II KK 84/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Korekty wprowadzone przez SAOS:
Zmiana nazwy sędziego z "del. do SN Dariusz Czajkowski" na "Dariusz Czajkowski".
Automatyczne korekty wprowadzone przez system SAOS w czasie importu orzeczenia z zewnętrznego systemu
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I KZP 36/09 II K …/13
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 84/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 1 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący)
SSN Jarosław Matras
SSA del. do SN Dariusz Czajkowski
Protokolant Marta Brylińska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Lucjana Nowakowskiego
w sprawie M. H.
skazanej z art. 178a § 1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 1 października 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść skazanej
od wyroku Sądu Rejonowego w L.
z dnia 28 stycznia 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia
o karze i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Rejonowemu
w L. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w L., po rozpoznaniu sprawy M. H., w dniu 28 stycznia 2014
roku uwzględnił złożony na rozprawie wniosek oskarżonej o orzeczenie wyroku
2
skazującego i wymierzenie jej określonej kary bez przeprowadzania postępowania
dowodowego i wydał w tym dniu wyrok w sprawie o sygn. akt II K …/13, mocą
którego:
uznał ją za winną popełnienia zarzucanych jej w akcie oskarżenia czterech czynów,
wyczerpujących znamiona przestępstw z art. 178 § 1 k.k., art. 222 § 1 oraz art. 226
§ 1 k.k. i skazał ją za te czyny na kary po 4 miesiące pozbawienia wolności, a na
podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wyżej wymienione kary połączył i wymierzył
oskarżonej M. H. karę łączną roku pozbawienia wolności, której wykonanie
warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat. Ponadto, na podstawie art. 71 § 1 k.k.,
wymierzył oskarżonej karę grzywny w wysokości 120 stawek dziennych, ustalając
wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł każda i na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 k.k.
zobowiązał oskarżoną M. H. do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonych w
terminie 1 miesiąca od dnia uprawomocnienia się wyroku. Sąd ten na podstawie art.
63 § 2 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia
pojazdów mechanicznych (którego w istocie nie orzekł - przyp. SN), zaliczył
oskarżonej okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 23 stycznia 2013 roku do dnia
23 stycznia 2014 roku.
Wyrok ten nie został zaskarżony przez żadną ze stron i uprawomocnił się w I
instancji w dniu 5 lutego 2014 roku.
Kasację od tego wyroku, w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze, na
niekorzyść M. H., wniósł Prokurator Generalny. Wyrokowi temu zarzucił rażące i
mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów prawa karnego
procesowego, a mianowicie art. 387 § 2 k.p.k. i art. 387 § 1 k.p.k., polegające na
orzeczeniu wobec M. H. za czyny z art. 178 a § 1 k.k., 222 § 1 k.k., 226 § 1 k.k.
kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej
wykonania na okres próby 2 lat, kary grzywny w wysokości 120 stawek dziennych,
ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł każda oraz zobowiązania jej do
pisemnego przeproszenia pokrzywdzonych, pomimo uwzględnienia wniosku
oskarżonej o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia postępowania
dowodowego i wymierzenia kary łącznej roku pozbawienia wolności z
warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby, kary grzywny w
wysokości 120 stawek dziennych po 10 zł każda, orzeczenie zakazu prowadzenia
3
wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku oraz
obowiązku przeproszenia pokrzywdzonych na piśmie w terminie 1 miesiąca od
uprawomocnienia się wyroku, co skutkowało rażącym naruszeniem przepisu prawa
karnego materialnego, tj. art. 42 § 2 k.k., obligującego do orzeczenia środka
karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w
ruchu lądowym w przypadku skazania sprawcy będącego w stanie nietrzeźwości.
Stawiając powyższy zarzut Prokurator Generalny wniósł o uchylenie wyroku
w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Rejonowemu w
L. do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja Prokuratora Generalnego, wniesiona na niekorzyść skazanej w
części dotyczącej orzeczenia o karze, jest oczywiście zasadna.
Ponad wszelką wątpliwość zaskarżony wyrok nie zawiera - w zakresie
rozstrzygnięć penalnych - orzeczenia o obligatoryjnym środku karnym w postaci
zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, o którym mowa w art. 42 § 2 k.k.,
który został uzgodniony przez strony na warunkach określonych w przepisie art.
387 § 2 k.p.k. Powyższy brak stanowi zapewne zwykłe przeoczenie Sądu,
skutkujące obrazą wskazanych wyżej przepisów, skoro jednocześnie w pkt 9
swojego wyroku Sąd Rejonowy zawarł rozstrzygnięcie o zaliczeniu okresu
zatrzymania prawa jazdy na poczet środka karnego w postaci zakazu prowadzenia
pojazdów mechanicznych, którego de facto przecież nie orzekł.
Z tych względów wyrok w zaskarżonej części odnoszącej się do całości
orzeczenia o karze i środkach karnych należało uchylić i sprawę przekazać Sądowi
I instancji do ponownego rozpoznania, w celu wydania prawidłowych rozstrzygnięć
penalnych, zgodnych z treścią wniosku oskarżonej i zawartych przez strony
uzgodnień. W postępowaniu kasacyjnym nie jest bowiem możliwe uchylenie
orzeczenia wyłącznie w części, której orzeczenie to nie zawiera, a uchylenie
powinno nastąpić w zakresie umożliwiającym usunięcie popełnionego uchybienia
(patrz uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 2010 r., sygn.
akt I KZP 36/09, OSNKW z 2010 r., z. 5, poz.40).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w wyroku.
4
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 1 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący)
SSN Jarosław Matras
SSA del. do SN Dariusz Czajkowski
Protokolant Marta Brylińska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Lucjana Nowakowskiego
w sprawie M. H.
skazanej z art. 178a § 1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 1 października 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść skazanej
od wyroku Sądu Rejonowego w L.
z dnia 28 stycznia 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia
o karze i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Rejonowemu
w L. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w L., po rozpoznaniu sprawy M. H., w dniu 28 stycznia 2014
roku uwzględnił złożony na rozprawie wniosek oskarżonej o orzeczenie wyroku
2
skazującego i wymierzenie jej określonej kary bez przeprowadzania postępowania
dowodowego i wydał w tym dniu wyrok w sprawie o sygn. akt II K …/13, mocą
którego:
uznał ją za winną popełnienia zarzucanych jej w akcie oskarżenia czterech czynów,
wyczerpujących znamiona przestępstw z art. 178 § 1 k.k., art. 222 § 1 oraz art. 226
§ 1 k.k. i skazał ją za te czyny na kary po 4 miesiące pozbawienia wolności, a na
podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wyżej wymienione kary połączył i wymierzył
oskarżonej M. H. karę łączną roku pozbawienia wolności, której wykonanie
warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat. Ponadto, na podstawie art. 71 § 1 k.k.,
wymierzył oskarżonej karę grzywny w wysokości 120 stawek dziennych, ustalając
wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł każda i na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 k.k.
zobowiązał oskarżoną M. H. do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonych w
terminie 1 miesiąca od dnia uprawomocnienia się wyroku. Sąd ten na podstawie art.
63 § 2 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia
pojazdów mechanicznych (którego w istocie nie orzekł - przyp. SN), zaliczył
oskarżonej okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 23 stycznia 2013 roku do dnia
23 stycznia 2014 roku.
Wyrok ten nie został zaskarżony przez żadną ze stron i uprawomocnił się w I
instancji w dniu 5 lutego 2014 roku.
Kasację od tego wyroku, w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze, na
niekorzyść M. H., wniósł Prokurator Generalny. Wyrokowi temu zarzucił rażące i
mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów prawa karnego
procesowego, a mianowicie art. 387 § 2 k.p.k. i art. 387 § 1 k.p.k., polegające na
orzeczeniu wobec M. H. za czyny z art. 178 a § 1 k.k., 222 § 1 k.k., 226 § 1 k.k.
kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej
wykonania na okres próby 2 lat, kary grzywny w wysokości 120 stawek dziennych,
ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł każda oraz zobowiązania jej do
pisemnego przeproszenia pokrzywdzonych, pomimo uwzględnienia wniosku
oskarżonej o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia postępowania
dowodowego i wymierzenia kary łącznej roku pozbawienia wolności z
warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby, kary grzywny w
wysokości 120 stawek dziennych po 10 zł każda, orzeczenie zakazu prowadzenia
3
wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku oraz
obowiązku przeproszenia pokrzywdzonych na piśmie w terminie 1 miesiąca od
uprawomocnienia się wyroku, co skutkowało rażącym naruszeniem przepisu prawa
karnego materialnego, tj. art. 42 § 2 k.k., obligującego do orzeczenia środka
karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w
ruchu lądowym w przypadku skazania sprawcy będącego w stanie nietrzeźwości.
Stawiając powyższy zarzut Prokurator Generalny wniósł o uchylenie wyroku
w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Rejonowemu w
L. do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja Prokuratora Generalnego, wniesiona na niekorzyść skazanej w
części dotyczącej orzeczenia o karze, jest oczywiście zasadna.
Ponad wszelką wątpliwość zaskarżony wyrok nie zawiera - w zakresie
rozstrzygnięć penalnych - orzeczenia o obligatoryjnym środku karnym w postaci
zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, o którym mowa w art. 42 § 2 k.k.,
który został uzgodniony przez strony na warunkach określonych w przepisie art.
387 § 2 k.p.k. Powyższy brak stanowi zapewne zwykłe przeoczenie Sądu,
skutkujące obrazą wskazanych wyżej przepisów, skoro jednocześnie w pkt 9
swojego wyroku Sąd Rejonowy zawarł rozstrzygnięcie o zaliczeniu okresu
zatrzymania prawa jazdy na poczet środka karnego w postaci zakazu prowadzenia
pojazdów mechanicznych, którego de facto przecież nie orzekł.
Z tych względów wyrok w zaskarżonej części odnoszącej się do całości
orzeczenia o karze i środkach karnych należało uchylić i sprawę przekazać Sądowi
I instancji do ponownego rozpoznania, w celu wydania prawidłowych rozstrzygnięć
penalnych, zgodnych z treścią wniosku oskarżonej i zawartych przez strony
uzgodnień. W postępowaniu kasacyjnym nie jest bowiem możliwe uchylenie
orzeczenia wyłącznie w części, której orzeczenie to nie zawiera, a uchylenie
powinno nastąpić w zakresie umożliwiającym usunięcie popełnionego uchybienia
(patrz uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 2010 r., sygn.
akt I KZP 36/09, OSNKW z 2010 r., z. 5, poz.40).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w wyroku.
4