Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III UK 24/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Iwulski (przewodniczący)
SSN Maciej Pacuda
SSN Krzysztof Staryk (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania M. W.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G.
o przyznanie emerytury,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 8 października 2014 r.,
skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 24 października 2013 r.
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 24 października 2013 r. Sąd Apelacyjny – w sprawie z
odwołania M. W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.
o przyznanie emerytury – oddalił apelację ubezpieczonego od wyroku Sądu
2
Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. z dnia 27 lutego 2013
r. oddalającego odwołanie ubezpieczonego od decyzji organu rentowego z dnia 23
maja 2012 r., odmawiającej przyznania M. W. prawa do emerytury w obniżonym
wieku z tytułu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.
Sąd pierwszej instancji przyjął, że ubezpieczony pracował w szczególnych
warunkach w następujących okresach: - od 7 marca 1975 r. do 2 października
1975 r. jako kierowca ciągnika i od 23 grudnia 1977 r. do 31 sierpnia 1979 r. jako
operator żurawia wieżowego w G. Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego
„G.”; - od dnia 16 września 1980 r. do dnia 31 marca 1991 r. w G. Przedsiębiorstwie
Budownictwa Przemysłowego „G.” jako operator żurawia; - w okresach: od 26
listopada 1990 r. – 20 lutego 1991 r., od 22 maja 1991 r. – 31 grudnia 1991 r., od 4
marca 1992 r. – 31 grudnia 1992 r. w Zakładzie Robót Ogólnobudowlanych
Inżynieryjnych i Sanitarnych prowadzonym przez J. B. w G. jako operator dźwigu; -
od 1 lipca 1993 r. do 31 stycznia 1994 r. w Przedsiębiorstwie Usług Transportowo –
Sprzętowych Z. w G. jako operator żurawia wieżowego. W okresach: 21 lutego
1991 – 21 maja 1991; 1 stycznia 1992 – 3 marca 1992; 1 stycznia 1993 – 28 lutego
1993 r. ubezpieczony korzystał z urlopów bezpłatnych.
Sąd pierwszej instancji – oceniając prawo ubezpieczonego do spornego
świadczenia – powołał się na regulacje określone w art. 184 ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.; dalej jako: „ustawa emerytalno –
rentowa”) oraz art. 32 tej ustawy i przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7
lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w
szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze
zm.; dalej jako: „rozporządzenie z dnia 7 lutego 1983 r.”).
Sąd pierwszej instancji wskazał, że ubezpieczony dowodził wykonywania
pracy w szczególnych warunkach w okresie od 7 marca 1975 r. do 31 sierpnia
1979 r. w G. Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego w G. jako operator
żurawia wieżowego, od 1 listopada 1970 r. do 15 stycznia 1971 r. i od 15 maja
1971 r. do 12 lutego 1974 r. w Kółku Rolniczym w K., od 26 listopada 1990 r. do 28
lutego 1993 r. w Zakładzie Robót Ogólnobudowlanych Inżynieryjnych i Sanitarnych
prowadzonym przez J. B. w G.
3
Sąd pierwszej instancji uwzględnił częściowo okresy pracy wykazywane
przez ubezpieczonego. Co do pierwszego okresu Sąd pierwszej instancji uznał, że
ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował w warunkach
szczególnych w G. Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego w G. jako
operator żurawia wieżowego w okresie od 23 grudnia 1977 r. do 31 sierpnia 1979 r.
– pracę tę zakwalifikowano jako pracę określoną w dziale V pkt 3 wykazu A
załącznika do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. Sąd Okręgowy uwzględnił
ubezpieczonemu okresy pracy w Zakładzie Robót Ogólnobudowlanych
Inżynieryjnych i Sanitarnych prowadzonym przez J. B. w G. w okresach 26
listopada 1990 r. do 20 lutego 1991 r., od 22 maja 1991 r. do 31 grudnia 1991 r., od
4 marca 1992 r. do 31 grudnia 1992 r., w charakterze operatora dźwigu – pracę tę
zakwalifikowano jako pracę określoną w dziale V pkt 3 wykazu A załącznika do
rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. Sąd pierwszej instancji ustalając powyższy
okres pracy ubezpieczonego odliczył od niego okresy korzystania z urlopu
bezpłatnego.
Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił do okresu pracy w warunkach
szczególnych okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Kółku Rolniczym w K. (od 1
listopada 1970 r. do 15 stycznia 1971 r. i od 15 maja 1971 r. do 12 lutego 1974 r.).
W ocenie Sądu pierwszej instancji okres pracy ubezpieczonego
wykonywanej w szczególnych warunkach wynosi 14 lat, 10 miesięcy i 26 dni.
Ubezpieczony nie wykazał tym samym, że posiada okres 15 lat pracy w
szczególnych warunkach. W konsekwencji Sąd pierwszej instancji uznał, że
ubezpieczony nie spełnił łącznie wszystkich warunków do przyznania prawa do
spornego świadczenia i na podstawie art. 47714
§ 1 k.p.c. oddalił jego odwołanie.
W apelacji od wyroku Sądu Okręgowego ubezpieczony zarzucił naruszenie: -
prawa materialnego – art. 184 ustawy emerytalno – rentowej w związku z § 4
rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. przez jego niezastosowanie i nieprzyznanie
emerytury ubezpieczonemu; - prawa procesowego: art. 233 k.p.c. przez wadliwą
ocenę materiału dowodowego sprawy; art. 47714
§ 2 k.p.c. przez jego
niezastosowanie, pomimo zebrania materiału dowodowego pozwalającego na
zmianę w całości zaskarżonej decyzji; art. 5 k.p.c. przez niedostateczne pouczanie
ubezpieczonego o czynnościach procesowych; - sprzeczność istotnych ustaleń
4
sądu z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym oraz treścią zebranego w sprawie
materiału dowodowego w szczególności przez przyjęcie, że ubezpieczony nie
wykonywał pracy w szczególnych warunkach przez okres uprawniający go do
uzyskania emerytury po osiągnięciu obniżonego wieku emerytalnego wynoszącego
60 lat, pomimo że praca w warunkach szczególnych jest udokumentowana
odpowiednimi dowodami zgromadzonymi przez Sąd w niniejszej sprawie.
W uzasadnieniu apelacji ubezpieczony – kwestionując stanowisko
zaskarżonego wyroku – wskazał między innymi, że Sąd Okręgowy nie dokonał
zsumowania ustalonych okresów pracy ubezpieczonego w szczególnych
warunkach przez co przeoczył, że okres ten wynosi co najmniej 15 lat i 14 dni; Sąd
pierwszej instancji całkowicie pominął w swoich rozważaniach i ustaleniach okres
zatrudnienia ubezpieczonego w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w G. na
stanowisku kierowcy ciągnika, tj. na stanowisku wymienionym w wykazie A dział
VIII pkt 3 załącznika do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. W apelacji
wskazano, że ubezpieczony dnia 12 października 1979 r. zawarł z Rolniczą
Spółdzielnią Produkcyjną w G. umowę o pracę nie będąc jej członkiem; zatem do
zawarcia tej umowy doszło w oparciu o art. 157 ustawy z dnia 16 września 1982 r.
– Prawo spółdzielcze (Dz.U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848 ze zm.; dalej jako: „Prawo
spółdzielcze”) i było to zatrudnienie na warunkach wynikających z art. 22 § 1 k.p.
Tym samym Sąd nie uwzględnił dodatkowego okresu zatrudnienia ubezpieczonego
w warunkach szczególnych wynoszącego 3 miesiące i 4 dni.
Sąd drugiej instancji – rozpoznając apelację ubezpieczonego – uznał, że nie
zasługuje ona na uwzględnienie. Sąd drugiej instancji podzielił i przyjął za własną
podstawę faktyczną zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego; podzielił także jego
podstawę prawną.
Sąd drugiej instancji przyjął, że „w świetle zarzutów apelacji spór
skoncentrował się zasadniczo wokół dwóch okresów zatrudnienia”
ubezpieczonego: od 7 marca 1975 r. do 31 sierpnia 1979 r. w G. Przedsiębiorstwie
Budownictwa Przemysłowego w G. m na stanowisku operatora żurawia wieżowego
i od 1 listopada 1970 r. do 15 stycznia 1971 r. i od 15 maja 1971 r. do 12 lutego
1974 r. w Kółku Rolniczym w K. na stanowisku traktorzysty.
5
Sąd drugiej instancji podzielił stanowisko zaskarżonego wyroku Sądu
pierwszej instancji, że ubezpieczony nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze
czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy określonej w dziale V pkt
3 wykazu A załącznika do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w G.
Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego w G. w okresie przed 23 grudnia
1977 r. We wskazanym okresie ubezpieczony nie miał uprawnień do pracy jako
operator żurawia wieżowego i jego praca polegała na przyglądaniu się pracy
doświadczonego operatora. Nawet jeśli przyjąć, że ubezpieczony w początkowym
okresie również wykonywał pracę operatora, to zgromadzony materiał dowodowy
nie daje podstaw do przyjęcia, że wykonywał tę pracę w pełnym wymiarze czasu
pracy. Sąd drugiej instancji podzielił także zaskarżony wyrok w zakresie
stanowiska, że ubezpieczony nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach w
Kółku Rolniczym w K. w okresach od 1 listopada 1970 r. do 15 stycznia 1971 r. i od
15 maja 1971 r. do 12 lutego 1974 r.
Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko zaskarżonego wyroku Sądu
Okręgowego, że ubezpieczony nie wykazał spełnienia przesłanki legitymowania się
okresem co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach dla uzyskania prawa
do emerytury w obniżonym wieku i oddalił apelację ubezpieczonego.
Powyższy wyrok Sądu Apelacyjnego (w całości) ubezpieczony zaskarżył
skargą kasacyjną. Skargę oparto na obydwu podstawach określonych w art. 3983
§
1 pkt 1 i 2 k.p.c.
W ramach podstawy dotyczącej naruszenia przepisów prawa materialnego
(art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.) zarzucono naruszenie art. 184 w związku z art. 32 ustawy
emerytalno – rentowej w związku z § 4 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. i w
związku z art. 22 § 1 k.p. i w związku z art. 157 Prawa spółdzielczego przez jego
niezastosowanie i nieprzyznanie ubezpieczonemu emerytury.
W ramach podstawy procesowej (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.) zarzucono
naruszenie:
a) art. 386 § 1 k.p.c. przez jego niezastosowanie pomimo istnienia
materialnoprawnych przesłanek do zmiany zaskarżonego orzeczenia i orzeczenia
co do istoty sprawy;
6
b) art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391 k.p.c. oraz w związku z art. 378 § 1
k.p.c. przez całkowicie pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sądu
drugiej instancji odniesienia się do podstawowych zarzutów apelacji - błędnego
zsumowania okresów świadczenia przez ubezpieczonego pracy w warunkach
szczególnych oraz świadczenia przez ubezpieczonego pracy warunkach
szczególnych na rzecz rolniczej spółdzielni produkcyjnej w warunkach określonych
w art. 157 Prawa spółdzielczego.
W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o: uchylenie i zmianę
zaskarżonego wyroku przez przyznanie ubezpieczonemu emerytury; zasądzenie od
organu rentowego na rzecz ubezpieczonego zwrotu kosztów postępowania, w tym
kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych; ewentualnie - o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do
ponownego rozpoznania z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o
kosztach procesu.
W uzasadnieniu podstaw skargi skarżący wskazał, że Sąd drugiej instancji
nie odniósł się do dwóch zarzutów apelacji ubezpieczonego, co uniemożliwia ocenę
prawidłowości zaskarżonego wyroku. Pominięte zarzuty apelacji dotyczyły: -
błędnego zsumowania przez Sąd pierwszej instancji ustalonych przez siebie
okresów pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych i przeoczenia, że okres
ten wynosi, co najmniej 15 lat i 14 dni, a zatem uprawnia ubezpieczonego do
przejścia na emeryturę z osiągnięciem obniżonego wieku emerytalnego
wynoszącego 60 lat; pominięcia przez Sąd pierwszej instancji okresu zatrudnienia
ubezpieczonego w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w G. na stanowisku kierowcy
ciągnika (na stanowisku wymienionym w wykazie A dział VIII pkt 3 załącznika do
rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. W uzasadnieniu apelacji wskazano bowiem,
że ubezpieczony dnia 12 października 1979 r. zawarł z Rolniczą Spółdzielnią
Produkcyjną umowę o pracę nie będąc jej członkiem, a zatem do jej zawarcia
doszło w oparciu o art. 157 Prawa spółdzielczego i było to zatrudnienie na
warunkach wynikających z art. 22 § 1 k.p., co dawało dodatkowy okres zatrudnienia
w warunkach szczególnych 3 miesięcy i 4 dni.
Skarżący wskazał ponadto, że Sądy obydwu instancji całkowicie pominęły i
nie odniosły się do dwóch okresów zatrudnienia ubezpieczonego w warunkach
7
szczególnych oraz dokumentujących je dowodów - świadectw pracy: od dnia 6
stycznia 1975 r. do dnia 22 lutego 1975 r. (1 miesiąc i 7 dni) w G. Przedsiębiorstwie
Budowlanym „Z.” na stanowisku „operator ciągnika” (stanowisku wymienionym w
wykazie A dział VIII pkt 3 załącznika do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r., a
także od dnia 15 lipca 1998 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. (5 miesięcy i 16 dni) w G.
Spółce z o.o. w G. na stanowisku „operator żurawia wieżowego” (na stanowisku
wymienionym w wykazie A dział VIII pkt 3 załącznika do rozporządzenia z dnia 7
lutego 1983 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności należy ocenić zasadność drugiej podstawy
kasacyjnej, gdyż może ona być relewantna dla oceny zarzutów naruszenia prawa
materialnego. Skuteczne zgłoszenie tych zarzutów wchodzi bowiem w rachubę
zasadniczo tylko wtedy, gdy ustalony w postępowaniu apelacyjnym stan faktyczny,
będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 26 marca 1997 r., II CKN 60/97, OSNC 1997 nr 9, poz. 128).
W judykaturze Sądu Najwyższego i w doktrynie podkreśla się, że postępowanie
przed sądem drugiej instancji – ze względu na przyjęty model apelacji pełnej –
stanowi kontynuację postępowania pierwszoinstancyjnego. Sąd odwoławczy jest
zatem sądem merytorycznym i powinien dokonać własnych ustaleń faktycznych i
na ich podstawie ocenić zasadność dochodzonego w sprawie roszczenia. Nie może
więc ograniczyć się – inaczej niż w systemie rewizyjnym – jedynie do
skontrolowania prawidłowości orzeczenia sądu pierwszej instancji (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 14 lutego 2014 r., II CSK 288/13, Lex nr 1477474). Na sądzie
odwoławczym spoczywa, podobnie jak na sądzie pierwszej instancji, obowiązek
wskazania w uzasadnieniu wyroku podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a więc
ustalenia faktów, które uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i
przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej,
oraz wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa
(art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c.).
8
Określony w art. 378 § 1 k.p.c. obowiązek rozpoznania sprawy w granicach
apelacji oznacza zarówno zakaz wykraczania poza te granice, jak i nakaz
rozważenia wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów i wniosków. Jak wskazał
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, mającej moc
zasady prawnej (OSNC 2008 nr 6, poz. 55), sąd apelacyjny jest związany jedynie
takimi uchybieniami przepisów postępowania, które zostały podniesione w apelacji.
Bez podniesienia w apelacji lub postępowaniu apelacyjnym właściwych zarzutów w
tym zakresie sąd apelacyjny nie może więc wziąć pod rozwagę popełnionych przez
sąd pierwszej instancji uchybień przepisom postępowania.
Odnosząc powyżej przedstawione stanowisko judykatury w omawianym
zakresie do niniejszej sprawy Sąd Najwyższy uznał, że słuszny jest zarzut
naruszenia przepisu art. 378 § 1 k.p.c. w części odnoszącej się do twierdzenia
skargi o pominięciu przez Sąd drugiej instancji w zaskarżonym wyroku zarzutu
apelacji dotyczącego nieuwzględnienia okresu – jak to przedstawił skarżący –
świadczenia przez ubezpieczonego pracy w warunkach szczególnych na rzecz
rolniczej spółdzielni produkcyjnej w warunkach określonych w art. 157 Prawa
spółdzielczego. Na uzasadnienie tego zarzutu skarżący podniósł, że 12
października 1979 r. zawarł z Rolniczą Spółdzielnią Produkcyjną w G. umowę o
pracę nie będąc jej członkiem; w takiej sytuacji – w ocenie skargi – do zawarcia
umowy doszło w oparciu o art. 157 Prawa spółdzielczego i było to zatrudnienie na
warunkach wynikających z art. 22 § 1 k.p., co dawało ubezpieczonemu dodatkowy
okres zatrudnienia w warunkach szczególnych 3 miesięcy i 4 dni.
Sąd drugiej instancji w zaskarżonym rozpatrywaną skargą kasacyjną wyroku
– na co słusznie wskazuje skarga – zajął się oceną tylko części zarzutów apelacji
ubezpieczonego. Jak to wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku „w świetle
zarzutów apelacji spór skoncentrował się zasadniczo wokół dwóch okresów
zatrudnienia” ubezpieczonego: od 7 marca 1975 r. do 31 sierpnia 1979 r. w G.
Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego w G. na stanowisku operatora
żurawia wieżowego i od 1 listopada 1970 r. do 15 stycznia 1971 r. i od 15 maja
1971 r. do 12 lutego 1974 r. w Kółku Rolniczym w K. na stanowisku traktorzysty.
Sąd Apelacyjny nie odniósł się w ogóle do przedstawionego w apelacji
ubezpieczonego zarzutu dotyczącego pominięcia w ocenie prawa do spornego
9
świadczenia emerytalnego okresu zatrudnienia ubezpieczonego na stanowisku
kierowcy ciągnika w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w G.
Z dokumentów ubezpieczeniowych skarżącego dołączonych do sprawy
wynika, że w okresie od 12 października 1979 r. do 24 stycznia 1980 r. był
zatrudniony na stanowisku kierowcy ciągnika (vide: kopia świadectwa pracy
wystawionego przez Rolniczą Spółdzielnię Produkcyjną w G.; kopia wpisu do
legitymacji ubezpieczeniowej skarżącego potwierdzającego to zatrudnienie we
wskazanym okresie czasu – w aktach ubezpieczeniowych). Przypomnieć wypada,
że praca kierowcy ciągnika jest kwalifikowana jako praca w szczególnych
warunkach w rozumieniu przepisów rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. – por.
dział VIII pkt 3 wykazu A załącznika do tego rozporządzenia. W okolicznościach
sprawy oznaczało to potrzebę odniesienia się przez Sąd Apelacyjny w
zaskarżonym wyroku – czego nie dokonano – do przedstawionego przez
ubezpieczonego w jego apelacji zarzutu pominięcia i tym samym nieuwzględnienia
przy ocenie prawa do spornego świadczenia – wskazanego przez skarżącego
zatrudnienia w RSP w G. Uzasadniało do konieczność uchylenia zaskarżonego
wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.
Zarzut rozpatrywanej skargi kasacyjnej dotyczący błędnego zsumowania
przez Sąd okresów wykonywania przez skarżącego pracy w szczególnych
warunkach jest w tej sytuacji przedwczesny. Wprawdzie Sąd drugiej instancji w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie odniósł się bezpośrednio do twierdzenia
apelacji ubezpieczonego w przedstawionym wyżej zakresie, jednak z wyliczeń
okresów ubezpieczenia w szczególnych warunkach wynika, że okres ten ustalony
przez Sąd pierwszej instancji był krótszy niż piętnaście lat; stanowisko to podzielił
Sąd drugiej instancji. Zgodnie z nim ubezpieczony nie wykazał 15 – letniego stażu
pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, a jedynie 14 lat, 10 miesięcy i 26
dni. Powyższe stanowisko uwzględnia w swojej ocenie to, że jeden z ustalonych
okresów pracy w szczególnych warunkach (od 26 listopada 1990 r. do 20 lutego
1991 r.) zbiegał się w czasie (pokrywał się) z okresem takiej pracy ustalonym przez
Sąd na okres od 16 września 1980 r. do 31 marca 1991 r. W związku z powyższym
zarzucane w skardze pominięcie uwzględnienia zarzutu apelacji dotyczącego
błędnego zsumowania okresu pracy ubezpieczonego wykonywanej w szczególnych
10
warunkach nie miało wpływu na sumę spornych okresów (por. art. 3983
§ 1 pkt 2
k.p.c.).
Rozpoznawanie pozostałych zarzutów skargi kasacyjnej nie jest na tym
etapie postępowania konieczne. Prawidłowe bowiem zastosowanie przepisów
prawa ubezpieczeń społecznych określających prawo do emerytury w obniżonym
wieku z tytułu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach wymaga
skonstruowania prawidłowej płaszczyzny subsumcyjnej – uwzględniającej
przedstawione przez skarżącego, a podnoszone już w jego apelacji zarzuty – w
zakresie dokonania ustaleń stanu faktycznego sprawy.
Na marginesie należy wskazać, że rozpoznając ponownie sprawę Sąd
odwoławczy powinien zwrócić uwagę na podnoszone w rozpatrywanej skardze
kasacyjnej twierdzenia o wykonywaniu przez skarżącego pracy w szczególnych
warunkach w okresie od dnia 6 stycznia 1975 r. do dnia 22 lutego 1975 r. w G.
Przedsiębiorstwie Budowlanym „Z.” na stanowisku „operator ciągnika”, a także od
dnia 15 lipca 1998 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. w G. Spółce z o.o. w G. na
stanowisku „operator żurawia wieżowego”. W dołączonej do akt niniejszej sprawy
dokumentacji ubezpieczeniowej skarżącego znajdują się bowiem kopie świadectw
pracy, w których określone zostało zatrudnienie wskazane przez skarżącego wraz z
określeniem okresów czasu jego wykonywania.
Z przedstawionych powyżej względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
na podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c. oraz art. 108 § 2 k.p.c.