Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 179/14
POSTANOWIENIE
Dnia 27 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 27 sierpnia 2014 r.,
sprawy H. G.
skazanej za przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 29 października 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w K.
w Krakowie z dnia 5 marca 2013 r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. G. -
Kancelaria Adwokacka w K. kwotę 442,80 zł;
3. zwolnić skazaną od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
W kasacji od wyroku sądu odwoławczego – Sądu Okręgowego w K. z dnia 29
października 2013 r. obrońca sformułował zarzuty rażącego naruszenia prawa
procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a
to:
1. art. 433 § 2 i art. 457 § 3 w zw. z art. 4, 7 i 92 k.p.k., polegające na
2
nienależytym skontrolowaniu oceny materiału dowodowego przeprowadzonej
przez Sąd I instancji i prawidłowości ustaleń faktycznych poczynionych na tej
podstawie, jak również oparcie się przy wydawaniu skarżonego orzeczenia
jedynie na części dowodów, z pominięciem tych ich fragmentów, które mogły
być korzystne dla skazanej, a to poprzez wyprowadzenie z części dowodów
zgromadzonych w sprawie ustaleń wprost sprzecznych z treścią tych dowodów,
2. art. 457 § 3 k.p.k., poprzez zaniechanie uzasadnienia uznania za
bezzasadny zarzutu apelacji w przedmiocie przypisania skazanej H. G.
sprawstwa czynu opisanego w punkcie I ppkt 2) wyroku Sądu I instancji,
polegającego na uderzeniu małoletniej córki skazanej W. G. drewnianą łyżką,
powodując u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci stłuczenia lewego
obojczyka i otarcia naskórka (...), które to obrażenia spowodowały naruszenie
czynności narządów ciała W. G. na okres nieprzekraczający 7 dni (...).
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy właściwemu sądowi do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja, jako nadzwyczajny środek zaskarżenia, służy eliminacji
prawomocnych orzeczeń sądów, które ze względu na charakter (doniosłość)
wadliwości, jaką są obarczone, nie mogą ostać się w obrocie prawnym.
Podnoszone w tej skardze zarzuty powinny wskazywać na uchybienia określone w
art. 439 k.p.k. lub inne, ale przy tym rażące, naruszenie prawa, do jakiego doszło w
postępowaniu odwoławczym, co w konsekwencji mogło mieć istotny wpływ na treść
wyroku sądu drugiej instancji. Powyższe uwagi wydają się zasadne wobec
charakteru zarzutów podniesionych w niniejszej kasacji.
Odnosząc się do pierwszego zarzutu kasacji zauważyć trzeba, że Sąd
Rejonowy ustalił, iż H. G. w trakcie interwencji funkcjonariuszy Policji, jeżeli nawet
początkowo była spokojna, to z czasem stawała się nerwowa, wybuchowa,
agresywna werbalnie w stosunku do domowników, a szczególnie wobec męża.
Jako podstawę tych ustaleń Sąd ten podał zeznania policjantów. W dalszej części
pisemnych wywodów Sąd Rejonowy podniósł, że policjanci zgodnie zeznali, iż
podczas interwencji oskarżona była agresywna werbalnie.
3
Ocenę zeznań policjantów i przyjęte na ich podstawie ustalenia faktyczne
zakwestionował w apelacji obrońca.
Do kwestii tej Sąd Okręgowy ustosunkował się w uzasadnieniu wyroku
podnosząc, że funkcjonariusze Policji podczas interwencji mieli sposobność
obserwowania oskarżonej. I choć Sąd Okręgowy nie odniósł się szczegółowo do
wskazywanych w apelacji wywodów , to trzeba jednak podkreślić, że kwestie te
dotyczą zachowania oskarżonej jedynie podczas interwencji Policji. Zachowanie to,
nawet jakby oskarżona rzeczywiście była wówczas spokojna (choć przyjąć trzeba,
że słuszne są ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji w tym zakresie), nie
wyklucza możliwości przypisania H. G. zarzucanych jej czynów, zwłaszcza biorąc
pod uwagę argumentacje przedstawione w uzasadnieniach Sądów orzekających w
niniejszej sprawie. Kluczowe ustalenia faktyczne odnośnie do znęcania się przez
oskarżoną nie były przy tym oparte na zeznaniach policjantów, na co wskazuje
treść uzasadnienia Sądu meriti. Zeznania funkcjonariuszy Policji potwierdzały
jednak pośrednio depozycje pokrzywdzonych co do samego przestępstwa
znęcania.
Niesłuszne są wywody skarżącego co do „naturalnej stronniczości”
pokrzywdzonych, co w powiązaniu z „przeinaczeniem” treści zeznań policjantów
mogło doprowadzić do nieprawdziwych ustaleń faktycznych w zakresie znęcania
się. Jest to bowiem jedynie polemika. Skarżący nie wykazał tym samym, aby
doszło w procedowaniu Sądu odwoławczego do uchybienia prawu o charakterze
rażącym, które mogło mieć przy tym istotny, a nie jakikolwiek, wpływ na treść jego
wyroku. Zarzut ten jawi się zatem jako oczywiście bezzasadny.
Ustosunkowując się natomiast do drugiego zarzutu podnieść trzeba, co
następuje. Sąd Rejonowy swoje ustalenia faktyczne odnośnie do zdarzenia z dnia
16 lutego 2012 r. przedstawił w uzasadnieniu wyroku. Obrońca w apelacji, w
ramach zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, kwestionował możliwość
przypisania oskarżonej przestępstwa z pkt 1.2. części dyspozytywnej wyroku. Do
kwestii tej odniósł się Sąd odwoławczy w uzasadnieniu wyroku, wskazując na
dowody, które pozwalały na poczynienie ustaleń faktycznych. I choć rzeczywiście
4
dość syntetycznie Sąd Okręgowy odniósł się do omawianego tu zarzutu, ale
odwołał się jednak do konkretnych dowodów, które potwierdzają prawidłowość
ustaleń faktycznych i przypisania oskarżonej przestępstwa z art. 157 § 2 w zw. z
art. 31 § 2 k.k. Wskazywane przez obrońcę w kasacji okoliczności, które podano
również w apelacji, mają polemiczny charakter wobec przywołanych przez Sądy
orzekające dowodów. Nie mogą wobec tego wywołać wątpliwości, o jakich mowa w
art. 5 § 2 k.p.k., do których odwołuje się ponownie skarżący. Autor kasacji i w
zakresie tego zarzutu nie wykazał zatem, aby doszło do rażącego naruszenia
prawa, które mogło mieć istotny wpływ na treść wyroku. Tak więc i ten zarzut
uznać trzeba za oczywiście niezasadny.
Z tych wszystkich względów, Sąd Najwyższy oddalił kasację jako oczywiście
bezzasadną.