Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 178/14
POSTANOWIENIE
Dnia 22 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 22 października 2014 r.
sprawy J. L. oskarżonego o popełnienie przestępstwa z art. 177§ 2 k.k.,
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego,
od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 16 stycznia 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego z dnia 18 lipca 2013 r.
postanowił
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć oskarżyciela posiłkowego G. P. kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy, wyrokiem z dnia 18 lipca 2013 r., wydanym w sprawie II K
…/12, uniewinnił J. L. od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 177 § 2 k.k.
polegającego na tym, że „w dniu 23 stycznia 2008 r. w W., na skrzyżowaniu z
sygnalizacją świetlną ulicy P. z ulicą M., nieumyślnie naruszył zasady
bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że kierując samochodem
osobowym marki Chrysler Neon, jadąc od strony ulicy L. i na skrzyżowaniu z ulicą
P., podczas wykonywania manewru skrętu w lewo, w kierunku ulicy K., zmieniając
pas jezdni, nie zachował szczególnej ostrożności oraz nieprawidłowo obserwował
przedpole jazdy, tj. drogę i jezdnię, i zbyt późno podjął manewr hamowania i
ominięcia pieszej, w wyniku czego na wyznaczonym przejściu dla pieszych potrącił
przechodzącą ulicą P., z lewej strony na prawą, W. W., powodując u niej między
2
innymi, rozległe obrażenia czaszkowo-mózgowe i odcinka szyjnego kręgosłupa,
skutkujące jej zgonem w dniu 28 stycznia 2008 r”.
Sąd Okręgowy, po rozpoznaniu apelacji oskarżyciela posiłkowego
subsydiarnego G. P., wyrokiem z dnia 16 stycznia 2014 r., zmienił zaskarżony
wyrok w części wstępnej wskazującej terminy rozpoznania sprawy oraz obniżył
wynagrodzenie obrońcy zasądzone od oskarżyciela subsydiarnego, w pozostałej
części utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.
Od powyższego wyroku Sądu odwoławczego kasację, na niekorzyść J. L.,
wniósł pełnomocnik oskarżyciela subsydiarnego. Zarzucając „rażącą obrazę
przepisów prawa procesowego w postaci art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3
k.p.k., mającą wpływ na treść orzeczenia, a polegającą na nienależytym
rozważeniu i ustosunkowaniu się do wszystkich zarzutów i zawartej w apelacji
merytorycznej argumentacji, co w konsekwencji uniemożliwiło prawidłową ocenę
przeprowadzonej przez sąd odwoławczy kontroli instancyjnej”, pełnomocnik wniósł
o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł w pisemnej odpowiedzi na kasację
o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja wniesiona przez pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego G. P.
jest oczywiście bezzasadna, z uwagi jednak na złożony wniosek o sporządzenie
uzasadnienia postanowienia, Sąd Najwyższy zgodnie z treścią art. 535 § 3 k.p.k.
ustosunkuje się do zarzutu podniesionego w tej kasacji.
Oskarżyciel subsydiarny w apelacji podniósł pięć zarzutów obrazy przepisów
postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, co w konsekwencji
doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych. Obecnie z uzasadnienia kasacji
wynika, że -zdaniem skarżącego - Sąd odwoławczy rozpoznając apelację odniósł
się do czterech zarzutów natury proceduralnej (zarzuty 1,3,4 i 5), natomiast w
żadnym miejscu uzasadnienia nie odniósł się do zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k., to
jest przyjętej przez Sąd I instancji podstawy prawnej uniewinnienia J. L.
Uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że nie można
podzielić stanowiska skarżącego, że Sąd odwoławczy nie odniósł się do tego
3
zarzutu, dopuszczając się w ten sposób naruszenia przepisu art. 433 § 2 k.p.k. czy
też art. 457 § 3 k.p.k. Sąd Okręgowy bardzo rzetelnie przeanalizował ponownie
opinie biegłych, co doprowadziło do potwierdzenia konkluzji Sądu Rejonowego, że
zespół Little’a, na który cierpiała pokrzywdzona, a charakteryzujący się między
innymi ograniczeniem sprawności ruchowej, uniemożliwiał precyzyjne określenie
prędkości z jaką poruszała się ona na pasach dla pieszych, na które wkroczyła
mimo czerwonego światła dla ruchu pieszych. Skoro nie było możliwości
dokładnego określenia czasu przebywania pokrzywdzonej na jezdni, co miałoby
kluczowe znaczenie dla oceny możliwości uniknięcia potrącenia jej przez
oskarżonego, w sposób zasadny, wobec reguł z art. 5 § 2 k.p.k. przyjęto, że
kierowca nie miał takiej możliwości. W toku całego postępowania badaniu tego
zagadnienia poświęcono bardzo wiele uwagi, podobnie jak przyjętej przez Sąd I
instancji ograniczonej widoczności w miejscu zdarzenia oraz temu, że oskarżony
wjechał na skrzyżowanie mając zielone światło i miał prawo rozpocząć manewr
zmiany pasa ruchu przed przejściem dla pieszych, co uniemożliwia stwierdzenie, iż
oskarżony chociażby przyczynił się do zaistniałego zdarzenia.
Stwierdzić należy, że wbrew twierdzeniom skarżącego, wszystkie wywody
zawarte w uzasadnieniu Sądu odwoławczego były związane z podstawą faktyczną i
prawną uniewinnienia J. L., a nadto w jego treści znalazło się wprost odniesienie do
art. 5 § 2 k.p.k. Sąd Odwoławczy wyraźnie podkreślił, że w toku postępowania
sądowego zgromadzono wszelki dostępny materiał dowodowy, a jego całokształt w
ocenie końcowej nie dał wystarczających podstaw do uznania oskarżonego za
winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa.
Sąd Najwyższy obciążył oskarżyciela posiłkowego G. P. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego w oparciu o przepis art. 640 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 1
k.p.k.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w części
dyspozytywnej postanowienia.
4