III CZ 54/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:20-01-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 54/14
POSTANOWIENIE
Dnia 11 grudnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z wniosku J. K.
przy uczestnictwie R. B., T. K. i W. K.
o dział spadku,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 11 grudnia 2014 r.
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 11 sierpnia 2014 r.,
1) oddala zażalenie,
2) zasądza od wnioskodawczyni na rzecz uczestniczki
postępowania R. B. kwotę 917 (dziewięćset siedemnaście) zł
tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 11 sierpnia 2014 r. Sąd Okręgowy w K. odrzucił
skargę kasacyjną wnioskodawczyni wniesioną od postanowienia tego Sądu z dnia
20 maja 2014 r. w przedmiocie działu spadku. Zgodnie z art. 5191
§ 4 pkt 4 k.p.c., w
sprawach dotyczących zniesienia współwłasności i działu spadku skarga kasacyjna
przysługuje, jeżeli wartość przedmiotu zaskarżenia nie jest niższa niż 150 000 zł.
Ponieważ w skardze kasacyjnej jako wartość przedmiotu zaskarżenia wskazano
kwotę 120 604 zł, skarga kasacyjna podlegała odrzuceniu na podstawie art. 3986
§
2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. jako niedopuszczalna
Od postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 11 sierpnia 2014 r.
wnioskodawczyni wniosła zażalenie, w którym sprostowała podaną w skardze
kasacyjnej, wskutek oczywistej pomyłki, wartość przedmiotu zaskarżenia z kwoty
120 604 zł na kwotę 208 064 zł. Poza tym, zarzucając Sądowi drugiej instancji
zaniechanie sprawdzenia rzeczywistej wartości przedmiotu zaskarżenia wynikłej
z podniesionych w skardze zarzutów, wniosła o uchylenie zaskarżonego
postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Za bezskuteczną należy uznać czynność, dokonaną przez
wnioskodawczynię w zażaleniu, sprostowania wskazanej w skardze kasacyjnej
wartości przedmiotu zaskarżenia. Nie negując możliwości podania w skardze
kasacyjnej przez pełnomocnika strony wskutek oczywistej pomyłki błędnej wartości
przedmiotu zaskarżenia, nie można przyjąć, aby dotyczyło to skargi kasacyjnej
wnioskodawczyni. Oczywista pomyłka dotycząca podanej w skardze wartości
przedmiotu zaskarżenia mogłaby polegać na oczywiście błędnym wskazaniu
właściwej kwoty, np. 10 000 zł zamiast 100 000 zł, gdyby jednocześnie z treści
skargi kasacyjnej, tj. wskazanego w niej zakresu zaskarżenia i treści
skorelowanego z nim wniosku kasacyjnego, wynikałaby jednocześnie prawidłowa
wartość przedmiotu zaskarżenia. Taka sytuacja nie miała jednak miejsce w sprawie,
co potwierdza treść uzasadnienia zażalenia, w którym w sposób szczegółowy
podano wyliczenie wartości przedmiotu zaskarżenia na kwotę 208 064 zł,
całkowicie nieadekwatne do wartości przedmiotu zaskarżenia podanej w skardze
3
kasacyjnej na kwotę 120 604 zł. W zażaleniu wyjaśniono natomiast, że ta ostatnia
wartość została omówiona i ustalona z wnioskodawczynią przed wniesieniem
skargi kasacyjnej.
Niezasadny jest także zarzut niedokonania przez Sąd drugiej instancji
sprawdzenia wartości przedmiotu zaskarżenia podanej w skardze kasacyjnej,
w sytuacji w której skargą kasacyjną zaskarżono jedynie część postanowienia
Sądu Okręgowego w związku z nieuwzględnieniem żądań wnioskodawczyni
związanych z zaliczeniem na schedę spadkową darowizn uczynionych przez
spadkodawcę na rzecz innych spadkobierców, rozliczeniem nakładów
spadkodawcy dokonanych na rzecz spadkobierców oraz co do sposobu podziału
jednej z nieruchomości wchodzących w skład spadku. W związku z tak określonym
zakresem zaskarżenia na wnioskodawczyni ciążył z jednej strony wynikający z art.
3984
§ 3 k.p.c. obowiązek wskazania wartości przedmiotu zaskarżenia, z drugiej
zaś strony prawo określenia granic, do jakich żąda ona uchylenia lub uchylenia
i zmiany zaskarżonego postanowienia. Z tych względów Sąd drugiej instancji nie
miał obowiązku sprawdzenia podanej przez wnioskodawczynię w skardze
kasacyjnej wartości przedmiotu zaskarżenia. Tym bardziej, że brak korelacji
pomiędzy wskazanym w skardze kasacyjnej zakresem zaskarżenia, treścią
wniosków skargi kasacyjnej i treścią zarzutów traktuje się w orzecznictwie jako
niespełnienie przez skargę kasacyjną jej warunków konstrukcyjnych, o których
mowa w art. 3984
§ 1 k.p.c., co uzasadniałoby odrzucenie skargi kasacyjnej na
podstawie art. 3986
§ 2 i 3 k.p.c. bez możliwości sanowania tego braku (por.
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CZ 16/01, nie publ.,
z dnia 12 października 2007 r., V CSK 309/07, OSNC-ZD 2008, nr C, poz. 81,
z dnia 26 czerwca 2009 r., V CNP 40/09, nie publ., z dnia 10 kwietnia 2013 r.,
III CSK 64/13, nie publ, z dnia 24 kwietnia 2013 r., III CSK 77/13, nie publ. oraz
z dnia 2 kwietnia 2014 r., IV CZ 14/14, nie publ.).
Z tych względów zażalenie jako niezasadne podlegało oddaleniu na
podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 i art. 13 § 2 k.p.c. O kosztach
postępowania zażaleniowego orzeczono na podstawie art. 520 § 3 w zw. z art. 391
§ 1, art. 39821
, art. 3941
§ 3 i art. 13 § 2 k.p.c. oraz przepisów § 12 ust. 2 pkt 2 w zw.
z § 2 ust. 2 i § 8 pkt 3 w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
4
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę
prawnego ustanowionego z urzędu (jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 490).
POSTANOWIENIE
Dnia 11 grudnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z wniosku J. K.
przy uczestnictwie R. B., T. K. i W. K.
o dział spadku,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 11 grudnia 2014 r.
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 11 sierpnia 2014 r.,
1) oddala zażalenie,
2) zasądza od wnioskodawczyni na rzecz uczestniczki
postępowania R. B. kwotę 917 (dziewięćset siedemnaście) zł
tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 11 sierpnia 2014 r. Sąd Okręgowy w K. odrzucił
skargę kasacyjną wnioskodawczyni wniesioną od postanowienia tego Sądu z dnia
20 maja 2014 r. w przedmiocie działu spadku. Zgodnie z art. 5191
§ 4 pkt 4 k.p.c., w
sprawach dotyczących zniesienia współwłasności i działu spadku skarga kasacyjna
przysługuje, jeżeli wartość przedmiotu zaskarżenia nie jest niższa niż 150 000 zł.
Ponieważ w skardze kasacyjnej jako wartość przedmiotu zaskarżenia wskazano
kwotę 120 604 zł, skarga kasacyjna podlegała odrzuceniu na podstawie art. 3986
§
2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. jako niedopuszczalna
Od postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 11 sierpnia 2014 r.
wnioskodawczyni wniosła zażalenie, w którym sprostowała podaną w skardze
kasacyjnej, wskutek oczywistej pomyłki, wartość przedmiotu zaskarżenia z kwoty
120 604 zł na kwotę 208 064 zł. Poza tym, zarzucając Sądowi drugiej instancji
zaniechanie sprawdzenia rzeczywistej wartości przedmiotu zaskarżenia wynikłej
z podniesionych w skardze zarzutów, wniosła o uchylenie zaskarżonego
postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Za bezskuteczną należy uznać czynność, dokonaną przez
wnioskodawczynię w zażaleniu, sprostowania wskazanej w skardze kasacyjnej
wartości przedmiotu zaskarżenia. Nie negując możliwości podania w skardze
kasacyjnej przez pełnomocnika strony wskutek oczywistej pomyłki błędnej wartości
przedmiotu zaskarżenia, nie można przyjąć, aby dotyczyło to skargi kasacyjnej
wnioskodawczyni. Oczywista pomyłka dotycząca podanej w skardze wartości
przedmiotu zaskarżenia mogłaby polegać na oczywiście błędnym wskazaniu
właściwej kwoty, np. 10 000 zł zamiast 100 000 zł, gdyby jednocześnie z treści
skargi kasacyjnej, tj. wskazanego w niej zakresu zaskarżenia i treści
skorelowanego z nim wniosku kasacyjnego, wynikałaby jednocześnie prawidłowa
wartość przedmiotu zaskarżenia. Taka sytuacja nie miała jednak miejsce w sprawie,
co potwierdza treść uzasadnienia zażalenia, w którym w sposób szczegółowy
podano wyliczenie wartości przedmiotu zaskarżenia na kwotę 208 064 zł,
całkowicie nieadekwatne do wartości przedmiotu zaskarżenia podanej w skardze
3
kasacyjnej na kwotę 120 604 zł. W zażaleniu wyjaśniono natomiast, że ta ostatnia
wartość została omówiona i ustalona z wnioskodawczynią przed wniesieniem
skargi kasacyjnej.
Niezasadny jest także zarzut niedokonania przez Sąd drugiej instancji
sprawdzenia wartości przedmiotu zaskarżenia podanej w skardze kasacyjnej,
w sytuacji w której skargą kasacyjną zaskarżono jedynie część postanowienia
Sądu Okręgowego w związku z nieuwzględnieniem żądań wnioskodawczyni
związanych z zaliczeniem na schedę spadkową darowizn uczynionych przez
spadkodawcę na rzecz innych spadkobierców, rozliczeniem nakładów
spadkodawcy dokonanych na rzecz spadkobierców oraz co do sposobu podziału
jednej z nieruchomości wchodzących w skład spadku. W związku z tak określonym
zakresem zaskarżenia na wnioskodawczyni ciążył z jednej strony wynikający z art.
3984
§ 3 k.p.c. obowiązek wskazania wartości przedmiotu zaskarżenia, z drugiej
zaś strony prawo określenia granic, do jakich żąda ona uchylenia lub uchylenia
i zmiany zaskarżonego postanowienia. Z tych względów Sąd drugiej instancji nie
miał obowiązku sprawdzenia podanej przez wnioskodawczynię w skardze
kasacyjnej wartości przedmiotu zaskarżenia. Tym bardziej, że brak korelacji
pomiędzy wskazanym w skardze kasacyjnej zakresem zaskarżenia, treścią
wniosków skargi kasacyjnej i treścią zarzutów traktuje się w orzecznictwie jako
niespełnienie przez skargę kasacyjną jej warunków konstrukcyjnych, o których
mowa w art. 3984
§ 1 k.p.c., co uzasadniałoby odrzucenie skargi kasacyjnej na
podstawie art. 3986
§ 2 i 3 k.p.c. bez możliwości sanowania tego braku (por.
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CZ 16/01, nie publ.,
z dnia 12 października 2007 r., V CSK 309/07, OSNC-ZD 2008, nr C, poz. 81,
z dnia 26 czerwca 2009 r., V CNP 40/09, nie publ., z dnia 10 kwietnia 2013 r.,
III CSK 64/13, nie publ, z dnia 24 kwietnia 2013 r., III CSK 77/13, nie publ. oraz
z dnia 2 kwietnia 2014 r., IV CZ 14/14, nie publ.).
Z tych względów zażalenie jako niezasadne podlegało oddaleniu na
podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 i art. 13 § 2 k.p.c. O kosztach
postępowania zażaleniowego orzeczono na podstawie art. 520 § 3 w zw. z art. 391
§ 1, art. 39821
, art. 3941
§ 3 i art. 13 § 2 k.p.c. oraz przepisów § 12 ust. 2 pkt 2 w zw.
z § 2 ust. 2 i § 8 pkt 3 w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
4
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę
prawnego ustanowionego z urzędu (jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 490).