V KK 241/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:05-01-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 241/14
POSTANOWIENIE
Dnia 19 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2014 r.
sprawy J. D.
skazanego za popełnienie przestępstwa z art. 148 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 20 marca 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia 28 listopada 2013 r.
postanowił
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. K. z
Kancelarii Adwokackiej kwotę 738 zł (siedemset trzydzieści
osiem), w tym 23 % podatku VAT, z tytułu wynagrodzenia za
sporządzenie i wniesienie kasacji;
3. zwolnić J. D. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 20 marca 2014 r., zmienił wyrok Sądu
Okręgowego w P., z dnia 28 listopada 2013 r. J. D. został prawomocnie skazany za
przestępstwo zakwalifikowane z art. 148 § 1 k.k., popełnione w zamiarze
ewentualnym, za które wymierzono mu karę 12 lat pozbawienia wolności.
Od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego, kasację na korzyść skazanego
wniósł obrońca i zarzucając:
2
„rażące naruszenie prawa materialnego w postaci art. 25 § 2 k.k. poprzez błędną
wykładnię i w konsekwencji jego niezastosowanie w sytuacji, gdy oskarżony
dopuścił się zarzucanego mu czynu w ramach ekscesu ekstensywnego, które to
naruszenie mogło mieć istotny wpływ na treść wyroku”,
wniósł o uchylenie w całości wyroku Sądu Apelacyjnego i przekazanie sprawy temu
Sądowi do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej wniósł o oddalenie kasacji obrońcy
skazanego jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy skazanego J. D. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 k.p.k. i jako taka została oddalona.
W kasacji został powielony zarzut obrazy art. 25 § 2 k.k., sprowadzający się
do braku przyjęcia działania skazanego w ramach przekroczenia granic obrony
koniecznej w postaci ekscesu ekstensywnego, czyli odmiennego niż podniesionego
w apelacji, gdzie skarżący wskazywał na działanie oskarżonego w ramach ekscesu
intensywnego. Sąd Apelacyjny w rozpoznaniu zarzutu apelacyjnego wskazał, za
Sądem I instancji, że wprawdzie oskarżony do pewnego momentu odpierał
bezprawny i bezpośredni zamach pokrzywdzonego, który jednak ustał, a
inkryminowane działanie oskarżonego nastąpiło później, po wyraźnej przerwie w
całym zdarzeniu, gdy pokrzywdzony był już bezbronny, a zachowanie oskarżonego
było atakiem na pokrzywdzonego, nie mającym żadnego związku z zagrożeniem z
jego strony. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że wykładnia przepisu
art. 25 § 2 k.k. jest prawidłowa, zaś jego niezastosowanie pozostaje w korelacji z
ustaleniami stanu faktycznego sprawy poczynionymi przez Sąd I instancji i
zaakceptowanymi w toku kontroli instancyjnej. Skoro zatem Sądy przyjęły, że J. D.
nie działał w ramach obrony koniecznej, to bezprzedmiotowe pozostają wszelkie
dywagacje o jej przekroczeniu, które w istocie sprowadzają się do polemiki z
ustaleniami dotyczącymi przebiegu zdarzenia.
Sąd Najwyższy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. K. kwotę 738
zł, w tym 23 % podatku VAT, z tytułu wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie
kasacji na mocy art. 29 prawa o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 3 pkt. 2
Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie
3
opłat za czynności adwokackie...(Dz.U.2002, nr 163, poz. 1348) oraz zwolnił
skazanego J. D. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych
postepowania kasacyjnego w oparciu o przepis art. 624 k.p.k.
Mając powyższe na uwadze, wobec nie stwierdzenia naruszenia przepisu prawa
wskazanego w kasacji, Sąd Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej
postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 19 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2014 r.
sprawy J. D.
skazanego za popełnienie przestępstwa z art. 148 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 20 marca 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia 28 listopada 2013 r.
postanowił
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. K. z
Kancelarii Adwokackiej kwotę 738 zł (siedemset trzydzieści
osiem), w tym 23 % podatku VAT, z tytułu wynagrodzenia za
sporządzenie i wniesienie kasacji;
3. zwolnić J. D. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 20 marca 2014 r., zmienił wyrok Sądu
Okręgowego w P., z dnia 28 listopada 2013 r. J. D. został prawomocnie skazany za
przestępstwo zakwalifikowane z art. 148 § 1 k.k., popełnione w zamiarze
ewentualnym, za które wymierzono mu karę 12 lat pozbawienia wolności.
Od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego, kasację na korzyść skazanego
wniósł obrońca i zarzucając:
2
„rażące naruszenie prawa materialnego w postaci art. 25 § 2 k.k. poprzez błędną
wykładnię i w konsekwencji jego niezastosowanie w sytuacji, gdy oskarżony
dopuścił się zarzucanego mu czynu w ramach ekscesu ekstensywnego, które to
naruszenie mogło mieć istotny wpływ na treść wyroku”,
wniósł o uchylenie w całości wyroku Sądu Apelacyjnego i przekazanie sprawy temu
Sądowi do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej wniósł o oddalenie kasacji obrońcy
skazanego jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy skazanego J. D. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 k.p.k. i jako taka została oddalona.
W kasacji został powielony zarzut obrazy art. 25 § 2 k.k., sprowadzający się
do braku przyjęcia działania skazanego w ramach przekroczenia granic obrony
koniecznej w postaci ekscesu ekstensywnego, czyli odmiennego niż podniesionego
w apelacji, gdzie skarżący wskazywał na działanie oskarżonego w ramach ekscesu
intensywnego. Sąd Apelacyjny w rozpoznaniu zarzutu apelacyjnego wskazał, za
Sądem I instancji, że wprawdzie oskarżony do pewnego momentu odpierał
bezprawny i bezpośredni zamach pokrzywdzonego, który jednak ustał, a
inkryminowane działanie oskarżonego nastąpiło później, po wyraźnej przerwie w
całym zdarzeniu, gdy pokrzywdzony był już bezbronny, a zachowanie oskarżonego
było atakiem na pokrzywdzonego, nie mającym żadnego związku z zagrożeniem z
jego strony. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że wykładnia przepisu
art. 25 § 2 k.k. jest prawidłowa, zaś jego niezastosowanie pozostaje w korelacji z
ustaleniami stanu faktycznego sprawy poczynionymi przez Sąd I instancji i
zaakceptowanymi w toku kontroli instancyjnej. Skoro zatem Sądy przyjęły, że J. D.
nie działał w ramach obrony koniecznej, to bezprzedmiotowe pozostają wszelkie
dywagacje o jej przekroczeniu, które w istocie sprowadzają się do polemiki z
ustaleniami dotyczącymi przebiegu zdarzenia.
Sąd Najwyższy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. K. kwotę 738
zł, w tym 23 % podatku VAT, z tytułu wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie
kasacji na mocy art. 29 prawa o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 3 pkt. 2
Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie
3
opłat za czynności adwokackie...(Dz.U.2002, nr 163, poz. 1348) oraz zwolnił
skazanego J. D. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych
postepowania kasacyjnego w oparciu o przepis art. 624 k.p.k.
Mając powyższe na uwadze, wobec nie stwierdzenia naruszenia przepisu prawa
wskazanego w kasacji, Sąd Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej
postanowienia.