IV KZ 57/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-11-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II KZ 43/08 IV KZ 17/13
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KZ 57/14
POSTANOWIENIE
Dnia 28 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz
w sprawie P. D.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 28 października 2014 r.,
zażalenia skazanego na zarządzenie upoważnionego sędziego II Wydziału
Karnego
Sądu Apelacyjnego
z dnia 24 lipca 2014 r.
o odmowie przyjęcia wniosku skazanego P. D. o wznowienie postępowania w
sprawie … 560/09 Sądu Rejonowego w R. zakończonej prawomocnym wyrokiem
Sądu Okręgowego w R. z dnia 28 października 2012 r. (… 280/11)
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia wniosku skazanego P. D.
o wznowienie postępowania karnego zakończonego wyrokiem Sądu Okręgowego
w R. z dnia 28 października 2012 r., sygn. akt … 280/11, gdyż skazany, mimo
wezwania do uzupełnienia braku formalnego, nie złożył wniosku sporządzonego i
podpisanego przez adwokata.
Na powyższe zarządzenie skazany P. D. złożył zażalenie, podnosząc
zarzuty naruszenia art. 41 § 1 k.p.k. poprzez rozpoznanie sprawy przez sędziego,
co do którego złożono zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa, które
powinno skutkować wyłączeniem tego sędziego od rozpoznania sprawy na
2
podstawie art. 41 § 1 k.k. oraz naruszenia art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 55 § 1
k.p.k. poprzez ich zastosowanie, mimo iż nie są zgodne z Konstytucją.
Wskazał ponadto, że organy wymiaru sprawiedliwości w jego sprawie
działają nieprawidłowo.
P. D. wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
W dniu 19 lipca 2013 r. skazany złożył w Sądzie Apelacyjnym sporządzony
osobiście wniosek o wznowienie postępowania karnego zakończonego wyrokiem
Sądu Okręgowego w R. z dnia 28 października 2012 r. (… 280/11), w którym
wystąpił także o zwolnienie go od opłaty od wniosku oraz o ustanowienie adwokata
z urzędu. Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 10 kwietnia 2013 r. (IV KZ 17/13)
zwolnił P. D. od obowiązku uiszczenia opłaty od wniosku, natomiast zarządzeniem
z dnia 29 października 2013 r. (… 46/13) wyznaczono wymienionemu obrońcę z
urzędu.
Obrońca wyznaczony z urzędu w dniu 7 kwietnia 2014 r. powiadomił Sąd, iż
nie znalazł podstaw do wystąpienia z wnioskiem o wznowienie postępowania. W
związku z tym, pismem z dnia 9 kwietnia 2014 r. (doręczonym skazanemu w dniu
28 kwietnia 2014 r.) wezwano P. D. do uzupełnienia w terminie 7 dni braku
formalnego wniosku z dnia 19 lipca 2013 r., poprzez złożenie wniosku o
wznowienie postępowania sporządzonego i podpisanego przez obrońcę z wyboru,
pod rygorem uznania sporządzonego osobiście wniosku za bezskuteczny (art. 120
§ 2 k.p.k.). P. D. w zakreślonym terminie nie uzupełnił tego braku formalnego
wniosku o wznowienie postępowania. Nie stanowi go bowiem ani złożony już w
dniu 4 kwietnia 2014 r. wniosek o zmianę osoby obrońcy ustanowionego z urzędu,
ani kolejny wniosek o wyznaczenie obrońcy z urzędu. Należy w tym miejscu
podkreślić, że złożenie przez skazanego nowego „wniosku” o wyznaczenie obrońcy
z urzędu, nie nakłada obowiązku wydania kolejnego zarządzenia lub
postanowienia, jeśli brak jest podstaw do jego uwzględnienia, a to z tej racji, iż
procedowanie w tym przedmiocie, tj. w przedmiocie wyznaczenia adwokata z
urzędu, zostało już – i to pozytywnie dla skazanego zakończone (zob.
postanowienie Sądu Najwyższego z 10 września 2008 r., II KZ 43/08).
3
W opisanej sytuacji nie został więc spełniony wymóg formalny wniosku
zawarty w art. 545 § 2 k.p.k., z treści którego wynika, że wniosek o wznowienie
postępowania, jeżeli nie pochodzi od prokuratora, powinien być sporządzony i
podpisany przez adwokata lub radcę prawnego. Tego ustalenia, leżącego u
podstaw zaskarżonego zarządzenia, skarżący skutecznie nie podważa.
Wskazać ponadto należy, że w sprawie nie może być mowy o naruszeniu
art. 41 § 1 k.p.k., gdyż z załączonego zawiadomienia o możliwości popełnienia
przestępstwa nie wynika aby wobec sędziego, który wydał zaskarżone zarządzenie,
zachodziły okoliczności, które wywoływałyby uzasadnioną wątpliwość co do jego
bezstronności. Należy podkreślić, że nie jest wystarczającym argumentem
subiektywne przekonanie skarżącego o zaistnieniu tego rodzaju okoliczności. Nie
ma również podstaw do stwierdzenia naruszenia art. 17 § 1 pkt 9 w zw. z art. 55 § 1
k.p.k. Po pierwsze, przepisy te nie znajdowały zastosowania w sprawie. Po drugie,
domniemanie zgodności normy prawnej z Konstytucją istnieje dopóty, dopóki nie
zostanie podważone wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy utrzymał zaskarżone zarządzenie w
mocy.
POSTANOWIENIE
Dnia 28 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz
w sprawie P. D.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 28 października 2014 r.,
zażalenia skazanego na zarządzenie upoważnionego sędziego II Wydziału
Karnego
Sądu Apelacyjnego
z dnia 24 lipca 2014 r.
o odmowie przyjęcia wniosku skazanego P. D. o wznowienie postępowania w
sprawie … 560/09 Sądu Rejonowego w R. zakończonej prawomocnym wyrokiem
Sądu Okręgowego w R. z dnia 28 października 2012 r. (… 280/11)
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia wniosku skazanego P. D.
o wznowienie postępowania karnego zakończonego wyrokiem Sądu Okręgowego
w R. z dnia 28 października 2012 r., sygn. akt … 280/11, gdyż skazany, mimo
wezwania do uzupełnienia braku formalnego, nie złożył wniosku sporządzonego i
podpisanego przez adwokata.
Na powyższe zarządzenie skazany P. D. złożył zażalenie, podnosząc
zarzuty naruszenia art. 41 § 1 k.p.k. poprzez rozpoznanie sprawy przez sędziego,
co do którego złożono zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa, które
powinno skutkować wyłączeniem tego sędziego od rozpoznania sprawy na
2
podstawie art. 41 § 1 k.k. oraz naruszenia art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 55 § 1
k.p.k. poprzez ich zastosowanie, mimo iż nie są zgodne z Konstytucją.
Wskazał ponadto, że organy wymiaru sprawiedliwości w jego sprawie
działają nieprawidłowo.
P. D. wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
W dniu 19 lipca 2013 r. skazany złożył w Sądzie Apelacyjnym sporządzony
osobiście wniosek o wznowienie postępowania karnego zakończonego wyrokiem
Sądu Okręgowego w R. z dnia 28 października 2012 r. (… 280/11), w którym
wystąpił także o zwolnienie go od opłaty od wniosku oraz o ustanowienie adwokata
z urzędu. Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 10 kwietnia 2013 r. (IV KZ 17/13)
zwolnił P. D. od obowiązku uiszczenia opłaty od wniosku, natomiast zarządzeniem
z dnia 29 października 2013 r. (… 46/13) wyznaczono wymienionemu obrońcę z
urzędu.
Obrońca wyznaczony z urzędu w dniu 7 kwietnia 2014 r. powiadomił Sąd, iż
nie znalazł podstaw do wystąpienia z wnioskiem o wznowienie postępowania. W
związku z tym, pismem z dnia 9 kwietnia 2014 r. (doręczonym skazanemu w dniu
28 kwietnia 2014 r.) wezwano P. D. do uzupełnienia w terminie 7 dni braku
formalnego wniosku z dnia 19 lipca 2013 r., poprzez złożenie wniosku o
wznowienie postępowania sporządzonego i podpisanego przez obrońcę z wyboru,
pod rygorem uznania sporządzonego osobiście wniosku za bezskuteczny (art. 120
§ 2 k.p.k.). P. D. w zakreślonym terminie nie uzupełnił tego braku formalnego
wniosku o wznowienie postępowania. Nie stanowi go bowiem ani złożony już w
dniu 4 kwietnia 2014 r. wniosek o zmianę osoby obrońcy ustanowionego z urzędu,
ani kolejny wniosek o wyznaczenie obrońcy z urzędu. Należy w tym miejscu
podkreślić, że złożenie przez skazanego nowego „wniosku” o wyznaczenie obrońcy
z urzędu, nie nakłada obowiązku wydania kolejnego zarządzenia lub
postanowienia, jeśli brak jest podstaw do jego uwzględnienia, a to z tej racji, iż
procedowanie w tym przedmiocie, tj. w przedmiocie wyznaczenia adwokata z
urzędu, zostało już – i to pozytywnie dla skazanego zakończone (zob.
postanowienie Sądu Najwyższego z 10 września 2008 r., II KZ 43/08).
3
W opisanej sytuacji nie został więc spełniony wymóg formalny wniosku
zawarty w art. 545 § 2 k.p.k., z treści którego wynika, że wniosek o wznowienie
postępowania, jeżeli nie pochodzi od prokuratora, powinien być sporządzony i
podpisany przez adwokata lub radcę prawnego. Tego ustalenia, leżącego u
podstaw zaskarżonego zarządzenia, skarżący skutecznie nie podważa.
Wskazać ponadto należy, że w sprawie nie może być mowy o naruszeniu
art. 41 § 1 k.p.k., gdyż z załączonego zawiadomienia o możliwości popełnienia
przestępstwa nie wynika aby wobec sędziego, który wydał zaskarżone zarządzenie,
zachodziły okoliczności, które wywoływałyby uzasadnioną wątpliwość co do jego
bezstronności. Należy podkreślić, że nie jest wystarczającym argumentem
subiektywne przekonanie skarżącego o zaistnieniu tego rodzaju okoliczności. Nie
ma również podstaw do stwierdzenia naruszenia art. 17 § 1 pkt 9 w zw. z art. 55 § 1
k.p.k. Po pierwsze, przepisy te nie znajdowały zastosowania w sprawie. Po drugie,
domniemanie zgodności normy prawnej z Konstytucją istnieje dopóty, dopóki nie
zostanie podważone wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy utrzymał zaskarżone zarządzenie w
mocy.