Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 48/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maciej Pacuda (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Roman Kuczyński
SSA Piotr Prusinowski
w sprawie z powództwa E. Spółki Akcyjnej z siedzibą w P.
przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
o nałożenie kary pieniężnej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 października 2014 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 lutego 2013 r.
1. oddala skargę kasacyjną,
2. zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 180 (sto
osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów pomocy prawnej w
postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes Urzędu) decyzją z 28 grudnia
2009 r. nałożył na E. S.A. z/s w P. (powód) karę pieniężną z tytułu niewywiązania
2
się przez powoda w I półroczu 2007 r. z obowiązku określonego w art. 9a ust. 8
Prawa energetycznego (w brzmieniu do 30 czerwca 2007 r.) w wysokości
2.150.000 zł.
Powód zaskarżył powyższą decyzję odwołaniem w całości, zarzucając
naruszenie art. 56 ust. 1 pkt 1a i ust. 2a Prawa energetycznego, art. 9a ust. 8
Prawa energetycznego oraz art. 7, art. 77 i art. 6 k.p.a.
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z 6 marca 2012 r. uchylił zaskarżoną decyzję
Prezesa Urzędu. Uznając odwołanie za uzasadnione Sąd pierwszej instancji
wskazał, że nowy obowiązek z art. 9a ust. 8 prawa energetycznego obowiązywał
od 1 lipca 2007 r. Do tego momentu, to jest w okresie od 1 stycznia do 30 czerwca
2007 r. na przedsiębiorstwie energetycznym ciążył, na podstawie art. 9a ust. 8
Prawa energetycznego, obowiązek zakupu energii wytworzonej w skojarzeniu z
wytwarzaniem ciepła. Zgodnie z art. 56 ust. 2a pkt 3, w brzmieniu nadanym ustawą
nowelizującą, minimalna kara pieniężna wymagała podstawienia danych
dotyczących opłaty zastępczej. Tymczasem przedsiębiorstwo energetyczne nie
było zobowiązane do uiszczenia opłaty zastępczej w I półroczu 2007 r. Obowiązek
przedstawienia do umorzenia świadectw pochodzenia energii z kogeneracji lub
uiszczenia opłaty zastępczej został nałożony na przedsiębiorcę z dniem 1 lipca
2007 r., a zatem nie obciążał powoda w I półroczu 2007 r. Ponieważ zgodnie z
algorytmem sposobu obliczania wysokości minimalnej kary pieniężnej, wysokość tej
kary uzależniona jest od wysokości opłaty zastępczej, niemożliwe jest ustalenie tej
kary za I półrocze 2007 r. Dlatego Sąd Okręgowy uznał, że Prezes Urzędu nie miał
podstaw do nałożenia na powoda kary pieniężnej za niedochowanie obowiązku, o
którym mowa w art. 9a ust. 8 Prawa energetycznego, w brzmieniu obowiązujący do
30 czerwca 2007 r., na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 1a w związku z ust. 2a pkt 3 po
dniu 23 lutego 2007 r. Prawodawca nie przewidział bowiem możliwości wyliczenia
wysokości kary pieniężnej z tytułu czynu polegającego na niewypełnienie w I
półroczu 2007 r. obowiązku wynikającego z art. 9a ust. 8 Prawa energetycznego, w
brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2007 r. W myśl zasady nullum poena sine
lege przedmiotowa decyzja została więc wydana z rażącym naruszeniem prawa.
Prezes Urzędu zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego apelacją w całości, która
wyrokiem Sądu Apelacyjnego z 20 lutego 2013 r. została oddalona. Sąd drugiej
3
instancji podkreślił, że spór w niniejszej sprawie ma charakter czysto prawny, gdyż
okoliczności faktyczne nie są między stronami sporne. Sąd drugiej instancji miał na
względzie, że ustawa nowelizująca zmieniła zarówno obowiązek (art. 9a ust. 8) jak i
karę za jego niewykonania (art. 56 ust. 1 pkt 1a). Ustawa nowelizująca weszła w
życie 24 lutego 2007 r. i zawierała katalog przepisów przejściowych. Nowy
obowiązek z art. 9a ust. 8 Prawa energetycznego obowiązywał od 1 lipca 2007 r., a
do tej daty na przedsiębiorstwie energetycznym takim jak powód ciążył obowiązek z
art. 9a ust. 8 w starym brzmieniu. Należało zatem ocenić, czy w tej sytuacji zgodnie
z nowym brzmieniem art. 56 ust. 1 pkt 1a Prawa energetycznego, który wszedł w
życie 24 lutego 2007 r., Prezes Urzędu był uprawniony do nałożenia na powoda
kary pieniężnej za niezrealizowanie obowiązku z art. 9a ust. 8 Prawa
energetycznego. Obowiązek ten mógł zostać wykonany przez powoda do 30
czerwca 2007 r. Skoro tak, to działanie Prezesa Urzędu w niniejszej sprawie
pozbawione było podstawy prawnej, ponieważ nie mógł nałożyć kary pieniężnej na
powoda na podstawie przepisu art. 56 ust. 1 pkt 1a w starym brzmieniu, który
przestał obowiązywać w dniu 24 lutego 2007 r. Nie można zaś było wymierzyć kary
na podstawie nowego art. 56 ust. 1 pkt 1a Prawa energetycznego, ponieważ
sankcja przewidziane w tym przepisie nie była skorelowana z obowiązkiem z art. 9a
ust. 8, w brzmieniu do 30 czerwca 2007 r. Odnosząc się do art. 11 ustawy
nowelizującej sąd drugiej instancji przyjął, że przepis ten dotyczy jedynie oceny
tego, czy nałożony obowiązek został zrealizowany, czy nie. Nie znajduje natomiast
zastosowania do kary pieniężnej za niewykonanie obowiązku z art. 9a ust. 8 Prawa
energetycznego.
Sąd drugiej instancji miał także na względzie, że wysokość poziomu
realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 9a ust. 8 Prawa energetycznego,
została określona w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 9 grudnia
2004 r. w sprawie szczegółowego obowiązku zakupu energii elektrycznej
wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła (Dz.U. Nr 267, poz. 2657) dla
całego 2007 r., a nie jedynie dla I półrocza tego roku. Zmiana obowiązku w trakcie
trwania roku, dla którego obowiązek został ustanowiony, nie może zaś, zgodnie z
zasadami demokratycznego państwa prawa, prowadzić do zwiększenia tego
obowiązku. Ponadto, rozporządzanie z 2004 r. nie może stanowić podstawy
4
wymiaru udziału ilościowego dla zakupu energii wytworzonej w skojarzeniu,
ponieważ utraciło moc z dniem 24 lutego 2007 r., stosownie do art. 1 pkt 4 lit. d
ustawy nowelizującej.
Prezes Urzędu zaskarżył wyrok Sądu drugiej instancji skargą kasacyjną w
całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie: 1) art. 11 ustawy
nowelizującej w związku z art. 9a ust. 8 oraz art. 56 ust. 1 pkt 1a i ust. 2a pkt 3
Prawa energetycznego, w brzmieniu sprzed 24 lutego 2007 r. oraz 1 lipca 2007 r.;
2) art. 56 ust 1 pkt 1a Prawa energetycznego, w brzmieniu od dnia 24 lutego
2007 r.; 3) art. 14 ustawy nowelizującej w związku z art. 56 ust. 1 pkt 1a Prawa
energetycznego, w brzmieniu sprzed nowelizacji; 4) art. 21 ustawy z dnia 4 marca
2005 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz ustawy - Prawo ochrony
środowiska (Dz.U. z 2005 r. Nr 62, poz. 552); 5) § 5 pkt 3 rozporządzenia z dnia 9
grudnia 2004 r.
Prezes Urzędu wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku Sądu
Apelacyjnego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania temu Sądowi,
ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania
powoda od decyzji Prezesa Urzędu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd Najwyższy w pełni podziela leżące u podstaw zaskarżonego wyroku
założenia, zgodnie z którymi w postępowaniach dotyczących nałożenia dolegliwej
kary pieniężnej o charakterze administracyjnym konieczne jest zapewnienie
odpowiedniej ochrony praw przedsiębiorców. Jak słusznie przyjął Sąd drugiej
instancji, realizacja tego postulatu wymaga poszanowania przez organy
standardów proceduralnych określonych zwłaszcza w ustawach regulacyjnych, co z
kolei przekłada się na kontrolę niektórych uchybień postępowania
administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej (por. wyroki Sądu
Najwyższego: z 7 lipca 2011 r., III SK 52/10 i z 3 października 2013 r., III SK 67/12).
Wskazana jest także, jak miał to na względzie Sąd Apelacyjny, odpowiednia
wykładnia i zastosowanie przepisów ustanawiających sankcje przybierające postać
kary pieniężnej oraz przepisów dotyczących kompetencji Prezesa Urzędu do
5
nakładania oraz wymierzania takiej kary (por. wyrok Sądu Najwyższego z 4 marca
2014 r., III SK 34/13). Przy wykładni tych przepisów nie tylko dopuszczalne, ale
także zasadne i celowe jest chociażby uwzględnienie podstawowych zasad
wykładni przepisów przewidujących odpowiedzialność represyjną wypracowanych
w obszarze prawa karnego. Stąd też Sąd drugiej instancji trafnie zwrócił uwagę na
istotę naruszenia prawa, jakiego dopuścił się powód (zaniechanie wykonania
obowiązku) oraz sprzeciwił się rozszerzającej wykładni przepisów dotyczących
samej sankcji pieniężnej. O ile bowiem, ze względów celowościowych i
efektywnościowych, rozszerzająca wykładnia przepisów prawa regulacyjnego
dotyczących kompetencji organów regulacyjnych w zakresie nakładania na
przedsiębiorców obowiązków jest uznawana za dopuszczalną w orzecznictwie
Sądu Najwyższego, gdy obowiązki te są zagrożone wyłącznie sankcją o
charakterze stricte administracyjnym (por. wyrok z 2 kwietnia 2009 r., III SK 28/08),
o tyle w przypadku nakładania i wymierzania wysokich kar pieniężnych z tytułu
stwierdzonych deliktów administracyjnych zasadne i celowe jest dokonywanie
węższej wykładni przepisów zawierających normę sankcjonującą niepożądane
przez prawodawcę zachowania (por. wyrok z 14 kwietnia 2010 r., III SK 1/10).
Sąd Najwyższy nie podziela jednak w pełni rezultatów zastosowania w
niniejszej sprawie przez Sąd Apelacyjny zaprezentowanych powyżej standardów,
akceptując idące w przeciwnym kierunku poglądy wyrażone w uzasadnieniu wyroku
Sądu Najwyższego z 12 sierpnia 2014 r., III SK 58/13, w którym dokonano wykładni
przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy- Prawo
energetyczne oraz ustawy- Prawo ochrony środowiska i ustawy o systemie oceny
zgodności (Dz.U. Nr 21, poz. 124, dalej jako ustawa nowelizująca) mających
znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.
W ocenie Sądu Najwyższego, art. 11 ustawy nowelizującej rozstrzyga, że do
oceny wypełnienia przez przedsiębiorstwa energetyczne obowiązku zakupu energii
wytworzonej w skojarzeniu w okresie od 1 stycznia do 30 czerwca 2007 r. należy
stosować przepisy dotychczasowe. Nie są to przepisy, które obowiązują w dniu 30
czerwca 2007 r., 1 lipca 2007 r. ani w okresie od 1 stycznia do 30 czerwca 2007 r.,
lecz przepisy obowiązujące przed wejściem w życie ustawy nowelizującej, czyli
przed 24 lutego 2007 r. Dlatego przepis art. 14 ustawy nowelizującej nie powinien
6
mieć znaczenia przy wykładni art. 11 ustawy nowelizującej i przy rozpoznawaniu
odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu wydanej w niniejszej sprawie.
Okoliczność, że na podstawie art. 14 ustawy nowelizującej część przewidzianych w
niej nowych przepisów weszła dopiero 1 lipca 2007 r., zaś znowelizowany art. 56
ust. 1 pkt 1a Prawa energetycznego wszedł w życie w dniu 24 lipca 2007 r., nie
zmienia zakresu i treści przepisów wchodzących w skład „przepisów
dotychczasowych”, w rozumieniu art. 11 ustawy nowelizującej. Rozumowanie Sądu
Apelacyjnego przyjęte w zaskarżonym wyroku zasługiwałoby natomiast na pełną
akceptację w przypadku braku art. 11 ustawy nowelizującej.
Jak jednak wskazano w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego w sprawie
III SK 58/13, dokonana przez Sąd Najwyższy wykładnia art. 11 ustawy
nowelizującej, odmienna od zaprezentowanej w uzasadnieniu zaskarżonego
wyroku, nie przesądza o uznaniu skargi kasacyjnej Prezesa Urzędu za zasadną. W
uchwale w sprawie III SZP 2/09 przyjęto bowiem, że w braku regulacji
intertemporalnej dotyczącej postępowań w zakresie wykonania obowiązku takiego,
jak w niniejszej sprawie, prowadzonych przez Prezesa Urzędu za 2006 r. po
wejściu w życie ustawy nowelizującej, stosować należy nowe przepisy dotyczące
sankcji, jeżeli nowa sankcja jest względniejsza dla przedsiębiorstwa
energetycznego. Zapatrywanie te znajdują także zastosowanie w niniejszej
sprawie, w której kara wymierzona została za niewykonanie obowiązku z art. 9a
ust. 8 Prawa energetycznego w I połowie 2007 r.
Wymierzona w niniejszej sprawie przez Prezesa Urzędu kara pieniężna
została obliczona w oparciu o wzór i zmienne na podstawie art. 56 ust. 2a pkt 3 w
brzmieniu do 30 czerwca 2007 r. Przedstawiona powyżej wykładnia „przepisów
dotychczasowych” z art. 11 ustawy nowelizującej mogłaby sugerować, że sposób
działania Prezesa Urzędu w niniejszej sprawie był prawidłowy. Jednakże,
wątpliwości interpretacyjne w tym zakresie, jak również zasada równości wobec
prawa powoduje, że konieczne jest zmodyfikowanie wyników tej wykładni na użytek
samego wymiaru kary pieniężnej. W uchwale III SZP 2/09 przyjęto bowiem, że
skutkiem rażących niedoskonałości regulacji intertemporalnej wprowadzonej
ustawą nowelizującą jest zasada stosowania „nowych” przepisów w zakresie
wysokości kary do zachowań z 2006 r. Uzasadnia to zastosowanie analogicznego
7
rozumowania w odniesieniu do sposobu ustalania kar pieniężnych za I półrocze
2007 r. W przeciwnym razie przedsiębiorstwa energetyczne, które dopuściły się
takich samych uchybień w 2006 r. oraz w 2007 r., byłyby karane w zróżnicowany
sposób. Dodatkowo za takim ukształtowaniem mechanizmu wymiaru kar
pieniężnych za niedochowanie w I półroczu 2007 r. obowiązku z art. 9a ust. 8
Prawa energetycznego w brzmieniu do 30 czerwca 2007 r. przemawia kolejna
niedoskonałość normatywnej regulacji zagadnień międzyczasowych. Przed 2007 r.
obowiązek, o którym mowa w art. 9a ust. 8 Prawa energetycznego, w brzmieniu do
30 czerwca 2007 r., wykonywany był przez przedsiębiorstwo energetyczne za okres
pełnego roku kalendarzowego. Ustawa nowelizująca reguluje zaś jedynie, że
wykonanie i ocena wykonania w okresie od 1 stycznia do 30 czerwca 2007 r.
obowiązku nałożonego na przedsiębiorstwa energetyczne na podstawie art. 9a ust.
8 Prawa energetycznego, w brzmieniu dotychczasowym, następuje na podstawie
przepisów dotychczasowych. Ustawa nowelizująca weszła w życie w dniu 24 lutego
2007 r., a zatem już po upływie ponad 7-miu tygodni przypadającego na 2007 r.
sezonu grzewczego, co dodatkowo mogło utrudnić wykonanie obowiązku zakupu
energii wytworzonej w skojarzeniu w ilościach odpowiadających odpowiedniemu
udziałowi wykonanej sprzedaży energii odbiorcom końcowym w kolejnych
miesiącach I półrocza 2007 r. W ten sposób ustawa nowelizująca nie tyle z mocą
wsteczną skróciła okres referencyjny, za który do tej pory obowiązek z art. 9a ust. 8
Prawa energetycznego był rozliczany, co znacząco utrudniła racjonalne planowanie
realizacji tego obowiązku w działalności tak specyficznej, jaką jest sprzedaż energii
elektrycznej odbiorcom końcowym. Jednocześnie regulacja intertemporalna ustawy
nowelizującej nie narzucała Prezesowi Urzędu w sposób bezwzględny rozliczenia
za 2007 r. wykonania obowiązku z art. 9a ust. 8 Prawa energetycznego w starym i
nowym brzmieniu odrębnie za I i II półrocze 2007 r.
Stosując się do wskazówek wynikających z uzasadnienia uchwały III SZP
2/09 Sąd Najwyższy stwierdza, że wymierzając karę pieniężną w decyzji wydanej w
niniejszej sprawie Prezes Urzędu ustalił, że powód powinien uzyskać udział energii
z kogeneracji w energii sprzedanej odbiorcom końcowym na poziomie
1.247.299,422 MWh. Powód zakupił jednak wyłącznie 1.032.165,082 MWh takiej
energii. Uwzględniając, w ślad za Prezesem Urzędu, energię zakupioną od
8
wytwórców energii z biomasy (69.360,547 MWh) niedobór w zakresie realizacji
obowiązku z art. 9a ust. 8 Prawa energetycznego wyniósł więc 145.773,793 MWh.
Prezes Urzędu uwzględnił także, że powód otrzymał oferty sprzedaży 50.000 MWh
energii z kogeneracji, w tym od wytwórcy, który w I połowie 2007 r. nie sprzedał
15.000 MWh takiej energii. Ta ostatnia wartość stanowiła podstawę do wyliczenia
kary pieniężnej według wzoru 15.000 MWh (oferowana i niezakupione energia z
kogeneracji) x 139,61 zł/ MWh (średnia cena sprzedaży energii elektrycznej), co
daje kwotę kary pieniężnej w wysokości minimalnej wynoszącej 2.094.150 zł.
Kwota ta została podniesiona przez Prezesa Urzędu na podstawie oceny
całokształtu zachowania powoda do poziomu 2.150.000 zł.
W dalszej kolejności należy ustalić, czy kara pieniężna wymierzona na
podstawie odpowiednio zastosowanych przepisów art. 56 ust. 2a pkt 3 w związku z
art. 9a ust. 8a Prawa energetycznego w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca
2007 r. byłaby dla powoda względniejsza w stosunku do kary wymierzonej w
decyzji Prezesa Urzędu.
Stosownie do art. 9a ust. 8a Prawa energetycznego, w brzmieniu
relewantnym dla udzielenia odpowiedzi na to pytanie, opłatę zastępczą stanowiącą
podstawę dla wyliczenia kary pieniężnej z art. 56 ust. 2a pkt 3 Prawa
energetycznego, obliczano według wzoru Ozg x Eog + Ozk x Eok. Wartości Ozg i
Ozk zostały określone w komunikacie Prezesa Urzędu z 26 marca 2007 r. na
poziomie, odpowiednio, 117 zł/MWh oraz 17,96 zł/MWh. Wartości Eog oraz Eok
odpowiadają ilości energii elektrycznej równej różnicy między ilością energii
elektrycznej wynikającej z obowiązków ciążących na przedsiębiorstwa
energetycznego w zakresie uzyskania i przedstawienia do umorzenia świadectw
pochodzenia energii z jednostek kogeneracyjnych opalanych gazem oraz jednostek
opalanych paliwem konwencjonalnym. Podkreślić zaś należy, że w 2006 r. nie było
rozróżnienia między obowiązkiem zakupu energii wytworzonej w kogeneracji w
zależności od źródła energii. Mechanizm wsparcia w postaci obowiązku zakupu
energii obejmował także jednostki kogeneracji opalane gazem. Dlatego
odpowiednie zastosowanie art. 9a ust. 8a Prawa energetycznego w związku z
art. 56 ust. 2a pkt 3 Prawa energetycznego wymaga uwzględnienia w niniejszej
sprawie zmiennej Eog w ten sposób, by wartość zmiennej Eok pomniejszyć o ilość
9
MWh odpowiadającą procentowemu udziałowi obowiązku zakupu świadectw
pochodzenia energii liczonego za II półrocze 2007 r. dla zmiennej Eog w obowiązku
zakupu świadectw pochodzenia energii ogółem za II półrocze 2007 r., według
minimalnych poziomów obowiązku określonych w rozporządzeniu Ministra
Gospodarki z 26 września 2007 r. w sprawie sposobu obliczania danych podanych
we wniosku o wydanie świadectwa pochodzenia z kogeneracji oraz szczegółowego
zakresu obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia tych świadectw,
uiszczania opłaty zastępczej i obowiązku potwierdzania danych dotyczących ilości
energii elektrycznej wytworzonej w wysokosprawnej kogeneracji (Dz.U. z 2007 r. Nr
185, poz. 1314). Dla II połowy 2007 r. łączny obowiązek zakupu świadectw
pochodzenia kształtował się na poziomie 0,173% energii sprzedanej odbiorcom
końcowym, zatem udział świadectw pochodzenia energii z jednostek kogeneracji
opalanych gazem powinien wynosić 4,62% w (proporcja 0,8% do 17,3%)
wykonaniu łącznym obowiązku uzyskania świadectw pochodzenia na minimalnym
poziomie. Stwierdzony przez Prezesa Urzędu niedobór w zakresie realizacji
obowiązku zakupu energii z kogeneracji wynosił dla powoda 145.773,793 MWh,
zatem udział energii z kogeneracji wytworzonej w jednostkach opalanych gazem w
tym niedoborze wynosi 6734,749 MWh (4,62% x 145.773,793 MWh). W ten sposób
uzyskano zmienne do wzoru Ozg x Eog, co daje kwotę 787.965,63 zł (6734,749
MWh x 117 zł/MWh). Na zmienną Ozk x Eok składają się zaś wartości 17,96
zł/MWh oraz wolumen energii brakującej do wykonania obowiązku, wynoszący
139.039,044 MWh, co daje kwotę opłaty zastępczej w wysokości 2.497.141,23 zł.
Suma opłat zastępczych (3.285.106,86 zł) podlega pomnożeniu przez mnożnik 1,3
zgodnie z art. 56 ust. 2a pkt 3 Prawa energetycznego w brzmieniu od 1 lipca
2007 r., co daje kwotę minimalnej kary pieniężnej, jaką na podstawie odpowiednio
stosowanych przepisów Prawa energetycznego w brzmieniu od 1 lipca 2007 r.
można byłoby wymierzyć powodowi za niedopełnienie obowiązku zakupu energii
wytworzonej w skojarzeniu w I połowie 2007 r. w wysokości 4.270.638,92 zł.
W konsekwencji należy uznać, że kara pieniężna wymierzona powodowi na
podstawie przepisów dotychczasowych w rozumieniu art. 11 ustawy nowelizującej
(2.150.000 zł) była znacząco niższa od kary obliczonej na podstawie odpowiednio
stosowanych art. 56 ust. 2a pkt 3 w związku z art. 9a ust. 8a Prawa
10
energetycznego w nowym brzmieniu (4.270.638,92 zł). Jest to konsekwencją
uwzględnienia w podstawie wymiaru kary w decyzji Prezesa Urzędu wyłącznie
wolumenu energii, który został zaoferowany powodowi przez wytwórcę, lecz nie
został przez tego wytwórcę sprzedany w I połowie 2007 r. (15.000 MWh), podczas
gdy odpowiednie stosowanie powołanych wyżej przepisów w nowym brzmieniu
wymaga uwzględnienia przy wymiarze kary całego niedoboru energii pochodzącej z
kogeneracji (145.773,793 MWh). Tym samym, stosownie do poglądów wyrażonych
w uzasadnieniu uchwały III SZP 2/09, Prezes Urzędu prawidłowo wyliczył wysokość
kary w decyzji wydanej w niniejszej sprawie.
Jednakże, wyrok Sądu Apelacyjnego zaskarżony skargą kasacyjną przez
Prezesa Urzędu mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu, ponieważ wydana
w niniejszej sprawie decyzji organu regulacji energetyki została oparta na
przepisach prawa, które nie upoważniały Prezesa Urzędu do nałożenia na powoda
kary pieniężnej. Decyzja została bowiem wydana na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 1,
ust. 2, ust. 2a pkt 3, ust. 3 i ust. 6 oraz art. 30 ust. 1 Prawa energetycznego w
brzmieniu z 2009 r. (Dz.U. Nr 165, poz. 1316), a nie na podstawie przepisów Prawa
energetycznego w brzmieniu sprzed 24 lutego 2007 r., stosowanych na podstawie
art. 11 ustawy nowelizującej, co stanowiło wadę uzasadniającą jej uchylenie na
podstawie art. 47953
§ 2 k.p.c.
Kierując się przedstawionymi motywami oraz opierając się na treści
art. 39814
k.p.c., a w odniesieniu do kosztów postępowania kasacyjnego na
podstawie art. 98 § 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. i § 12 ust. 4 w związku z § 14
ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji swego wyroku.