Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 158/14
POSTANOWIENIE
Dnia 8 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 8 października 2014 r.,
sprawy R. M.
skazanego z art. 178a §1 k.k. i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w B.
z dnia 12 grudnia 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w B.
z dnia 12 lipca 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
I. Oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
II. Obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 12 lipca 2013 r. Sąd Rejonowy skazał R. M. za dwa
przestępstwa, tj. z art. 178a § 4 k.k. oraz art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii na karę łączną 11 miesięcy pozbawienia wolności.
Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego i sformułował w niej
zarzuty:
2
- obrazy art. 4, art. 5 § 2, art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie
granicy swobodnej oceny dowodów w odniesieniu do oby przypisanych
oskarżonemu przestępstw, w sytuacji gdy prawidłowa ocena materiału
dowodowego uniemożliwia ustalenie popełnienia obu tych czynów, a nadto,
- obrazę art. 167 k.p.k. w zw. z art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw.
z art. 172 k.p.k. i art. 170 pkt 2, 3 i 5 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z
konfrontacji świadków – funkcjonariuszy policji w zakresie rozbieżności ich zeznań
co do zajścia na terenie ogródków działkowych, a także obrazę art. 167 k.p.k. w zw.
z art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 193 k.p.k. w zw. z art.
201 k.p.k. i w zw. z art. 170 pkt 2, 3 i 5 k.p.k. w odniesieniu do niedopuszczenia
dowodu z alternatywnej opinii biegłego z dziedziny chemii i toksykologii na
okoliczność czy zabezpieczona substancja jest zabroniona ustawą;
- ponadto zarzucił obrazę art. 424 §1 i 2 k.p.k.
W konsekwencji domagał się zmiany wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego,
ewentualnie o uchylenia wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 12 grudnia 2013 r., zaskarżony wyrok utrzymał w
mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
Kasację od tego wyroku wywiódł obrońca skazanego. Zaskarżając wyrok w
całości, zarzucił mu rażące naruszenia przepisów postępowania karnego, mające
istotny oraz bezpośredni wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. naruszenie:
1. przepisu art. 457 § 3 w zw. z art. 433 § 2 k.p.k. poprzez zaniechanie przez
Sąd II Instancji rozważenia wszystkich zarzutów wskazanych w apelacji, jak
również zaniechania dokonania analizy zgromadzonego w sprawie materiału
dowodowego w korelacji z podniesionymi przez obrońcę skazanego zarzutami
apelacyjnymi dotyczącymi między innymi sposobu oceny przez Sąd I Instancji
poszczególnych dowodów związanych z przypisanym skazanemu sprawstwem w
zakresie obu przestępstw mu przypisanych,
2. przepisów art. 167 w zw. z art. 2 § 1 pkt 1 i 2 oraz § 2 w zw. z art. 4 w zw. z
art. 452 § 2 k.p.k. poprzez zaniechanie przez Sąd II instancji uzupełnienia
postępowania o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu w postaci konfrontacji
świadków - funkcjonariuszy policji na okoliczność wyjaśnienia sprzeczności oraz
rozbieżności ujawnionych w ich zeznaniach, a dotyczących przede wszystkim
3
sposobu dokonywania przez wyżej wymienionych obserwacji, możliwości czynienia
określonych spostrzeżeń, jak również finalnego ustalenia miejsca z którego
wspomniani świadkowie dokonywali obserwacji pojazdu marki Nissan, jak też
precyzyjnego umiejscowienia tegoż samochodu oraz ustalenia czy pojazd ów
poruszał się czy tez pozostawał nieruchomy,
3. przepisów art. 167 w zw. z art. 2 § 1 pkt 1 i 2 oraz § 2 w zw. z art. 4 w zw. z
art. 452 § 2 k.p.k. - poprzez zaniechanie przez Sąd Okręgowy uzupełnienia
postępowania o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu w postaci alternatywnej
opinii biegłego z dziedziny toksykologii i chemii na okoliczność stwierdzenia czy
ujawniona w dniu 10 marca 2012 roku substancja pozostaje zabroniona ustawą pod
rygorem odpowiedzialności karnej - podczas gdy opinia wydana na użytek
przedmiotowego postępowania pozostaje niepełna i niejasna.
Autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania „sądowi właściwemu miejscowo i rzeczowo”.
W odpowiedzi pisemnej na kasację, prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się oczywiście bezzasadna, co skutkowało jej oddaleniem w
trybie określonym w art. 535 § 3 k.p.k. Wbrew zarzutom skarżącego sąd II instancji
nie dopuścił się naruszenia wskazanych w kasacji przepisów prawa procesowego.
W uzasadnieniu swojego wyroku bardzo szczegółowo odniósł się do zarzutów
dotyczących oceny dowodów i wykazał, że w zakresie czynu z art. 178a §4 k.k. to
nie tylko spójne w tym zakresie i konsekwentne zeznania policjantów potwierdzały
fakt prowadzenia przez skazanego samochodu, ale także okoliczność ta wynikała z
wyjaśnień współoskarżonego S. R. Na kilku kolejnych stronach uzasadnienia (por.
5 - 10) sąd ten wykazał, że dokonana ocena dowodów przez sąd I instancji jest
prawidłowa i nie może być kwestionowana, zaś skarżący formułując zarzut obrazy
art. 410 k.p.k. nie wskazał nawet, które z dowodów zostały w ocenie pominięte.
Stanowisko to odnosiło się do obu przypisanych oskarżonemu przestępstw i
spełniało obowiązek wynikający z treści art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 433 § 2 k.p.k.
Nie ma też racji skarżący, że uchybienie to odnosi się do zarzutów apelacji, w
których kwestionowane było oddalenie wniosków dowodowych. Sąd ad quem do
4
tych zarzutów się odniósł w sposób rzetelny, a fakt, iż odesłał w pewnym zakresie
do uzasadnienia postanowienia o oddaleniu wniosków dowodowych (str. 10
uzasadnienia), nie stanowi naruszenia przepisów prawa procesowego, skoro w
apelacji nie wskazano w sposób konkretny na żadne okoliczności, które nie byłyby
przedmiotem oceny sądu I instancji, zawartego w obszernym uzasadnieniu
postanowienia. Nadmienić trzeba, że także co do wniosku o biegłego sąd II
instancji się ustosunkował, nie stwierdzając wadliwości decyzji sądu I instancji co
do niezasadności dopuszczenia opinii innego biegłego. Oceny i argumenty sądu II
instancji były zatem konkretne i szczegółowe, a fakt, iż skarżący się z nimi nie
zgadza, nie oznacza, iż doszło do naruszenia przepisu art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z
art. 433 § 2 k.p.k. Jedynie na marginesie podnieść trzeba, że wniosek o
przeprowadzenie czynności konfrontacji policjantów nie miał faktycznego
uzasadnienia w kontekście art. 172 k.p.k., albowiem sprzeczności w ich zeznaniach
nie dotyczyły kwestii osoby, która kierowała samochodem, ale tego, kto wypowiadał
do nich słowa wulgarne (zarzut taki nie był zaś stawiany R. M.); podobnie jak nie
miał znaczenia fakt, kto zawiadomił policjantów (k. 268 i postanowienie sądu I
instancji). Także w zakresie stanowiska co do dopuszczenia innego biegłego
wskazać należy, że przecież sąd I instancji wezwał na rozprawę biegłego, po tym,
jak został złożony wniosek o dopuszczenie nowego biegłego (k. 291), a uczynił to w
tym celu, aby wyjaśnione zostały wątpliwości, które wysuwał autor wniosku. W
obszernej opinii złożonej na rozprawie biegła S. A. wypowiedziała się do wszystkich
istotnych kwestii (k. 298 - 298v), a w sytuacji, gdy wniosek nie wskazywał na wady
opinii w zakresie jej pełności czy jasności, to jest oczywiste, iż brak było podstaw do
dopuszczania kolejnego dowodu z opinii biegłego.
W kontekście tych okoliczności zupełnie chybione są ostatnie dwa zarzuty
kasacji, oparte na wskazaniu, iż rażące naruszenie prawa procesowego dotyczyło
niezastosowania przez sąd II instancji normy art. 452 § 2 k.p.k. i nie dopuszczenia z
urzędu tych właśnie dowodów, których nie dopuścił (wnioski oddalił) sąd I instancji.
Skoro bowiem kwestie oddalenia wniosków dowodowych były przedmiotem
zarzutów apelacji, zaś sąd II instancji do zarzutów tych się rzetelnie odniósł i uznał,
że są one chybione, to przecież zaakceptował decyzję sądu I instancji, iż dowody te
5
nie mogą być przeprowadzane w toku procesu. Z tego powodu nie mógł naruszyć
normy art. 452 § 2 k.p.k.
Z tych wszystkich powodów należało orzec jak w postanowieniu.