ust 2 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o
zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby
Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej,
Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Więziennej oraz ich
rodzin (Dz.U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 z późn. zm.), poprzez nieuwzględnienie
zasady emerytalnej przewidzianej w art. 15 ust. 1 wyrażającej prawo do emerytury
w wysokości 40% podstawy po 15 latach służby. Przepis ten wyraźnie stanowi, ze
po 15 latach służby przysługuje emerytura w wysokości 40% podstawy jej wymiaru i
wzrasta za każdy rok służby lub pracy odpowiednio o 2,6%, 0,7% lub 1,3%
podstawy wymiaru. Zasada ta nie została przez ustawodawcę zmieniona
przepisami ustawy nowelizującej z dnia 23 stycznia 2009 r., która weszła w życie
dnia 16 marca 2009 r. (Dz.U. 2009 Nr 24., poz. 145)”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych skarga kasacyjna
przysługuje niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia jedynie w sprawach o
przyznanie i o wstrzymanie emerytury lub renty oraz o objęcie obowiązkiem
ubezpieczenia społecznego, natomiast w pozostałych sprawach z tego zakresu
skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w sprawach, w których wartość przedmiotu
3
zaskarżenia jest niższa niż dziesięć tysięcy złotych (art. 3982
k.p.c.). Sąd Najwyższy
niejednokrotnie już wyjaśniał, że sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych, w
których przedmiotem zaskarżenia kasacyjnego jest wysokość świadczenia
emerytalno-rentowego, tak jak w rozpoznawanej sprawie, są sprawami o
świadczenie, w których dopuszczalność zaskarżenia kasacyjnego podlega
ograniczeniu ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia (por. np.
postanowienie z dnia 14 stycznia 1997 r., ll UKN 51/97, OSNAPiUS 1997 nr 17,
poz. 329). W uzasadnionych przypadkach wskazana przez wnoszącego skargę
kasacyjną wartość przedmiotu zaskarżenia podlega sprawdzeniu przez sąd
apelacyjny, który bada, czy jej oznaczenie nastąpiło zgodnie z regułami
określonymi w art. 19 - 24 k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18
października 2000 r., II UZ 124/00, OSNAPiUS 2002 nr 12, poz. 294). Z kolei w
postanowieniu z dnia 2 kwietnia 1998 r., II UZ 24/98, (OSNAPiUS 1999 nr 8,
poz. 291) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że Sąd drugiej instancji nie tylko jest
uprawniony, ale i zobowiązany do sprawdzenia – w razie wątpliwości – wskazanej
w skardze wartości przedmiotu zaskarżenia.
Tym samym prezentowane w uzasadnieniu zażalenia stanowisko
pełnomocnika wnioskodawczyni jest błędne, a w rozpatrywanej sprawie skarga
kasacyjna jest przedmiotowo niedopuszczalna ze względu na wartość przedmiotu
zaskarżenia niższą niż 10.000 zł.
Z tych względów, należało orzec jak w postanowieniu, zgodnie z art. 39814
w
związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.