Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 260/14
POSTANOWIENIE
Dnia 19 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2014 r.
sprawy P. K.
skazanego z art. 197 § 3 pkt 1 kk w zw. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 20 lutego 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 23 września 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego P. K. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 23 września 2013 r. Sąd Okręgowy w K. uznał oskarżonego
P. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 197 § 3 pkt 1 k.k. w zw.
z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to skazał go na karę 4 lat i 6 miesięcy
pozbawienia wolności. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu okresy
tymczasowego aresztowania na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności od
dnia 26 czerwca 2011 r. do dnia 10 maja 2012 r., od dnia 1 czerwca 2012 r. do dnia
5 lipca 2012 r., oraz od dnia 20 lipca 2012 r. i zwolnił oskarżonego od kosztów
sądowych.
2
Od powyższego wyroku apelację złożył obrońca oskarżonego P. K. i
zarzucając:
1. „błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę orzeczenia mający
wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, że oskarżony P. K., działając
wspólnie i w porozumieniu z J. C., poprzez zamknięcie drzwi wejściowych na
klucz i przetrzymywanie w domu, pozbawił wolności B. K. oraz M. K., a
następnie używając przemocy wobec M. K., poprzez kopanie po ciele oraz
wobec B. K., poprzez uderzenie jej drzwiami szafki kuchennej w głowę,
wkładanie palców do oczu, zatykanie ust, a także grożąc im pozbawieniem
życia, uszkodzeniem ciała oraz dalszym pozbawieniem wolności, które to
groźby wzbudziły w nich uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,
doprowadził ich do obcowania płciowego między sobą, a także wielokrotnie
B. K. do obcowania płciowego z nim oraz J. C., przy czym w wyniku
zastosowanej przemocy M.K. doznał licznych otarć naskórka i krwiaków
kończyn, klatki piersiowej i okolicy skroniowej, które naruszyły czynności
narządów jego ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni, kwalifikując ten czyn z art.
197 § 3 pkt 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k w zw. z art. 11 § 2 k.k, gdy
tymczasem prawidłowa ocena materiału dowodowego w świetle licznych
rozbieżności w zeznaniach składanych przez pokrzywdzonych, co do aktów
dokonywanych gwałtów, oraz jednoznacznej opinii Zakładu Medycyny
Sądowej Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego /…/, z której wynika, iż na
dowodach rzeczowych zabezpieczonych podczas oględzin miejsca
zdarzenia, w tym pościeli i tasaka, oraz odzieży B. K. i wymazu z jej pochwy,
nie wykazano profilu DNA oskarżonego P. K., uzupełnionej zeznaniami
biegłego sądowego z zakresu genetyki sądowej zwierającymi w swojej treści
stwierdzenie, iż gdyby ocenić, co mówiła pokrzywdzona, na prześcieradle
powinny być ślady DNA, co natomiast wykluczono w badaniach, nie daje to
tym samym wystarczających podstaw do uznania, iż oskarżony dopuścił się
zarzucanego mu czynu z art. 197 § 3 pkt 1 k.k.,
2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a
mianowicie art. 410 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k.,
poprzez uwzględnienie jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść
3
oskarżonego, rozstrzygnięcie istniejących w sprawie wątpliwości na
niekorzyść oskarżonego P. K., a to na skutek wybiórczej oceny zeznań
obojga pokrzywdzonych, a także nieuwzględnienie przy ich ocenie zasad
prawidłowego rozumowania oraz wiedzy i doświadczenia życiowego, co
przejawiało się w szczególności poprzez:
a) uznanie za wiarygodne zeznań pokrzywdzonych i oparcie głównie na nich
ustaleń faktycznych, co skutkowało odrzuceniem przeciwstawnych tym
zeznaniom wyjaśnień oskarżonego uznanych za niewiarygodne i
niepotwierdzone,
b) uznanie, iż wiele rozbieżności występujących w wypowiedziach
pokrzywdzonych dotyczyło kwestii drugiego i trzeciego rzędu, co nie
mogło mieć wpływu na podważenie ich wiarygodności, wpływ zaś na
przedstawione przez pokrzywdzonych relacje miały czynniki subiektywne,
dotyczące samych pokrzywdzonych, takie jak silna sytuacja stresowa,
napięcie emocjonalne, spożyty alkohol, uwarunkowania środowiskowe, a
nietypowa, nadzwyczajna sytuacja, była konsekwencją chaotyczności
zeznań, braku chronologii i mylenia szczegółów, gdy tymczasem
prawidłowa ocena materiału dowodowego nie pozwala na przyjęcie, iż
niekonsekwencja i rozbieżności w zeznaniach pokrzywdzonych,
stanowiących główne źródło ustaleń faktycznych, odnoszą się jedynie do
okoliczności nie mających istotnego dla sprawy znaczenia,
3. obrazę przepisu art. 167 k.p.k. w zw. 170 § 1 k.p.k. wskutek oddalenia
wniosków dowodowych oskarżonego P. K. i jego obrońcy o:
a) powołanie nowego biegłego psychologa w miejsce biegłego W. W.
poprzez uznanie, iż wnioskujący w żaden sposób nie wykazał, iż ujawniły
się powody osłabiające zaufanie do wiedzy lub bezstronności biegłego,
gdy tymczasem z treści zeznań biegłego W. poczynionych na karcie 811-
812 wynika, iż zna on pokrzywdzonego M. K. od piętnastu lat, a będąc
zatrudniony ówcześnie w […] był jego opiekunem zaangażowanym w
leczenie pokrzywdzonego do tego stopnia, że gdy pojawiły się problemy
z dalszą rehabilitacją M. K. zwrócił się o pomoc do mediów, które
pomogły znaleźć ośrodek, dzięki czemu znalazł się sponsor, który
4
pomógł w leczeniu w ośrodku MONAR. Okoliczność ta może wskazywać
na wątpliwość, co do bezstronności tegoż biegłego ze względu na
wcześniejsze zaangażowanie w leczenie, rehabilitacje i pozyskiwanie
sponsorów za pomocą mediów, celem umieszczenia poszkodowanego
M. K. w odpowiednim ośrodku,
b) przeprowadzenie dodatkowych badań genetycznych w zakresie śladów
niewidocznych z majtek i spodni pokrzywdzonej, poprzez uznanie, że
okoliczność, która ma być udowodniona nie ma znaczenia dla
rozstrzygnięcia sprawy, a rozszerzenie opinii genetycznej miałoby
zmierzać do wykazania okoliczności, iż na odzieży pokrzywdzonej nie ma
śladów DNA oskarżonego P. K., co według oskarżonego, świadczyć by
miało o jego niewinności i jednoczenie uznanie, iż ustalenie tej
okoliczności nie wpłynie w żaden sposób na rozstrzygnięcie sprawy, gdy
tymczasem przesłuchiwany uzupełniająco, na rozprawie w dniu 16
września 2013 r., biegły genetyk z zakresu medycyny sądowej zeznał, iż
nie jest w stanie odpowiedzieć, czy możliwym jest, żeby u osoby po
rzekomym stosunku, która się nie myła, materiał pobrany z pochwy w
ciągu niecałej doby zdegradował się tak, że nie pojawiłby się w badaniu,
a taki ślad, jeśli jest świeży może spłynąć na majtki, jeśli nasienia jest
dużo i ulega ono wypływowi z pochwy, biegły nie wykluczył, że taki ślad
mógłby się też znajdować na majtkach i spodniach, gdyby do zdarzenia
doszło. Zaniechanie przeprowadzenia dopuszczalnego i dającego się
przeprowadzić dowodu, mogącego przesadzić o niewinności
oskarżonego, zmierzającego do wykazania istotnej okoliczności, stanowi
rażące naruszenia prawda procesowego”,
wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od
zarzucanego mu czynu. Nadto, z ostrożności procesowej, wniósł o zmianę
zaskarżonego wyroku i orzeczenie, co do istoty sprawy, w odniesieniu do czynu
zarzucanego oskarżonemu P. K., poprzez uznanie, że opisany czyn wypełnia
znamiona z art. 197 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz
wymierzenie mu z mocy przepisu art. 197 § 1 k.k. kary w znacznie łagodniejszym
5
wymiarze, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Wyrokiem z dnia 20 lutego 2014 r. Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok
utrzymał w mocy i zwolnił oskarżonych J. C. i P. K. od kosztów sądowych za
postępowanie odwoławcze.
Od powyższego wyroku kasację złożył obrońca skazanego P. K., zarzucając
mu rażące naruszenie prawa, wpływające w sposób istotny na treść orzeczenia, tj.
1. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 k.p.k. wskutek oddalenia wniosków
dowodowych oskarżonego P. K. i jego obrońcy o:
a) „powołanie nowego biegłego psychologa w miejsce biegłego W. W.,
poprzez uznanie, iż wnioskujący w żaden sposób nie wykazał, iż ujawniły
się powody osłabiające zaufanie do wiedzy lub bezstronności biegłego,
gdy tymczasem z treści zeznań biegłego W. poczynionych na karcie 811-
812 wynika, iż zna on pokrzywdzonego M. K. od piętnastu lat, a będąc
zatrudniony w […] był jego opiekunem zaangażowanym w leczenie
pokrzywdzonego do tego stopnia, że gdy pojawiły się problemy z dalszą
rehabilitacją M. K. zwrócił się o pomoc do mediów, które pomogły znaleźć
ośrodek, dzięki czemu znalazł się sponsor, który pomógł w leczeniu w
ośrodku MONAR. Okoliczność ta może wskazywać na wątpliwość, co do
bezstronności tegoż biegłego, ze względu na wcześniejsze
zaangażowanie w leczenie, rehabilitację i pozyskiwanie sponsorów za
pomocą mediów, celem umieszczenia poszkodowanego M. K. w
odpowiednim ośrodku,
b) przeprowadzenie dodatkowych badań genetycznych w zakresie śladów
niewidocznych z majtek i spodni pokrzywdzonej, poprzez uznanie, że
okoliczność, która ma być udowodniona nie ma znaczenia dla
rozstrzygnięcia sprawy, a rozszerzenie opinii genetycznej miałoby
zmierzać do wykazania okoliczności, iż na odzieży pokrzywdzonej nie ma
śladów DNA oskarżonego P. K., co według oskarżonego świadczyć by
miało o jego niewinności i jednoczenie uznanie, iż ustalenie tej
okoliczności nie wpłynie w żaden sposób na rozstrzygnięcie sprawy, gdy
tymczasem przesłuchiwany uzupełniająco na rozprawie w dniu 16
6
września 2013 roku, biegły genetyk z zakresu medycyny sądowej,
zeznał, iż nie jest w stanie odpowiedzieć, czy możliwym jest, żeby u
osoby po rzekomym stosunku, która się nie myła, materiał pobrany z
pochwy w ciągu niecałej doby zdegradował się tak, że nie pojawiłby się w
badaniu, a taki ślad, jeśli jest świeży, może spłynąć na majtki, jeśli
nasienia jest dużo i ulega ono wypływowi z pochwy, biegły nie wykluczył,
że taki ślad mógłby się też znajdować na majtkach i spodniach, gdyby do
zdarzenia doszło. Zaniechanie przeprowadzenia dopuszczalnego i
dającego się przeprowadzić dowodu, mogącego przesądzić o
niewinności oskarżonego, zmierzającego do wykazania istotnej
okoliczności, stanowi rażące naruszenia prawa procesowego,
2. art. 410 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. poprzez uwzględnienie
jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego,
rozstrzygnięcie istniejących w sprawie wątpliwości na niekorzyść
oskarżonego P. K., a to na skutek wybiórczej oceny zeznań obojga
pokrzywdzonych, a także nieuwzględnienie przy ich ocenie zasad
prawidłowego rozumowania oraz wiedzy i doświadczenia życiowego, co
przejawiało się w szczególności poprzez:
a) uznanie za wiarygodne zeznań pokrzywdzonych i oparcie głównie na
nich ustaleń faktycznych, co skutkowało odrzuceniem
przeciwstawnych tym zeznaniom wyjaśnień oskarżonego uznanych
za niewiarygodne i niepotwierdzone,
b) uznanie, iż wiele rozbieżności występujących w wypowiedziach
pokrzywdzonych dotyczyło kwestii drugiego i trzeciego rzędu, co nie
mogło mieć wpływu na podważenie wiarygodności, wpływ zaś na
przedstawione przez pokrzywdzonych relacje miały czynniki
subiektywne dotyczące samych pokrzywdzonych, takie jak silna
sytuacja stresowa, napięcie emocjonalne, spożyty alkohol,
uwarunkowania środowiskowe, a nietypowa, nadzwyczajna sytuacja,
była konsekwencją chaotyczności zeznań, braku chronologii i mylenia
szczegółów, gdy tymczasem prawidłowa ocena materiału
dowodowego nie pozwala na przyjęcie, iż niekonsekwencja i
7
rozbieżności w zeznaniach pokrzywdzonych, stanowiących główne
źródło ustaleń faktycznych, odnoszą się jedynie do okoliczności nie
mających istotnego dla sprawy znaczenia”,
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego, utrzymującego w
mocy wyrok Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy P. K. do ponownego
rozpoznania Sądowi I instancji.
W odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie wobec oczywistej
bezzasadności.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy skazanego P. K. jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Analiza przedmiotowej kasacji prowadzi do wniosku, że podniesienie w niej
zarzutów obrazy przepisów postępowania tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1
k.p.k. oraz art. 410 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. miało na celu jedynie
zainicjowanie postępowania kasacyjnego z naruszeniem dyspozycji art. 519 k.p.k.,
przy obejściu podstaw kasacji wskazanych w art. 523 § 1 k.p.k. Podniesione w
kasacji zarzuty są w rzeczywistości powtórzeniem zarzutów z pkt 3 ppkt a i b
apelacji obrońcy skazanego P. K., wniesionej od wyroku Sądu Okręgowego z dnia
23 września 2013 r. i sprowadzają się do zanegowania przeprowadzonej w sprawie
przez ten Sąd prawidłowej oceny zebranych dowodów i podważenia dokonanych
ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa skazanego P. K. czynu z art. 197 § 3 pkt
1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., co w postępowaniu
kasacyjnym należy ocenić jako niedopuszczalne. W orzecznictwie Sądu
Najwyższego utrwalone jest bowiem stanowisko zgodnie, z którym powielenie w
kasacji argumentacji przedstawionej wcześniej w zwykłym środku odwoławczym
może być skuteczne jedynie w sytuacji, gdy Sąd odwoławczy nie rozpoznał
należycie wszystkich zarzutów i nie odniósł się do nich w uzasadnieniu swojego
orzeczenia, zgodnie z dyspozycją art. 457 § 3 k.p.k., czego jednakże skarżący nie
podnosi. Nie jest zaś funkcją kontroli kasacyjnej, powielające niejako kontrolę
apelacyjną, rozpoznanie zarzutów stawianych przez skarżącego orzeczeniu sądu
pierwszej instancji.
Jak wynika z akt sprawy, wniosku skazanego o powołanie nowego biegłego
psychologa w miejsce biegłego W. W., Sąd Okręgowy na mocy art. 196 § 3 k.p.k.
8
nie uwzględnił, wobec nie wykazania przez wnioskodawcę, że ujawniły się powody
osłabiające zaufanie do wiedzy lub bezstronności biegłego (k. 1135-1136). Co zaś
się tyczy wniosku dowodowego o przeprowadzenie dodatkowych badań
genetycznych w zakresie badania śladów niewidocznych z bielizny i spodni
pokrzywdzonej, zauważyć należy, że został on złożony dwukrotnie, po raz pierwszy
przed Sądem Okręgowym, następnie przed Sądem Apelacyjnym. Postanowieniem
z dnia 16 września 2013 r. Sąd Okręgowy oddalił wskazany wniosek dowodowy na
podstawie art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. stwierdzając, że okoliczność która miała być nim
udowodniona, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (k. 1228). Następnie
Sąd Apelacyjny uznał, że wnioskowany dowód jest nieprzydatny do stwierdzenia
wskazanej w nim okoliczności, a nadto zmierza w sposób oczywisty do
przedłużenia postępowania i postanowieniem z dnia 20 lutego 2014 r., na
podstawie art. 170 § 1 pkt 3 i 5 k.p.k., wniosek oddalił (k. 1478-1480). Analiza treści
pkt 1 pierwszego zarzutu kasacyjnego, jak też jego pkt 2 - w którym skarżący
wprost odwołuje się do podstawy prawnej, na jakiej Sąd I instancji oddalił złożony
przez niego wniosek o przeprowadzenie uzupełniającej opinii z zakresu badań
genetycznych, tj. „okoliczność, która ma być udowodniona nie ma znaczenia dla
rozstrzygnięcia sprawy” - przesądza, że zamiarem skarżącego było w istocie
zakwestionowanie wyłącznie prawidłowości decyzji Sądu Okręgowego, w zakresie
wskazanych dwóch wniosków dowodowych, co w kontekście jednoznacznej treści
art. 519 k.p.k. należy uznać za oczywiste nieporozumienie. Przypomnieć jedynie
należy, że zarzut rażącej obrazy art. 170 § 1 k.p.k., nie należy do kategorii
zarzutów, jakie mogą być skutecznie podniesione w postępowaniu kasacyjnym, w
sytuacji, gdy skarżący kwestionuje ocenę stanowiska Sądu odwoławczego, co do
prawidłowości postanowienia o oddaleniu wniosku dowodowego wydanego przez
Sąd pierwszoinstancyjny. Ocena stanowiska Sądu odwoławczego w tym zakresie
byłaby możliwa jedynie w sytuacji, gdyby prócz zamieszczenia stosownego zarzutu
w apelacji, w skardze kasacyjnej podniesiono zarzut naruszenia art. 433 § 2 k.p.k.
lub 457 § 3 k.p.k., czego jednakże w niniejszej sprawie skarżący nie uczynił, co
przesądza o bezzasadności tego zarzutu.
Na marginesie jedynie, odnosząc się do stanowiska Sądu Apelacyjnego w
przedmiocie wniosku dowodowego o przeprowadzenie uzupełniających badań
9
genetycznych, stwierdzić należy, że wniosek ten w istocie nie zawierał wskazania
okoliczności uzasadniających konieczność przeprowadzenia powyższego dowodu,
gdy tymczasem dowody dopuszcza się w celu udowodnienia konkretnych
okoliczności, nie zaś w celu sprawdzenia hipotezy wnioskodawców, czy
ewentualnie nie okażą się przydatne w postępowaniu. Tym samym procedowanie
Sądu Apelacyjnego w tym badanym zakresie należy ocenić jako słuszne i
prawidłowe, w szczególności jeśli zważyć, że w przypadku przeprowadzania takich
uzupełniających badań po upływie 3 lat od chwili zdarzenia, pewność ich wyniku
byłaby wątpliwa. Bezsprzecznie każde oddalenie wniosku dowodowego strony
ogranicza w jakimś stopniu jej uprawnienia do zgłaszania takiego wniosku. Z
punktu widzenia kontroli kasacyjnej prawnie istotne są jednakże jedynie takie
uchybienia, które mogły wywrzeć istotny wpływ na treść zapadłego orzeczenia. W
procedowaniu Sądu Apelacyjnego takich uchybień nie stwierdzono.
Chybiony jest również podniesiony przez skarżącego zarzut obrazy art. 5 § 2
k.p.k. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są bowiem
miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w
sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych,
względnie, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był
powziąć i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść
oskarżonego. Nie uzasadniają postawienia sądowi zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k.
wątpliwości strony, co do trafności i prawidłowości ustaleń faktycznych.
Zastrzeżenia skarżącego co do oceny wiarygodności wersji zdarzeń przedstawionej
przez pokrzywdzonych rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania
się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen, wynikającej z treści art. 7
k.p.k. nie zaś w kontekście naruszenia zasady „in dubio pro reo”.
W procedowaniu Sądu Apelacyjnego nie sposób doszukać się nadto
naruszenia zasad określonych w art. 7 k.p.k. Nie można uznać za naruszenie
wskazanej zasady, akceptacji przez Sąd Apelacyjny przeprowadzonej przez Sąd
Okręgowy oceny dowodów. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd odwoławczy
szczegółowo odniósł się do całości materiału dowodowego sprawy, nie poprzestał
na konstatacji, iż podziela ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji. W
uzasadnieniu wyroku Sąd odwoławczy nie tylko szczegółowo omówił powody dania
10
przezeń wiary zeznaniom świadków B. i M. K. oraz odmówienia wiary wyjaśnieniom
skazanego P. K., ale również przeanalizował zeznania pozostałych świadków, w
tym […] oraz wskazał, które zeznania stanowiły podstawę dokonanych przezeń
rozstrzygnięć. Wyczerpująco odniósł się również do wniosków płynących z
przeprowadzonych w toku całego postępowania opinii psychologicznych,
psychiatrycznych oraz z zakresu badań genetycznych. Dokonana w tym zakresie
analiza jest logiczna, spójna, konsekwentna i brak jest jakichkolwiek podstaw do
stwierdzenia, aby ocena ta miała charakter dowolny. Nie można zasadnie przyjąć,
iż Sąd Okręgowy oraz Sąd Apelacyjny, naruszyły zasady określone w art. 7 k.p.k.,
zaś sama odmienna i subiektywna ocena dowodów dokonana przez autora kasacji
odnosząca się do czynu przypisanego skazanemu, nie może być procesowo
skuteczna.
Zauważyć ponadto należy, że w sytuacji, gdy Sąd odwoławczy nie poczynił
odmiennych od Sądu I instancji ustaleń faktycznych, a przeprowadzona przez Sąd
ocena dowodów naruszała, zdaniem skarżącego, przepis art. 7 k.p.k., to treścią
skargi kasacyjnej, w tym zakresie, powinno być jednoczesne wskazanie na
naruszenie przepisów art. 433 § 1 k.p.k i art. 457 § 3 k.p.k., czego jednak we
wniesionej kasacji nie podniesiono. Zgodnie zaś z przepisem art. 536 k.p.k., Sąd
Najwyższy rozpoznaje kasację w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów,
a w zakresie szerszym tylko w wypadkach określonych w art. 435, 439 i 455 k.p.k.,
których w omawianej sprawie nie sposób się doszukać.
Podobnie ocenić należy zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. Przepis ten nie
znajduje zastosowania w postępowaniu odwoławczym, ponieważ to nie dowody
ujawnione przed sądem II instancji stanowiły podstawę rozstrzygnięcia tego sądu.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy z mocy art. 535 § 3 k.p.k.
orzekł, jak w postanowieniu.