Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 180/14
POSTANOWIENIE
Dnia 22 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 22 października 2014 r.
sprawy A. S., skazanego za popełnienie przestępstw
z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i innych,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w L. z dnia 13 lutego 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w L.
z dnia 2 października 2013 r.
postanowił
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazanego A. S. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego;
3. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. K. z
Kancelarii Adwokackiej kwotę 442,80 zł (czterysta czterdzieści
dwa zł 80/100), w tym 23 % podatku VAT, z tytułu wynagrodzenia
za sporządzenie i wniesienie kasacji.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w L., wyrokiem z dnia 13 lutego 2014 r., utrzymał w mocy,
wydany w sprawie II K …/12, wyrok Sądu Rejonowego z dnia 2 października 2013
r., uznając apelację obrońcy za oczywiście bezzasadną, którym A. S. został
skazany za przestępstwa zakwalifikowane:
2
1. z art. 283 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., za które wymierzono mu karę 8
miesięcy pozbawienia wolności,
2. z art. 278 § 1 k.k., za które wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia
wolności,
3. dwukrotnie z 279 § 1 k.k. popełnione w warunkach ciągu przestępstw, za
które, w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzono mu karę roku i 8 miesięcy pozbawienia
wolności,
4. z art. 291 § 1 k.k., za które wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia
wolności,
5. na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzono karę łączną 2 lat i 4
miesięcy pozbawiania wolności oraz orzeczono na mocy art. 63 § 1 k.k. o
zaliczeniu okresu rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet wymierzonej kary
łącznej, a na podstawie art. 46 § 1 k.k. o obowiązku naprawienia szkody
wyrządzonej przestępstwami,
6. A. S. został uniewinniony od popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych
w punktach V i VII części wstępnej wyroku.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasację na korzyść skazanego
wniósł obrońca i zarzucając:
1. „rażącą obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść
orzeczenia, a mianowicie:
- art. 5 § 2 k.p.k. polegającą na rozstrzygnięciu niedających się usnąć wątpliwości
na niekorzyść oskarżonego,
- obrazę art. 7 k.p.k. polegającą na błędnej ocenie wyjaśnień oskarżonego oraz
zeznań świadków […],
- art. 391 § 1 k.p.k. polegającą na odczytaniu wyjaśnień G. złożonych w
postępowaniu przygotowawczym pomimo nie podjęcia próby skutecznego
doręczenia wezwania świadkowi G.,
- art. 433 § 2 k.p.k. i 457 k.p.k. polegającą na braku wszechstronnego
ustosunkowania się Sądu II instancji do zarzutów apelacji, a w szczególności
zarzutu dotyczącego błędnej oceny opinii biegłego z zakresu daktyloskopii”,
wniosła o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów
oraz o zasądzenie od Skarbu Państwa na jej rzecz kosztów obrony z urzędu.
3
Prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł o oddalenie kasacji obrońcy
skazanego jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy skazanego A. S. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 k.p.k. i jako taka została oddalona.
Przede wszystkim należy zauważyć, iż zarzuty obrazy art. 5 § 2 k.p.k., art. 7
k.p.k. i art. 391 § 1 k.p.k. sformułowane w punktach 1-3 kasacji, są zarzutami
skierowanymi przeciwko orzeczeniu Sądu I instancji, co nie jest zasadne na tym
etapie postępowania, kasacja powinna wykazywać błędy jakich dopuścił się Sąd
Odwoławczy rozpoznając apelację strony. Jedynie zarzut obrazy art. 433 § 2 k.p.k. i
art. 457 k.p.k. można uznać jako zarzut tzw. kasacyjny. Jednakże zauważyć należy,
iż obrońca nie zarzuca Sądowi odwoławczemu, że w ogóle nie odniósł się do
podniesionych w apelacji zarzutów, a jedynie wywodzi, iż była to ocena
niedostateczna, mało wnikliwa i lakoniczna, a więc zarzut art. 433 § 2 k.p.k. jest
postawiony niewłaściwie, gdyż przepis ten mógłby mieć zastosowanie jedynie w
sytuacji, gdyby Sąd w ogóle nie ustosunkował się do określonego zarzutu
podniesionego w apelacji. Analiza treści kasacji wskazuje jednak, że postawienie
zarzutu naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 k.p.k. jest jedynie instrumentalne i w
istocie zmierza do ponownej kontroli odwoławczej wyroku w zakresie ustaleń Sądu
I instancji dokonanych na podstawie opinii biegłego z zakresu daktyloskopii. Przede
wszystkim wskazać należy, że opinia ta nie była w żaden sposób kwestionowana
przez obronę, a jedynie obecnie kwestionowane są ustalenia Sądu poczynione na
podstawie wniosków z niej wynikających. Jednakże, wbrew twierdzeniom
skarżącej, Sąd Odwoławczy należycie rozważył wszystkie zarzuty i wnioski apelacji
obrońcy i prawidłowo wyjaśnił czym kierował się wydając wyrok oraz dlaczego
apelację uznał za niezasadną. Uzasadnienie orzeczenia tegoż Sądu wskazuje
nadto, że zostały prawidłowo ocenione zeznania […], a także wyjaśnienia A. S., z
uwzględnieniem częściowych różnic, zmian i doprecyzowania w jego
wyjaśnieniach. Nie można również zasadnie twierdzić, że doszło do obrazy art. 391
§ 1 k.p.k. Z akt sprawy wynika, że w toku postępowania Sąd I instancji wielokrotnie
podejmował próby doręczenia wezwania na rozprawę T. G., jednakże świadek ten
nie przebywał pod podanym adresem, a jego miejsce pobytu nie było znane (k.
4
827, 828, 842, 844-845). Również Sąd Okręgowy podjął próbę doręczenia
wezwania temu świadkowi, jednak bez rezultatu, był on w tym czasie poszukiwany
przez Policję (k. 917). Słusznie więc w sprawie skorzystano z możliwości jakie daje
art. 391 § 1 k.p.k. i odczytano jego zeznania.
Powyższe wskazuje, że Sąd Okręgowy rozpatrując niniejszą sprawę nie
dopuścił się naruszenia przepisów, o których mowa w kasacji obrońcy skazanego,
a analiza całości akt sprawy pozwala stwierdzić, że brak jest również uchybień
wymienionych w art. 439 k.p.k., stanowiących bezwzględne przyczyny odwoławcze.
Sąd Najwyższy obciążył skazanego A. S. kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego w oparciu o przepis art. 636 § 1 k.p.k. oraz zasądził od Skarbu
Państwa na rzecz adw. R. K. kwotę 442,80 zł, w tym 23 % podatku VAT, z tytułu
wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji na mocy art. 29 prawa o
adwokaturze w zw. z § 14 ust. 3 pkt.1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z
dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie...(Dz.U.2002,
nr 163, poz. 1348).
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w części
dyspozytywnej postanowienia.