Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 177/14
POSTANOWIENIE
Dnia 14 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 listopada 2014 r.,
sprawy K. G.
skazanego z art.197 § 3 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 23 grudnia 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w S.
z dnia 8 października 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1/ oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2/ zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w S. wyrokiem z dnia 8 października 2013 r., uznał K. G. za
winnego czynu wypełniającego dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 197 § 3 pkt 2
k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 198 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw.
z art. 11 § 2 k.k., polegającego na tym, że oskarżony w dniu 21 lipca 2012 r. w m.
W., wykorzystując bezradność dwunastoletniej M. C. wynikającą ze stanu upojenia
alkoholem (0,77 mg/l alkoholu etylowego w wydychanym powietrzu) i stosując
przemoc polegającą na duszeniu, tj. ucisku ręką za szyję (dławienie), czym
spowodował u niej obrażenia ciała w postaci: licznych wybroczyn na skórze twarzy,
2
zwłaszcza w okolicach czoła, oczu, ust, obrzęku obu okolic podoczodołowych,
wylewu podspojówkowego w oku prawnym , siniaka śr. 5 cm w okolicy
ciemieniowo-potylicznej lewej, wybroczyn układających się w linie poziome na szyi,
podbiegnięcia krwawego pod lewym obojczykiem o wymiarach 4 x 2 cm oraz
chorobę realnie zagrażającą życiu przez krótki okres w czasie duszenia i w fazie
powstawania wybroczyn krwawych, usiłował doprowadzić ją do obcowania
płciowego zsuwając jej do kolan spodnie i majtki, lecz zamierzonego celu nie
osiągnął z uwagi na interwencję osób trzecich i na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw.
z art. 197 § 3 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył karę 4 lat pozbawienia
wolności, na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz
pokrzywdzonej nawiązkę w kwocie 5000 zł, zaś na podstawie art. 41a § 2 k.k.
zakaz kontaktowania się z nią przez 5 lat oraz zawarł rozstrzygnięcia akcesoryjne
związane ze skazaniem.
Wyrokiem z dnia 23 grudnia 2013 r., Sąd Apelacyjny, po rozpoznaniu
apelacji obrońcy oskarżonego od całości wyroku Sądu Okręgowego, utrzymał to
orzeczenie w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
W kasacji obrońca skazanego zarzucił:
„- rażące naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na treść
orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k.
poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego powstałych w toku
postępowania istotnych wątpliwości, dotyczących pochodzenia obrażeń ciała u
pokrzywdzonej M. C. oraz czasu ich powstania, nieuwzględnienia okoliczności
przemawiających na korzyść oskarżonego, w szczególności zeznań […], a w
konsekwencji przyjęcie, że swoim zachowaniem oskarżony dopuścił się
zarzucanego mu czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.,
- rażące naruszenie prawa materialnego, które mogło mieć istotny wpływ na treść
orzeczenia, tj. art. 156 § 1 pkt 2 k.k. – przez przyjęcie, że zachowanie
oskarżonego wyczerpało znamiona tego przepisu w sytuacji, gdy w świetle
zebranego materiału dowodowego pojawiają się daleko idące wątpliwości, czy u
pokrzywdzonej spowodowano ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby
realnie zagrażającej życiu.”
3
Skarżący wniósł o uchylenie obu wyroków i przekazanie sprawy Sądowi I
instancji do ponownego rozpoznania.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Na wstępie należy stwierdzić, że mimo deklaracji kasacji o zaskarżeniu w
całości wyroku Sądu odwoławczego, kwestionuje ona tylko wypełnienie przez
oskarżonego znamion czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.k. Poza zakresem zaskarżenia
jest więc rozstrzygnięcie tego Sądu o utrzymaniu w mocy skazania za usiłowanie
doprowadzenia małoletniej pokrzywdzonej do obcowania płciowego.
Zarzut po drugim tiret mimo wytknięcia naruszenia prawa materialnego, jest
w istocie niedopuszczalnym w postępowaniu kasacyjnym zarzutem błędu w
ustaleniach faktycznych. Świadczy o tym jego stylistyka oraz argumenty
przywołane na poparcie tego zarzutu. Natomiast w zarzucie po pierwszym tiret
wskazano jako naruszone te przepisy, którym nie mógł uchybić Sąd odwoławczy,
skoro nie czynił własnych, odmiennych ustaleń faktycznych i nie zmieniał wyroku
Sądu I instancji.
Wywody kasacji kwestionujące wyczerpanie przez oskarżonego również
dyspozycji art. 156 § 1 pkt 2 k.p.k. wynikają z odmiennej oceny materiału
dowodowego prezentowanej już w apelacji i podtrzymywanej w kasacji. Chodzi o
zeznania policjantów mających kontakt z pokrzywdzoną po zdarzeniu oraz opinie
biegłych. Sąd Apelacyjny odniósł się do zarzutów apelacyjnych podważających
ocenę tych dowodów dokonaną przez Sąd meriti (zob. s. 6 – 7 i 11 – 12 motywów).
Kasacja nie zawiera zarzutów naruszenia przez Sąd Apelacyjny dyspozycji
art. 433 § 2 k.p.k. i 457 § 3 k.p.k. Oznacza to, że Sąd odwoławczy należycie
wywiązał się z określonych w tych przepisach obowiązków, tzn. rozważył wszystkie
zarzuty i wnioski apelacji oraz wyczerpująco podał, czym się kierował wydając
wyrok i dlaczego zarzuty i wnioski apelacji uznał za niezasadne.
Z przytoczonych względów uznano kasację za oczywiście bezzasadną.