III KZ 123/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-01-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KZ 123/14
POSTANOWIENIE
Dnia 29 grudnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Artymiuk
w sprawie A. B.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 29 grudnia 2014 r.,
zażalenia skazanego
na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 7 listopada 2014 r.,
o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem
Sądu Okręgowego w G. z dnia 7 października 2014 r., w sprawie V S …/14,
postanowił
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia wniosku A. B. o wznowienie
postępowania we wskazanej sprawie, stwierdzając, że wniosek o wznowienie
prawomocnie zakończonego postępowania w sprawie ze skargi na przewlekłość,
złożonej w postępowaniu karnym na podstawie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o
skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu
sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843) jest
niedopuszczalny z mocy ustawy. W uzasadnieniu zarządzenia przytoczono
argumentację zawartą w uzasadnieniach postanowień Sądu Najwyższego: z dnia 7
maja 2007 r., V KZ 24/07 (LEX nr 270987) oraz z dnia 8 października 2014 r., III KZ
65/14 (niepublikowane).
Powyższe zarządzenie wnioskodawca – A. B. – zaskarżył w całości,
zarzucając naruszenie szeregu norm prawa procesowego, m.in. z art. 540a, art.
540b, art. 541 i art. 545 § 1 k.p.k. Wskazał również, że w doręczonym mu odpisie
2
zarządzenia brak oznaczenia sędziego (sędziów), który je wydał. W konkluzji
skarżący wniósł o uchylenie przedmiotowego zarządzenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniesione zażalenie nie jest zasadne.
Sąd Najwyższy podtrzymuje pogląd prawny wyrażony w judykatach
powołanych w zaskarżonym zarządzeniu, a także w postanowieniu z dnia 9 lipca
2013 r., II KZ 23/13, LEX nr 1331283 (podobnie w postanowieniu z dnia 26 marca
2010 r., VI KZ 21/10, niepublikowane), że przepisów o wznowieniu postępowania
nie stosuje się do postępowania w sprawie skargi na przewlekłość w sprawie karnej,
tak zresztą jak i w sprawie cywilnej (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 28
czerwca 2005 r., III SPZP 1/05, OSNP 2005, z.19, poz. 321).
Wnioskodawca nie przyjmuje do wiadomości argumentacji przedstawionej we
wcześniejszych postanowieniach Sądu Najwyższego, które zapadały m.in. w
stosunku do niego w sprawach pokrewnych (dotyczy to również powołanego w
zaskarżonym zarządzeniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 8 października
2014 r., III KZ 65/14, wydanego w następstwie rozpoznania zażalenia właśnie A.
B.), a mianowicie, że nowelizacja ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na
naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez
nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843 ze zm.) ustawą z dnia 20 lutego
2009 r. o zmianie ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania
sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 61, poz.
498) nie dotyczyła instytucji wznowienia postępowania. Tym samym powołane w
zażaleniu przepisy kodeksu postępowania karnego nie mają zastosowania w
postępowaniu ze skargi na przewlekłość. Ponieważ skarżący nie przedstawia
żadnej dodatkowej argumentacji podważającej przedstawiony i zaaprobowany w
orzecznictwie pogląd prawny, jego zarzuty uznać należy za pozbawione
jakiejkolwiek racji merytorycznej.
Zakładanego przez autora zażalenia skutku (uchylenia zaskarżonego
zarządzenia) nie mogło wywołać również niezamieszczenie w odpisie mu
doręczonym oznaczenia sędziego, który to zarządzenie wydał. W przedmiotowej
sprawie zarządzenie, którego oryginał znajduje się w aktach sprawy, spełnia
wszelkie wymagania określone przepisem art. 94 § 1 i 2 k.p.k., zawiera bowiem
3
prawidłową podstawę prawną, treść rozstrzygnięcia wraz z wyczerpującym
uzasadnieniem oraz oznaczenie osoby wydającej (Zastępca Przewodniczącego II
Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego) i jest przez SSA D. W. podpisane (zob.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 września 2006 r., V KZ 38/06, R-
OSNKW 2006, poz. 1807). Jeżeli więc nawet przesłanie odpisu, bez wskazania
wynikającego z art. 94 § 1 pkt 1 k.p.k., potraktować jako niedopatrzenie, to
pozostaje ono bez wymaganego przepisem art. 438 pkt 2 k.p.k. wpływu na treść
zarządzenia.
Mając powyższe na uwadze, należało orzec jak we wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 29 grudnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Artymiuk
w sprawie A. B.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 29 grudnia 2014 r.,
zażalenia skazanego
na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 7 listopada 2014 r.,
o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem
Sądu Okręgowego w G. z dnia 7 października 2014 r., w sprawie V S …/14,
postanowił
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia wniosku A. B. o wznowienie
postępowania we wskazanej sprawie, stwierdzając, że wniosek o wznowienie
prawomocnie zakończonego postępowania w sprawie ze skargi na przewlekłość,
złożonej w postępowaniu karnym na podstawie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o
skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu
sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843) jest
niedopuszczalny z mocy ustawy. W uzasadnieniu zarządzenia przytoczono
argumentację zawartą w uzasadnieniach postanowień Sądu Najwyższego: z dnia 7
maja 2007 r., V KZ 24/07 (LEX nr 270987) oraz z dnia 8 października 2014 r., III KZ
65/14 (niepublikowane).
Powyższe zarządzenie wnioskodawca – A. B. – zaskarżył w całości,
zarzucając naruszenie szeregu norm prawa procesowego, m.in. z art. 540a, art.
540b, art. 541 i art. 545 § 1 k.p.k. Wskazał również, że w doręczonym mu odpisie
2
zarządzenia brak oznaczenia sędziego (sędziów), który je wydał. W konkluzji
skarżący wniósł o uchylenie przedmiotowego zarządzenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniesione zażalenie nie jest zasadne.
Sąd Najwyższy podtrzymuje pogląd prawny wyrażony w judykatach
powołanych w zaskarżonym zarządzeniu, a także w postanowieniu z dnia 9 lipca
2013 r., II KZ 23/13, LEX nr 1331283 (podobnie w postanowieniu z dnia 26 marca
2010 r., VI KZ 21/10, niepublikowane), że przepisów o wznowieniu postępowania
nie stosuje się do postępowania w sprawie skargi na przewlekłość w sprawie karnej,
tak zresztą jak i w sprawie cywilnej (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 28
czerwca 2005 r., III SPZP 1/05, OSNP 2005, z.19, poz. 321).
Wnioskodawca nie przyjmuje do wiadomości argumentacji przedstawionej we
wcześniejszych postanowieniach Sądu Najwyższego, które zapadały m.in. w
stosunku do niego w sprawach pokrewnych (dotyczy to również powołanego w
zaskarżonym zarządzeniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 8 października
2014 r., III KZ 65/14, wydanego w następstwie rozpoznania zażalenia właśnie A.
B.), a mianowicie, że nowelizacja ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na
naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez
nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843 ze zm.) ustawą z dnia 20 lutego
2009 r. o zmianie ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania
sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 61, poz.
498) nie dotyczyła instytucji wznowienia postępowania. Tym samym powołane w
zażaleniu przepisy kodeksu postępowania karnego nie mają zastosowania w
postępowaniu ze skargi na przewlekłość. Ponieważ skarżący nie przedstawia
żadnej dodatkowej argumentacji podważającej przedstawiony i zaaprobowany w
orzecznictwie pogląd prawny, jego zarzuty uznać należy za pozbawione
jakiejkolwiek racji merytorycznej.
Zakładanego przez autora zażalenia skutku (uchylenia zaskarżonego
zarządzenia) nie mogło wywołać również niezamieszczenie w odpisie mu
doręczonym oznaczenia sędziego, który to zarządzenie wydał. W przedmiotowej
sprawie zarządzenie, którego oryginał znajduje się w aktach sprawy, spełnia
wszelkie wymagania określone przepisem art. 94 § 1 i 2 k.p.k., zawiera bowiem
3
prawidłową podstawę prawną, treść rozstrzygnięcia wraz z wyczerpującym
uzasadnieniem oraz oznaczenie osoby wydającej (Zastępca Przewodniczącego II
Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego) i jest przez SSA D. W. podpisane (zob.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 września 2006 r., V KZ 38/06, R-
OSNKW 2006, poz. 1807). Jeżeli więc nawet przesłanie odpisu, bez wskazania
wynikającego z art. 94 § 1 pkt 1 k.p.k., potraktować jako niedopatrzenie, to
pozostaje ono bez wymaganego przepisem art. 438 pkt 2 k.p.k. wpływu na treść
zarządzenia.
Mając powyższe na uwadze, należało orzec jak we wstępie.