III SK 91/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:07-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III SK 91/13
POSTANOWIENIE
Dnia 24 września 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Staryk
w sprawie z powództwa E. – O. Spółki Akcyjnej z siedzibą w G.
przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
o nałożenie kary pieniężnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 24 września 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 24 kwietnia 2013 r.
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z 24 kwietnia 2013 r., oddalił apelację E. O. S.A
z/s w G. (powód) od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Ochrony Konkurencji i
Konsumentów z 28 czerwca 2012 r., w sprawie z odwołania od decyzji Prezesa
Urzędu Regulacji Energetyki.
Powód zaskarżył wyrok Sąd Apelacyjnego skargą kasacyjną w całości.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie art. 56 ust. 2 w związku z art. 56
ust. 1 pkt 6 Prawa energetycznego, pkt 3.1.3 taryfy oraz art. 6 k.c., a także art. 378
w związku z art. 382 k.p.c.
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powód powołał się na
oczywistą zasadność skargi kasacyjnej oraz potrzebę rozstrzygnięcia zagadnienia
prawnego. Sąd Apelacyjny dokonał bowiem, w jego ocenie, w sposób wadliwy i
2
niepełny interpretacji postanowień taryfy powoda oraz przepisów regulujących
możliwość sankcjonowania nieprawidłowego wykonywania obowiązków
przepisanych prawem. Według powoda rozstrzygnięcie kwestii stanowiących
meritum sporu w niniejszej sprawie, to jest charakteru i obowiązku kwalifikacji
odbiorców do poszczególnych taryf jest istotne dla praktyki funkcjonowania
przedsiębiorstw energetycznych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna powoda nie kwalifikuje się do przyjęcia celem jej
merytorycznego rozpoznania.
Skarga kasacyjna, jako szczególny środek zaskarżenia, służy realizacji
interesu publicznego w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości. Funkcje
postępowania kasacyjnego powodują, że wniosek o przyjęcie skargi do
rozpoznania oraz jego uzasadnienie powinny koncentrować się na wykazaniu, iż w
konkretnej sprawie zachodzą okoliczności przemawiające za interwencją Sądu
Najwyższego. Rozpoznanie skargi kasacyjnej następuje tylko z przyczyn
kwalifikowanych, wymienionych w art. 3989
§ 1 pkt 1-4 k.p.c. i tylko w przypadku
przekonania Sądu Najwyższego przez skarżącego, za pomocą jurydycznej
argumentacji, że zachodzi publicznoprawna potrzeba rozstrzygnięcia
sformułowanego w skardze zagadnienia prawnego przy jej merytorycznym
rozpoznawaniu.
Skarga kasacyjna powoda nie może zostać uznana - bez przedstawienia
adekwatnej argumentacji - już na etapie „przedsądu”, za oczywiście zasadną w
rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. Z utrwalonego orzecznictwa Sądu
Najwyższego dotyczącego tej przesłanki „przedsądu” wynika, że w przypadku
powołania się na oczywistą zasadność skargi kasacyjnej w motywach wniosku o
przyjęcie jej do rozpoznania należy zawrzeć wywód prawny wyjaśniający, w czym
wyraża się owa oczywistość i przedstawić argumenty na poparcie tego twierdzenia
(postanowienie Sądu Najwyższego z 3 października 2013 r., III SK 11/13 i
powołane tam orzecznictwo). Dodatkowo, dla przyjęcia skargi do rozpoznania
niezbędne jest wykazanie kwalifikowanej postaci naruszenia konkretnych
3
przepisów prawa materialnego lub procesowego, polegającej na jego oczywistości
widocznej prima facie, przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej, bez
potrzeby wchodzenia w szczegóły, czy dokonywania pogłębionej analizy tekstu
wchodzących w grę przepisów i doszukiwania się ich znaczenia (postanowienie
Sądu Najwyższego z 3 października 2013 r., III SK 11/13 i powołane tam
orzecznictwo). Przesłanką przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania z art. 3989
§
1 pkt 4 k.p.c. nie jest przy tym oczywiste naruszenie konkretnego przepisu prawa
materialnego lub procesowego, lecz sytuacja, w której naruszenie to spowodowało
wydanie oczywiście nieprawidłowego orzeczenia. Sam zarzut naruszenia (nawet
oczywistego) określonego przepisu (przepisów) nie prowadzi wprost do oceny, że
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona (postanowienie Sądu Najwyższego
z 3 października 2013 r., III SK 11/13 i powołane tam orzecznictwo).
Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej powoda do rozpoznania
na tej podstawie, o której mowa w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c., nie ujawniło zaś
oczywistej zasadności skargi w powyższym rozumieniu. Nie wynika z niego, które
przepisy prawa objęte podstawami skargi kasacyjnej zostały w ewidentny sposób
naruszone przez Sąd Apelacyjny. Rolą Sądu Najwyższego nie jest wyręczanie
skarżącego w realizacji tego obowiązku i doszukiwanie się tych przepisów w
podstawach skargi kasacyjnej.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania nie zawiera także
zagadnienia prawnego w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. Sformułowane w
sprawie zagadnienia powinno odwoływać się w sposób generalny i abstrakcyjny do
treści przepisu (przepisów) objętego podstawami skargi, który nie podlega
jednoznacznej wykładni, a którego wyjaśnienie przez Sąd Najwyższy przyczyni się
do rozwoju jurysprudencji i prawa pozytywnego. Rolą Sądu Najwyższego w
postępowaniu kasacyjnym, jako najwyższego organu sądowego w Rzeczypospolitej
Polskiej, nie jest bowiem działanie w interesie indywidualnym, lecz powszechnym,
poprzez ochronę obowiązującego porządku prawnego przed dowolnością
orzekania i ujednolicanie praktyki stosowania prawa pozytywnego. Nie każde więc
orzeczenie, nawet błędnie wydane, zasługuje na kontrolę w postępowaniu
kasacyjnym (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2000 r., II CZ
178/99, OSNC 2000 nr 7-8, poz. 147, z dnia 18 marca 2004 r., I PK 620/03, LEX nr
4
513011, z dnia 8 lipca 2004 r., II PK 71/04, LEX nr 375715 i z dnia 16 kwietnia
2008 r., I CZ 11/08, LEX nr 393883). Nie spełnia określonego w art. 3989
§ 1 k.p.c.
wymagania sformułowanie istotnego zagadnienia prawnego w sposób ogólny i
nieprecyzyjny, a zwłaszcza ograniczenie się do samego postawienia pytania, bez
odniesienia się do problemów interpretacyjnych przepisów (postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 25 lutego 2008 r., I UK 332/07, LEX nr 452451 i z dnia 21 maja
2008 r., I UK 11/08, LEX nr 491538). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej
sprawy stwierdzić trzeba, że zagadnieniem prawnym w powyższym rozumieniu nie
jest „wadliwa i niepełna interpretacja postanowień taryfy powoda oraz przepisów
regulujących możliwość sankcjonowania nieprawidłowego wykonywania
obowiązków przepisanych prawem”, ani „charakter i ocena obowiązku kwalifikacji
odbiorców do poszczególnych taryf”.
Powód nie sprostał także wymogowi wywiedzenia i uzasadnienia
występującego w sprawie problemu w sposób zbliżony do tego, jaki przewidziany
jest przy przedstawianiu zagadnienia prawnego przez sąd odwoławczy na
podstawie art. 390 k.p.c. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2006 r.,
V CSK 75/06, niepublikowane).
Stwierdzając, że nie zachodzą przyczyny przyjęcia skargi, określone w
art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy postanowił zgodnie z art. 3989
§ 2 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 24 września 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Staryk
w sprawie z powództwa E. – O. Spółki Akcyjnej z siedzibą w G.
przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
o nałożenie kary pieniężnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 24 września 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 24 kwietnia 2013 r.
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z 24 kwietnia 2013 r., oddalił apelację E. O. S.A
z/s w G. (powód) od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Ochrony Konkurencji i
Konsumentów z 28 czerwca 2012 r., w sprawie z odwołania od decyzji Prezesa
Urzędu Regulacji Energetyki.
Powód zaskarżył wyrok Sąd Apelacyjnego skargą kasacyjną w całości.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie art. 56 ust. 2 w związku z art. 56
ust. 1 pkt 6 Prawa energetycznego, pkt 3.1.3 taryfy oraz art. 6 k.c., a także art. 378
w związku z art. 382 k.p.c.
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powód powołał się na
oczywistą zasadność skargi kasacyjnej oraz potrzebę rozstrzygnięcia zagadnienia
prawnego. Sąd Apelacyjny dokonał bowiem, w jego ocenie, w sposób wadliwy i
2
niepełny interpretacji postanowień taryfy powoda oraz przepisów regulujących
możliwość sankcjonowania nieprawidłowego wykonywania obowiązków
przepisanych prawem. Według powoda rozstrzygnięcie kwestii stanowiących
meritum sporu w niniejszej sprawie, to jest charakteru i obowiązku kwalifikacji
odbiorców do poszczególnych taryf jest istotne dla praktyki funkcjonowania
przedsiębiorstw energetycznych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna powoda nie kwalifikuje się do przyjęcia celem jej
merytorycznego rozpoznania.
Skarga kasacyjna, jako szczególny środek zaskarżenia, służy realizacji
interesu publicznego w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości. Funkcje
postępowania kasacyjnego powodują, że wniosek o przyjęcie skargi do
rozpoznania oraz jego uzasadnienie powinny koncentrować się na wykazaniu, iż w
konkretnej sprawie zachodzą okoliczności przemawiające za interwencją Sądu
Najwyższego. Rozpoznanie skargi kasacyjnej następuje tylko z przyczyn
kwalifikowanych, wymienionych w art. 3989
§ 1 pkt 1-4 k.p.c. i tylko w przypadku
przekonania Sądu Najwyższego przez skarżącego, za pomocą jurydycznej
argumentacji, że zachodzi publicznoprawna potrzeba rozstrzygnięcia
sformułowanego w skardze zagadnienia prawnego przy jej merytorycznym
rozpoznawaniu.
Skarga kasacyjna powoda nie może zostać uznana - bez przedstawienia
adekwatnej argumentacji - już na etapie „przedsądu”, za oczywiście zasadną w
rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. Z utrwalonego orzecznictwa Sądu
Najwyższego dotyczącego tej przesłanki „przedsądu” wynika, że w przypadku
powołania się na oczywistą zasadność skargi kasacyjnej w motywach wniosku o
przyjęcie jej do rozpoznania należy zawrzeć wywód prawny wyjaśniający, w czym
wyraża się owa oczywistość i przedstawić argumenty na poparcie tego twierdzenia
(postanowienie Sądu Najwyższego z 3 października 2013 r., III SK 11/13 i
powołane tam orzecznictwo). Dodatkowo, dla przyjęcia skargi do rozpoznania
niezbędne jest wykazanie kwalifikowanej postaci naruszenia konkretnych
3
przepisów prawa materialnego lub procesowego, polegającej na jego oczywistości
widocznej prima facie, przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej, bez
potrzeby wchodzenia w szczegóły, czy dokonywania pogłębionej analizy tekstu
wchodzących w grę przepisów i doszukiwania się ich znaczenia (postanowienie
Sądu Najwyższego z 3 października 2013 r., III SK 11/13 i powołane tam
orzecznictwo). Przesłanką przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania z art. 3989
§
1 pkt 4 k.p.c. nie jest przy tym oczywiste naruszenie konkretnego przepisu prawa
materialnego lub procesowego, lecz sytuacja, w której naruszenie to spowodowało
wydanie oczywiście nieprawidłowego orzeczenia. Sam zarzut naruszenia (nawet
oczywistego) określonego przepisu (przepisów) nie prowadzi wprost do oceny, że
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona (postanowienie Sądu Najwyższego
z 3 października 2013 r., III SK 11/13 i powołane tam orzecznictwo).
Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej powoda do rozpoznania
na tej podstawie, o której mowa w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c., nie ujawniło zaś
oczywistej zasadności skargi w powyższym rozumieniu. Nie wynika z niego, które
przepisy prawa objęte podstawami skargi kasacyjnej zostały w ewidentny sposób
naruszone przez Sąd Apelacyjny. Rolą Sądu Najwyższego nie jest wyręczanie
skarżącego w realizacji tego obowiązku i doszukiwanie się tych przepisów w
podstawach skargi kasacyjnej.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania nie zawiera także
zagadnienia prawnego w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. Sformułowane w
sprawie zagadnienia powinno odwoływać się w sposób generalny i abstrakcyjny do
treści przepisu (przepisów) objętego podstawami skargi, który nie podlega
jednoznacznej wykładni, a którego wyjaśnienie przez Sąd Najwyższy przyczyni się
do rozwoju jurysprudencji i prawa pozytywnego. Rolą Sądu Najwyższego w
postępowaniu kasacyjnym, jako najwyższego organu sądowego w Rzeczypospolitej
Polskiej, nie jest bowiem działanie w interesie indywidualnym, lecz powszechnym,
poprzez ochronę obowiązującego porządku prawnego przed dowolnością
orzekania i ujednolicanie praktyki stosowania prawa pozytywnego. Nie każde więc
orzeczenie, nawet błędnie wydane, zasługuje na kontrolę w postępowaniu
kasacyjnym (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2000 r., II CZ
178/99, OSNC 2000 nr 7-8, poz. 147, z dnia 18 marca 2004 r., I PK 620/03, LEX nr
4
513011, z dnia 8 lipca 2004 r., II PK 71/04, LEX nr 375715 i z dnia 16 kwietnia
2008 r., I CZ 11/08, LEX nr 393883). Nie spełnia określonego w art. 3989
§ 1 k.p.c.
wymagania sformułowanie istotnego zagadnienia prawnego w sposób ogólny i
nieprecyzyjny, a zwłaszcza ograniczenie się do samego postawienia pytania, bez
odniesienia się do problemów interpretacyjnych przepisów (postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 25 lutego 2008 r., I UK 332/07, LEX nr 452451 i z dnia 21 maja
2008 r., I UK 11/08, LEX nr 491538). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej
sprawy stwierdzić trzeba, że zagadnieniem prawnym w powyższym rozumieniu nie
jest „wadliwa i niepełna interpretacja postanowień taryfy powoda oraz przepisów
regulujących możliwość sankcjonowania nieprawidłowego wykonywania
obowiązków przepisanych prawem”, ani „charakter i ocena obowiązku kwalifikacji
odbiorców do poszczególnych taryf”.
Powód nie sprostał także wymogowi wywiedzenia i uzasadnienia
występującego w sprawie problemu w sposób zbliżony do tego, jaki przewidziany
jest przy przedstawianiu zagadnienia prawnego przez sąd odwoławczy na
podstawie art. 390 k.p.c. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2006 r.,
V CSK 75/06, niepublikowane).
Stwierdzając, że nie zachodzą przyczyny przyjęcia skargi, określone w
art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy postanowił zgodnie z art. 3989
§ 2 k.p.c.