Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KZ 54/14
POSTANOWIENIE
Dnia 14 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 listopada 2014 r.
w sprawie z oskarżenia prywatnego E. K.
o czyn z art. 212 § 2 k.k.
zażalenia wniesionego przez oskarżyciela prywatnego
na zarządzenie przewodniczącej II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego
z dnia 7 lipca 2014 r.,
o odmowie przyjęcia wniosku, jako niedopuszczalnego z mocy ustawy,
o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem Sądu Okręgowego w
O. z dnia 25 marca 2011 r.,
utrzymującym w mocy postanowienie Sądu Rejonowego w L.
z dnia 23 lutego 2011 r.,
o umorzeniu postępowania na podstawie art. 339 § 3 pkt 2 k.p.k.
z powodu oczywistego braku faktycznych podstaw oskarżenia,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zażalenie jest bezzasadne. Już w postanowieniu Sądu Okręgowego w O. z
dnia 21 stycznia 2011 r., uchylającym zarządzenie prezesa Sądu Rejonowego w L.
z dnia 20 grudnia 2010 r., o uznaniu na podstawie art. 120 § 2 k.p.k. prywatnego
aktu oskarżenia E. K. za bezskuteczny, zwrócono uwagę, że na stronach
internetowych: Starostwa Powiatowego w L., Urzędu Miasta w L., Gazety L. nie ma
2
treści zniesławiających oskarżyciela prywatnego czyli tam właśnie śladów czynów z
art. 212 § 2 k.k., oraz na fakt, iż wraz ze skargą nie złożył on żadnych dowodów
potwierdzających zarzut zamieszczenia na tych stronach takich treści. Sąd I
instancji powinien zatem rozważyć, czy „w ogóle istnieją faktyczne podstawy do
wniesienia prywatnego aktu oskarżenia, a nie wzywać oskarżyciela prywatnego do
usuwania braków formalnych skargi przez wskazanie osób oskarżonych”, czego ten
nie wykonał. Następnie, zarówno w postanowieniu Sądu Rejonowego w L. z dnia
23 lutego 2011 r., II K …/10, o umorzeniu na podstawie art. 339 § 3 pkt 2 k.p.k.
postępowania karnego z oskarżenia prywatnego E. K. z powodu oczywistego braku
faktycznych podstaw oskarżenia, jak i w postanowieniu Sądu Okręgowego w O. z
dnia 25 marca 2011 r., VII Kz …/11, utrzymującym w mocy orzeczenie Sądu I
instancji, wykazano, że brak jest faktycznych podstaw oskarżenia i w związku z tym
zachodzi niemożność postawienia komukolwiek, w tym z kręgu osób
przesłuchanych przez Policję, zarzutów zawartych w skardze złożonej do jej organu
z dnia 2 października 2010 r., „dot. przedruku zniesławiającej (…) publikacji na
stronach WWW Starostwa Powiatowego, Urzędu Miejskiego i Gazety L.”. Sądy te
wyjaśniły, dlaczego na wymienionych stronach takie publikacje nie pojawiły się.
W osobistym wniosku o wznowienie postępowania zakończonego
postanowieniem Sądu Okręgowego w O. z dnia 25 marca 2011 r., VII Kz …/11, E.
K. nie wskazał podstawy prawnej żądania, ograniczając się do zakwestionowania
omówionych wyżej rozstrzygnięć Sądów i załączenia opinii prawnej Departamentu
Prawa Karnego Ministerstwa Sprawiedliwości z dnia 14 grudnia 2013 r.,
sugerującej potrzebę zmiany treści art. 488 § 1 k.p.k. przez zobowiązanie Policji
także do podejmowania działań zmierzających do identyfikacji sprawcy czynu.
Wniosek nie mógł zostać przyjęty do rozpoznania, ponieważ postępowanie,
którego dotyczy, nie rozstrzygało o odpowiedzialności karnej określonej osoby.
Odwołanie się w zażaleniu do poglądu wyrażonego w piśmiennictwie, że powyższe
zapatrywanie „nie powinno być interpretowane jako wykluczające możliwość
wznowienia postępowania mającego za przedmiot inną kwestię niż kwestia
odpowiedzialności karnej oskarżonego” (P.Hofmański, E.Sadzik, K.Zgryzek:
Kodeks postępowania Karnego. Komentarz, Warszawa 2007, t.III, s. 299) pomija,
że dalej autorzy wskazują tylko na kwestię odpowiedzialności Skarbu Państwa za
3
niesłuszne skazanie, a i tu zawsze jest określony podmiot jako odpowiedzialny,
tyle, że nie oskarżony. Przede wszystkim jednak, wobec tego, że wniosek o
wznowienie postępowania stanowi nadzwyczajny środek zaskarżenia
prawomocnych orzeczeń rozstrzygających o sprawstwie, winie albo niewinności
albo nieodpowiedzialności określonego oskarżonego co do określonego czynu,
wykluczone jest wznawianie takiego postępowania, w którym nie tylko nie
ujawniono domniemanego sprawcy, ale i czynu, który miał popełnić. Zażalenie
przeszło do porządku nad tym okolicznościami, na które, jak wskazano wyżej,
zwrócił już uwagę Sąd Okręgowy w O. w postanowieniu z dnia 21 stycznia 2011 r. i
które były kanwą orzeczeń Sądu Rejonowego w L. z dnia 23 lutego 2011 r. i Sądu
Okręgowego w O. z dnia 25 czerwca 2011 r. Nadto, w zażaleniu eksponuje się
propozycję de lege ferenda Departamentu Prawa Karnego Ministerstwa
Sprawiedliwości, pomijając, że ten kierunek interpretacji art. 488 § 1 k.p.k. przyjął
Sąd Okręgowy w O. w pierwszym postanowieniu (z 21.I.11 r.), a przede wszystkim
pomijając fakt, że oczekiwany przez skarżącego zakres poszukiwań osób
dokonujących zniesław iających go wpisów w internecie nie ma żadnego znaczenia
dla oceny zasadności zaskarżonego zarządzenia stwierdzającego
niedopuszczalność przedmiotowego wniosku o wznowienie postępowania, które w
żadnym razie nie mieści się w ramach określonych treścią art 540 § 1 k.p.k.
Dlatego postanowiono jak na wstępie.