Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 204/14
POSTANOWIENIE
Dnia 14 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 listopada 2014 r.,
sprawy A. D.
skazanego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu
narkomanii ; 276 kk i 275 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w L.
z dnia 28 lutego 2014 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w L.
z dnia 28 października 2013 r.,
postanowił:
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2) obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 28 października 2013 r., uznał A. D. za
winnego:
1) czynu wypełniającego dyspozycję art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 654 § 1 k.k., polegającego na tym, że
oskarżony brał udział w obrocie znacznej ilości środka odurzającego w postaci
marihuany w ilości 1970,9 gramów i za to na podstawie art. 56 ust. 3 powołanej
ustawy wymierzył karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek
dziennych grzywny,
2
2) ukrycia cudzego dokumentu w postaci prawa jazdy, za co na postawie art. 276
k.k. skazał oskarżonego na karę 100 stawek dziennych grzywny,
3) przywłaszczenia cudzego dowodu osobistego i za to na postawie art. 275 § 1 k.k.
skazał oskarżonego na 100 stawek dziennych grzywny,
po czym na podstawie art. 85 i 86 § 1 k.k. wymierzył karę łączną grzywny w kwocie
250 stawek dziennych po 20 zł za stawkę.
Wyrokiem z dnia 28 lutego 2014 r., Sąd Okręgowy w L., po rozpoznaniu
apelacji obrońcy oskarżonego, zarzucającej obrazę art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., 366
k.p.k. i art. 410 k.p.k., w tym poczynienie ustaleń faktycznych sprzecznych z
dowodami, będącymi podstawą tych ustaleń i niewyjaśnienie wszystkich istotnych
okoliczności, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.
W kasacji od wyroku Sądu odwoławczego obrońca zarzucił „rażące
naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:
 art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. poprzez nienależyte rozważenie
wszystkich zarzutów i argumentów, jakie zostały podniesione w środku
odwoławczym dla pełnego uzasadnienia naruszenia przepisów art. 7 i 410
k.p.k. i w konsekwencji niewystarczające wskazanie powodów, dla których
zostały one uznane za nietrafione,
 art. 7, 410 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k. polegające na częściowej tylko
analizie, w określonym zakresie globalnej i dowolnej analizie zgormadzonego
w sprawie materiału dowodowego w kontekście podniesionych w apelacji
zarzutów naruszenia prawa procesowego w tym zeznań świadków: P. S.,
funkcjonariuszy Policji interweniujących w dniu 12 maja 2010 r. w mieszkaniu
przy ul. […], B. P., A. S., analizy połączeń telefonicznych pomiędzy A. D. a P.
S.”
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie obu wyroków i przekazanie sprawy
Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania albo uchylenie wyroku Sądu
Okręgowego i przekazanie sprawy w tym celu temuż Sądowi.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Skarga kasacyjna okazała się oczywiście bezzasadna. Zarzut podniesiony po
pierwszym punkcie ma wprawdzie charakter kasacyjny tzn. dotyczy wyroku Sądu
odwoławczego, ale zdaniem skarżącego Sąd tylko nienależycie rozważył zarzuty
apelacyjne i niedostatecznie wywiązał się z podania, dlaczego uznał je za
niezasadne. Jest to jednak wyłącznie subiektywna ocena autora kasacji, nie
znajdująca potwierdzenia w treści motywów Sądu odwoławczego i płynących z nich
wniosków. Sąd ten rozważył wszystkie zarzuty, a więc uczynił zadość dyspozycji art.
433 § 2 k.p.k. i podołał obowiązkom nałożonym przez art. 457 § 3 k.p.k. Odmienna
ocena prezentowana w kasacji nie dostarczyła argumentów o rażącym naruszeniu
tych przepisów ani na to, że ich naruszenie mogło mieć istotny wpływ na treść
wyroku, jak tego wymaga art. 523 § 1 k.p.k. dla skuteczności kasacji. Zarzut
wskazany po drugim punkcie bazuje na odmiennej ocenie dowodów od dokonanej
przez Sąd Rejonowy. Przy czym jest on także wyrazem nieuprawnionego
oczekiwania, że Sąd odwoławczy powinien dokonać ponownej oceny wszystkich
dowodów i to analogicznej do prezentowanej przez autora apelacji. W tej sprawie
Sąd Okręgowy, choć nie był do tego obowiązany, rozpoznając zarzuty przytoczył
argumenty potwierdzające zasadność ocen Sądu I instancji. Lektura uzasadnienia
zaskarżonego orzeczenia prowadzi do wniosku, że nie był naruszony art. 7 ani 410
k.p.k. Wyczerpujące i przekonujące uzasadnienie Sądu Rejonowego zostało wsparte
wykazującymi te same cechy motywami Sądu odwoławczego. Rolą Sądu
kasacyjnego nie jest kolejna ocena dowodów, które to oczekiwane niedwuznacznie
wynika z kasacji, jeśli weźmie się pod uwagę forsowanie w niej własnej, odmiennej
oceny tych dowodów.
Z przytoczonych względów uznano kasację za oczywiście bezzasadną, co
upoważniało do oddalenia jej na posiedzeniu (art. 535 § 3 k.p.k.).