Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UZ 9/14
POSTANOWIENIE
Dnia 18 września 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maciej Pacuda (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z odwołania W. G.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o rentę z tytułu niezdolności do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 18 września 2014 r.,
zażalenia ubezpieczonego na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 10 marca 2014 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 8 października 2013 r. zmieniono wyrok
Sądu Okręgowego w T. z dnia 6 lipca 2012 r. oraz poprzedzającą go decyzję
organu rentowego i przyznano W. G. rentę z tytułu częściowej niezdolności do
pracy na okres od 1 sierpnia 2008 r. do 31 grudnia 2014 r. W pozostałym zakresie
apelację oddalono.
Postanowieniem z dnia 10 marca 2014 r. Sąd Apelacyjny, Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych odrzucił skargę kasacyjną ubezpieczonego. Wskazał, że
wartość ujętego w skardze żądania o przyznanie renty z tytułu całkowitej
niezdolności do pracy zamiast przyznanej renty z tytułu częściowej niezdolności do
pracy oraz stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego na podstawie art. 118
2
ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.)
określa się na podstawie art. 22 k.p.c. Wartością jest różnica w kwotach renty z
tytułu całkowitej i częściowej niezdolności do pracy za jeden rok, uzupełniona o
wartość odsetek wnikającą ze stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego
za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W
rozpoznawanej sprawie wartość przedmiotu zaskarżenia została oznaczona przez
stronę na kwotę 9.600 zł, niższą od progu określonego w art. 3982
§ 1 zdanie
pierwsze k.p.c.
W zażaleniu ubezpieczony, wnosząc o uchylenie postanowienia o
odrzuceniu skargi kasacyjnej, zarzucił naruszenie art. 22 w związku z art. 3982
§ 1
k.p.c., polegające na wadliwej wykładni i przyjęciu, że wartość przedmiotu
zaskarżenia, wskazana przez zastępcę procesowego, stanowi rzeczywistą wartość
przedmiotu zaskarżenia w sprawie, podczas gdy odsetki ustawowe, liczone od
kwoty należności głównej sprawiają, że przedmiotowa wartość przedmiotu
zaskarżenia wynosi 30.000 zł, a to czyni skargę dopuszczalną. Skarżący podniósł,
że omyłkowo nie uwzględnił - w ramach podanej kwoty 9.600 zł - odsetek
ustawowych od należności głównej (świadczenia rentowego), mimo że zaskarżył
wyrok sądu odwoławczego w całości. W ocenie skarżącego, wpływ na
dopuszczalność skargi kasacyjnej ma rzeczywista wartość przedmiotu zaskarżenia,
a nie wartość podana przez stronę.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Dopuszczalność skargi kasacyjnej w sprawach o prawa majątkowe (art. 3982
§ 1 zd. drugie k.p.c.) uzależniona jest od wartości przedmiotu zaskarżenia,
niezależnie od tego, czy sporne roszczenie dotyczyło ustalenia, ukształtowania, czy
świadczenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2001 r., I PZ
95/01, OSNP 2003 nr 23, poz. 572). W każdym wypadku skarga ta nie przysługuje,
jeżeli wartość zaskarżenia jest niższa niż 10.000 zł. O wartości tej decyduje
wysokość oddalonego roszczenia pieniężnego ustalona na podstawie reguł
ustalonych w art. 19-26 k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5
3
lutego 1998 r., I PZ 69/97, OSNAPiUS 1999 nr 4, poz. 131). Zgodnie z art. 20 k.p.c.
nie obejmuje ona odsetek, pożytków i kosztów żądanych obok roszczenia
głównego.
W tym stanie rzeczy, mając także na względzie, że wartość przedmiotu
zaskarżenia określona w zażaleniu z naruszeniem wskazanych przepisów nie jest
wiążąca dla oceny dopuszczalności skargi kasacyjnej, orzeczono jak w sentencji
(art. 3982
§ 1 i art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).

I UZ 9/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia