Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 201/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 1 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jarosław Matras
SSA del. do SN Dariusz Czajkowski
Protokolant Marta Brylińska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Lucjana Nowakowskiego
w sprawie Z. T.
w przedmiocie wyroku łącznego
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 1 października 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść skazanego
od wyroku łącznego Sądu Rejonowego w T.
z dnia 2 kwietnia 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w T.
UZASADNIENIE
2
Sąd Rejonowy w T. wyrokiem łącznym z dnia 2 kwietnia 2014 r., sygn. II K
1195/13, połączył kary orzeczone wobec Z. T. wyrokami:
1. Sądu Rejonowego w O. z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt II K 341/13, za czyn
z art. 178a § 1 k.k. popełniony w dniu 26 kwietnia 2013 r. - 4 miesięcy pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby; na
podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierzono grzywnę w wysokości 30 stawek dziennych
po 20 zł jedna stawka oraz orzeczono środek karny w postaci zakazu prowadzenia
wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat;
2. Sądu Rejonowego w T. z dnia 25 czerwca 2013 r., sygn. II K 453/13, za czyn z
art. 178a § 1 k.k. popełniony w dniu 27 kwietnia 2013 r. - 6 miesięcy ograniczenia
wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele
społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie oraz orzeczono środek karny w
postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym
na okres 2 lat,
- orzekając w konsekwencji karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności z
warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby; na podstawie art.
90 § 2 k.k. w zw. z art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzekł środek karny w postaci zakazu
prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na
okres 5 lat; wyroki opisane punktach I i II w części dotyczącej kar pozbawienia
wolności, ograniczenia wolności oraz orzeczonych środków karnych w postaci
zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego
uznał za pochłonięte przedmiotowym wyrokiem łącznym, a w pozostałym zakresie
pozostawił je do odrębnego wykonania.
Wyrok powyższy, wobec niewniesienia środka odwoławczego, uprawomocnił
się w dniu 10 kwietnia 2014 r.
Kasację na niekorzyść skazanego Z. T. wniósł Prokurator Generalny
zaskarżając powyższy wyrok w całości i na podstawie art. 523 § 1 k.p.k., art. 526 §
1 k.p.k., art. 537 § 1 i 2 k.p.k., art. 532 § 1 k.p.k. zarzucił rażące i mogące mieć
istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisu prawa karnego
procesowego, tj. art. 410 k.p.k., polegające na pominięciu przez sąd wynikającej z
materiału dowodowego i mającej istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia okoliczności
3
co do treści prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w T., wydanego w dniu 20
listopada 2013 r. wobec Z. T., w sprawie sygn. akt II K 453/13 i błędnym przyjęciu,
iż prawomocnym orzeczeniem w tej sprawie jest wyrok nakazowy z dnia 25
czerwca 2013 r., podczas gdy orzeczenie to utraciło moc na skutek wniesienia
sprzeciwu, w wyniku czego podstawę orzeczenia kar łącznych stanowiły kara i
środek kamy, które z mocy prawa zostały uznane za niebyłe, zamiast orzeczonych
w tej sprawie kary i środka karnego w prawomocnym wyroku z dnia 20 listopada
2013 r. W konkluzji prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w T.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna, ponieważ wyrok łączny
zapadł z rażącym naruszeniem prawa procesowego.
Z analizy akt sprawy, w tym z treści protokołu rozprawy głównej z dnia 2
kwietnia 2014 r. (k.20v) wynika, iż Sąd Rejonowy w T. dysponował aktami obu
prawomocnie zakończonych wobec Z. T. postępowań, tj. Sądu Rejonowego w O. o
sygn. II K 341/13 i Sądu Rejonowego w T. o sygn. II K 453/13, które następnie
ujawnił i zaliczył do materiału dowodowego (k. 20v). Sąd uznał, że prawomocnym
wyrokiem skazującym, wydanym w sprawie sygn. II K 453/13 Sądu Rejonowego,
był wyrok nakazowy z dnia 25 czerwca 2013 r., którym wymierzono Z. T. karę 6
miesięcy ograniczenia wolności i w efekcie błędnie wskazał istotne dla określenia
kary łącznej dane wynikające z wydanego w tej sprawie prawomocnego wyroku. Z
akt przedmiotowej sprawy wynika zaś, że wydany w dniu 25 czerwca 2013 r. wyrok
nakazowy, wobec wniesienia przez prokuratora sprzeciwu, utracił moc (k. 28, 32-
33 akt sprawy II K 453/13). Po skutecznym wniesieniu sprzeciwu, Sąd Rejonowy
rozpoznał sprawę na zasadach ogólnych i w dniu 20 listopada 2013 r. wydał wyrok,
którym wymierzył Z. T. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym
zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby, orzekł wobec niego grzywnę w
wysokości 40 stawek dziennych po 10 zł każda, na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł
środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w
ruchu lądowym na okres 3 lat, na podstawie art. 49 § 2 k.k. orzekł od skazanego na
rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej
4
świadczenie pieniężne w wysokości 50 złotych (k. 49 akt II K 453/13). Wyrok ten
uprawomocnił się w dniu 28 listopada 2013 r.
Wskutek powyższego błędu podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie
stały się okoliczności nie znajdujące potwierdzenia w treści prawomocnego wyroku
skazującego Z. T., wydanego w sprawie sygn. II K 453/13, które to orzeczenie
zostało przez sąd pominięte, a zatem procedowanie sądu w zakresie połączenia
kar orzeczonych w wyrokach wydanych w sprawach o sygn. II K 341/13 i II K
453/13 obarczone było rażącym uchybieniem art. 410 k.p.k.
Konsekwencją tego uchybienia stało się objęcie wyrokiem łącznym skazania,
które z mocy prawa, zgodnie z art. 506 § 3 k.p.k., straciło moc, a tym samym
wynikająca z tego orzeczenia kara, jak i środek kamy nie istniały.
Opisane uchybienie Sądu miało rażący charakter i mogło mieć istotny wpływ
na treść wyroku łącznego z dnia 2 kwietnia 2014 r. Prawidłowo, przedmiotem
rozważań w zakresie możliwości wymierzenia ewentualnej kary łącznej winny być
bowiem kary: 4 miesięcy pozbawienia wolności (kara orzeczona w sprawie II K
341/13) i 6 miesięcy pozbawienia wolności (kara orzeczona w sprawie II K 453/13)
– obie z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, zamiast kary 4 miesięcy
pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem i kary 6 miesięcy ograniczenia
wolności.
Konsekwencją powyższego stanu rzeczy stała się konieczność uchylenia
zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu w T. do
ponownego rozpoznania.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.