V CZ 64/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-11-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 64/14
POSTANOWIENIE
Dnia 3 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marta Romańska (przewodniczący)
SSN Iwona Koper (sprawozdawca)
SSN Anna Owczarek
w sprawie z powództwa B. Spółki Europejskiej z siedzibą
w Hamburgu - Oddział w Polsce
przeciwko W. F. i E. S.
o nakazanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 3 października 2014 r.,
zażalenia pozwanego W. F. na postanowienie Sądu Okręgowego
Sądu Gospodarczego w W.
z dnia 17 marca 2014 r.,
oddala zażalenie i zasądza od pozwanego W. F. na rzecz
powoda kwotę 1 200 ( jeden tysiąc dwieście ) zł tytułem kosztów
postępowania zażaleniowego.
2
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił jako niedopuszczalną
na podstawie art. 3982
§ 1 k.p.c. skargę kasacyjną pozwanego W. F. od wyroku w
sprawie o nakazanie wydania nieruchomości, w której wartość przedmiotu
zaskarżenia ustalona na podstawie art. 232
k.p.c. wynosi 18 900 zł.
Postanowienie zaskarżył pozwany W. F., zarzucając w zażaleniu naruszenie
przepisów art. 3986
§ 2 w zw. z 3982
k.p.c., polegające na błędnym ich
zastosowaniu. Podniósł, że Sąd Okręgowy naruszył art. 321 k.p.c. i wyszedł ponad
żądanie apelacji, a co za tym idzie „tenor jego wyroku traktuje o prawach
majątkowych, których wartość pozwalałaby zakwalifikować sprawę jako kasacyjną".
Wartość tę pozwany określił na kwotę 106.147,92 zł. Skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego postanowienia oraz o zasądzenie od powoda kosztów postępowania
według norm przepisanych.
W odpowiedzi na zażalenie powód domagał jego oddalenie w całości
i zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zasadnicze znaczenie dla oceny dopuszczalności wniesionej skargi ma
przedmiot objętej zaskarżonym wyrokiem sprawy, a w konsekwencji właściwa dla
niego podstawa obliczenia wartości przedmiotu zaskarżenia. Sąd Okręgowy ustalił,
że żądanie pozwu dotyczy nieruchomości oddanej pozwanym przez powódkę
do użytkowania. Właściwą podstawą do określenia wartości przedmiotu sprawy
i zaskarżenia stanowi więc przepis art. 232
k.p.c., którego zastosowanie, przy
ustalonych stawkach czynszu dzierżawnego stosowanego przez Gminę W. (nie
kwestionowanych w zażaleniu), prowadzi do ustalenia wartości przedmiotu
zaskarżenia w kwocie przyjętej przez Sąd Okręgowy. Tak określona wartość
przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego odpowiada zarazem wartości przedmiotu
sporu podanej w pozwie i wartości zaskarżenia apelacyjnego.
3
Wartość przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną, stosownie do art. 368
§ 2 w zw. z art. 39821
k.p.c., może być wyższa niż podana w pozwie wartość
przedmiotu sporu jedynie w wypadku, gdy powód rozszerzył żądanie pozwu lub gdy
sąd orzekł ponad żądanie. Chodzi tu przy tym o takie wyjście ponad żądanie, które
może wpłynąć na wartość przedmiotu zaskarżenia. Sytuacja taka nie zachodzi
w związku z dokonaniem przez Sąd Okręgowy w zaskarżonym skargą kasacyjną
wyroku modyfikacji brzmienia żądania powoda. Dokonana zmiana w żaden sposób
nie wpłynęła bowiem na zmianę przedmiotu sprawy i podstawę ustalenia wartości
przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego, którą pozostaje art. 232
k.p.c.
W tym stanie rzeczy brak jest podstaw do zakwestionowania stanowiska
Sądu Okręgowego, który prawidłowo odrzucił skargę kasacyjną pozwanego.
Kierując się powyższym Sąd Najwyższy stosownie do art. 39814
w zw. z art.
3941
§ 1 i 3 k.p.c. oddalił zażalenie oraz na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art.
391 § 1 i art. 39821
k.p.c. orzekł o kosztach postępowania zażaleniowego stosownie
do jego wyniku.
POSTANOWIENIE
Dnia 3 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marta Romańska (przewodniczący)
SSN Iwona Koper (sprawozdawca)
SSN Anna Owczarek
w sprawie z powództwa B. Spółki Europejskiej z siedzibą
w Hamburgu - Oddział w Polsce
przeciwko W. F. i E. S.
o nakazanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 3 października 2014 r.,
zażalenia pozwanego W. F. na postanowienie Sądu Okręgowego
Sądu Gospodarczego w W.
z dnia 17 marca 2014 r.,
oddala zażalenie i zasądza od pozwanego W. F. na rzecz
powoda kwotę 1 200 ( jeden tysiąc dwieście ) zł tytułem kosztów
postępowania zażaleniowego.
2
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił jako niedopuszczalną
na podstawie art. 3982
§ 1 k.p.c. skargę kasacyjną pozwanego W. F. od wyroku w
sprawie o nakazanie wydania nieruchomości, w której wartość przedmiotu
zaskarżenia ustalona na podstawie art. 232
k.p.c. wynosi 18 900 zł.
Postanowienie zaskarżył pozwany W. F., zarzucając w zażaleniu naruszenie
przepisów art. 3986
§ 2 w zw. z 3982
k.p.c., polegające na błędnym ich
zastosowaniu. Podniósł, że Sąd Okręgowy naruszył art. 321 k.p.c. i wyszedł ponad
żądanie apelacji, a co za tym idzie „tenor jego wyroku traktuje o prawach
majątkowych, których wartość pozwalałaby zakwalifikować sprawę jako kasacyjną".
Wartość tę pozwany określił na kwotę 106.147,92 zł. Skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego postanowienia oraz o zasądzenie od powoda kosztów postępowania
według norm przepisanych.
W odpowiedzi na zażalenie powód domagał jego oddalenie w całości
i zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zasadnicze znaczenie dla oceny dopuszczalności wniesionej skargi ma
przedmiot objętej zaskarżonym wyrokiem sprawy, a w konsekwencji właściwa dla
niego podstawa obliczenia wartości przedmiotu zaskarżenia. Sąd Okręgowy ustalił,
że żądanie pozwu dotyczy nieruchomości oddanej pozwanym przez powódkę
do użytkowania. Właściwą podstawą do określenia wartości przedmiotu sprawy
i zaskarżenia stanowi więc przepis art. 232
k.p.c., którego zastosowanie, przy
ustalonych stawkach czynszu dzierżawnego stosowanego przez Gminę W. (nie
kwestionowanych w zażaleniu), prowadzi do ustalenia wartości przedmiotu
zaskarżenia w kwocie przyjętej przez Sąd Okręgowy. Tak określona wartość
przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego odpowiada zarazem wartości przedmiotu
sporu podanej w pozwie i wartości zaskarżenia apelacyjnego.
3
Wartość przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną, stosownie do art. 368
§ 2 w zw. z art. 39821
k.p.c., może być wyższa niż podana w pozwie wartość
przedmiotu sporu jedynie w wypadku, gdy powód rozszerzył żądanie pozwu lub gdy
sąd orzekł ponad żądanie. Chodzi tu przy tym o takie wyjście ponad żądanie, które
może wpłynąć na wartość przedmiotu zaskarżenia. Sytuacja taka nie zachodzi
w związku z dokonaniem przez Sąd Okręgowy w zaskarżonym skargą kasacyjną
wyroku modyfikacji brzmienia żądania powoda. Dokonana zmiana w żaden sposób
nie wpłynęła bowiem na zmianę przedmiotu sprawy i podstawę ustalenia wartości
przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego, którą pozostaje art. 232
k.p.c.
W tym stanie rzeczy brak jest podstaw do zakwestionowania stanowiska
Sądu Okręgowego, który prawidłowo odrzucił skargę kasacyjną pozwanego.
Kierując się powyższym Sąd Najwyższy stosownie do art. 39814
w zw. z art.
3941
§ 1 i 3 k.p.c. oddalił zażalenie oraz na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art.
391 § 1 i art. 39821
k.p.c. orzekł o kosztach postępowania zażaleniowego stosownie
do jego wyniku.