III KZ 66/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KZ 66/14
POSTANOWIENIE
Dnia 8 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
w sprawie A. B.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 8 października 2014 r.,
zażalenia skazanego na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału Karnego
Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 12 sierpnia 2014 r.,
o odmowie przyjęcia wniosku skazanego A. B. o wznowienie postępowania w
sprawie XI Ko 638/14 Sądu Rejonowego w G. zakończonej prawomocnym
postanowienia Sądu Okręgowego w G. z dnia 14 lipca 2014 r.
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia wniosku skazanego A. B.
o wznowienie incydentalnego postępowania wykonawczego zakończonego
postanowieniem Sądu Okręgowego w G. z dnia 14 lipca 2014 r., jako
niedopuszczalnego z mocy ustawy.
Na powyższe zarządzenie skazany złożył zażalenie, w którym nie precyzując
zarzutu odwoławczego, podniósł, iż z treści zarządzenia nie wynika który sędzia je
wydał, nadto winno ono zostać wydane w składzie trzyosobowym. Zażalenie
zawiera również wątpliwości skazanego co do interpretacji pojęcia „ostateczności
orzeczenia”
A. B. wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
2
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Trafnie wskazano w zaskarżonym zarządzeniu, iż wznowienie postępowania
jako nadzwyczajny środek zaskarżenia dotyczy tylko tych orzeczeń, które z racji
prawomocności nie mogą być wzruszone w innym trybie. Postępowanie, którego
wznowienia domaga się skarżący, jest incydentalnym postępowaniem
wykonawczym w przedmiocie odroczenia wykonania kary grzywny i odwołania
rozłożenia jej na raty. Przepisy Kodeksu karnego wykonawczego, w szczególności
przepis art. 1 § 2 k.k.w., przyznają pierwszeństwo wzruszenia prawomocnych
postanowień, zapadłych w postępowaniu wykonawczym, w oparciu o nowe lub
nieznane okoliczności w trybie art. 24 § 1 k.k.w. (por. postanowienie SN z 5 lutego
2003 r., V KK 241/02). Wynika stąd, że wznowienie postępowania na podstawie
uregulowań zawartych w Kodeksie postępowania karnego jest możliwe wyłącznie w
sytuacji przekraczającej możliwości zmiany zapadłego rozstrzygnięcia na
podstawie tego przepisu. Skoro art. 24 k.k.w. zezwala (na wniosek stron oraz z
urzędu) na zmianę lub uchylenie prawomocnego postanowienia wydanego na
podstawie przepisów Kodeksu karnego wykonawczego na korzyść skazanego bez
ograniczeń czasowych, o ile ujawnią się nowe lub poprzednio nieznane
okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia, to wówczas nie można stwierdzić, że takie
orzeczenie jest ostateczne. Brak wymaganej „ostateczności orzeczenia” skutkuje
tym, że wniosek o wznowienie postępowania jest niedopuszczalny (por.
postanowienie SN z 15.04.2010 r., III KO 33/10).
Wobec powyższego należy przyjąć, że wznowienie postępowania na
podstawie przepisów Kodeksu postępowania karnego w postępowaniu
wykonawczym jest możliwe jedynie wówczas, gdy nie można dokonać korekty
orzeczenia w trybie art. 24 § 1 k.k.w. oraz gdy w związku z postępowaniem
dopuszczono się przestępstwa (art. 540 § 1 pkt 1), albo gdy w wyniku orzeczenia
Trybunału Konstytucyjnego lub organu międzynarodowego stracił moc lub uległ
zmianie przepis prawny (art. 540 § 2 i 3 k.p.k.), albo gdy ujawni się jedna z
bezwzględnych przyczyn odwoławczych (art. 542 § 3 k.p.k.). W niniejszej sprawie
żadna ze wskazanych wyżej przyczyn i uchybień nie występuje.
3
Sąd Najwyższy zauważa, że zaskarżone zarządzenie jest zgodne z prawem,
albowiem stosownie do art. 530 § 2 k.p.k. zostało wydane i podpisane przez
Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego.
Podsumowując, Sąd Najwyższy utrzymał zaskarżone zarządzenie w mocy.
POSTANOWIENIE
Dnia 8 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
w sprawie A. B.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 8 października 2014 r.,
zażalenia skazanego na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału Karnego
Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 12 sierpnia 2014 r.,
o odmowie przyjęcia wniosku skazanego A. B. o wznowienie postępowania w
sprawie XI Ko 638/14 Sądu Rejonowego w G. zakończonej prawomocnym
postanowienia Sądu Okręgowego w G. z dnia 14 lipca 2014 r.
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia wniosku skazanego A. B.
o wznowienie incydentalnego postępowania wykonawczego zakończonego
postanowieniem Sądu Okręgowego w G. z dnia 14 lipca 2014 r., jako
niedopuszczalnego z mocy ustawy.
Na powyższe zarządzenie skazany złożył zażalenie, w którym nie precyzując
zarzutu odwoławczego, podniósł, iż z treści zarządzenia nie wynika który sędzia je
wydał, nadto winno ono zostać wydane w składzie trzyosobowym. Zażalenie
zawiera również wątpliwości skazanego co do interpretacji pojęcia „ostateczności
orzeczenia”
A. B. wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
2
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Trafnie wskazano w zaskarżonym zarządzeniu, iż wznowienie postępowania
jako nadzwyczajny środek zaskarżenia dotyczy tylko tych orzeczeń, które z racji
prawomocności nie mogą być wzruszone w innym trybie. Postępowanie, którego
wznowienia domaga się skarżący, jest incydentalnym postępowaniem
wykonawczym w przedmiocie odroczenia wykonania kary grzywny i odwołania
rozłożenia jej na raty. Przepisy Kodeksu karnego wykonawczego, w szczególności
przepis art. 1 § 2 k.k.w., przyznają pierwszeństwo wzruszenia prawomocnych
postanowień, zapadłych w postępowaniu wykonawczym, w oparciu o nowe lub
nieznane okoliczności w trybie art. 24 § 1 k.k.w. (por. postanowienie SN z 5 lutego
2003 r., V KK 241/02). Wynika stąd, że wznowienie postępowania na podstawie
uregulowań zawartych w Kodeksie postępowania karnego jest możliwe wyłącznie w
sytuacji przekraczającej możliwości zmiany zapadłego rozstrzygnięcia na
podstawie tego przepisu. Skoro art. 24 k.k.w. zezwala (na wniosek stron oraz z
urzędu) na zmianę lub uchylenie prawomocnego postanowienia wydanego na
podstawie przepisów Kodeksu karnego wykonawczego na korzyść skazanego bez
ograniczeń czasowych, o ile ujawnią się nowe lub poprzednio nieznane
okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia, to wówczas nie można stwierdzić, że takie
orzeczenie jest ostateczne. Brak wymaganej „ostateczności orzeczenia” skutkuje
tym, że wniosek o wznowienie postępowania jest niedopuszczalny (por.
postanowienie SN z 15.04.2010 r., III KO 33/10).
Wobec powyższego należy przyjąć, że wznowienie postępowania na
podstawie przepisów Kodeksu postępowania karnego w postępowaniu
wykonawczym jest możliwe jedynie wówczas, gdy nie można dokonać korekty
orzeczenia w trybie art. 24 § 1 k.k.w. oraz gdy w związku z postępowaniem
dopuszczono się przestępstwa (art. 540 § 1 pkt 1), albo gdy w wyniku orzeczenia
Trybunału Konstytucyjnego lub organu międzynarodowego stracił moc lub uległ
zmianie przepis prawny (art. 540 § 2 i 3 k.p.k.), albo gdy ujawni się jedna z
bezwzględnych przyczyn odwoławczych (art. 542 § 3 k.p.k.). W niniejszej sprawie
żadna ze wskazanych wyżej przyczyn i uchybień nie występuje.
3
Sąd Najwyższy zauważa, że zaskarżone zarządzenie jest zgodne z prawem,
albowiem stosownie do art. 530 § 2 k.p.k. zostało wydane i podpisane przez
Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego.
Podsumowując, Sąd Najwyższy utrzymał zaskarżone zarządzenie w mocy.