Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 227/14
POSTANOWIENIE
Dnia 19 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2014 r.
sprawy D. S.,
skazanego za popełnienie przestępstw z art. 282 k.k. i innych,
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w Ś. z dnia 23 stycznia 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w K. z dnia 17 lipca 2013 r.
postanowił
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazanego D. S. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego;
3. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. P. z
Kancelarii Adwokackiej kwotę 442,80 zł (czterysta czterdzieści
dwa zł 80/100), w tym 23 % podatku VAT, z tytułu wynagrodzenia
za sporządzenie i wniesienie kasacji.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w Ś., wyrokiem z dnia 23 stycznia 2014 r., po rozpoznaniu
apelacji prokuratora na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o
karze, zmienił wyrok Sądu Rejonowego w K., z dnia 17 lipca 2013 r. D. S. został
prawomocnie skazany za przestępstwa zakwalifikowane:
1. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., za które wymierzono mu karę 6
miesięcy pozbawienia wolności,
2
2. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 k.k., za które wymierzono mu karę roku
pozbawienia wolności,
3. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,, za które wymierzono mu karę 10
miesięcy pozbawienia wolności,
4. na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. po połączeniu orzeczonych kar
jednostkowych, wymierzono karę łączną roku i 8 miesięcy pozbawiania wolności, a
na mocy art. 46 § 1 k.k. orzeczono obowiązek naprawienia szkody.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego w Ś., kasację na korzyść skazanego
wniósł obrońca i zarzucając „rażące naruszenie przepisów postępowania, mające
istotny wpływ na treść wyroku tj.:
1. art. 454 § 2 k.p.k. polegające na orzeczeniu wobec skazanego przez Sąd
Odwoławczy surowszej kary pozbawienia wolności, przy jednoczesnej zmianie
ustaleń faktycznych Sądu I instancji przyjętych za podstawę wyroku, poprzez
umotywowanie uchylenia rozstrzygnięcia dotyczącego warunkowego zawieszenia
wykonania kary łącznej orzeczonej wobec skazanego wyrokiem Sądu I instancji
tym, że skazany doprowadził pokrzywdzonego do takiego stanu psychicznego, iż
ten miał myśli samobójcze i bliski był pojęcia próby samobójczej, podczas gdy
takich ustaleń faktycznych nie poczynił Sąd I instancji,
2. art. 434 § 1 k.p.k. polegające na orzeczeniu na niekorzyść skazanego poza
granicami środka odwoławczego pochodzącego od oskarżyciela publicznego,
poprzez zmianę wyroku Sądu I instancji przez przyjęcie za podstawę
rozstrzygnięcia z punktu X wyroku Sądu I instancji, dotyczącego obowiązku
naprawienia szkody – art. 46 § 1 k.k. w miejsce art. 72 § 2 k.k. i jednoczesne
wyeliminowanie sformułowania „w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia się
wyroku”, podczas gdy w apelacji pochodzącej od oskarżyciela publicznego
zarzucono tylko rażącą niewspółmierność kary przejawiającą się w warunkowym
zawieszeniu jej wykonania”,
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt I części dyspozytywnej i
przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi II instancji do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł o oddalenie kasacji obrońcy
skazanego z powodu jej oczywistej bezzasadności.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Kasacja obrońcy skazanego D. S. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 k.p.k. i jako taka została oddalona.
Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd odwoławczy nie poczynił żadnych
nowych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku Sądu I instancji, jak
również nie zmienił katalogu okoliczności obciążających, czy też łagodzących, a
jedynie w sposób prawidłowy ocenił okoliczności mające wpływ na wymiar kary
przytoczone przez Sąd Rejonowy. Sąd I instancji wskazał, że sytuacja w jakiej
znalazł się pokrzywdzony doprowadziła do dezorganizacji jego życia, oraz że
obawiał się on oskarżonego, nie mógł pracować zawodowo, a kolejne żądania
finansowe zmuszały go do pożyczania pieniędzy od najbliższych członków rodziny,
co doprowadziło go do jego złego stanu psychicznego. Jako dowód na poparcie
tych ustaleń faktycznych Sąd I instancji wskazał zeznania pokrzywdzonego,
świadków oraz opinię sądowo-psychiatryczną. W opinii tej natomiast jednoznacznie
wskazano, że „zależność od podejrzanego, z której nie umiał się wyzwolić mogła
wyzwolić u pokrzywdzonego myśli samobójcze i doprowadzić do podjęcia próby
samobójczej”. Wskazuje to jednoznacznie, że użyte przez Sąd odwoławczy, a
obecnie kwestionowane przez obrońcę sformułowania zostały wprost zaczerpnięte
z opinii sądowo-psychiatrycznej, do której również wprost odwoływał się Sąd I
instancji. Nie została więc naruszona zasada ne peius określona w art. 454 § 2
k.p.k.
Nie można zgodzić się również z drugim zarzutem podniesionym w kasacji
obrońcy skazanego. Sąd Odwoławczy nie przekroczył bowiem granic środka
odwoławczego orzekając o obowiązku naprawienia szkody w oparciu o przepis art.
46 § 1 k.k. oraz wyeliminowanie sformułowania określającego okres do naprawienia
szkody. Przypomnieć należy, że Sąd I instancji orzekł wobec oskarżonego D. S. na
podstawie art. 72 § 2 k.k. obowiązek naprawienia szkody w terminie 6 miesięcy od
daty prawomocności wyroku. Skoro więc Sąd odwoławczy, uwzględniając apelację
prokuratora, uchylił rozstrzygnięcie o warunkowym zawieszeniu kary pozbawienia
wolności, to oczywistym jest, że podstawa prawna orzeczonego obowiązku nie
mogła się ostać. Sąd odwoławczy orzekając ten obowiązek z urzędu na wniosek
pokrzywdzonego, na innej podstawie prawnej, nie doprowadził do pogorszenia się
sytuacji oskarżonego i nie przekroczył granic skargi odwoławczej.
4
Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. P. kwotę 442,80 zł, w tym
23 % podatku VAT, z tytułu wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji na
mocy art. 29 prawa o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 3 pkt. 1 Rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za
czynności adwokackie...(Dz.U.2002, nr 163, poz. 1348).
Mając powyższe na uwadze, wobec nie stwierdzenia naruszenia przepisów
prawa wskazanych w kasacji, Sąd Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej
postanowienia, obciążając skazanego D. S. kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego w oparciu o przepis art. 636 § 1 k.p.k.